Γιατί;

Δεν θέλω καθόλου να υποτιμήσω τις δυσκολίες που μπορεί αντίστοιχα να υφίσταται και μια γυναίκα, απλά ίσως επειδή είμαι γυναίκα και με την ωριμότητα και την εμπειρία έχω μάθει να τις διαχειρίζομαι και στην προσπάθεια να μπω στον ρόλο ενός άντρα, ενώ δεν είμαι, νομίζω πως θα ήμουν μπερδεμένος με τις αντιφατικές κοινωνικές απαιτήσεις της εποχής.

Κάποτε ένας φίλος που σεβόμουν πάρα πολύ, μου είπε πως σε πολλά "γιατί", η απάντηση είναι "γιατί έτσι" , πως δεν υπάρχει πάντα μια αιτιολογία από πίσω, κάποιες φορές είναι απλά "γιατί έτσι".
Σκέφτηκα πολύ αυτή του την φράση και κατέληξα πως έχει δίκιο και το έχουμε κάνει όλοι.
Από τότε πράγματι, σε προσωπικά ερωτήματα που με βασάνιζαν, η ζωή μου έγινε καλύτερη.

 

Δεν συμφωνώ με την θεωρία που λέει ότι η διεκδίκηση και η παρενόχληση έχει λεπτές διαφορές. Οι διαφορές δεν είναι καθόλου «λεπτές» παρά μόνο για όσους έχουν συμφέρον να μην βλέπουν τα αυτονόητα.

Οι σχέσεις έγιναν «δύσκολες» γιατί μόλις τις τελευταίες δεκαετίες είναι προσωπική επιλογή και ευθύνη και δεν μας ζευγαρώνουν σαν ζώα σε παζάρι όπως τις γιαγιάδες και προγιαγιάδες μας. Προχωράμε μπροστά, βγαίνουμε από παραδοσιακά στερεότυπα και ψάχνουμε την ουσία.

Δεν είναι πιο δύσκολη η θέση των αντρών από των γυναικών, όμως προτιμώ χίλιες φορές την πολυτέλεια της «δυσκολίας» και της αυτοδιάθεσης από την «ευκολία» των προηγούμενων γενεών. Είναι δυσκολίες που επιτέλους πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε, ακόμα και με λάθη και αστοχίες και ν' αφήσουμε την γκρίνια.

 

Ευχαριστώ για την απάντηση. Δεν έχουν αλλάξει οι κοινωνικές απαιτήσεις ως προς τους άντρες τα τελευταία πολλά χρόνια. Ότι ένα άτομο προτιμάει τον άντρα σύντροφό του έτσι ή αλλιώς, δεν σε κάνει ως άντρα να μπερδεύεσαι. Κατά τα λοιπά όλα ίδια. Ο κουβαλητης/μάτσο/μάστορας μπλα μπλα μπλα.

 

η ενοχοποίηση του φύλου -όχι μόνον του ενός φύλου- έρχεται τουλάχιστον απ τον 16ο αιώνα, από τον πουριτανισμό και τους επιγόνους του. η «σημερινή εποχή» δεν εξαντλείται στην τελευταία εικοσαετία. στην επιφάνεια μόνον στοχεύει μόνον το ένα φύλο ο σύγχρονος πουριτανισμός. αλλά τα φύλα δεν κινδυνεύουν από ιδεασμούς. οι ιδεασμοί μόνον να πιέζουν μπορούν, κι όχι πάρα πολύ στην πράξη.

 

Οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι ούτε δύσκολες, ούτε εύκολες. Οι άνθρωποι μπορούν να δυσκολεύουν τις σχέσεις τους.
Ούτε χρυσή τομή υπάρχει σε αυτό. Κρίσιμο είναι να αποδεχτεί κανείς αυτό που είναι, το φύλο του, τον ρόλο του.
Αυτό που τον τελευταίο καιρό προβάλλεται όλο και εντονότερα, πως "εχθρός της γυναίκας είναι ο άντρας, ότι και αν κάνει", δεν είναι καινούριο. Αλλά τώρα, στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας, παίρνει διαστάσεις κάπως πιό κωμικές, όχι για πρώτη φορά. Θα περάσει κι αυτό.
Όσοι άνθρωποι δεν βλέπουν σαν εχθρό το άλλο φύλο, μια χαρά συνεννοούνται.

