Γιορτινη διαθεση!!!

Η πρώτη και τελευταία φορά που είπα να νιώσω το πνεύμα των Χριστουγέννων

Ποτέ μου δε συμπάθησα τα Χριστούγεννα. Οι ίδιες πλαστικές ευχές απ' όλους, τα ίδια ψεύτικα χαμόγελα. Άνθρωποι που έχουν να επικοινωνήσουν μαζί σου κάτι μήνες, ξαφνικά σε θυμούνται. Κι όλα αυτά, σ' ένα κιτς περιβάλλον, γεμάτο χριστουγεννιάτικες αηδίες, νερόβραστες μελωδίες κι άλλα τέτοια ανόητα, σε μια προσπάθεια να ξεχαστεί η σκληρή πραγματικότητα.

Εκείνη τη χρονιά, όμως, το 'χα αποφασίσει, θα άφηνα το χριστουγεννιάτικο πνεύμα να μ' αγγίξει κι εμένα. Ενέδωσα στις πιέσεις της μάνας μου να καθίσω μαζί τους στο δείπνο της παραμονής, αποφάσισα ν' ακολουθήσω τους φίλους μου στη βραδινή τους έξοδο, έτσι, για να τιμήσω το έθιμο. Κι ανήμερα τα Χριστούγεννα, πρωί - πρωί θα έπαιρνα το αεροπλάνο για να βρεθώ με την κοπέλα μου. Οι γονείς της εδώ και μήνες πίεζαν να καθίσουμε μια φορά όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι, και ποια καλύτερη ευκαιρία από ανήμερα τα Χριστούγεννα; Όλα θα κυλούσαν ρολόι, όλοι θα έμεναν ευχαριστημένοι. Ίσως να έμενα κι εγώ...

Το μαρτύριο, λοιπόν, ξεκίνησε το βράδυ της παραμονής. Όλη η οικογένεια, καλοντυμένη, να κάθεται γύρω από ένα βαρυφορτωμένο τραπέζι. Ένα overdose χοληστερήνης, λιπιδίων κι όλων εκείνων των ωραίων ουσιών που φέρνουν τον Άγιο Πέτρο μια ώρα πριν την ώρα του κοντά σου. Πέρα απ' αυτό, τίποτα... Τέσσερις άνθρωποι που ζουν στο ίδιο σπίτι και ουσιαστικά δε γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, δε μπορούν ν 'ανταλλάξουν δύο κουβέντες πέρα από τα απολύτως απαραίτητα. Δεν έβλεπα την ώρα να περάσει, να σηκωθώ να φύγω.

Λίγες ώρες αργότερα, σε κάποιο νυχτομάγαζο της κακιάς ώρας. Μουσική που υπό άλλες συνθήκες θα άκουγα μόνο υπό την απειλή όπλου. Αλκοόλ κάκιστης ποιότητας, ικανό να κάνει τα σωθικά σου να χορεύουν στο ρυθμό του τσιφτετελοζεϊμπέκικου που "έπαιζαν" οι δολοφόνοι της μουσικής τέχνης.
- Γιατί είσαι έτσι;
- Πώς είμαι;
- Στις μαύρες σου. Ανέβα λίγο ρε μαλάκα, Χριστούγεννα έχουμε.
- Ναι... Χριστούγεννα έχουμε
Η ώρα έχει περάσει πέντε όταν φτάνω στο σπίτι. Μου μένουν λιγότερες από δύο ώρες μέχρι τη στιγμή που πρέπει να φύγω για το αεροδρόμιο. Ίσα ίσα που προλαβαίνω ν' αλλάξω και να πιω έναν καφέ. Αισθάνομαι το στομάχι μου να γυρίζει, τα μάτια μου κλείνουν. Ξαπλώνω... όχι, λέω στον εαυτό μου, δεν πρέπει να κοιμηθώ, δεν πρέπει...

- Το αεροπλάνο... έκανα τρομαγμένος όταν ξύπνησα.
- Μην ανησυχείς, πήραμε τηλέφωνο και το κανονίσαμε. Πετάς το απόγευμα! Πάρε τώρα την κοπέλα και βρες μια δικαιολογία.
Δεν πειράζει, ήταν η απάντησή της, θα φάμε όλοι μαζί το βράδυ.

