Βιβλία με bdsm υπόνοιες και αναγνώσεις

Ολόκληρη βιβλιοθήκη  
Σε ευχαριστώ @Ερατώ  

 

το goblin market της Christina Rossetti

 

Λίγα λόγια ακόμη αν θες;  
Λίγο από υπόθεση;

 

είναι ποιημα αναφέρεται σε δύο αδερφές και το πως η μια από αυτές ξελογιάζεται από κάποια ξωτικά και η δεύτερη προσπαθεί να την σώσει  

 

Jane Eyre
Charlotte Bronte
1847

"I am disposed to be gregarious and communicative to-night," he repeated, "and that is why I sent for you: the fire and the chandelier were not sufficient company for me; nor would Pilot have been, for none of these can talk. Adele is a degree better, but still far below the mark; Mrs. Fairfax ditto; you, I am persuaded, can suit me if you will: you puzzled me the first evening I invited you down here. I have almost forgotten you since: other ideas have driven yours from my head; but to-night I am resolved to be at ease; to dismiss what importunes, and recall what pleases. It would please me now to draw you out--to learn more of you--therefore speak."

Instead of speaking, I smiled; and not a very complacent or submissive smile either.

"Speak," he urged.

"What about, sir?"

"Whatever you like. I leave both the choice of subject and the manner of treating it entirely to yourself."

Accordingly I sat and said nothing: "If he expects me to talk for the mere sake of talking and showing off, he will find he has addressed himself to the wrong person," I thought.

"Stubborn?" he said, "and annoyed. Ah! it is consistent. I put my request in an absurd, almost insolent form. Miss Eyre, I beg your pardon. The fact is, once for all, I don't wish to treat you like an inferior: that is" (correcting himself), "I claim only such superiority as must result from twenty years' difference in age and a century's advance in experience. This is legitimate, et j'y tiens, as Adele would say; and it is by virtue of this superiority, and this alone, that I desire you to have the goodness to talk to me a little now, and divert my thoughts, which are galled with dwelling on one point--cankering as a rusty nail."__

He had deigned an explanation, almost an apology, and I did not feel insensible to his condescension, and would not seem so.

"I am willing to amuse you, if I can, sir--quite willing; but I cannot introduce a topic, because how do I know what will interest you? Ask me questions, and I will do my best to answer them."

"Then, in the first place, do you agree with me that I have a right to be a little masterful, abrupt, perhaps exacting, sometimes, on the grounds I stated, namely, that I am old enough to be your father, and that I have battled through a varied experience with many men of many nations, and roamed over half the globe, while you have lived quietly with one set of people in one house?"

"Do as you please, sir."

~~~

"What have you been doing during my absence?"

"Nothing particular; teaching Adele as usual."

"And getting a good deal paler than you were--as I saw at first sight. What is the matter?"

"Nothing at all, sir."

"Did you take any cold that night you half drowned me?"

"Not she least."

"Return to the drawing-room: you are deserting too early."

"I am tired, sir."

He looked at me for a minute.

"And a little depressed," he said. "What about? Tell me."

"Nothing--nothing, sir. I am not depressed."

"But I affirm that you are: so much depressed that a few more words would bring tears to your eyes--indeed, they are there now, shining and swimming; and a bead has slipped from the lash and fallen on to the flag. If I had time, and was not in mortal dread of some prating prig of a servant passing, I would know what all this means. Well, to-night I excuse you; but understand that so long as my visitors stay, I expect you to appear in the drawing-room every evening; it is my wish; don't neglect it. Now go, and send Sophie for Adele. Good-night, my--"..
He stopped, bit his lip, and abruptly left me. _

~~~
"My little friend!" said he, "I wish I were in a quiet island with only you; and trouble, and danger, and hideous recollections removed from me."

"Can I help you, sir?--I'd give my life to serve you."

"Jane, if aid is wanted, I'll seek it at your hands; I promise you that."

