Γιατι θα πρέπει να παλαιψω..

Ευχαριστω MP's slave.

Τουλαχιστον καποιος με καταλαβαινει...γιατι καμμια φορα αισθανομαι σαν τον Αβερελ...

 

τι έχει ο Αβερελ? ο πιο γλυκουλης ειναι κι ο μονος που προσεχουμε..εκτος του υψους του..  

 

RE: RE: Γιατι θα πρέπει να παλαιψω..

ξέρετε...το αγαπημενο μου quote είναι ...: "εχει πολύ μοναξιά η κορυφή"

και εξηγουμαι : η οποια κορυφή μη θεωρηθώ και αλλαζονική!! ειπαμε μια ταπεινή σκλάβα είμαι χαχαχα!!!

 

RE: RE: RE: Γιατι θα πρέπει να παλαιψω..

Πόλύ όμορφα τοποθετημένο.
Η αμοιβαία συναίνεση όμως και η φυσική αλληλουχία μέσα σε μια οποιαδήποτε σχέση, ακόμη κι αν αυτή η σχέση ΔΕΝ είναι BDSM, δεν αναιρούν νομίζω, πως για να πετύχει μια οποιαδήποτε σχέση, μέσα στο χρόνο, χρειάζεται να επενδύσουν σ΄ αυτή και οι δύο.

Έγραψα πως,

Θέλω να διευκρινήσω εδώ, μια και φάνηκε πως μάλλον Maley δεν "έπιασες" το πνεύμα μου  
πως εκείνο που εννοούσα ήταν, πως όταν μαθαίνουμε πως "η ζωή είναι ένας αγώνας", άλλοι το αντιλαμβάνονται ως απίστευτα σκληρή πάλη και αγώνα και άλλοι σαν ένα δεδομένο πως η ζωή Δεν είναι απλή, Δεν είναι εύκολη, Δεν θα σου χαριστεί τίποτα αν δεν το επιδιώξεις και δεν κάνεις κάτι γι΄ αυτό, και αφού έχουν αυτό σαν δεδομένο, χωρίς ιδιαίτερα να βασανίζονται γι΄αυτό, και να ταλαιπωρούνται, αφού είναι δεδομένο, κάνουν ότι έχουν να κάνουν για να φτάσουν τους στόχους τους. Δηλαδή για κάποιους ο αγώνας είναι κάτι τεράστιο, σκληρό και ανυπέρβλητο χωρίς υπεράνθρωπες προσπάθειες και για κάποιους άλλους είναι απλά έτσι όπως είναι και τους βγαίνει αυθόρμητα και αβίαστα.

Η δική μου εμπειρία μου λέει πως είναι αδύνατο - εκτός βέβαια απ΄την αρχή της κάθε σχέσης, όπου όλα κυλάνε αλλιώς, και όλα μοιάζουν ιδανικά- δύο άτομα, με διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές εμπειρίες και φορτία, να μην χρειαστεί να "δουλέψουν" μέσα από την επικοινωνία και τις κοινές προσπάθειες τους για την αρμονία και την αλληλοσυμπλήρωση των αναγκών τους, για μια αρμονική σχέση με γερά θεμέλεια που θα μπορέσουν να αντέξουν τον κάθε σεισμό.
Δεν μπορώ πραγματικά να κατανοήσω, πως μπορεί να συμβαίνει κάποιος να τα έχει όλα έτοιμα χωρίς καμμιά προσπάθεια, ακόμη κι αν αυτή η προσπάθεια έχει να κάνει μόνο με το θέσιμο στόχων.
Υποθέτω πως κάπου υπάρχουν όμως και τέτοια άτομα και πραγματικά θα ήθελα να μάθω στατιστικά, πόσοι κατάφεραν στη ζωή τους οτιδήποτε, που να έχει γερά θεμέλια και το οποίο να αποδείχτηκε ως τέτοιο μέσα απ΄ το χρόνο, για να δω τον αριθμό αυτών των εξαιρέσεων, τις οποίες οφείλω να πω πως αν και θα έπρεπε να ζηλέψω, δεν το κάνω, μια και ο καθένας έχει το δικό του μονοπάτι, έχει κάνει τις δικές του επιλογές κι ο καθένας ολοκληρώνεται ακριβώς μέσα και στο βάθος και με τους τρόπους που ο ίδιος έχει επιλέξει.  

