ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΤΟΥΜΕ?

@elfcat ,
Σε ευχαριστώ για το μάθημα. Παραδέχομαι οτι παρέβην τις αρχές μου περί αναφοράς μόνο σε απόψεις και όχι επί προσωπικού. Παραδέχομαι οτι είσαι το μόνο προφίλ που κατάφερε να με κάνει να αναρωτηθώ αν έχει νόημα να προσπαθώ να ξεκολλήσω ένα μυαλό από τη ναρκισσόκολλα. Παραδέχομαι οτι χαίρομαι που δε μπορώ να συννενοηθώ μαζί σου, γιατί αυτό είναι καλό σημάδι για την πνευματική μου υγεία.

Σου αναγνωρίζω τέλος πως είσαι το μόνο προφίλ που με έκανε να βαρεθώ αφόρητα...

 

Σύντροφος, αυτός ο άγνωστος

... Κι εκεί που η ζωή σου κυλά νωχελικά και αδιάφορα, γνωρίζεις ένα πλάσμα που σου κάνει "κλικ" (σ.σ. δεν έχω καταλάβει τη χρήση της λέξης στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μάλλον είναι ο ήχος της ζώνης ασφαλείας που απασφαλίζει). Κατόπιν ανωρίμου σκέψεως αποφασίζεις να του παραδώσεις τη χρήση της μισής σου ντουλάπας, το ένα εκ των δύο ραφιών στο μπάνιο, τη χρήση της λεκάνης της τουαλέτας μετά συνοδευτικού από σαλάτα γκρίνιας με σως καπακίου, τον έλεγχο κατά το ήμισυ του τηλεκοντρόλ και κάποια μάτια της κουζίνας (αυτό το τελευταίο παραπέμπει συνειρμικά στα υπέροχα μάτια της, αλλά και στα αυγά μάτια που θα αποτελέσουν το κύριο συστατικό των γευμάτων σας στο εξής).

Καταχωνιάζετε σε άγνωστη τοποθεσία τις φωτογραφίες των πρώην, για τους οποίους επιβάλλετε ομερτά. Ορίζετε ώρες επισκεπτηρίου για τους γονείς όπως οι φυλακισμένοι. Αν η σχέση σας είναι ασύμμετρη, έχετε ήδη διευθετήσει το φλέγον ζήτημα "ποιός κάνει κουμάντο" (σ.σ. κατά περίεργη σύμπτωση είναι πάντα η γυναίκα). Αν όχι, θα αποτελεί το μόνιμο θέμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μαζί με το οικονομικό και το σεξουαλικό (σ.σ. οι διαπραγματεύσεις διαρκούν επί μακρόν, συχνά και μετά το τέλος της σχέσης). Για τα υπόλοιπα, αφήνετε την αγάπη σας να φροντίσει τη μοιρασιά, παραβλέποντας το γεγονός ότι η αγάπη είναι αδαής σε ζητήματα διαχωρισμών, γιατί γνωρίζει μόνο πώς να συνενώνει.

Αν δεν το έχετε ακόμα συνειδητοποιήσει, βρίσκεστε εγκλωβισμένοι σε ένα κελί για δύο, που με χαριτωμένη αφέλεια ο σοφός λαός αποκαλεί «γάμο» ή «μόνιμη σχέση» (σ.σ. ουδέν προσωρινότερον του μονίμου, αλλά αυτό θα αργήσετε να το καταλάβετε αμφότεροι).

Τον πρώτο καιρό, στη σχέση επικρατεί υψηλό βαρομετρικό ευτυχίας. Ο άνθρωπος όμως είναι αλλεργικός στην ευτυχία. Γι αυτό αναζητά εναγωνίως τρόπους να την ακυρώσει. Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν δημιούργησε ποτέ κάτι αξιόλογο όντας ευτυχισμένος. Αυτό συμβαίνει γιατί η ανάγκη για δημιουργία υπαγορεύεται από την έλλειψη και η έλλειψη προκαλεί στέρηση, άρα δυστυχία. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν δεν έχεις ικανή ποσότητα δυστυχίας στη ζωή σου? Την προκαλείς ο ίδιος. Στη περίπτωση του γάμου δε χρειάζεται να την προκαλέσετε. Θα σας επισκεφθεί εκείνη, και μάλιστα, για να μην σας τρομάξει, θα έλθει μεταμφιεσμένη σε βαρεμάρα…

Σε αυτό το σημείο αρχίζεις –επιτέλους- να αναρωτιέσαι τι συνέβη και η κοινή σας ζωή, από επεισόδιο της σειράς «αυτός, αυτή και τα μυστήρια» κατέληξε να θυμίζει τη σαπουνόπερα «αυτός, αυτή και τα προβλήματα»… Φυσικά, ως γνήσιο τέκνο ευθυνόφοβης γενιάς αποφαίνεσαι αβίαστα ότι φταίει η σύντροφός σου. Επομένως, της αναθέτεις –ερήμην της και χωρίς καν να της το κοινοποιήσεις- το βαρύ καθήκον να επανεγκαταστήσει το πρόγραμμα «ενδιαφέρον» στο λογισμικό της σχέσης. Κάτι που δε συμβαίνει ποτέ, μια και η σύντροφός σου έκανε ακριβώς την ίδια σκέψη με εσένα.