Πτήση ΟΑ192 Θεσσαλονίκη - Αθήνα. Το αεροπλάνο άδειο, ζήτημα να 'χε πέντε επιβάτες. Πόσοι άλλοι τρελοί θα πετούσαν ανήμερα Χριστούγεννα; Το στομάχι μου ακόμα να συνέλθει. Δεν πειράζει, σκέφτομαι, ούτε σαράντα λεπτά δεν κρατάει το ταξίδι. Η κακή μου, όμως, τύχη, ήθελε αυτά τα σαράντα λεπτά να είναι μαρτυρικά. Δε θα χρησιμοποιήσω την εμετοσακούλα, είπα μέσα μου, δεν πρέπει... Δεν άντεξα.
Προσγείωση στην Αθήνα. Σε αντίθεση με το μικρό αεροδρόμιο της συμπρωτεύουσας, σ' αυτό της μεγάλης πόλης επικρατεί ένας πρωτόγνωρος χαμός. Κάποιοι μιλούσαν για ένα τσουνάμι, για νεκρούς, αγνοούμενους και ταξιδιώτες που δε μπορούσαν να γυρίσουν πίσω...

Παίρνω ταξί για το σπίτι των γονιών της. Με περιμένουν τριγύρω από ένα τραπέζι, έτοιμοι ν' ασελγήσουν πάνω σε μία καλοψημένη γαλοπούλα. Η τηλεόραση έπαιζε τα έκτακτα της ημέρας, αυτό όμως δεν ήταν ικανό να χαλάσει το "γιορτινό" κλίμα της ημέρας. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από μένα... Βαριέμαι αφόρητα. Τι στο διάολο κάνω εδώ πέρα, σκέφτομαι, λίγο ακόμα να μείνω και θα μου περάσουν βέρες. Θέλω να σηκωθώ να φύγω, δε μπορώ όμως... Υπομονή, Χριστούγεννα είναι.

Αργά το βράδυ, μένουμε μόνοι μας, επιτέλους οι δυο μας. Αγκαλιάζω το γυμνό κορμί της, καθώς εκείνη ξαπλώνει πάνω μου. Νιώθω την καρδιά της να χτυπάει. Κοιτάζω τα υπέροχα πράσινα μάτια της, ίσως τα πιο ωραία που 'χω δει ποτέ μου σε γυναίκα.
- Καλά μας Χριστούγεννα, μου ψιθυρίζει.
- Ευτυχώς, πάει πέρασαν!

 

Δεν ξέρω... Είναι δύο χρόνια τώρα, που για κάποιο λόγο που δεν έχω εντοπίσει ακόμα, βαριέμαι τα Χριστούγεννα καθώς και την Πρωτοχρονιά. Έτσι, χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο. Λέτε να 'ναι σοβαρό? Να πάω να το κοιτάξω?

 

Λυπάμαι, θα στο χαλάσω. Δες εδώ.

 

Απάντηση: Γιορτινη διαθεση!!!

Απ'οτι καταλαβα μεχρι εδω , για τους περισσοτερους οι γιορτες ειναι κατευθυνομενες.
Αναγκαστικο τραπεζωμα με τους συγγενεις, αναγκαστικα νυχτοπερπατηματα, αναγκαστικα μαγειρεματα, αναγκαστικες ευχες και ψευτικα χαμογελα, αναγκαστικο καταναλωτικο οργιο που μετα κλαις τα λεφτα που ξοδεψες......

Αληθεια!! Ποιος σας αναγκαζει να τα κανετε ολα αυτα και να μην εχετε τις δικες σας επιλογες?

 

Απάντηση: Γιορτινη διαθεση!!!

Έλα μου ντε!

 

μη λυπασαι κουβεντα κανουμε
μπορει κι εσυ να εισαι καμμιας πολυεθνικης εγκαθετος... ξερω 'γω?
βαριεμαι και λιγο να διαβασω το λινκ.
whatever τελος παντων...

ειδικοτερα μου την σπανε τα χριστουγεννα
(αλλα μ'αρεσουν τα χιονια)
προτειμω το πασχα, που τρωμε και καλλιτερα και ειναι
πιο ελπιδοφορο ως μηνυμα!
καλη ανασταση
(αφου ετσι κι αλλιως για σταυρωση οδευει)
 

 

Απάντηση: Γιορτινη διαθεση!!!