Δεν μπορώ να κατανοήσω, πως ακόμη και οι αδελφές ψυχές, μπορούν να τα βρούνε όλα τέλεια κι αρμονικά, χωρίς να χρειαστεί να κουνήσουν το μικρό τους δακτυλάκι, όσο κι αν ταιριάζουνε, όσο καλή διάθεση κι αν υπάρχει γι΄ αυτό. Ίσως όμως να φταίει που αντιλαμβάνομαι τις αδελφές ψυχές όπως τις ερμηνευει ο Bach μέσα από τα βιβλία του.  

Απλά κάποια πράγματα έρχονται ευκολότερα και κάποια θέλουν λίγη περισσότερη προσπάθεια.

Αλλά δεν θεωρώ πως είναι αναγκαστικό να υπάρχουν ΠΡΕΠΕΙ να το κάνεις αυτό, ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις εκείνο. Όπως πολύ σωστά είπε η MP'slave

Κι αυτά που υπάρχουν στη ψυχή μας, στο μυαλό μας είναι εκείνα που μας ωθούν, να ΘΕΛΟΥΜΕ να προσπαθήσουμε για να φτάσουμε εκεί που ποθούμε.

Όπως υπέροχα το έθεσε η Κυρία Phaedra σ΄ένα άλλο thread,

 

Κάπου νομίζω ότι έχετε δίκιο όλοι.

Και αυτοί που λένε ότι το "πρέπει" στέκει και αυτοί που λένε ότι το "θέλω" στέκει.

Να εξηγηθώ όμως γιατί θα με παραξηγήσετε!

Ο Κυρίαρχος ορίζει και ο υποταχτικός ακολουθεί. Πριν όμως ο Κυρίαρχος να ορίσει έχει ήδη παλαίψει με τον εαυτό του, έχει αφαιρέσει κάποια που ήθελε αλλά ο υποατχτικός δεν θα μπορεί με τίποτε να τα κάνει και ορίζει για να φτάσει τον υποταχτικό σε ένα επίπεδο το οποίο σιγά-σιγά θα ανεβάζει. Έχουμε λοιπόν εδώ πρώτα ένα "θέλω" και μετά ένα "πρέπει". Η διαδρομή από το "θέλω" στο "πρέπει" είναι ένας αγώνας: να δεχτεί ο Κυρίαρχος αυτά που θα είναι οι διαταγές του και να βγάλει κάποιες επιθυμίες του (τις οποίες μπορεί να τις βάλει αργότερα).

Ο υποταχτικός τώρα. Στην αρχή θέλει να τα κάνει όλα. Στην πορεία όμως κάποια δεν μπορεί να τα κάνει και πάει πάσο. Αυτό το καταλαβαίνει ο Κυρίαρχος και βοηθά τον υποταχτικό που τώρα, αναλαμβάνοντας το ρόλο του βάζει το "πρέπει". Εδώ πάλι έχουμε έναν αγώνα: υποχώρηση από το "Τα θέλω όλα" στο "Δεν μπορώ να τα κάνω όλα" και τελικά στο "Πρέπει να κάνω αυτά". Ένας αγώνας χωρίς τέλος απ'τη μια μεριά (του Κυρίαρχου) και απ'την άλλη (του υποταχτικού).

Κάπως έτσι το καταλαβαίνω εγώ. Συμφωνώ βέβαια με τη lara και με τον mp'slave.

 

Με ρουμπωσατε..φαινεται οτι ειμαι ακόμα στη σφαιρα του ιδεωδους...