Ο χρόνος απαλύνει την επίδραση των προβλημάτων που αφήσαμε πίσω μας και γιγαντώνει την επίδραση εκείνων που δεν αγγίξαμε ακόμα. Εφ’ όσον κανένας από τους δύο δεν περιέθαλψε τη σχέση για ένα κρυολόγημα, έφθασε το πλήρωμα του χρόνου που απαιτείται εισαγωγή της στη εντατική. Ακόμα και τώρα όμως δεν έχεις επίγνωση αυτής τη ανάγκης, γιατί εν τω μεταξύ φρόντισες με μεθοδικότητα να οργανώσεις ένα περίτεχνο πλάνο αποδράσεων. Με ήσυχη πλέον τη συνείδησή σου πως έπραξες ότι ήτο ανθρωπίνως δυνατόν από την πλευρά σου –δηλαδή απολύτως τίποτα- αποφασίζεις να επικεντρωθείς στην ικανοποίηση των προσωπικών σου αναγκών, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου έχουν διαφοροποιηθεί, αλλά για τις οποίες επίσης δεν έκανες τον κόπο να ενημερώσεις τη σύντροφό σου, προεξοφλώντας την αδυναμία της να τις κατανοήσει. Το σημαντικότερο όμως που δεν έχεις υποψιαστεί, είναι ότι η σύντροφός σου έχει γίνει πλέον για σένα μία άγνωστη…

Παραπαίοντας ανάμεσα στη συνήθεια, το βόλεμα, το φόβο της μοναξιάς από τη μία μεριά και στην επιθυμία, τη δίψα για περιπέτεια και το πάθος για το πάθος από την άλλη, γίνεσαι τυμβωρύχος των νεκρών ονείρων σου προσπαθώντας να τους εμφυσήσεις τη γοητεία του νέου και τον ενθουσιασμό της κατάκτησης. Ανακαλύπτεις αίφνης τη βαθιά εσωτερική ανάγκη για νόημα στη ζωή, το οποίο η σχέση σου αδυνατεί –έτσι τουλάχιστον πιστεύεις- να σου προσφέρει. Επειδή όμως θεωρείς κουραστική και χρονοβόρα την αναζήτηση νοήματος, καταφεύγεις στο φασόν της εποχής, την ερωτική απιστία.

Διαπιστώνεις γρήγορα πως πολλοί ενεργούν σαν εσένα. Αυτό σου δίνει το πιο χρησιμοποιημένο άλλοθι στη ιστορία της ανθρωπότητας: «Έτσι κάνουν όλοι». Κι επειδή το σεξ είναι η απάντηση στο βασικό ένστικτο, η ερώτηση δεν έχει καμιά σημασία…

Η ζωή είναι μικρή. Έτσι, αποφάσισες να τη ζήσεις διπλή. Βέβαια, κάποιες κρύες χειμωνιάτικες νύχτες αναλογίζεσαι ότι ζεις και τις δύο ζωές σαν συλλέκτης αναμνήσεων. Συναντάς ανθρώπους με σκοπό όχι να τους γνωρίσεις, αλλά να αποφύγεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Γρήγορα όμως αποδιώχνεις αυτές τις σκέψεις γιατί πρέπει να ετοιμαστείς για το ραντεβού με το επόμενο αντικείμενο της συλλογής σου, αφού προηγουμένως φροντίσεις να ρίξεις αρκετή στάχτη στα μάτια του πρώτου...

Μια μέρα συναντάς έναν παλιό σου συμμαθητή. Αφού τινάξετε τη σκόνη του χρόνου από το σεντούκι με τις κοινές σας μνήμες, η συζήτηση έρχεται στο σήμερα. Τότε φοράτε και οι δυο το συνωμοτικό σας ύφος εκμυστηρευόμενοι ότι απατάτε αμφότεροι τις συντρόφους σας, χωρίς εκείνες να έχουν την παραμικρή υποψία. Η ευφορία αυτής της αποκάλυψης είναι τόσο μεγάλη, που αποφασίζετε να δείξετε την αλληλοεκτίμησή σας ανταλλάσοντας ερωμένες. Α, όλα κι όλα. Η γενναιοδωρία υπήρξε ανέκαθεν το δυνατό σου σημείο…

