Γλυκιά Ελευθερία

Το Κάλεσμα

Για Αυτήν! (Και μόνο για Αυτήν)  

Α

Μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι μου κοίταξα το ρολόι για να σιγουρευτώ πως δεν άργησα. Έπρεπε να ντυθώ το συντομότερο δυνατόν για να παρευρεθώ στην συνάντηση όμορφων αντρών που κρυφά διοργανώσαμε μετά την επανάσταση των ελεύθερων αθλητών. Οι συνθηματικές φράσεις ήταν «θάνατος στους πούστηδες» και «ζήτω το δικαίωμα των όμορφων αντρών». Χωρίς ποτέ μου να θεωρήσω τον εαυτό μου ως όμορφο, λες και ο όμορφος είναι υποτιμητικός όρος για γυναίκες που στα 40 θυμήθηκαν την επανάσταση της ατομικής ανεξαρτητοποιημένης ψυχής με εσωτερικά χαρίσματα και ιδιαιτερότητες.

Φόρεσα την γκρι ολοκαίνουρια γραβάτα μου με πράσινες ρίγες καλυπτόμενες από μαύρες εξωτερικές γραμμούλες, το λευκό μεταξένιο μου πουκάμισο και το ολοκαίνουριο ραμμένο μαύρο κοστούμι, λες και ήμουν ένα απαίσιο κοράκι, σαν σιχαμένος νεκροθάφτης που λατρεύει το επάγγελμά του και καλά κάνει, μια "ω γλύκα". Δεν μπορούσα να φανταστώ πως το 29 έγινε πια 30, λες και με Ξέχασε.

Όλο χαμόγελο και θετική ενέργεια έδωσα διαταγή στον οδηγό για να ξεκινήσει και μπήκα στην άμαξα. Θυμήθηκα την αλήθεια που έμαθα και πολύ την αγαπάω. Ήθελα να μην αργήσω στην συνάντηση, χωρίς όμως να δώσω το δικαίωμα του πεινασμένου που ορμάει νωρίς στο μπουφέ για να χορτάσει, κι ας πεινούσα υπερβολικά ως συνήθως.

Μόλις φτάσαμε χαμήλωσα το κεφάλι στους υπεύθυνους του χώρου για την τοποθέτηση της άμαξας ιδιωτών και προχώρησα στην κεντρική αίθουσα, όπου έξω ακριβώς βρισκόταν ο κύριος υπεύθυνος συνθηματικών φράσεων, που κάποιοι αμαξοδηγοί τον χαρακτήρισαν ως «φουσκωτό» ψευτόμαγκα, παραγεμισμένο από κρεατίνες, πρωτεϊνες και ορμόνες – γενικότερα – (οι μεγαλύτεροι χέστηδες – σκατένιοι φλωρόπουστες – πούλα τους τσαμπουκά και ψαρώνουν με τη μία μόλις δουν ότι θα «μπουκάρεις» άμα λάχει) που όμως απέφυγα προσωπικά να υιοθετήσω και να ενστερνιστώ ως άποψη καθότι και αλήθεια να είναι (πολύ πιθανό) δεν με αφορά.

Κάθισα στο τραπέζι που μου υποδείξανε, δίπλα στον λαμπρό κύριο Κατακουζινό. Ήταν γύρω στα 45 ασπρομάλης – πρώην ξανθός – με εκθαμβωτικά γαλάζια μάτια και αρχοντικό μουστάκι. Οι φήμες που τον ακολουθούσαν ήταν τρομακτικά αυταρχικές. Λες και ήταν ένας άρχοντας του σεξ και της εκτόνωσης. Παινευόταν συνέχεια για τον ανδρισμό του και υποτιμούσε τις γυναίκες φανερότατα, αλλά και με πολύ προκλητική υποκρισία φαλλοκρατικού ψεύδους. Δίπλα μου ήταν ο Σερ Παπασόνης που κυκλοφορούσε με το παρατσούκλι «Αρμάντο». Χοντροαγαθιάρης πλαδαρόσωμος με καλοκάγαθο βλέμα σαν αυτούς που θα σε γαμούσανε και θα κάνουν τον χαζό μετά ζητώντας και τα ρέστα. Φαλακρούλης και νεότατος, έψαχνε έναν σερβιτόρο για να ψεσπαθώσει και να παριστάνει τον τρομερό κυρίαρχο που θα τους διαλύσει όλους, ώστε να ψεσπάσει σε αυτόν που μόνο δεν φταίει επειδή μόνο ο σερβιτόρος (νομίζω λεγόταν Σβεν) ήταν αυτός που ποτέ δεν θα έβρισκε το δίκιο του. Απέναντι στο ίδιο τραπέζι ήταν ο κύριος (και σχεδόν συνομίλικος, οικογενειάρχης και αριστοκράτης) Αρταξέρξης ο 178ος από την οικογένεια του Ιράν, άποικοι προτού ο Χομεϊνί καθιερωθεί ως ηγέτης του Ιράν σε περίπου 130 χρόνια από σήμερα (μου το είπε μια τσιγγάνα σε ένα τσίρκο). Κάπνιζε ασταμάτητα τα πούρα του, λιγομίλητος και απλά κουνούσε καταφατικά το κεφάλι του με ειρωνικό χαμόγελο σε κάθε είδους ερέθισμα με το οποίο ερχόταν σε επαφή.

