Γιατι ημαστε τοσο ευαξαπτοι?

Ο ευέξαπτος είναι αυτός που εξάπτεται εν θερμώ, την ώρα εκείνη που ένιωσε τον θυμό τον εκφράζει, μετά μπορεί να τον ξεχάσει.

Αυτός που τα χώνει στεγνά είτε χωρίς αφορμή είτε μετά από πολύ καιρό από αυτό που κρατάει μανιάτικο, συνήθως παράλογα, δεν είναι ευέξαπτος. Είναι κάποιος που κάνει χρήση του μόνιμου, ενδεχομένως, θυμού του ως δεκανίκι για να πει αυτά που αλλιώς δεν θα είχε λόγο ή την δύναμη να εκφράσει. Κάποιος που έχει καταπιεστεί πάρα πολύ, ίσως, και αν έμαθε ποτέ να συγκρατείται το έκανε από ανάγκη αλλά τώρα δεν θέλει ούτε να το θυμάται.

Δύο μόνο πράγματα για αυτό το πρόσωπο που ξεσπάει σε απρόβλεπτα διαδικτυακά flames. Tο ένα είναι ότι ποτέ δεν λογαριάζει ότι οι άλλοι, στους οποίους επιτίθεται, έχουν μια ζωή στην οποία αυτός δεν παίρνει μέρος. Με τις τυφλές επιθέσεις αυτού του είδους, υφαρπάζει ένα μέρος της ζωής τους, λίγο, πολύ, δεν έχει σημασία. Μπορεί να είναι μια ώρα που θα τους κάνει να τα πάρουν στο κρανίο ή δύο μέρες πάντως είναι χρόνος και ενέργεια στη ζωή αυτού στον οποίο επιτίθεται, την οποία δεν δικαιούται να έχει. Το άλλο είναι ότι με τέτοιες καμικαζικές επιθέσεις δίνει πολύ έλεγχο στον "αντίπαλο" έτσι ώστε, αν τύχει αυτός να είναι έστω και σε κάποιο βαθμό ψύχραιμος, είναι χαμένος από χέρι ο επιτιθέμενος.

Τέλος πάντων. Αν και καταλαβαίνω ότι ακριβώς αυτός που τα χρειάζεται αποφεύγει τέτοια κείμενα με κάθε τρόπο, αφήνω εδώ αυτό για να έχουμε μια εικόνα του πώς γίνονται γενικότερα αντιληπτά τα flames οτιδήποτε τύπου.

 

Τι ωραία που τα γράφεις μωρέ @gaby_m . Πάντα θαυμάζω την διεισδυτική σου ματιά στα πράγματα.

 

Tο νιώθω πολύ αληθινό αυτό, αν και ποτάμι συναισθημάτων, ενίοτε γίνεται χείμαρρος και νιώθω την επιθυμία να γράψω. Να μοιραστώ. Ωστόσο ψάχνω λέξεις που να προσδίδουν το συναίσθημα αλλά να μην είναι τελείως γυμνό. Ψάχνω λέξεις να καλύψω όσα θέλω να καλύψω. Βέβαια είναι και αυτά τα οποία είναι βαθιά δεμένα στην ψυχή που και να θελήσεις να μοιραστείς δεν βγαίνουν. Κι αν το προσπαθήσεις οι λέξεις γίνονται μαχαίρια που σφάζουν, τα συναισθήματα ουρλιάζουν. Έχουν ήδη κατακτήσει μεγάλο μέρος της ψυχής σου και επιστρέφουν εκεί. Σπίτι τους.
Ρεαλιστικά μιλώντας πάντως κάθε άνθρωπος λίγο-πολύ έχει στιγμές που χάνει τον αυτοέλεγχό του. Δεν βρίσκω πως θα μπορούσε αυτό να μη συμβαίνει και εδώ μέσα. Και να σου πω την αλήθεια βρίσκω πολύ πιο εύκολο να κρατήσει κανείς τις ισορροπίες και την ψυχραιμία του πίσω από το πληκτρολόγιο. Συνήθως όμως δεν είναι "ατόφια" αντίδραση αλλά καμουφλαρισμένη για να περνάει το προφίλ που θέλει. Ε προτιμώ τους πιο αληθινούς, από μια πλαστή πλασαρισμένη εικόνα. Όπως προτιμώ κι αυτούς που αναγνωρίζουν τις δυσκολίες επικοινωνίας και επεξεργάζονται την πληροφορία, πέφτουν, ξανασηκώνονται... Life is...