"Thank you, sir. Tell me what to do,--I'll try, at least, to do it."

"To comfort me?"

"Yes, sir, to comfort you, as well as I could."

"And if they laid you under a ban for adhering to me?"

"I, probably, should know nothing about their ban; and if I did, I should care nothing about it."

"Then, you could dare censure for my sake?"

"I could dare it for the sake of any friend who deserved my adherence; as you, I am sure, do."

"Go back now into the room; step quietly up to Mason, and whisper in his ear that Mr. Rochester is come and wishes to see him: show him in here and then leave me."

"Yes, sir."

At a late hour, after I had been in bed some time, I heard the visitors repair to their chambers: I distinguished Mr. Rochester's voice, and heard him say, "This way, Mason; this is your room."

He spoke cheerfully: the gay tones set my heart at ease. I was soon asleep.

~~~

"I like to serve you, sir, and to obey you in all that is right."

"Precisely: I see you do. I see genuine contentment in your gait and mien, your eye and face, when you are helping me and pleasing me--working for me, and with me, in, as you characteristically say, 'ALL THAT IS RIGHT:' for if I bid you do what you thought wrong, there would be no light-footed running, no neat-handed alacrity, no lively glance and animated complexion. My friend would then turn to me, quiet and pale, and would say, 'No, sir; that is impossible: I cannot do it, because it is wrong;' and would become immutable as a fixed star. Well, you too have power over me, and may injure me: yet I dare not show you where I am vulnerable, lest, faithful and friendly as you are, you should transfix me at once."

~~~


" You-- you strange, you almost unearthly thing!--I love as my own flesh. You--poor and obscure, and small and plain as you are--I entreat to accept me as a husband."

"What, me!" I ejaculated, beginning in his earnestness--and especially in his incivility--to credit his sincerity: "me who have not a friend in the world but you- if you are my friend: not a shilling but what you have given me?"

"You, Jane, I must have you for my own--entirely my own. Will you be mine? Say yes, quickly."

"Mr. Rochester, let me look at your face: turn to the moonlight."

"Why?"

"Because I want to read your countenance--turn!"

"There! you will find it scarcely more legible than a crumpled, scratched page. Read on: only make haste, for I suffer."

His face was very much agitated and very much flushed, and there were strong workings in the features, and strange gleams in the eyes

"Oh, Jane, you torture me!" he exclaimed. "With that searching and yet faithful and generous look, you torture me!"

"How can I do that? If you are true, and your offer real, my only feelings to you must be gratitude and devotion--they cannot torture."

"Gratitude!" he ejaculated; and added wildly--"Jane accept me quickly. Say, Edward--give me my name--Edward--I will marry you."

"Are you in earnest? Do you truly love me? Do you sincerely wish me to be your wife?"

"I do; and if an oath is necessary to satisfy you, I swear it."

"Then, sir, I will marry you."

 

''Το παιχνίδι του Τζέραλντ'' του αγαπημένου μου Stephen King.
Ένα παντρεμένο ζευγάρι φεύγει για διακοπές στο απομονωμένο τους εξοχικό. Εκεί για ακόμη μία φορά εκείνος θέλει να αρχίσουν τα δεσίματα και τα λοιπά εκείνη όμως 'σπάει' και αντιδράει επιθετικά. Δεμένη, χωρίς τρόπο να καλέσει βοήθεια, ακούγοντας φωνές κάνει μια ανασκόπηση όλης της της ζωής με το πτώμα του άντρα της στο πάτωμα. Μια ωραία ματιά στο υποσυνείδητο και τα τραύματα τις παιδικής ηλικίας που σε ακολουθούν παντού.
''Εξουσιαστική Μανία'' της Christa Faust. Το διαβάζεις και ξέρεις ότι η συγγραφέας ΞΈΡΕΙ τι εστί BDSM.
Κατά βάση αστυνομικό μυθιστόρημα καταδύει στον κόσμο των BDSM bars/clubs και στα στερεοτυπικά κολλήματα των περισσότερων που ασχολούνται το θέμα. Με δυνατούς χαρακτήρες, αληθινούς που είναι και το σημαντικότερο για μένα. Διαβάζοντας τα συναισθήματα της πρωταγωνίστριας όσο προσπαθεί να καταλάβει το τι της συμβαίνει και γιατί της αρέσουν όλα αυτά που βλέπει και εν συνέχεια κάνει, σε γυρνάει πίσω στην δική σου αρχή, εκεί που έπρεπε να καταλάβεις γιατί και πως γίνεται να σου αρέσει ο σαδισμός ή ο μαζοχισμός τα σχοινιά και ο πόνος. Αρκετά gothic ως προς την όλη σκοτεινιά του, ατμοσφαιρικό με ένα πολύ καλό τέλος και ανατροπές.