Για μεγάλο μου λάθος ήπια κάτι παραπάνω, αν και έφαγα όσο πιο πολύ μπορούσα, επειδή είχα συνηθίσει έτσι αλλά και γιατί ο λαίμαργος όπως έμαθα από μικρός έχει την πιο ανεπτυγμένη κουλτούρα και μακροζωία, και πάνω στην ζάλη μου έκανα και πάλι το λάθος μου να αναφέρω την σπουδαία φράση πως η πραγματικότητα βρίσκεται στο βάθος του κάθε ανθρώπου. Ήταν η στιγμή που ο πολυαγαπητός και αυθόρμητος κύριος Κατακουζινός με τις σπασμωδικές και νευρωτικές του κινήσεις προσπάθησε ανεπιτυχώς να με απαξιώσει θεωρώντας πως όλα γίνονται για το ρημάδι το θέαμα. Διαφώνησα από μέσα μου χωρίς να μιλήσω, λόγω πως τα αποτελέσματα απεδείκνυαν το ανάποδο απ' αυτό που υποστήριζε, αλλά και γιατί μάλλον δεν γνώριζε τι άτομο ήμουν. Η Θεία μου Είναι Ένα Άτομο που έφαγε πολλά άσχημα και πολλές κατηφόρες στην μάπα (όπως όλοι μας πάνω – κάτω), άρα κι εγώ τα ίδια. «Όλα τα στάδια περνάμε μια μέρα», Μου είπε.


Ακούγοντας την εσωτερική φωνή της αναβάθμισης είναι η φράση πως «ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει». Δηλαδή στην Αφρική τα παιδιά που πεθαίνουν μετά από ξεφτελισμό, ασθένειες και πείνα, ποιον πείραξαν στην μήτρα που βρέθηκαν να τους κρατήσει 9 μήνες? Μάλλον πειράχτηκαν οι Θεοί μαζί τους, οπότε και «λογικά» θυμήθηκα τα δογματικά βιβλία περί κάρμα και προηγούμενης ζωής, που ο καθένας πληρώνει τις αμαρτίες του παρελθόντος και σιχάθηκα την ύπαρξή μου, έκλαψα και προσευχήθηκα σʼ Αυτήν, ως αυτόνομος, ανεξάρτητος και ελεύθερος.

Β

Κατάπια την τελευταία μου μπουκιά από το νουά με σως κυνηγού και τράβηξα μια ρουφηχτή μπουκιά από τα μπιζέλια. Ήπια γρήγορα και σπασμωδικά το λευκό κρασί, σπασμένος που οι περισσότεροι προτίμησαν το κόκκινο – μα τι σαχλοί – δεν ξέρουν τι πίνουν οι γελοίοι, σηκώθηκα και δείχνοντας με τον δείκτη του δεξιού μου χεριού σε όλους όσους μίλησα εκφώνησα περήφανα, όπως κάνω πάντα:

- Απόψε θα γαμήσω το πουτανάκι μου! Και θα το γαμήσω μέχρι να με θυμάται η παλιοπουτάνα για πάντα γαμώ την τρέλα μου!
- Αχ, κύριε Κατακουζινέ πως εκφράζεσθε έτσι? Μου αναφώνησε έκπληκτος ο κύριος Θερμικός Χοντροπατάτας, με μπουκομένο στόμα, φτύνοντας το κομμάτια από το μοσχάρι που μασούσε στο στόμα του σε όποιον έκανε το σφάλμα να τον πλησιάσει.
- Άντε γαμήσου ρε μαλάκα χοντρέ, που όλα τα σχολιάζεις και κάνεις και τον σοφό κρυμμένος στην γλίτσα που εμπνέεις σαν μάσκα, τραχανόπουστα, απάντησα τον μαλάκα που τόλμησε να με φέρει και διαφορετική άποψη. Όλοι εμείς οι αποκαλούμενοι κοτζαμπάσηδες δεν αποφασίσαμε να σιχαθούμε τις χοντρές και τις γαμημένες? Τι πάθατε τώρα και κάνετε τους καλοκάγαθους? Επειδή έτσι σας συμφέρει πουσταράδες ε? Και με βάλατε με το μαλακισμένο τον πιτσιρικά να μου τα σπάσει με την θεία του την πουτάνα από τον νιου γουόρλντ.

