Γιορτές και Πανηγύρια

Πριν λίγο καιρό στο ασανσέρ ο κύριος που ζει στον Έκτο μού έπιασε τον κώλο. Έτσι, χωρίς προηγούμενο. Βγαίνοντας στον όροφό μου να μου λέει: «Θα σε σκίσω.»

Νευρώδης και νευρικός μεσήλικας, δεν άργησα να καταλάβω ότι είχα γνωριστεί με έναν σαδιστή. Δεν άργησα, επίσης, να του δώσω τα κλειδιά μου.

Κάποια στιγμή, από καθαρή σύμπτωση, βρεθήκαμε πάλι στο ασανσέρ, αλλά αυτή τη φορά ήταν με τη γυναίκα του. Έκανε πως δεν με ξέρει.

Έχουν γούστο όλα αυτά τα μικρά συμβάντα, σκέφτηκα.

Το επόμενο πρωί χτύπησα την πόρτα του διαμερίσματός τους. Ο κύριος είχε πάει στη δουλειά, μου άνοιξε η κυρία. Με έβαλε στο σαλόνι της και προσφέρθηκε να μου κάνει καφέ. Είχε τη στόφα αριστοκράτισσας, ευθύ και δυνατό κορμί, πρόσωπο με μεγάλα φιλόξενα μάτια.

Με ρώτησε με τι ασχολούμαι και της είπα ότι μου αρέσει να γράφω και τελευταία έχω αφιερωθεί σε αυτό.

«Ένα βιβλίο, τι διαπραγματεύεται;»

«Α, είναι μία ρομαντική ιστορία, ένα αγόρι που ερωτεύτηκε βαθιά αλλά ο έρωτάς του δεν βρήκε ανταπόκριση. Αυτό που κάνει την ιστορία λίγο διαφορετική είναι η προσπάθειά του να βρει έναν τρόπο να διαχειριστεί τον πόνο του.»

«Πολύ ενδιαφέρον. Και τα προς το ζην;»

«Λίγο δύσκολα. Κάνω κάποια θελήματα εδώ κι εκεί – κουτσά στραβά τα καταφέρνω.»

«Χρυσό μου…Ο έρωτας είναι ένα ανθρώπινο βίωμα και την ίδια στιγμή θεϊκό. Ο πόνος είναι θεϊκής προέλευσης, ο έρωτάς χωμάτινος πάντα.»

Την κοίταξα σαστισμένος σαν να την έβλεπα για πρώτη φορά. Είδα τις γάμπες της αφράτες, τα πλατιά της χέρια ακηλίδωτα.

«Κυρία Μαρίνα θα είμαι απολύτως ειλικρινής απέναντί σας.»

«Τι συμβαίνει παιδί μου;»

«Τίποτα, τίποτα, να, έχω, πώς να το πω, ντρέπομαι αλλά είναι κάτι που νιώθω, θέλω να σας κάνω μασάζ στα πόδια – να, το είπα.»

Με κοίταξε κάπως θορυβημένη, αλλά φάνηκε να διατηρεί την ψυχραιμία της.

«Τα πόδια μου; Είναι κάποιο φετίχ αυτό – δεν είναι;»

«Το ξέρω είναι χαζό – ναι είναι φετίχ – αλλά πιο πολύ είναι η αύρα που μ’ έλκει…»

«Η δική μου; Καλώς καλύτερα τώρα να πηγαίνεις.»

Είπα συγνώμη και σηκώθηκα υπάκουα. Μια στιγμή την κοίταξα ντροπιασμένος στα μάτια και προχώρησα προς την έξοδο.

«Έλα, είσαι ένας μαλαγάνας εσύ – να δω τι θα πω στον άνδρα μου.»

Πετούσα σε πελάγη ευτυχίας, αν με ρωτούσε κανείς, θα του έλεγα ότι δεν ήθελα τίποτα άλλο στον κόσμο παρά να τρίβω και να τρίβομαι στα πόδια της Κυρίας μου. Είχα αγγίξει ουρανό, αλλά δεν είμαι τόσο αφελής να μην γνωρίζω ότι όλα έχουν έναν τίμημα.

