Γέλιο! Έχει αγκάθια τελικά αυτό το ρόδο;

 

Κοίτα τι θυμήθηκα μετά από τόσα χρόνια που το διάβασα, την εμμονή του συγραφέα με το γέλιο.....τότε ήμουν κατά πολύ μικρότερη για να καταλάβω.... τι σημαίνει στη γλώσσα του Έκο το γέλιο. Χιούμορ, πνευματικότητα, διάνοια, τελικά άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες. Ο Έκο ως θεολόγος, γνωρίζει την θρησκεία σαν φιλοσοφία, γιατί η ηθική είναι κλάδος της. Μέσα από το όνομα του ρόδου, καταγγέλει τη χρησιμοποίηση της θρησκείας από την εκκλησία για εξουσία και χειραγώγηση και κατεύθυνση των ποιμνίων. Πώς; χα! Μα με το γέλιο! Το γέλιο, δηλαδή το χιούμορ προυποθέτει διάνοια κι ελεύθερη σκέψη. Όμως αυτά καταργούν τη χειραγώγηση κι άρα την εξουσία της άρχουσας εκκλησιαστικής τάξης. Κι εδώ θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή. Γιατί ο συγγραφέας δεν απορρίπτει την αρχή ή την εξουσία του θεού, αλλά μόνο την αλαζονική εξουσία που χρησιμοποιεί το ποίμνιο ως μέσο για ιδιοτελείς σκοπούς.
Κάπου εδώ τελειώνει ο πρόλογος κι αρχίζει η ερώτηση μου. Χωράει το γέλιο στο BDSM; Υποβαθμίζει και γελοιοποιεί το γέλιο το D/s; ή μήπως τελικά η υποβάθμιση του γέλιου γελοιοποιεί και υποβαθμίζει το BDSM, D/s και τα σχετικά;

 

Η καλή αίσθηση του χιούμορ υποδεικνύει την κουλτούρα που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος... και ναι, τα ανεβάζει όλα.
Χωρίς γέλιο δεν αντέχεται η ρημάδα η ζωή και άλλα τέτοια κλισέ  

 

Ναι στο γέλιο, όχι στη γελοιότητα.Το πρώτο το έχουμε όλοι ανάγκη, το δεύτερο υποβιβάζει την αξία της στιγμής.

 

@charlotte

Το γέλιο είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό, δεν μπορεί να αποσπαστεί ως μεμονωμένο στοιχείο από οποιονδήποτε τρόπο σχετίζεσθαι, όχι μόνο από την ασυμμετρία και το BDSM.

Mε την συγκεκριμένη εισαγωγή που παρέθεσες φαίνεται όμως να προτάσσεις έναν παραλληλισμό ανάμεσα σε "BDSM, D/s και τα σχετικά" και "χειραγώγηση κι άρα την εξουσία της άρχουσας εκκλησιαστικής τάξης" και "την αλαζονική εξουσία που χρησιμοποιεί το ποίμνιο ως μέσο για ιδιοτελείς σκοπούς". Πρόκειται για τελείως διαφορετικές έννοιες, μη συγκρίσιμες μεταξύ τους.
Εκτός αν μιλάμε για διαστρέβλωση - για τον φόβο ως απαίτηση, παράδειγμα - πολύ διαφορετική συζήτηση αυτή όμως.

