ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΤΟΥΜΕ?

Επειδή, προφανώς, γι αυτόν/αυττήν που πραγματοποιεί την "απάτη" κάτι τέτοιο είναι θέμα επιβίωσης. Ανεξαρτήτως, πώς φαίνεται η ζωή του/της στους άλλους. Το τι ακριβώς σημαίνει αυτή η ''επιβίωση'', έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, την ψυχική συγκρότηση και τα ορμέμφυτα του καθενός.

 

Δεν ξέρω εαν υπάρχει αλλου αλλα θα είχε ενδιαφέρον να αναλύαμε και τι ακριβώς σημαίνει απιστία γιατι σίγουρα δεν είναι μονο η σεξουαλική πράξη..

 

“We were on a break”.   

 

Aς μην το φορτίζουμε υπέρ το δέον. Η "επιβίωση" είναι βαριά λέξη. Όταν το αντιμετωπίσουμε όχι ως επιβίωση, αλλά ως επιλογή που επιβάλλεται από τις συνθήκες, διατηρούμε πάντα τη δυνατότητα να αλλάξουμε τις συνθήκες... 

 

@peleas
Δεν φορτίζουμε τίποτα με τον όρο "επιβίωση". Για την ψυχική μονάδα η διατήρηση συμπεριφορών λογίζεται ως επιβίωση ακόμη κι αν είναι αυτοκαταστροφικές. Κι η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να κάνει τα πάντα, από μεγαλειώδη και ηρωικά έως αποτρόπαια και φρικώδη, και χιλιάδες μικρά και καθημερινα τετριμενα και ταπεινά στο ενδιάμεσο, προκειμένου να υπερασπιστεί τους όρους της επιβίωσης της.

 

Διαφωνώ. Η επιβίωση ως σκοπός είναι εγγεγραμένη στο βιολογικό μας κομμάτι, δηλαδή το σωματικό και το θυμικό/συναισθηματικό. Σκοπός της ψυχής είναι όχι η επιβίωση, αλλά η εξέλιξη. Επειδή όμως αγγίζουμε ένα σημαντικό και δύσκολο θέμα, προτιμώ να μην επεκταθώ περισσότερο επί του παρόντος.

 

@peleas δεν ξέρω γιατί θέλεις να αποκλείσεις την επιβίωση ως κίνητρο ούτε είμαι βέβαιη αν αυτή μπορεί να διαχωριστεί από την εξέλιξη. Καμιά φορά ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι η εξέλιξη. Άλλωστε η διασπορά κινδύνων είναι ένας βασικός τρόπος διασφάλισης της επιβίωσης.

 

Δεν την αποκλείω ως κίνητρο. Την αποκλείω ως "το μόνο κίνητρο"
Είναι απλό: Αν δεχτώ οτι το μόνο κίνητρο είναι η επιβίωση, τότε εξαντλώ τη ζωή μου στο "ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας". Το απαιτώ από τους άλλους σα να μου το χρωστάνε και το παίρνω, ακόμα και αν τους το αποσπάσω με τη βία. Δε χρειάζεται να εξηγήσω πού οδηγεί μιά τέτοια στάση ζωής. Αν σου θυμίζει τον "ελληνάρα" των τελευταίων 40 χρόνων του"ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε!", τότε καταλαβαίνεις...

Η ψυχή δε βολεύεται. Είναι ποτάμι που φουσκώνει. Ποθεί να τραβήξει μπροστά, να ακολουθήσει το δρόμο των άστρων. Να γίνει φάρος κι οδηγός στο ταξίδι προς το άγνωστο. Η ψυχή διψά για νέους τόπους, για μονοπάτια αβάδιστα. Είναι αυτή που διαποτίζει το δίποδο όρθιο ζώο και το κάνει άνθρωπο...

Είμαστε πλάσματα των αντιφάσεων. Ένα κομμάτι μας θέλει την εξέλιξη, το άλλο θέλει τη σιγουριά, τη σταθερότητα, αντιστέκεται στην αλλαγή. Γι αυτό βιώνουμε συνεχώς συγκρούσεις...

 

Κάποιος, κάποτε, διηγήθηκε σε κάποιον τον μύθο, ότι τα δυο μπορούν και πρέπει να γίνονται σε κάποιο σημείο ένα.
Από τότε αυτή η ιστορία πέρασε από γενιά σε γενιά με τις κατάλληλες παραλλαγές αναλόγως την εποχή και τις κρατούσες κοινωνικά απόψεις.
Ίσως τελικά τα δυο στην καλύτερη περίπτωση σε κάποια σημεία να εφάπτονται και να "συνδιαλέγονται".
Να δημιουργούν τις κοινές "λαλιές" τους μέσω της μεταξύ τους όσμωσης. Όσες περισσότερες είναι οι "λαλιές", τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες ν' αναζητήσουν κι άλλα "ιδιώματα" σε αλλότρια "χείλη".
Τουτέστιν, κατ' εμέ ισχύουν οι "αρχές" του κατακερματισμού και της διασποράς.
Κάποιος/α που έχει ένα μεγάλο βαθμό των θέλω του/της καλυμμένο.
Και που κυριότερο, έχει συνειδητοποιήσει ότι τις όποιες απαντήσεις σε βαθιά προσωπικά του/της "ερωτήματα", θα τις βρει μονάχα στον εαυτό του/της.
Προτιμά να επικεντρώνει την ενέργεια του σ' ένα μονάχα μέρος. Αφού πιθανότατα δεν θα είχε το απόθεμα, για να διοχετεύσει και σε άλλα.

Απ' την άλλη πιστεύω ότι υπάρχουν και άνθρωποι, που προτιμούν το ακριβώς αντίθετο.
Αφού ίσως και τ' ακάλυπτα θέλω τους να ήταν τόσα, που να μην μπορούσε να τα ικανοποιήσει μονάχα ένας/μια σύντροφος.
Ως προς τον βαθμό εσωτερικού "κατακερματισμού" τους αυτό θα ήταν πάντα ένα ζήτημα, τ' οποίο μόνο εκείνοι/ες θα γνώριζαν.

Αν κάτι έχω μάθει απ' την ακόμη μικρή διαδρομή μου σ' αυτή την ζωή, είναι ότι ο κόσμος είναι όμορφος επειδή έχει ποικιλία.
Και ότι αν και όταν κάποιος/α αποδυθεί της όποιας χλαμύδας σχετικά με τις συμπεριφορές, τις προθέσεις και τα κίνητρα των άλλων.
Τόσο το ταξίδι του/της γίνεται πιο "γεμάτο". Γιατί καθένας απ' εμάς είναι ένα ταξίδι κι ένας προορισμός από μόνος του/της.

 

Κακό πράμα η ζήλια.  

 

 

Έλεος ρε πούστη μου πως του τα ζύγιζε; Αποσπώμενα ήταν;

 

Τα θέλει ο κώλος της....