 

<<Η Φιλοσοφια στο Μπουντουαρ>> Μαρκησιος Ντε Σαντ.
Διαδραματίζεται εξολοκλήρου στην κρεβατοκάμαρα της κυρίας Ντε Σεντ-Ανζ, μιας 26χρονης λιμπερτίνας, η οποία μυεί στα μυστικά της σεξουαλικότητας την δεκαπεντάχρονη φίλη της Ευγενία. Στο έργο της την συνδράμουν ο 36χρονος ομοφυλόφιλος Ντολμανσέ και ο αμφισεξουαλικός αδερφός και εραστής της, ιππότης Ντε Μιρβάλ. Όλα διαδραματίζονται σε ένα και μόνο εικοσιτετράωρο*, στην διάρκεια του οποίου η Ευγενία μεταμορφώνεται από αθώο κορίτσι σε διεστραμμένη προσωπικότητα, η οποία διατάζει και επιβλέπει τον βιασμό της μητέρας της και την καταστροφή της μήτρας της σε μια απαράμιλλη λογοτεχνική απεικόνιση του συνδρόμου της Ηλέκτρας.

Η εκπαίδευση που υφίσταται η Ευγενία δεν της παρέχει δεξιότητες ή γνώσεις αλλά από τη μια την απελευθερώνει από τις παραδοσιακές αξίες, συνήθειες, τρόπους ζωής, της αλλάζει την ψυχολογία και, εν τέλει, την αντίληψη που έχει για τον κόσμο, τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα. Από την άλλη, το κορίτσι υφίσταται μια διαδικασία μύησης, ένα βάπτισμα που την εντάσσει σε μια ιδιαίτερη κοινότητα ανθρώπων, σε έναν τρόπο ζωής που πάντα ένιωθε ότι υφίσταται, αλλά δεν τον είχε συνειδητοποιήσει.

 

..Γνωρίζουμε τον εαυτό μας,μόνο όταν βρίσκουμε τα προσωπικά μας όρια,είχε πει..
Όταν ένα αφεντικό ταπεινώνει έναν υπάλληλο,ή ένας ανδρας ταπεινώνει τη γυναίκα του,φέρεται απλώς σαν δειλός,ή εκδικείται τη ζωή,είναι άνθρωποι που ποτέ δεν τόλμησαν να κοιτάξουν βαθιά μες στην ψυχή τους,ποτέ δε γύρεψαν να μάθουν απο που έρχεται η επιθυμία να αφήσουν ελέυθερο το άγριο θηρίο,να κατανοήσουν οτι το σεξ,ο πόνος,ο έρωτας,είναι οριακές εμπειρίες του ανθρώπου.
και μόνον όποιος γνωρίζει αυτά τα όρια,γνωρίζει τη ζωή.

Όταν δεν είχα τίποτα να χάσω, απέκτησα τα πάντα. Όταν έπαψα να είμαι αυτή που ήμουν, ανακάλυψα τον εαυτό μου.
Όταν γνώρισα την απόλυτη ταπείνωση και υποταγή, ελευθερώθηκα. Δεν ξέρω αν είμαι άρρωστη, αν όλα αυτά ήταν ένα όνειρο ή αν συμβαίνει μόνο μια φορά. Ξέρω ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό, αλλά θα μου άρεσε να τον συναντήσω ξανά, να επαναλάβω την εμπειρία, να προχωρήσω ακόμα πιο πέρα.