Πίσω στην γκαρσονιέρα μου έπεσα στο κρεβάτι όπως ήμουν με τα ρούχα. Ξάγρυπνος από το προηγούμενο βράδυ μου έλειπε ύπνος. Ξύπνησα αργά το απόγευμα, σκέφτηκα το ψυγείο αλλά με έπιασε μία απογοήτευση. Ξεκίνησα να συγυρίζω λίγο το σαλονάκι και έστρωσα όσο καλύτερα μπορούσα το κρεβάτι. Άναψα το νερό και μπήκα στο μπάνιο, ξυρίστηκα πάνω κάτω και τρίφτηκα για ώρα καλά καλά με σφουγγάρι, απολαμβάνοντας το σώμα μου... Φόρεσα το μπουρνούζι και πλησίασα διστακτικά προς τη ντουλάπα. Αναστέναξα. Άνοιξα και πήρα στα χέρια μου το κρυφό αντικείμενο του πόθου: ένα διαβολεμένο γκλοπ από καουτσούκ. Το σήκωσα, το φίλησα και το εναπόθεσα προσεχτικά στο τραπεζάκι. Κάθισα στην πολυθρόνα σταυροπόδι να το κοιτάω, χωρίς αναμμένο φως.

Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, το πλυμένο κορμί μου ριγούσε, ένιωσα καθαρά το δεξί πλευρό να με πονάει, μετά ένιωσα τα οπίσθιά μου να καίνε. Είναι τρομαχτικός ο τρόπος που τα σώματα αναθυμούνται τον πόνο. Αναστέναξα.

Η ώρα είχε λίγο περάσει, το ένιωθα ότι ήταν εξαγριωμένος. Άκουσα το κλειδί και την πόρτα ν’ ανοίγει. Η παρουσία του άπλωσε περισσότερες σκιές στον χώρο. Δεν είπε τίποτα, ρουθούνιζε. Πήρε απαλά το γκλοπ στα χέρια του και το έσφιξε να σπάσει.

«Ωραίο κολπάκι, αυτό με το μασάζ.»

Σιωπή.

«Τώρα θα έχεις την ευκαιρία και γι’ άλλα.»

Πέρασε το όργανο του βασανιστηρίου μέσα από το μπουρνούζι και άγγιξε το στήθος μου, το έτριψε ηδονικά στο στομάχι και προχώρησε παρακάτω. Σαν έτοιμα από καιρό, τα δύο ματσούκια διασταυρώθηκαν πριν κονταροχτυπηθούν. Με πίεσε να βεβαιωθεί. Σήκωσα το βλέμμα παρακλητικά – πάντα αρέσει αυτό. Έβγαλα από τους ώμους το μπουρνούζι και άνοιξα τα σκέλια.

Κατάφερα το επόμενο πρωί και σύρθηκα μέχρι τον Έκτο. Μόλις άνοιξε η Κυρία κατέρρευσα στα πόδια της. Έμεινα έτσι για ώρα, η Κυρία έφυγε. Έκλαψα ανεξέλεγκτα, σπαρακτικά, χωρίς συνείδηση, ξερνούσα την εφηβική πίκρα και χολή ενός έρωτα που είχε συσσωρευτεί σαν πύον στην κοιλότητα της ψυχής. Χρίστε μου, έπειτα σήκωσα το κεφάλι και κατάλαβα ότι ήμουν ολόγυμνος.

Μία σκιά ένιωσα να απλώνεται πάνω μου, η αδρή φιγούρα της Κυρίας σκίαζε το φως της μπαλκονόπορτας. Μάταια προσπάθησα να την αντικρύσω, μόνο είδα το στόμα της σκληρό σαν αμόνι. Και τα χέρια της έπαιζαν μία σκαλιστή γκλίτσα, από αυτές που οι τσέλιγκες είχαν όταν πήγαιναν σε γιορτές και πανηγύρια.