Γιατί ο πόνος;

Καλησπερα,συνηθως δεν γραφω σε νηματα,αλλα αυτο
ειναι ενα απο τα καλυτερα (τουλαχιστον απο οσα εχω δει).
Προσωπικα πιστευω οτι ο πονος κ συγκεκριμενα η προκληση του,
ειναι ενα μειγμα ολων οσων αναφερει ο εισγηγητης...συν ενα ακομα:
η εκφραση,η η αποτυπωση της εντασης της στιγμης, θετικης κατ με..η αρνητικης κατα αλλους (ενταση).

Επισης η ηδονη εχει προηγηθει σαν αισθηση,προκαλει την ¨ενταση¨,που με την σειρα της
με κανει να εκφραζομαι προκαλωντας πονο..και συνεχιζει να προκαλει ηδονη (μετα την πραξη),
απο την αντιδραση του κορμιου (κυριολεκτικα) κ του μυαλου στην αισθηση του πονου.

Για το χρονος-πονος νομιζω οτι η "σχετικοτητα του χρονου"
εχει αμεση σχεση και με το συγκεκριμενο θεμα.

 

Σε αγαπώ, να ξέρεις, που το ξέρεις δηλαδής, αλλά λέμε. 
Μόνο εσύ τέτοια ποστ, ποτέ, πουθενά, κανένας άλλος. 
Respects, chapeau, σταυροπροσκύνημα και άλλες πηγαίες εκφράσεις θαυμασμού για το ανωθεν διαμάντι! 

 

Κάθε φορά που συζητάω για τον πόνο, κάθε φορά ακόμη που σκέφτομαι για αυτόν, μου έρχεται στο μυαλό φλασιά εκείνο το επεισόδιο του (εκπληκτικού παρεμπιπτόντως) Dr House που ενώ πονάει κάπου έντονα (νομίζω στο πόδι), χτυπάει με δύναμη το χέρι του στο γραφείο. Και γυρνά προς τους υπόλοιπους γιατρούς και λέει το point του: πάντα ένας πιο δυνατός πόνος μας κάνει να ξεχνάμε έναν άλλο πόνο που είχαμε.  

Τι είναι ο πόνος; Αν μπορούσα να το περιγράψω με μια φράση θα έλεγα ότι είναι το δέρμα της ύπαρξής μας. Από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε αρχίζουμε να πιέζουμε με διάφορους τρόπους, κυριολεκτικούς και μεταφορικούς, το περιβάλλον μας. Κάθε τέτοια πίεση βιώνεται ως πόνος, σωματικός και ψυχικός. Ο πόνος έτσι είναι το πιο ισχυρό πειστήριο ότι δεν γεννιόμαστε εν κενώ. Κάθε φορά που ξεπερνάμε τον πόνο νιώθουμε ηδονή. Αλλά όχι μόνον, νιώθουμε δύναμη, ισχύ, νικήσαμε τον πόνο, γίναμε πιο ισχυροί. Έτσι η ηδονή δεν είναι απλά μια ανακούφιση σωματική, αποκτά και άλλες διαστάσεις.
Και σε όλη μας τη ζωή κάπως έτσι πορευόμαστε. Απλά -ενίοτε- αλλάζουμε level.

Για αυτό ο πόνος έχει σημασία, αποκτά σημασία και νόημα. Και δίνει νόημα.
Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι που νιώθουν παραμελημένοι ή κενοί έχουν εξαρτητική σχέση με τον πόνο.

Προσωπικά τώρα, ο πόνος δεν είναι κάτι που μου αρέσει. Δεν τον θέλω, δεν τον αποζητάω συνήθως.
Υπάρχουν ωστόσο φορές που τον έχω αποζητήσει στη ζωή μου. Πάντοτε από πολύ συγκεκριμένα άτομα όμως.
Είναι οι στιγμές εκείνες που - όπως ο Χάουζ- έχω έναν πολύ έντονο ψυχολογικό πόνο και θέλω μέσω του σωματικού σοκ και της υπέρβασης του σωματικού πόνου να βρω την οδό για την έξοδο από τον ψυχικό πόνο.
Και εκείνες οι στιγμές που η επίφαση δύναμης που έχω μου προκαλεί αλαζονεία και την οδύνη που αυτή φέρνει σε ένα άτομο με τη δική μου ψυχολογία. Τότε θέλω να σπάσω και να επανέλθω στη δική μου ισορροπία. Και ο πόνος είναι ο πιο άμεσος (και αποτελεσματικός συχνότατα) δρόμος προς αυτό. Φυσικά το γεγονός ότι τον ασκεί άτομο που αναγνωρίζω ως Κυρίαρχο το κάνει αυτό να λειτουργεί.

 

Οχι κάθε φορά.Κάποιες φορές νοιώθουμε απλά ανακούφιση.