Όλη μου τη ζωή, αντιλαμβανόμουν τον έρωτα σαν ένα είδος θεληματικής σκλαβιάς.Ψέμα: η ελευθερία υπάρχει μόνο όταν είναι παρών ο έρωτας. Όποιος παραδίνεται απόλυτα, όποιος νιώθει ελεύθερος, αγαπάει στο μέγιστο βαθμό.
Κι όποιος αγαπάει στο μέγιστο βαθμό, νιώθει ελεύθερος.

Έντεκα λεπτά (2003)
Paulo Coelho

 

Ο υπνοβάτης- Rien ne va plus




Το βράδυ του γάμου μας με τον Αλκιβιάδη, μου πρότεινε να πάμε σ’ ένα Gay Bar. Κι εγώ το δέχτηκα. Είχα ακόμα ρύζια και λουλούδια στα μαλλιά μου.
-Θα σου δείξω κάτι, θα σου δείξω κάτι, μου έλεγε, κι ήταν ερεθισμένος, ξαναμμένος σαν παιδί.
Στο Gay Bar ήμουνα η μόνη γυναίκα. Μόλις μπήκα, με κοίταξαν επιθετικά, ύστερα με περιέργεια. Αλλά μόλις είδανε τον Άλκη, ησύχασαν.
-Κοίτα, μου είπε, κοίτα τι θα κάνω.
Απέναντί μας ακριβώς, ένα ξανθό αγόρι κοιτούσε έντονα τον Αλκιβιάδη. Ήταν μικρός στην ηλικία, καχεκτικός, ντροπαλός, ούτε καν ωραίος.
Ο Αλκιβιάδης έβγαλε μία κάρτα του, από την τσέπη του σμόκιν που φορούσε στην εκκλησία, είχε κι αυτός ακόμα ρύζια και λουλούδια στα μαλλιά, και πλησίασε το αγόρι. Τον άκουσα από μακριά: την ψυχρή, μεταλλική φωνή του, την αναίδεια που κρυβότανε πίσω από την ευγένεια στους τρόπους του.
-Η γυναίκα μου κι εγώ –μόλις παντρευτήκαμε- θα επιθυμούσαμε πολύ να μας επισκεφτείτε αύριο το βράδυ σ’ αυτή τη διεύθυνση, να, είναι εδώ γραμμένη, στην κάρτα, μένουμε στη Γλυφάδα. Θα μας δώσετε μεγάλη χαρά.
Του έδωσε την κάρτα του. Η επισημότητα της σκηνής είχε κάτι το αλλοπρόσαλλο. Δάκρυσα. Ο Αλκιβιάδης με το σμόκιν του γάμου, το αγόρι με το τζην.
-Και τώρα χαίρετε, είπε ο Άλκης.
Γύρισε κοντά μου.
-Είδες; Με κοίταξε.
Το αγόρι ήταν δεκαπέντε χρονών.
Μετά από πολύ καιρό, κατάλαβα, πως με την πρώτη κιόλας μέρα του γάμου μας, ο Αλκιβιάδης ήθελε αμέσως να μου αποδείξει κάτι.
-Ούτε και μ’ αρέσει το αγόρι. Άναψε ένα τσιγάρο.
Αυτή η συναλλαγή είχε μια τέτοια ασχήμια, και μια τέτοια γοητεία, που ήταν σαν να κατάπινα ένα φαγητό που δεν μπορούσα να χωνέψω ή να αφομοιώσω αμέσως. Αυτή η συναλλαγή ήταν έξω από τα όρια της αντοχής μου, που την ξέχασα τη στιγμή ακριβώς που γινότανε.
