Βρόχος σφάλματος

“Το Κάστρο” /Η μέρα 1.0.2 και 1/3

-Μα Δάσκαλε, πως τη μονάδα στα τρία να μοιράσω; Στη διαίρεση αυτή τέλος δε μοιάζει να υπάρχει.

-Όχι, δεν έχει για αυτό, σταμάτα εκεί που μπορείς, εκεί που σαν έλλογο αντέχεις.

-Μα σφάλμα θα έχω…

-Το σφάλμα θεϊκό μπορείς να το βαφτίσεις.

-Εντάξει λοιπόν, θα σταματήσω στο…

-0.33

Στο Γαλαξία των Σκιών, άγγελοι μοιάζουν ειρηνικά το γαλάζιο να οργώνουν. Σύννεφα να σπέρνουν και δέντρα με καρπούς ανάποδα στη γη του άνω να φυτρώνουν.

Οι Σκιές πλάσματα τεράστια, ήρεμα, γαλήνια, το θαύμα αυτή τη μέρα βλέπουν και τους ρευστούς δρόμους του πλανήτη τους, γεμίζουν για να γιορτάσουν. Οι καρποί των δέντρων κόκκινοι, γεμίζουν, όμορφα μυρίζουν και τις Σκιές μεθούν, Κάθε μία από αυτές χίλια μέτρα το σώμα της και ακόμα δύο τα ηλεκτρομαγνητικά πλοκάμια της. Με τον γοργό ρυθμό των τριών τα Hz, οι κύκλοι που κάνουν στη ταλάντωση τους.

Οι καρποί κι άλλο, μα τι όμορφα γεμίζουν, δέκα του μέτρου η διάμετρο στο καθένα από αυτά, το κόκκινο στο δέρμα της, τις δεκάδες αποχρώσεις του αποκαλύπτει και οι Σκιές, στο θέαμα αυτό τις προβοσκίδες τους απλώνουν. Το ένα το άλλο αγγίζει και κύκλο που τον πλανήτη αγκαλιάζει, θαλπωρή, ενθουσιασμός, πάθος, χαρά και ευτυχία που τις εκατό και τρεις καρδιές τους πλημυρίζουν.

Οι καρποί κι άλλο, μα κι άλλο; Τώρα μισό του χιλιομέτρου το καθένα η ακτίνα. Το μικρό κοτσάνι που με τα δέντρα μαζί κρατά, τα ρούχα του μαζεύει και οι καρποί προς το έδαφος ζυγώνουν. Οι Σκιές, τώρα τρέμουν, στα 13 Hz η φρενίτιδα που τα έχει παρασύρει. Οι προβοσκίδες τους η μία στην άλλη εισχωρεί και στη μέση φτάνει. Τεντώνεται, σκληραίνει και υγρά απελευθερώνει. Ρέματα μικρά, από της αναπαραγωγής το σπέρμα των Σκιών, πλάσματα φρέσκα πλάθουν και Σκιές μικρές που τώρα στο έδαφος τα πλοκάμια τους χτυπούν…

-Σπέρα μα και μπα, μια μπουκιά θέλω, από αυτό το θεσπέσιο καρπό στο στόμα μου να βάλω. Οι του κόκκινου καρπού, στο έδαφος πια φτάνουν, αγγίζουν και…

Οι Σκιές ακίνητες σχεδόν στα 0.147 μίκρο και Hz, αναμένουν εκστασιασμένες.

…εκρηγνύονται. Φωτιά υγρή, λάβα ρευστή, το δώρο που απλόχερα στο πλανήτη των Σκιών προσφέρουν. Ένας πλανήτης, ροζ υγρό και δίχως ξηρά στην επιφάνεια του, τα μέσα του έξω και από άκρη σε άκρη, πυρ υγρό γεμάτος.

Οι Σκιές 1824 στο πλήθος, ακαριαία σχεδόν πεθαίνουν. Ο Δίας, ο θεός είναι οργισμένος. Η κόρη του, η Αθηνά, η ελπίδα του, στο θρόνο το δικό του να ανεβεί…

…είναι πια νεκρή.

 

“Το Κάστρο” /Η μέρα 1.0.2 και 2/3

-Δάσκαλε τρέχα η Λόλα και ι Ζόλα σκοτ σκοτ ώνονται!!!

-Τι έγινε πάλι Ανθρωπάκο; Ποιος ο λόγος αυτής της Βίας και του αίματος χυσίας;

-Το φτιάξιμο δικό μου Δάσκαλε. Υ στερία όχι. Τα τρία σε δύο προσπάθησα εγώ τώρα να μοιράσω και τα κατάφερα; Καθόλου. Η διαίρεση λειψή, κάτι πάντα κενό, σφάλμα και ποτέ μα ποτέ τέλειο, με θαλπωρή γεμάτο και ολοκληρωμένο…

-Το αποτέλεσμα;

-0.666... το τέλος κι εγώ συνάντηση ποτέ και με γιατρειά στη διχόνοια συρτάρι αδειανό. Τι να κάνω; Πως τον όχλο εγώ να ηρεμήσω; Ταραχές ξεσπούν, γύρω από τις Ζώ και Λώ λα Νάτο Μεγάλο μήλο.