Και τέλος, μια διευκρίνιση.
Ανέφερες ότι "ο συγγραφέας δεν απορρίπτει την αρχή ή την εξουσία του θεού". Ο Έκο ήταν άθεος. Προφανώς σε μυθιστόρημα που διαδραματίζεται σε μοναστήρι Βενεδικτινών το 1300 η θρησκεία έχει εξέχουσα θέση ως σύστημα άσκησης εξουσίας, και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ή ύπαρξή της. Αλλά παντελώς διαφορετικές οι προσωπικές πεποιθήσεις του συγγραφέα. Και τι εννοείς λέγοντας "ο Έκο ως θεολόγος";

 

εννοώ οτι ήταν, μεταξύ άλλων και θεολόγος.   τώρα εσύ αν θέλεις μπορείς να ασχοληθείς με τις προσωπικές πεπιθήσεις του Έκο. Μόνο που αυτό δεν έχει να κάνει με την ερώτησή μου. Οι διαφορετικές έννοιες και μη συγκρίσιμες, συγκλίνουν στο απόσπασμα του βιβλίου που παράθεσα. Η ερώτηση μου είναι ξεκάθαρη, μπορούμε να γελάμε οταν καυλώνουμε; κι αν όχι γιατί;

 

Στην ερώτηση σου απάντησα με την πρώτη φράση μου. Να συμπληρώσω ότι άλλο πηγαίο γέλιο, άλλο ειρωνεία - η οποία μπορεί να ενέχει υπεροψία, αποδόμηση, απόσταση, χίλια άλλα. Πάλι άλλη συζήτηση.

Στο απόσπασμά που παρέθεσες δεν συγκλίνει τίποτε, γιατί δεν περιγράφεται σύγκριση ανάμεσα σε διαφορετικές έννοιες. Η διατύπωσή μου ήταν ότι αυθαίρετος παραλληλισμός φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα στο απόσπασμα και την ερώτησή σου.

Και νο, δεν ήταν θεολόγος ο Έκο. Μιλούσε για θεολογία. Tελείως διαφορετικό.

 

Το αν το γέλιο δένει με την σεξουαλική διέγερση το έχει σχολιάσει ο Νίκος Δήμου, αν θυμάμαι σωστά στο "Τολμηρές Ιστορίες" ή και σε κάποιο ανάλογο παλιότερό του. Έχω την εντύπωση πως κανένας δεν οργάζεται γελώντας.

Πάνω στο γέλιο ως ανατροπή του σχολαστικισμού έχει γράψει επίσης ο Ραμπελαί, στον Γαργαντούα.

Ο εμβληματικός ηγέτης της ιστορίας Ιούλιος Καίσαρ εμψύχωνε τα στρατεύματά του πριν τη μάχη, κάνοντας τους στρατιώτες να γελάσουν μέχρι δακρύων, με τον λόγο που τους έβγαζε. Και όταν θέλησε να τους βάλει πάγο, διότι κόντευαν να στασιάσουν, περίμενε να σταματήσουν να φωνάζουν, να γίνει ησυχία, και τότε πρόφερε, χαμηλόφωνα, μια λέξη, "πολίτες" τους αποκάλεσε. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

¨Ενα γέλιο θα σας θάψει", η γνωστή φράση της κινηματικής αριστεράς που - υποθέτω - υπαινίσσεται ότι το ήδη ξεπερασμένο μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με ένα γέλιο και τελειώνει εκεί, πώς να βρει επιχειρήματα κάτά του γέλιου που προκάλεσε κανείς, αν είχε επιχειρήματα και αιτία ύπαρξης δεν θα ήταν και γελοίος άλλωστε.

Με τον Αφέντη και γελάμε και ανθυπομειδιούμε με τα εσωτερικά μας αστεία. Έχει συμβεί να με τιμωρεί σωματικά και να είμαστε σκασμένοι στα γέλια και οι δύο, επειδή είχα κάνει βλακείες εξ ου και η τιμωρία, αλλά οι βλακείες ήταν για γέλια.

 

είναι βέβαιο! επιβεβαιώνεται και πειραματικά γαργαλώντας γυμνή ακινητοποιημένη υ.