Κι έτσι, την πρώτη νύχτα του γάμου μας, αγάπησα τον Αλκιβιάδη απόλυτα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Άρχισε να χιονίζει.
Η Γλυφάδα έγινε κάτασπρη. Δεν υπήρχανε ταξί, ούτε λεωφορεία. Ο Άλκης όμως, ούτε θέρμανση δεν είχε. Και το θερμοσίφωνο δεν ήταν ανοιχτό, για να κάνω ένα ζεστό μπάνιο.
-Να το ανάψω, τον ρώτησα.
-Όχι. Πήγαινε κάτσε κοντά στο αερόθερμο.
Την άλλη μέρα είχε χιονοθύελλα. Όλη την ημέρα κάναμε έρωτα. Γύρω στις έξι, ο Αλκιβιάδης αποφάσισε να διαβάσει Prust. Κι ενώ διάβαζε «Le temps retrouve», χτύπησε το κουδούνι.
-Ποιος να ’ναι; είπα.
-Κανένας γείτονας. Δεν θα κυκλοφορεί κανείς σήμερα με τέτοιο κρύο.
Πήγα ν’ ανοίξω.
Το ξανθό αγόρι στεκότανε μπροστά μου, μούσκεμα, τουρτουρίζοντας.
-Περπάτησα ώρες για να ’ρθω. Είναι εδώ ο άνδρας σας; Σκέφτηκα τότε, πως εγώ για κανέναν δεν θα έβγαινα με τέτοιο καιρό. Το αγόρι, φαίνεται, ήθελε πολύ τον Άλκη. Άρχισα να τουρτουρίζω κι εγώ.
-Έρχομαι, ο Αλκιβιάδης φώναξε από το δωμάτιο του.
-Κάτσε λίγο μαζί του, να του κάνεις παρέα, κι έρχομαι αμέσως.
Καθίσαμε με το ξανθό αγόρι στον καναπέ. Ήταν ντροπαλός. Εγώ φορούσα το νυχτικό μου κι από πάνω ένα πουλόβερ του Άλκη. Τουρτουρίζαμε κι οι δυο.
-Ασχολείστε με τίποτε; τον ρώτησα.
-Σπουδάζω αεροσυνοδός.
-Σκοπεύετε να πετάξετε;
-Ναι, είπε. Χαμογέλασε. Κοίταξε προς το δωμάτιο του Άλκη.
-Θέλετε ένα ποτό; Ξέρετε εδώ είμαι η οικοδέσποινα.
-Ναι. Λίγο μπράντι, μέσα σ’ ένα ποτήρι με ψηλό λαιμό.
Τα χέρια του ήταν μπλε από το κρύο.
-Εγώ είμαι συγγραφέας, ξέρετε, του είπα.
-Κι εγώ δεν γουστάρω τις γυναίκες, μου απάντησε.
Κατάπιε μια γουλιά μπράντι, άναψε ένα τσιγάρο. Το χαμόγελό του αυτή τη φορά ήταν διάπλατο.
-Δεν το πιστεύω πως παντρευτήκατε χτες, είπε.
-Ούτε κι εγώ, του απάντησα.
Ο Άλκης μπήκε στο δωμάτιο φορώντας ένα τζιν κι ένα tee-shirt. Ξυπόλητος. Κάθισε δίπλα στο αγόρι, το φίλησε στο στόμα. Το αγόρι τον αγκάλιασε με τέτοιο πάθος, που κατάλαβα γιατί περπάτησε ώρες μες τα χιόνια. Φοβήθηκα.
Σηκώθηκα κι άρχισα να τρέχω προς την κρεβατοκάμαρα, με τον γάτο τον Καίσαρα να πηδάει στο σβέρκο μου για να με πνίξει.