μμμμμμμμμμμμμ Δεν έρχεσαι να μου στολίσεις και το δικό μου ?   

 

κωλομερες,δεν εχει μπαλλα δεν εχει στοιχιμα,οι φιλοι αφαντη με τις γυναικες και τα παιδια τους,τρως και πινεις σαν ζωο,ποναει κεφαλι και στομαχι,Χριστος και Βασιλης σε καθε γωνια,και συλογιζεσε τι εγινε το εκατοσταρικο.....Αι στο διαβολο Αιβασιλη....του χρονου να μην ξαναρθεις. 

 

I looooooooooooove Christmas!  
Συμφωνώ με τη thelma σε όλα όσα είπε  

 

[MP3]http://www.flipdrive.com/file/c6daa95715d83843b2037147792f.mp3[/MP3]

 

Re: Απάντηση: Γιορτινη διαθεση!!!

Μα κανενας φυσικα κ γι αυτο δεν τα κανω (εγω τουλαχιστον).........  

Πλην των τραπεζωματων που οκ ειναι κ η καλη μας η γιαγια κ ολοι θελουν να την δουν......

 

Απάντηση: Γιορτινη διαθεση!!!

Πιερ μου οτι θες. Στηστο κι ερχομαι. 

 

Απολαμβάνω πολύ το πνεύμα των χριστουγεννιάτικων γιορτών, με ευχαριστεί και η βαρεμάρα που έχουν μερικές στιγμές οι μέρες.

Έχω περάσει γιορτές μ ένα σωρό τρόπους, με κρύο απολαυστικό, με κρύο άθλιο, με ζέστη και τον κόσμο στους πεζόδρομους του Θησείου με μπλουζάκι δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, κοσμικές, μοναχικές, σε νοσοκομεία, με γέλιο, με αγάπη, με πολυαγαπημένους που θα ήταν μαζί μας για τελευταία φορά και το ξέραμε, προγραμματισμένες, τυχαίες, πάντα σε πόλη εκτός από τις εποχές που δεν πέρναγε απ το χέρι μου, ποτέ σε εξοχές αν μπορώ να το αποφύγω, με λεφτά, με αφραγκιές, με ερωτική πληρότητα, με ερωτικές μαχαιριές, με πονόδοντο από περιριζίτιδα και τίγκα στην αγωνία του έρωτα, ποτέ μα ποτέ με καυγάδες, το προσέχω γι αυτό   μια φορά με ύπνο την ώρα που έμπαιναν χριστούγεννα, αποδείχτηκε γρουσούζικο, μην το κάνετε, αν είστε απ τους ανθρώπους που ακούνε την πείρα των άλλων, μια άλλη με στραμπουλιγμένο πόδι, το στραμπούλιξα καθώς έτρεχα για θέλημα άλλου να πάρω δώρο της τελευταίας στιγμής, δεν πήγα ρεβεγιόν γιατί με τρέλαινε στον πόνο μόνο έφτιαξα μια καρμπονάρα σπίτι και ήρθαν δύο γριές, ομοφυλόφιλες γειτόνισσες, μου έφεραν σπιτική μαρμελάδα.

Φοράω κάτι κόκκινο πάνω μου όλο το δωδεκαήμερο, κόκκινο κραγιόν ασυζητητί, νιώθω χαρούμενη και πιό διατεθειμένη να ανοιχτώ στους άλλους, λέω κανένα καλό λόγο που σε άλλες φάσεις δεν θα έλεγα, στολίζω, φτιάχνω πράγματα φαγώσιμα και μη, ξοδεύω λίγο γιατί το άγχος πιστωτικών καρτών δεν είναι διόλου γιορτινό συναίσθημα, παρόλα αυτά απολαμβάνω πολύ να παίρνω δώρα για άλλους και ν ανοίγω τα δικά μου, κυκλοφορώ αποφεύγοντας όσο γίνεται τις ώρες αιχμής, γυμνάζομαι περισσότερο από συνήθως και κοιτάζω κάποιες λίγες και σημαντικές ώρες να μένω μόνη μου. Οπωσδήποτε ένα δίωρο μεταξύ απογεύματος παραμονής και απογεύματος πρωτοχρονιάς.