-Πες στον κόσμο πως ο Διάβολος κατάληψη στα σώματα τους έχει κάνει και στη φωτιά το πρόβλημα τους θα λυθεί. Κάψτε τις!!

Αλλού κάπου και κάπου αλλού, ο Δίας ο θεός, ταύρος μανιασμένος. Η Ακριβή του κόρη, η Αθηνά, το παιδί που υγρά και σάρκα από το μυαλό του απέκτησε, τώρα πια νεκρό. Ο οργή του θεϊκή, αγία, ιερή και απολύτως δικαιολογημένη. Βράχους, κομήτες και πλανήτες, εκσφενδονίζει, στο στερέωμα της Πόλης θραύσματα από λαμπόγυαλο, τα φώτα των Ηλίων που μεθυσμένοι καίγονται αντανακλούν.

Το σώμα της Αθηνάς άψυχο, σε Δείπνο Μυστικό, τεράστιο και παγωμένο τώρα κείτεται. Ο ίδιος ο Δίας ο θεός, το σώμα της από τα ρούχα και λεπτά σκουπίδια με υγρό και λευκό πανί καθάρισε και με τα φωτεινά του χέρια, λάδι και μύρο στο σώμα της, με πόνο άπλωσε. Έκλαψε, φώναξε, γέλασε, φώναξε, έκλασε, φώναξε και μετά με οργή στον κόσμο χίμηξε. Την οργή του για να σβήσει. Θεός αν είναι.

Την ημέρα πρώτη. Στον γαλαξία του Ουρανού, κάθε ζωή μικρή, μεσαία και αστή εξαφάνισε με μια του μόνο ανάσα. Τη γη που μέχρι πριν, ζώα και φυτά φιλοξενούσε, με μονάχα ένα φτάρνισμα, κόκκοι από άμμου στο διάστημα χαμένοι. Στο τέλος τις Σκιές άφησε, το πιο εξελιγμένο είδος του γαλαξία του ουρανού. Όταν και οι 1824 πια νεκρές, τα φώτα σβήνει και ο γαλαξίας του Ουρανού για πάντα στο σκοτάδι…

Ημέρα δεύτερη..

Γαλαξίας του Νέρωνα. Νερό ζεστό, νερό με ευγενείς και μέταλλα γεμάτο, χρυσό, ιώδιο και από Αδάμαντες; Το μέτρημα ξεφεύγει, πεντάκις; Ίσως και εξάκις. Οι Βασιλιάδες του νερού θα έλεγε κανείς. Πλάσματα μικρά, ένα ζάρι από κόκκαλα φτιαγμένο, το μέγεθος τους μεγαλύτερο δεν είναι, νοημοσύνη όμως;

Συλλογική, το ένα το δικό σου, να ενώνεται με το δικό μου και αντίθετα ποτέ. Είναι απλή, πολύ απλή η αλήθεια, πως κάθε είδος σε αυτό το σύμπαν ενωμένο θα έπρεπε να είναι και χωρισμένο όχι. Το νερό κατέχουν και απίστευτα πράγματα μαζί του μπορούν να κάνουν. Γέφυρες αυτόματες, της στιγμής που μακριά τους φέρνουν από το ένα σημείο στο άλλο, τα μηνύματα, τα θέλω και τις άσπρες και μαύρες βούλες τους.

Ο εγωισμός και πάλι ένας, άλλα συλλογικός. Των πολλών που για ένας μοιάζει, αλλά όλους μαζί εκφράζει και με αυτόν τον τρόπο, 456 οι πλανήτες που έχουν πια αποικήσει.

Ο Δίας ο θεός, με μία κίνηση Μικρή το οξυγόνο από το υδρογόνο διαχωρίζει, το νερό από το γαλαξία του Νέρωνα αποδομεί και τους Αδάμαντες γκρεμίζει…

Ημέρα τρίτη…

Μπορεί το Γκαζωόν νόηση δική του να ‘χει; Πλανήτες με το χρώμα του πράσινο να σκεπάζει και με τρόπο μόνο και όμορφο αλλά μόνο, να μυρίζει;

Το Γκαζωόν του Φραγκίσκου του Α’ στο Σα το ντε και μπορ; Όχι…

Εκεί Νο άφυλο, άοσμο και άνοστο πολύ. Αυτό ξεχωριστό και ικανό παντού να κυριάρ χύσει…