Ο Αλκιβιάδης έσπρωξε το αγόρι μακριά και με κυνήγησε.
-Μείνε εδώ. Τον βαριέμαι μόνος μου. Ξαναγύρισα.
Κάθισε στην πολυθρόνα. Άρχισαν πάλι να φιλιούνται.
-Δεν μπορώ μπροστά στη γυναίκα σου.
-Μα εγώ αυτό γουστάρω, απάντησε ο Αλκιβιάδης. Κι αν δεν μπορείς, να φύγεις.
Γδυθήκανε. Τα σώματά τους, απίστευτα ωραία, μπλεχτήκανε. Κοιτούσα και κάπνιζα, μου άρεσε. Κι όμως εκλαιγα.
-Ένα κακό όνειρο είναι, θα ξυπνήσω. Μετά αφαιρέθηκα, σαν να κοιμόμουν, σαν να είχα δυνατό πυρετό.
Άρχισα να σκέφτομαι τη σκύλα μου, την Αλάνα. Πώς κοιμάται στη δικιά της πολυθρόνα, πώς με κοιτάει όταν πεινάει ή όταν θέλει ένα χάδι, πώς φέρνει το κεφάλι της και το ακουμπάει ακριβώς κάτω απ’ το σβέρκο μου, σαν να προσεύχεται. Ποτέ δεν αγάπησα τη σκύλα μου τόσο πολύ, όσο εκείνη τη νύχτα με το χιόνι και τα βογγητά και το κρύο και τα δυο πεταμένα τζιν χάμω στο χαλί.
Όταν τελειώσανε, το αγόρι αισθανόταν πια στο σπίτι του.
-Γιατί παντρεύτηκες ρε; Είσαι τρελός;
Το αγόρι άναψε ένα τσιγάρο, ακόμα λαχανιασμένος, χάιδεψε τη γυμνή του κοιλιά. Το αγόρι δεν είχε μιλήσει ποτέ στον Αλκιβιάδη στον ενικό.
-Γιατί δε παντρεύτηκες; Είσαι μουρλός;
-Ντύσου και ξεκουμπίσου, του είπε ο Αλκιβιάδης. Ό,τι είχαμε να κάνουμε, το κάναμε. Τώρα θέλω να μείνω με τη γυναίκα μου, που λατρεύω και να διαβάσω μαζί της Proust.
-Τι είναι ο Proust;
-Μια μάρκα παγωτού. Σήκω, ντύσου, φύγε, και κλείσε και την πόρτα πίσω σου, γιατί βαριέμαι να σηκωθώ.
-Πήγε και παντρεύτηκε ο μαλάκας, συνέχισε το αγόρι. Τυχερή η γυναίκα σου, έχει και τζάμπα θέαμα…
-Δίνε του. Αλλιώς θα σε κάνω λιώμα.
Τα μάτια του Αλκιβιάδη είχανε πάρει το χρώμα το μωβ το σκούρο, το χρώμα που παίρνανε όταν θύμωνε πολύ.
Το αγόρι ντύθηκε κι έφυγε σφυρίζοντας
Με τον Αλκιβιάδη ξαπλώσαμε στο κρεβάτι κι αρχίσαμε να διαβάζουμε Proust.
Ο αυτόματος τηλεφωνητής ήταν αναμμένος. Η φωνή ακουγόταν δυνατά.
-Σας μιλάει ο Αλκιβιάδης… Θα είμαι πάλι στο ιατρείο μου τη Δευτέρα 21 Ιανουαρίου, γιατί αυτές τις μέρες απουσιάζω σε γαμήλιο ταξίδι.
Όλη τη νύχτα και όλο το βράδυ πριν, που ήταν το ξανθό αγόρι στο σπίτι, ακουγόταν συνέχεια, δυνατά, το μήνυμα.
...