Η συνάντηση με την ερωμένη του φίλου σου γίνεται με απόλυτη μυστικότητα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Έφτασες νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα για να ελέγξεις το χώρο και να σκηνοθετήσεις την τέλεια αποπλάνηση. Περιμένεις σαν αρπακτικό το θύμα του, όταν ανοίγει η πόρτα.
Στο ημίφως αισθάνεσαι την παρουσία της. Βαδίζεις προς το μέρος της αργά, σίγουρα, ξεκάθαρα. Εκείνη περιμένει ακίνητη. Οσμίζεσαι την προσμονή της. Της συστήνεσαι και της χαμογελάς. Σου ανταποδίδει το χαμόγελο. Την πλησιάζεις, ολόκληρος μια επιθυμία. Λίγο πριν τα χείλη σας ενωθούν και τα κορμιά ακολουθήσουν, τη ρωτάς: Τι θα φάμε απόψε, αγάπη μου? Κι εκείνη σε κοιτάζει με στοργή και τρυφερότητα και απαντά: Το παρελθόν…

Τη στιγμή που αφήνεσαι κι ενδίδεις στη γοητεία της δεύτερης ανακάλυψης, ακούς έναν ήχο από τα παλιά, τότε που τα κορμιά σας πρωτομίλησαν. Μόνο που αυτή τη φορά το κλικ είναι ο ήχος τη ζώνης ασφαλείας που κουμπώνει, όπως συνηθίζεται από δύο σώφρονες ανθρώπους πριν από ένα μακρινό και δύσκολο ταξίδι…

 

σοφον ..!!   και η απαντηση ειναι γιατι ο εγωισμος μας δεν μας αφηνει να δεχτουμε κατι τετοιο .... στην αντιθετη περιπτωση η πονηρια μας , μα ς υπαγορευει κατι αναλογο για την περιπτωση που και ο συντροφος μας σκευτεται με τον ιδιο τροπο........

 

Όλα εξαιτίας του εγωισμού λοιπόν! Αυτοί είμαστε

 

΄΄Ποιο το μυστικο ενος επιτυχημενου γαμου; ΄΄
΄΄Βρες εναν υπεροχο ανθρωπο΄΄ Κριστοφερ Λι.
 

 

...

''Υπέροχοι'' δεν ξέρω αν είναι από μόνο αυθύπαρκτα οι άνθρωποι...Γίνονται καμιά φορά λόγω της αλληλεπίδρασης, μη νομίζεις...
Το θέμα, πέρα από το γάμο, σε όλο το φάσμα των σχέσεων, είναι να είμαστε με αυτούς που μας κάνουν να θέλουμε να γινόμαστε καλλίτεροι, ανώτεροι, να εξελισσόμαστε και να βελτιωνόμαστε μέσα από την σχέση μας.

 

 

Επικεντρωνόμαστε στο τι κάνει ο έτερος για μας, παραβλέποντας τις άλλες παραμέτρους:
- Ξέρουμε τι θέλουμε από εκείνον?
- Ξέρουμε πώς να το ζητήσουμε?
- Ξέρουμε τα όριά μας και τα δικά του?
- Ξέρουμε τι μπορεί να δώσει? (το τί θέλει να δώσει είναι δικό του θέμα)

και το βασικότερο: Ξέρουμε τι είμαστε εμείς διατεθειμένοι να προσφέρουμε σ' εκείνον και στη σχέση?

 

ε ναι ετσι ειναι ...πηγη μεγαλον δεινων ο εγωισμος...... 

 

Καθε μερα αστακο τον βαριεσαι. Θες και φασολαδα!

 

Παντρεύεσαι τον Μποντρίνι και έχεις όλο το μενού

 

Αγαπητή μου δεν καταλαβαίνω τον υφέρποντα ξερολισμό σας ως προς το αν ''έχω φάει κέρατο'' ή το δήθεν ενδιαφέρον γι' αυτό ή πώς σχετίζεται αυτή η ερώτησή σας με τη δική μου απάντηση η οποία αφορούσε αποκλειστικά το πρόσωπο μου, προσπαθώντας (εγώ) να προτείνω ότι καλό είναι να μιλάμε για τον εαυτό μας και να κρίνουμε μόνο για αυτόν.

Ως προς τη νέα ερώτηση σας, η απάντησή είναι πως δεν μπορώ να ξέρω αν έχω φάει κέρατο και δεν είμαι σίγουρος αν με ενδιαφέρει κιόλας.

Πραγματικά δείχνει (μη) επίπεδο ωριμότητας το γεγονός της ξαφνικής αλλαγής θέματος εκ μέρους σας προφανώς ελλείψει επιχειρημάτων. Ως προς την (ψευδο)απειλή διαγραφής του προφίλ σας από τους mods σε περίπτωση που διαφωνήσω μαζί σας, αν τελικά αποφασίσατε τη αυτοδιαγραφή σας, προς ενημέρωση σας, μου προκαλεί κνησμό στην αριστερή πλευρά ενώ η απόφαση σας περί μη διαγραφής αντιστοίχως κνησμό στη δεξιά (ή αντιστρόφως). Ευχαριστώ.