 

Έχει μεγάλη δόση αλήθειας αυτό, δεν το είχα σκεφτεί σαν αιτία και πιθανόν από αυτό να ξεκινάει όλο το πρόβλημα, ακόμα κι αν υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή.

 

Προβληματισμός τύπου "γιατί έχει η θάλασσα νερό κι ο ουρανός αστέρια" κιετς...
Ξέρω κι άλλους (τι εξυπηρετεί -οτιδήποτε-, τι θα γινόταν αν -οτιδήποτε-, αν είμαστε -εξωγήινοι, αρκούδες, αλλού, παλιά κλπ κλπ) τέτχοιους...

 

Ναι θα μπορούσε να έχει και ρητορικό χαρακτήρα ένα "γιατί" που θέλει κάποιος απλά να το μοιραστεί.

 

Σε αρκετούς και σε πολλές, εξαιρετικά λεπτές. Το αυτονόητο-αυταπόδεικτο κλπ, νοηματοδοτείται πολυδιάστατα από τους ανθρώπους, ακόμα και του ίδιου φύλου. Θεωρείς για παράδειγμα πως θα συμφωνούσαν ποτέ ως προς το αυτονόητο που αναφέρεις, η Κατρίν Ντενέβ με τις εμπνεύστριες του BalanceTonPorc?

 

Μπαααα... Δεν προκύπτει... Με το συμπάθιο...

 

Το παράδειγμα που αναφέρεις αφορά και πολιτική οπού τα αυτονόητα διαστρευλώνονται προς πάσα κατεύθυνση. Στην πράξη όμως η πρόθεση φαίνεται ξεκάθαρα, σε όσες περιπτώσεις έχω δει ή βιώσει.

 

Διασαφηνιστικά, για να μπορούμε με μια σχετικά μεγαλύτερη άνεση να καταλαβαίνουμε, αν και εφόσον, έχουμε και την δυνατότητα και την ικανότητα για κάτι τέτοιο (αν δεν την έχουμε δεν είναι και καταστροφή, οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν την έχουν στο πιτς-φιτίλι, αλλά μερικοί έχουν μάθει να την διαχειρίζονται ακούγοντας πρώτα, επεξεργαζόμενοι σε δεύτερο χρόνο και μιλώντας μετά, αν υπάρχει ακόμα λόγος).

