Βουτιά (Σιγά μην κλάψω…σιγά μη φοβηθώ)

Λίγος χρόνος έμενε… έπρεπε να βουτήξει. Ή τώρα… ή ποτέ.

… Κοιτάζω μπροστά μου και η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα… Προσπαθώ να συγκεντρωθώ…οι τελευταίοι μήνες περνάνε σε γοργή κίνηση από μπροστά μου… Κλείνω τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο και παίρνω μια βαθιά ανάσα, γιατί οι κινήσεις μου πρέπει να είναι ακριβείς…

… Την έβλεπε μπροστά του να κλείνει τα μάτια της. Ήξερε ότι μάζευε όλες τις δυνάμεις της για να συγκεντρωθεί… Οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι και όχι μόνο συναισθηματικά. Πέρα από όλες τις αντιστάσεις που έπρεπε μία μία να χαλαρώσουν σταδιακά, να παραμεριστούν και να ξεπεραστούν, ήταν και το πρακτικό κομμάτι. Για εκείνον ήταν απαραίτητο. Για εκείνην ήταν εκείνος απαραίτητος. Ο πόνος θα γινόταν φίλος της… Θα μάθαινε…

Άνοιξε τα μάτια και έκανε το πρώτο βήμα. Το δεύτερο. Σαν σε αργή κίνηση, παρόλο που είχε ήδη πάρει φόρα. Δυνατό πάτημα.

…Νιώθω τον άνεμο να περνάει από δίπλα μου, καθώς ξεκινώ την πρώτη περιστροφή. Μια τούμπα. Θυμήσου να τεντώσεις τα πόδια… Δεύτερη τούμπα. Κρατήσου ευθυγραμμισμένη.

Ο ήχος από τις επευφημίες των αγαπημένων της προσώπων δε φτάνει στα αυτιά της. Όμως ξέρει ότι είναι εκεί. Νιώθει την παρουσία τους με όλο της το είναι.

Ο ήχος από την πρώτη έφτασε στα αυτιά τους ίσως πιο δυνατός από όσο ήταν στην πραγματικότητα. Άλλωστε, όλα μεγεθύνονταν εξαιτίας των δυνατών συναισθημάτων τους… Εκείνη κρατήθηκε και δε φώναξε. Εκείνος την καμάρωσε και είδε την κόκκινη γραμμή της ζώνης του πάνω στην πλάτη της. Η δεύτερη έπεσε πιο χαμηλά.

Δεύτερη τούμπα και παράλληλη στροφή γύρω από το σώμα. Πλησιάζει στο νερό…

… Ακούω τον ήχο του χλωριωμένου νερού της πισίνας κι ας μην έχω φτάσει ακόμα για να ακουστεί ο παφλασμός. Έχω ελάχιστο χρόνο για να διορθώσω τη στάση μου. Τεντωμένη και... βουτιά!


Βουτιά στα βαθιά! Της είχε πει ότι σήμερα θα προχωρήσουν περισσότερο. Ότι θα έρθει πιο κοντά στα «θέλω» του και πως αυτό είναι η δοκιμή για την οποία προετοιμάζονταν τόσο καιρό. Θέλει να είναι μαζί του και να τον κάνει χαρούμενο. Ισιώνει το σώμα της που ακουμπάει στον τοίχο. Τα χέρια της είναι δεμένα πάνω από το κεφάλι της και τα πόδια της σε διάταση.. Περιμένει την τρίτη.

Η τρίτη, πιο δυνατή, έπεσε πάνω στον κώλο της. Δεν κουνήθηκε από τη θέση της, ούτε και ακούστηκε κάτι. Ήταν ευχαριστημένος. Τώρα ξεκινούσαν.


… Αναδύεται από το νερό. Έχει εκτελέσει με ακρίβεια ένα από τα πιο δύσκολα άλματα της ζωής της. Ανοίγει τα μάτια της και κοιτάζει όλο εκείνο το πλήθος που ζητωκραυγάζει.


… Ανοίγει τα μάτια της και τον κοιτάζει που την αγκαλιάζει… Είναι δάκρυα ικανοποίησης αυτά που τρέχουν από τα μάτια της… Το κορμί της είναι κοκκινισμένο και πονάει, η καρδιά της όμως είναι γεμάτη και η ψυχή της ήρεμη.


…Την έχω στην αγκαλιά μου και χαμογελάει ευτυχισμένη. Ξέρω πως όλα όσα έκανε τα έκανε για να με ικανοποιήσει. Ξέρω ποιος είμαι. Έχω περάσει χρόνια ανακαλύπτοντας τον εαυτό μου και τον έχω αποδεχτεί με όλα τα καλά και τα κακά του. Οι άνθρωποι μπορεί να μην με καταλαβαίνουν ή και να θέλουν να με δουν να αλλάζω, αλλά εγώ δεν μπορώ να εθελοτυφλώ και αυτό ακριβώς της επικοινώνησα… Της έβαλα αλοιφή σε όλα τα σημάδια, χαϊδεύοντάς την. Σημάδια που θα μείνουν για μέρες. Σημάδια που άφησαν το αποτύπωμά τους στις ψυχές και των δύο μας.


Για μέρες εκείνο το άλμα ήταν αντικείμενο πολλών συζητήσεων. Εκείνη χαμογελούσε. Η πειθαρχεία και η προσήλωσή απέδωσαν καρπούς και τώρα μπορούσε πλέον να χαμογελάει με ηρεμία.

 

Πήρες αέρα βλέπω, και πολύ σωστά έπραξες!!Keep on going!

 

Χαχαχα
Όντως...πήρα φόρα! Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αλλά...enjoy!

 

Η συγγραφικες προσωπικότητες έχουν τα ups-and-downs τους που λένε και στο χωριό μου. Επίσης είναι ένας καλός τρόπος marketing να κρατάς το κοινό να τσιτσιριζει. Απλά λέω   

 

Θα λάβω πολύ σοβαρά υπόψιν μου τις συμβουλές σου!