Γκρεγκ

Η είδηση ότι ο κύριος Βλαντ πέθανε ήρθε να να ταρακουνήσει την ζωή μου. Στεναχωρέθηκα πάρα πολύ, σκεφτόμουιν ιδιαίτερα τον Κύριο Γκρεγκορυ. Πήγα στην κηδεία, δεν είχε πολύ κόσμο. Είδα την κυρία Νατάσσα. Με αγκάλιασε το ίδιο εκανε και ο κύριος Γκρεγκορυ. Μιλήσαμε για λίγο ήταν για όλους μας πάρα πολύ δύσκολο.

Για μήνες μιλούσα με την κυρία Νατάσσα. Μου έλεγε πόσο δύσκολα ήταν ο κύριος Γκρεγκ αλλά δεν επέτρεπε να επικονωνήσω μαζί του. Στεναχωριόμουν γιατί εντελώς ανθρώπινα ήθελα να του συμπαρασταθω. Ήμουν ελεύθερος.

«Θέλω να έρθεις από το σπίτι, θέλω να σε πονέσω» ήταν μήνυμα από τον κύριο Γκρέγκορυ κι ενώ έτρεμα όταν το διάβαζα. Άρχισε να με κυριεύει ο φόβος. Αυτός είναι ο μόνος άνθρωπος που πραγμαιτκά τον τρέμω. Δεν έχει υπάρξει άλλος άνθρωπος στη ζωή μου που με έχει κάνει να αισθανθώ έτσι ποτέ. Έβγαλα τα ρούχα μου. Στάθηκα γυμνός μπροστα στον καθρέπτη. Κοίταζα με προσοχή την επιδερμίδα μου. Δεν είχα πολλά σημάδια. Άλλωστε είχαν περάσει αρκετοί μήνες που είχα να μαστιγωθώ ή κάτι άλλο. Το σώμα μου ήταν σε καλή κατάσταση. Ήμουν άτριχος. Θυμόμουν τα μαστιγώματα και κυρίως την βίτσα του κυρίου Γκρεγκ και φοβόμουν περισσότερο. Ήθελα και δεν ήθελα να πάω.

«Φοβάμαι πολύ» του απάντησα. Δεν ήξερα τι άλλο να γράψω, μόνο ότι ήμουν ειλικρινής μαζί του.

«Φυσιολογικό δεν θα δείξω έλεος» απάντησε. Έβαλα τα κλάματα, συνέχισα να κλαίω ενώ κατέβαινα με τα πόδια προς το σπίτι του. Χτύπησα τη πόρτα, μου άνοιξε μπήκα μέσα. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω, έβγαλα τα ρούχα μου. Τα δίπλωσα και πήγα και γονάτισα μπροστά του. Εκείνος κάθονταν απέναντι από την αναμμένη σόμπα. Έπινε βότκα σκέτη. Τα γυμνά του πόδια ήταν μπροστά μου, ξεκίνησα να τα φιλάω και να τα γλείφω όπως του άρεσε πάντα. Ταυτόχρονα έκλαιγα.

Με έπιασε από τα μαλλιά και με έφερε κοντά του. Δεν ξέρω ποια ήταν η τελευταία φορά που με φίλησε στο στόμα. Μπορεί να μη το είχε κάνει και ποτέ. Αιφνιδιάστηκα, τα έχασα. Έβαλε τα χέρια του στις ρώγες μου, τις έστριψε αλλά όχι για να πονέσω, αλλά για να ερεθιστώ. Το κατάφερνε μια χαρά. Ποτέ δεν μου είχε φερθεί έτσι. Συνέχισε να με φιλάει. Άνοιξε το παντελόνι του, με έβαλε γονατιστό να του πάρω πίπα. Ήταν όμως ήρεμα, απολαυστικά. Δεν έβαλε πίεση, δεν με χαστούκισε. Έχυσε στο στόμα μου, κατάπια κάθε σταγόνα. Δεν ήταν ο Αφέντης τιμωρός, ο Αφέντης σαδιστής. Ήταν κάτι άλλο, δεν ήξερα τι ήταν. Με άφησε γονατιστό στα πόδια του, με το κεφάλι σκυμμένο. Συνέχισε να μη μου μιλάει. Με πήρε από το χέρι και πήγαμε στο κρεβάτι του. Γδύθηκε κι αυτός και με έβαλε στην αγκαλιά του. Το μάτι μου έπεσε στον τοίχο. Υπήρχε γάντζος, μαστίγια, βίτσες και διάφορα άλλα όπως παλιά. Ο φόβος επέστρεψε. Αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά του.

Ξυπνήσαμε μαζί το πρωί. Γονάτισα κι άνοιξα το στόμα μου για να κατουρήσει. Χαμογέλασε. «Δεν χρειάζεται» πήρε τουαλέτα, τον ακολούθησα. Δεν με χρησιμοποίησε. Κάναμε μπάνιο μαζί.
«Φοβάσαι ακόμη;»
«Μάλιστα Κύριε» του απάντησα κι έβλεπα τις φλέβες του να σφίγγουν.
«Δεν είσαι σκλάβος μου, μη φοβάσαι, δεν θα σου κάνω κάτι χωρίς να συμφωνήσεις»
«Ήρθα για να μου κάνετε ότι θέλετε, χωρίς όρια». χαμογέλασε.
«Είσαι σίγουρος;»
«Μάλιστα Κύριε» χαμογέλασε. Με χαστούκισε μέσα στο μπάνιο. «Θα το μετανιώσεις»
Επέστρεψε.
Σαν να γύρισε ένας διακόπτης. Με πήγε πίσω στο δωμάτιο του. Μας σταμάτησε το κουδούνι του που χτύπησε. Με έστειλε ν' ανοίξω γυμνός. Ήταν η Κυρία Νατάσσα. Κατάλαβα πως όλα ήταν στημένα.
«Μία ερώτηση μόνο» είπε η Αφέντρα.
«Είσαι με την θέληση σου εδώ;»
«Μάλιστα Αφέντρα» της απάντησα. Γέλασε. Με κλώτσησε στους όρχεις δίπλωσα από τον πόνο. Γονάτισα.
«Ήρθε η ώρα να σε μαστιγώσουμε»

 

Αυτά ειναι