Να ένα γεγονός:
Υπάρχει μια πρόταση, οποιαδήποτε που εκφράζει κάτι, οτιδήποτε, ας πούμε α ίσούται με β.
Ακούγεται μετά μια αντίρρηση σε αυτήν την πρόταση, δηλαδή α δεν ισούται (είναι διάφορον) με β.
...
Μαθηματικώς οι δυο προτάσεις είναι ισοδύναμες, έχουν δηλαδή ως προτάσεις την ίδια βαρύτητα.
Απομένει να εξετάσουμε τα εξ αντικειμένου μετρήσιμα δεδομένα στο πεδίο ορισμού τους, στα οποία βασίζεται η καθεμιά και να δούμε ποια από τις δυο ισχύει.
Είναι απλό διότι, υπάρχουν μετρήσιμα δεδομένα και πεδίο ορισμού.
Αυτό στα μαθηματικά, που κι αυτά είναι μια γλώσσα, μόνο που το ανά/κατά περίπτωση πεδίο ορισμού τους είναι σαφώς ορισμένο.
...
Στην καθημερινή μας ζωή το παραπάνω δεν ισχύει.
Δεν γνωρίζουμε ορισμένως, σαφώς και κατηγορηματικώς τα δεδομένα, δεν γνωρίζουμε ούτε την μέτρηση ούτε τις μονάδες μέτρησης ούτε το πεδίο ορισμού, στην πραγματικότητα αν μιλούσαμε μαθηματικώς και αναρωτιόμαστε τι γνωρίζουμε για την "χ" πρόταση, η απάντηση (μαθηματικώς) θα ήταν κάτι σε "ΑΡΧΙΔΙΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ".
Γι' αυτό ο άνθρωπας, επειδή την είχε ψιλιαστεί την παλιοκατάσταση, προτού καν "βγουν" τα μαθηματικά, προσπάθησε με δυο βασικά εργαλεία τον συλλογισμό και τον διάλογο να βγάλει άκρη, τον καιρό που τα πράματα ήταν πολύ ζόρικα, πα να πεί" "έκανες λάθος; Σ' έτρωγε το θηρίο/πέθαινες της πεινός/ψόφαγες από δίψα/τραυματιζόσουν (καλή ψυχή), γινόσουν παγωτό απ' το κρύο, φλαμπέ απ' τη ζέστη και τέτοια "απλά πράματα"...
...
Με το που ανακάλυψε λοιπόν τα μαααθ'ματικά, που "πάτησαν" και στον συλλογισμό και στον διάλογο, πολύ του καλογυάλισε η ιδέα νάταν όλα τα πράματα έτσι καμωμένα, βου-α-βα, βα και πάπαλα.
Κατάλαβε πολύ γρήγορα δυο πράματα: Πρώτον ότι η "ιδέα" δεν "παίζει" με την καμία όμως και δεύτερον πως κάθε μέρα οι πιο μαλάκες της παρέας ανακάλυπταν δεκάδες τρόπους να την εκμεταλλεύονται (την ιδέα ρε συ εκεί κάτω) και επίσης πως η "ιδέα" αυτή είναι πολύ πιασιάρικια κι έπρεπε να αναπτύξει, ο άνθρωπας λέμε, αντίμετρα.
Παρ΄όλο που ανέπτυξε στο έπακρο τα αντίμετρα αυτά και όλο και τα βελτιώνει, κατάλαβε επίσης σχετικά σβέλτα, πως η χειρότερη "παραμύθα" δεν είναι ούτε η ντρόγκα ούτε καν τα πολλά τα φράγκα ούτε ακόμα και αυτή η εξουσία, η καλύτερη παραμύθα είναι το "αφήγημα", πα να πει "δώσε στο πάσα ένα νούμερο μια ιστορία να μαλακίζεται φαντασιωνόμενο και τζετ η δουλειά", δυνατό θες να το πεις, περιούσιο, συστηματικό, αρχαίο, δουλευταρούδικο, καπάτσο, κάτι ρε παιδάκι μου να του "κάθεται καλά και να βολεύει"...
...
Έτσι λοιπόν "χωρούν" πιασιάρικες προτάσεις, που εκφράζουν μιαν "άποψη", έναν ισχυρισμό, μιαν "ιδέα", που ασύνειδα καταντίπ, στο "μυαλό" του πάσα ένα τραλαλά κάνουν ακριβώς αυτό: "μπερδεύουν τα πάντα όλα" κάνοντάς τα πάντα όλα να φαίνονται πολύ "μαθ'ματικά", κι αν αναλογιστείτε γιατί να το κάνουν αυτό άραγε, αφού είναι μάλλον εύκολο να "ξεβρακωθούν", η απάντηση είναι ανατριχιαστικότερα προφανής: "διγιότι έτσι είμαστε μαθημένοι", κοντίσιονινγκ λέγεται πχια και πάει το "όμοιος ομοίω αεί πελάζει" σύννεφο (και με β αντί για π το πελάζει, το ίδιο κάνει)...
...
Είναι πολύ διαδεδομένο και πιασιάρικο και χιτάκι, τόσο που μέχρι και οι ίδιοι οι "μαθηματικοί" το ίδιο κάνουν, άνθρωπες κι αυτοί, αφού, ανάγκες γαρ...
Ευτυχώς γι' αυτούς ένας μεγάλος "δικός τους" είπε πως τα διδακτορικά δεν αποκλείουν το γεγονός να είσαι μαλάκας,
Οπότε σκεφτείτε πόση μαλακία πάει σύννεφο από "τις προτάσεις" του κάθε ημιμαθούς που γυρεύει "παράσημα" στην θολούρα του μπερδέματος της "πούτσας με την βούρτσα" μπας και τούρθει καμιά "αναγνώριση" κατακέφαλα...
...
Γρηγορείτε, αγρυπνείτε, ακούτε, επεξεργάζεσθε, αλλιώς καλή συλλογική απεντόμωση εύχομαι...