 

Οι πιο υπέροχες γυναίκες με τις οποίες έχω τις πιο ωραίες αναμνήσεις ήταν όλες πρόσχαρες και το έδειχναν. Εννοώ άνθρωποι που όταν χαμογέλαγαν ή γελούσαν έλαμπαν τα μάτια τους με ζωντάνια, και το έκαναν όσο συχνά το ένοιωθαν χωρίς να το πολυσκέφτονται.
Έτσι λοιπόν, όπως το έχω βιώσει, όχι απλά χωράει το γέλιο στο BDSM συνολικά και ευρύτερα, όταν το μοιράζεσαι αβιάστα με τον άνθρωπο που βρίσκεσαι, αλλά τα κάνει όλα καλύτερα.
Εννοώ το πηγαίο, το αυθόρμητο, το ειλικρινές και αδιαπραγμάτευτο γέλιο, αλλά σαν συνολική διάθεση, και όχι απλά σαν γέλιο με τη στενή και εκδηλωτική έννοια τηε λέξης.

Προσωπικά βέβαια, πάντα βαριόμουν και κρατούσα αυθόρμητα αποστάσεις αργά ή γρήγορα από τους εσωστρεφείς, μελαγχολικούς, απαισιόδοξους, φοβικούς και διστακτικούς χαρακτήρες με υπερβολικές για την υπομονή μου αναστολές, αυτούς δηλαδή που τα πολυζαλίζουν, τα "τραβάνε" ή τα βλέπουν όλα σαν "μισο-άδειο ποτήρι" που λένε, τα πράγματα.
Οπότε μιλώ για εμένα. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει άλλη άποψη, και τα ίδια πράγματα να τον κάνουν να αισθάνεται τελείως διαφορετικά για έναν άνθρωπο.

 

Δυσκολεύομαι να τοποθετηθώ, γιατί δεν αντιλαμβάνομαι σε ποιο γέλιο αναφέρεται η νηματοθέτιδα.

Το αυθόρμητο γέλιο, όταν ακούμε κάτι αστείο;

Το γέλιο που γεννάται από τον αυτοσαρκασμό;

Έναν πιο εύθυμο τρόπο αντίληψης - περιγραφής της ερωτικής, εν τω βδσμ (εν προκειμένω), κατάστασης;

 

υποθέτω οτι, επικαλούμενη τον εκο, αναφέρεται στο γέλιο ως εκδήλωση της λύτρωσης απ' τον φόβο.

 

Ένας αρχαίος ...παππούς (διάβαζε πρόγονος) έλεγε πως "τους ανθρώπους δεν τους ταράζουν τα γεγονότα, αλλά η γνώμη τους για τα γεγονότα".
Εδώ μπαίνει το γέλιο ως δυναμικό αντίβαρο/αντίδοτο/ υπέρβασης της αντίληψής μας, σε μια κάποια δόση και ως έναν κάποιο βαθμό, ικανόν να παράγει από την πρόσκαιρη αποφόρτιση έως εκεί που δεν πάει άλλο.
Δηλαδή από ίαμα έως οδηγός.
Πα να πει πως όχι γέλιο = πρόβλημα βαθύ και ερεβώδες...

Επί της ουσίας η θρησκεία ως θεωρητικό ανθρώπινο δημιούργημα δεν μπορεί να αποκλείει το γέλιο.
Η ύπαρξή της ως κοινωνική συντεταγμένη το αποκλείει, για την ακρίβεια το επιτρέπει φορμαλιστικά/μηχανιστικά σε αδιέξοδες/ανώδυνες ατραπούς.

Το γέλιο συνοδοιπορεί με τον έρωτα στην φύση μας, είναι πρακτικώς ισοδύναμες εκδηλώσεις, υπό την έννοια πως ως εκδηλώσεις πετυχαίνουν αυτό το σύντομο χρονικό reset του συστήματος, του είναι μας.

Αν οι υποδοχείς πρόκλησης/παραγωγής του γέλιου έχουν περιοριστεί/κατασταλεί, μάλλον θα πρέπει να μιλάμε για σημαντική βλάβη του συστήματος.
Με όλα τα συμπτώματα δυσλειτουργίας και δυσανεξίας του εαυτού.