 

Ας το ξενερώσω λίγο..:
Ο πόνος είναι μήνυμα, που μπορεί να εκπεμφθεί από οποιοδήποτε σημείο του σώματός μας, με σκοπό να δώσει μια πληροφορία στο κέντρο ελέγχου (μυαλό), έτσι ώστε το μυαλό μας να δώσει εντολή στο κορμί μας να δράσει ανάλογα με τις συνθήκες/καταστάσεις.
Οι αντιδράσεις είναι αποτέλεσμα της αντιλαμβανόμενης από τον δέκτη του πόνου ως κατάλληλης/πρέπουσας νικηφόρας στρατηγικής επιβίωσης.
Αν δράσει τότε έχουμε πληροφορία (έλαβα μήνυμα > επεξεργάστηκα > έλαβα μέτρα / αντέδρασα)...

Η διαδικασία από το ερέθισμα έως την αντίδραση (και όλα τα ενδιάμεσα και τα μετά την δράση) καταγράφονται από το ανθρώπινο μυαλό για περαιτέρω αύξηση της βάσης δεδομένων του, με σκοπό την βέλτιστη αντίδραση σε ανάλογες μελλοντικές περιπτώσεις.
Φυσικά λοιπόν καταγράφεται η εγρήγορση εξ αιτίας του ερεθίσματος του πόνου, η κινητοποίησή μας για την αντιμετώπιση του ερεθίσματος και η επίγευση (η χαρά/απόλαυση/ικανοποίηση/χουατέβα) που το αντιμετωπίσαμε.

Στα στάδια αυτά υπάρχει έκλυση κάθε είδους ντόπας από τον οργανισμό μας προκειμένου να ανταποκριθεί στο ερέθισμα.
Μερικά άτομα, άλλα λιγότερο - άλλα περισσότερο, αναπαράγουν είτε μόνα τους είτε μέσω άλλων την όλη διαδικασία, ώστε να γευτούν την ηδονικότητα που προκύπτει στην εξελιξή της (ως εκ της ντόπας).
Το λίγο περισσότερο/λιγότερο εξαρτάται από το κατώφλι της αντίληψης του μηνύματος του πόνου, του κάθε ατόμου.

Το ίδιο ισχύει και για τον πόνο που δεν ασκείται στο σώμα μας, αλλά στο μυαλό μας, συνήθως μέσω του συναισθήματος.
Επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτε.
Αυτά...

 

Αναταση ψυχικη κι ανασταση του κορμιου
ξεγυμνωμα των φοβων
κι αλμα προς τα εμπρος για νεες κατακρησεις
νεες ηδονες και νεους πονους
τελος, για μενα παντα,
καθε νεος πονος δενει ολο και πιο βαθια
ολο και πιο ουσιαστικα τη σχεση.
Αλοθι αλλες φορες κι αλλες παλι αφορμη
για τα ιδιο ζητουμενο
ΜΑΖΙ ΜΠΡΟΣΤΑ.

 

Γιατί ο πόνος...
Γιατί συνειδητοποίησα πως το να "δαμάζεις" τον φόβο σου, αντιμετωπίζοντάς τον όταν εσύ το επιλέγεις,τον ακυρώνει και τον μετατρέπει σε απόλαυση.
Για το πριν,το κατά τη διάρκεια και το μετά του...

 

ΚΑΙ μια γυναίκα μίλησε και είπε, Μίλησέ μας για τον Πόνο.

Κι εκείνος αποκρίθηκε:
Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του όστρακου που περικλείει τη γνώση σας. Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο. Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας, ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας. Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας. Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας. Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι. Είναι το πικρό φάρμακο που μ’ αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας. Γι’ αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα. Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου, Και η κούπα που σας δίνει, μ’ όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.​

 ​

ΚΙ ένας αστρονόμος είπε, Δάσκαλε, τι έχεις να πεις για το Χρόνο;
Κι εκείνος αποκρίθηκε:
Θα θέλατε να μετρήσετε το χρόνο που είναι χωρίς μέτρα και άμετρος.

Θα θέλατε να προσαρμόσετε τη διαγωγή σας, ακόμα και να κατευθύνετε την πορεία της ψυχής σας, σύμφωνα με τις ώρες και τις εποχές.

Θα θέλατε να κάνετε το χρόνο ένα ποταμάκι για να καθίσετε στην όχθη του και να παρακολουθείτε το κύλισμά του.