Μαργαρίτα Καραπάνου
 

 

  Στο σαγηνευτικό επίλογο της Τριλογίας της Πειθήνιας της Τάρα Σου Μι, η υποτακτική και ο κυρίαρχός της εξερευνούν πόσο πολύ μπορούν να κάνουν την ηδονή να κρατήσει...
Ξεκίνησε από μια κρυφή επιθυμία. Ο εκατομμυριούχος επιχειρηματίας Ναθάνιελ Γουέστ ανέκαθεν έπαιζε με τους δικούς του, αυστηρούς όρους... Η πιο πρόσφατη σύντροφός του, η Άμπι Κινγκ, όμως γκρεμίζει όρια και κόκκινες γραμμές, ξαναγράφοντας τους κανόνες του.
Ένα μυθιστόρημα για ενήλικες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Άμπι Κινγκ δεν είχε τολμήσει να διανοηθεί ότι θα μπορούσε να αιχμαλωτίσει την καρδιά του Ναθάνιελ Γουέστ, ενός από τους πιο περιζήτητους εργένηδες της Νέας Υόρκης. Αυτό που ξεκίνησε ως συμφωνία ηδονής του Σαββατοκύριακου έχει εξελιχθεί σε παθιασμένο ειδύλλιο μ' έναν άντρα που γνωρίζει κάθε εκατοστό του σώματος και της ψυχής της - αλλά που, παρ' ολ' αυτά, παραμένει ένας αινιγματικός εραστής.
Μπορεί ο Ναθάνιελ να είναι τρυφερός και απίστευτα στοργικός μαζί της, το τείχος του οδυνηρού παρελθόντος του όμως εξακολουθεί να ορθώνεται απαγορευτικό ανάμεσά τους.
Η Άμπι ξέρει ότι ο μόνος τρόπος για να κερδίσει πραγματικά την εμπιστοσύνη του είναι να υποταχθεί ολοκληρωτικά σ' αυτόν, ξεπερνώντας όλες της τις αναστολές. Για να οδηγήσει τον Ναθάνιελ στο δρόμο της αληθινής συντροφικότητας, πρέπει πρώτα να του επιτρέψει την είσοδο σ' εκείνα τα σκοτεινά, μυστικά κομμάτια του κόσμου της όπου δεν έχει βρεθεί ποτέ κανείς...

 

"Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη", του Τιερρύ Ζονκέ (1954-2009). εγινε γνωστο με την ταινια του Αλμοδοβαρ "Το δερμα που κατοικω"

το "Μυγαλή, η δηλητηριώδης αράχνη" είναι ένα μυθιστόρημα νουάρ.
ενας καταζητούμενος κακοποιός, ένας διάσημος γιατρός και ένα τρίτο άτομο απροσδιόριστου φύλου (το οποίο φανερώνεται μέσα από έναν μονόλογο σε δεύτερο πρόσωπο) πρωταγωνιστούν σε τρεις φαινομενικά ανεξάρτητες ιστορίες. σιγά-σιγά αυτές οι ανεξάρτητες ιστορίες αρχίζουν να μπλέκονται σφιχτά μεταξύ τους με τον περίτεχνο τρόπο που η αράχνη πλέκει τον ιστό
σε πρώτο επίπεδο έχουμε ένα "αστυνομικό μυθιστόρημα".σε δεύτερο επίπεδο, έχουμε μια ακραία ερωτική ιστορία με άφθονες σαδομαζοχιστικές αναφορές, η οποία θα μπορούσε να γίνει ταινία από δημιουργούς όπως ο Παζολίνι.σε τρίτο επίπεδο, αναγνωρίζουμε αναφορές στον μύθο του Πυγμαλίωνα, μόνο που εδώ ο δημιουργός δεν πειραματίζεται με κάποιο άγαλμα αλλά προσπαθεί να αναπλάσει πλήρως ένα ζωντανό κορμί.
η ταινια δεν καταφερνει να αποδωσει τις σκοτεινες αποχρωσεις του βιβλιου!

 

Θα αναφέρω αρχικά και κατά την άποψή μου το καλύτερο που έχει γραφτεί " ζυστίν ή τα βάσανα της αρετής " του αγαπημένου Μαρκίσιου ντε Σαντα. Σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή και δεν μπορείς να το αφήσεις!