Τους απέφυγα και τους ξεφορτώθηκα τους μαλάκες τους μορφονιούς, βιαστικός να γαμήσω ο κρυφοπαιδεραστόπουστας (χε χε χε) την μόλις – με πιάνει πλέον βέβαια αηδία που το λέω – 18 χρονών σκλαβίτσα μου. Τους μαλάκες σαν εμένα τους χώσανε και τους γαμήσανε γιατί τα ανήλικα πιτσιρίκια τους παίξανε, κι αυτοί ενέδωσαν.


Γ

Πολύ μου την δίνει ο ξύπνιος νεαρός. Και τρώει τα πάντα ο απαίσιος! Καλά ο κύριος Κατακουζινός όλο παινεύεται πια. Καλά που έφυγε να πηδήξει το νιάνιαρο. Λες κι εμείς είμαστε τίποτα λυσσάρες, ο σαχλός, πια. Αλλά το πιτσιρίκι που όλο μιλάει, μου τη δίνει. Χμμμ, λένε, ή μάλλον ακούγεται πως ένας στρατόκαβλος πρώην αλήτης αναρχικός αντιεξουσιαστής (α ρε φιλαράκι Μέτερνιχ) ονομάτι Θόδωρος θέλει να ελευθερώσει τους Ρωμιούς. Η μαμά μου έλεγε πως είμαστε Ρωμιοί, όταν ήμουν μικρός. Πάντως αν γίνει πόλεμος ελπίζω να βρω τρόπο να φύγω στο Λονδίνο. Έχω πολλούς φίλους από τα φοιτητικά χρόνια εκεί. Αν και το φαγητό μέτριο...

Δ

Έφαγα και ήπια, δεμ είχα πρόβλημα. Καλό παιδάκι ο νεαρός κύριος απέναντί μου, μόνο οι μαλάκες τον ατιπαθούν, λες και έδωσε δικαίωμα. Ο γέρος έφυγε να γαμήσει άρον άρον το παιδί του. Ω ρε πούστη μου μερικοί ε? Τέλοσπάντων, ας μην νευριάζουμε, αυτά είναι - σωστά είπα πριν για άσχετο θέμα - μόνο για μαλάκες. Ακούγεται πολύ τώρα τελευταία η φράση "Επανάσταση", πω πω όλες οι γυναίκες κρύφτηκαν (μόνο οι πουτάνες παριστάνουν τις αμαζόνες και αποκεφαλίζονται αβέρτα - βίζιτες γαμημένες - σιχαίνονται την ελευθερία και την ισχυρή ατομική βούληση), μάλλον πρέπει να στείλω την γυναίκα μου και τα παιδιά μου στα Επτάνησα, θα δω και θα σκεφτώ. Δεν γαμείς... ας πιω λίγες γουλιές ακόμα, εβίβα!


E

Έξω στον δρόμο ένας ελεεινός μπεκρής ζητιάνος έλεγε δυνατά ασυναρτησίες, που λίγοι τον καταλάβαιναν. Φώναξε κάποια στιγμή:

"Zωή... Ο νόμος του ισχυρού! Δεν υπάρχει αδικία. Το δίκιο είναι υποκειμενική πραγματική ανυπαρξία του αδύνατου. Χωρίς να υποτιμήσω κανένα, το ανάποδο. Απλά λέω την αλήθεια. Αυτή με ξύπνησε, όπως την Έγραφε. Αλλιώς θα αυτοκτονούσα - γκε γκε? Την αγαπάω οργανικά, συγγενικά, καλλιτεχνικά και γενικά - Σου εύχομαι τα καλύτερα! Κάθε μέρα είναι πόλεμος. Κάθε διαφορετική άποψη είναι ουσία. Έχω την μειοψηφία. Αλλά σιχαίνομαι την υποκρισία, την ψευτιά και την αρνητική εξέλιξη. Ειδικά όταν αυτός που θίγεται δεν φταίει. Αυτό δεν αλλάζει.

Για εμάς, μην Ανησυχείς. Πεθάναμε, θα το ξανακάνουμε!"