Ωστόσο, το άχρονο που είναι μέσα σας έχει επίγνωση του άχρονου της ζωής, Και ξέρει ότι το χθες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ανάμνηση του σήμερα, και το αύριο, το όνειρο του σήμερα. Κι ότι αυτό που τραγουδά και διαλογίζεται μέσα σας κατοικεί ακόμα μέσα στα όρια της πρώτης εκείνης στιγμής που διασκόρπισε τα αστέρια στο διάστημα. Ποιός ανάμεσά σας δε νιώθει ότι η δύναμή του ν’ άγαπα είναι απεριόριστη; Αλλά και ποιός, ωστόσο, δεν αίσθάνεται ότι αυτή η ίδια η αγάπη, αν και απεριόριστη, είναι αιχμαλωτισμένη μέσα στο κέντρο της ύπαρξής του, και δεν πετά από σκέψη αγάπης σε άλλη σκέψη αγάπης, ούτε από πράξεις αγάπης σε άλλες πράξεις αγάπης; Και μήπως δεν είναι ο Χρόνος όπως είναι η αγάπη, αδιαίρετος και χωρίς ρυθμό; Αλλά αν στη σκέψη σας έχετε ανάγκη να μετράτε το χρόνο σε εποχές, κάνετε κάθε εποχή να περιλαμβάνει όλες τις άλλες εποχές, Και κάνετε το σήμερα να αγκαλιάζει το παρελθόν με την ανάμνηση και το μέλλον με τη λαχτάρα.​

 ​

ΚΑΙ τότε η Αλμήτρα μίλησε ξανά, και είπε, Και τώρα θα σε ρωτήσουμε για το Θάνατο.
Κι εκείνος είπε:
Θέλετε να μάθετε το μυστικό του θανάτου. Αλλά πως θα το βρείτε αν δεν το γυρέψετε μέσα στην καρδιά της ζωής; Η κουκουβάγια που τα νυχτόθωρα μάτια της είναι τυφλά στο φως της μέρας, δεν μπορεί ν’ αποκαλύψει το μυστήριο του φωτός. Αν θέλετε πραγματικά ν’ αντικρύσετε την ψυχή του θανάτου, ανοίξτε την καρδιά σας ολάκερη στο σώμα της ζωής. Γιατί η ζωή κι ο θάνατος είναι ένα, καθώς ο ποταμός κι η θάλασσα είναι ένα. Στο βάθος των ελπίδων και των πόθων σας υπάρχει η σιωπηλή σας γνώση για το υπερπέραν. Και σαν τους σπόρους που ονειρεύονται κάτω από το χιόνι, η καρδιά σας ονειρεύεται την άνοιξη. Να εμπιστεύεστε τα όνειρα, γιατί σ’ αυτά είναι κρυμμένη η πύλη προς την αίωνιότητα. Ο φόβος σας για το θάνατο είναι σαν το τρεμούλιασμα του βοσκού όταν στέκεται μπροστά στο βασιλιά που το χέρι του θα τον ακουμπήσει για να τον τιμήσει. Μήπως δε χαίρεται ο βοσκός κάτω από το τρεμούλιασμά του, που θα φορέσει το μετάλλιο του βασιλιά; Κι ωστόσο, δεν είναι η ταραχή εκείνο που τον νοιάζει πιο πολύ; Γιατί, τι άλλο είναι ο θάνατος εκτός από το να σταθείς γυμνός μέσα στον άνεμο και να λιώσεις μέσα στον ήλιο; Και τι σημαίνει να πάψεις ν’ αναπνέεις εκτός από το να ελευθερώσεις την ανάσα από τα ασταμάτητα κύματά της, για να μπορέσει να υψωθεί και ν’ απλωθεί και να γυρέψει το Θεό ελαφριά κι ανεμπόδιστη; Μονάχα όταν πιείτε από το ποτάμι της σιωπής, θα μπορέσετε πραγματικά να τραγουδήσετε. Και μόνο όταν φτάσετε στη βουνοκορφή, θ’ αρχίσετε να σκαρφαλώνετε. Και όταν η γη γυρέψει τα μέλη σας, τότε μόνο θα χορέψετε πραγματικά.


Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ (Χαλίλ Γκιμπράν)​

 

Ειναι λίγο εθιστικός ο πόνος.. Παραδόξως σε κάνει να νιώθεις ζωντανός!

Διαβάζω    :

Οι ενδορφίνες είναι ενδογενή οπιοειδή πολυπεπτίδια. Εκλύονται κυρίως από την υπόφυση (προς το αίμα) και τον υποθάλαμο (στο ΚΝΣ), μετά από πόνο και έντονο σωματικό ή ψυχικό στρες (άσκηση, οργασμός κα). Προκαλούν αναλγησία, ευφορία κα. επιδρώντας σε διάφορα επίπεδα του ΚΝΣ. Θεωρούνται σαν τα φυσικά ενδογενή αναλγητικά που δρούν σαν την μορφίνη. Υπάρχουν 4 είδη ενδορφινών, με διαφορετικά ελληνικά ονόματα (η α, η β, η γ και η σίγμα). Από τις ενδορφίνες η β είναι περισσότερο υπεύθυνη για τον πόνο και θεωρείται ότι είναι 80 φορές ισχυρότερη της μορφίνης (www.slideshare.net/.../presentation-on-endorphin-hormone).

http://www.xroniosponos.gr/i-fisiol...nabinoeidi-noradrenalini-serotinini-gaba.html