Το Ημερολόγιο

Ιστορίες πικάντικες και εμπειρίες γεμάτες αξία από ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που είχα διαβάσει σε μικρή ηλικία και το βρήκα πρόσφατα.  


Το Ημερολόγιο

Της κάθε Κυρίας

«Το τριήμερο ξεκουράστηκα. Ταξίδεψα στην θάλασσα. Ήπιαμε και λίγο κρασάκι. Στο τέλος η περιπλάνηση σαν να με κούρασε, γύρισα πάλι στα παλιά. Το σεξ ήταν μέτριο αν και αυτός ήταν πολύ καλός μαζί μου. Του αρέσει να παριστάνει τον κακό κι εγώ να τον τιμωρώ. Πάντως το ιστιοφόρο ήταν ωραίο, κι αυτό το ταξίδι θα μου μείνει αξέχαστο. Τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Πάλι καλά που πήρα και το βιβλίο μου να διαβάσω. Δεν τον άφησα να κοιμηθούμε αγκαλιά, αυτός ήθελε όμως.»


Του Ταλιμπάν ΠAOKτσή

«Με περισσέψανε τριακόσια ευρά, να πούμε και πήρα μια Ρωσίδα. Πήγαμε στο εξοχικό και δεν σταματήσαμε να γα8ιόμαστε όλη νύχτα. Στο τέλος ήπιαμε κι ένα τσιγάρο».


(Όλα είναι μια πουστιά στην πουτάνα την ζωή που θέλει να ζούμε έστω και σαν "ξεχασμένοι")


Το Ταξίδι

Ο πιλότος μπήκε στο πιλοτήριο. Κάθισε στην καρέκλα και έσφιξε το τιμόνι. Είχε πάνω από τέσσερα χρόνια να ταξιδέψει και να πιλοτάρει αεροπλάνο από την θέση του κυβερνήτη. Μόλις γύρισε ασυνείδητα το κεφάλι του, είδε τον δεύτερο πιλότο να μπαίνει στο πιλοτήριο με τον καφέ στο χέρι. Κάθισε στην δεξιά πλευρά, έβγαλε το καπέλο και κοίταξε φιλικά τον κυβερνήτη.

- Γιώργο πως αισθάνεσαι που ξαναπετάς?
- Κάπως περίεργα, αλλά έχω λίγο άγχος και νιώθω ψιλοστρεσσαρισμένος. Πάντως ναι, το γουστάρω και το γουστάρω υπερβολικά.
- Χα, λες να παρευρεθούμε σε αποκριάτικο πάρτι, χαβαλές θα γίνει. Δεν χρειάζεται και να ντυθούμε, είμαστε έτοιμοι.
- Όχι ρε πιλότοι, ξενέρωτοι θα φανούμε. Θέλω κι εγώ απʼ τον καφέ σου.
- Ζήτα να σου φέρουν.

Ο πιλότος γύρισε προς τα πίσω και με υψωμένη φωνή είπε:

- Κατερίνα, φέρε μου κι εμένα ένα καφέ, σαν του Δημήτρη…
- Τι πίνεις Δημήτρη?
- Ελληνικό.
- Κι εγώ θέλω ένα ίδιο.
- Τον φτιάχνω και σας τον φέρνω κ. Κυβερνήτη. Είπε η αεροσυνοδός.

Ο Γιώργος ξανάστρεψε το βλέμμα του στον συγκυβερνήτη του αεροπλάνου.

- Δημήτρη έχουμε πάνω από τέσσερις μήνες να τα πούμε. Κανένα ευχάριστο νέο?
- Όλα είναι στάσιμα Γιώργο. Απλά έμαθα ότι ο Σταύρος χώρισε με την γυναίκα του. Είπε ότι μάλλον τον κεράτωνε, ούτε κατάλαβα.
- Μάλλον?
- Ε ναι, κάτι του είπε κι αυτός το πήρε ως κουβέντα που της ξέφυγε, ρε παιδί μου κατάλαβες?
- Άρα δεν ξέρουμε αν όντως έφαγε κέρατο.
- Δεν ξέρω, τα παιδιά ρε είναι στην μέση. Αυτά τώρα θα μένουν με την μάνα τους, τον ενδεχόμενο γκόμενο και θα βλέπουν τον Σταύρο τα σαββατοκύριακα.
- Πρώτη μέρα επιστροφής μου ρε Δημήτρη και δες τι μαθαίνω. Και σου είπα ευχάριστα νέα να μου πεις.

«ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ΣΑΣ ΜΙΛΑΕΙ Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΤΗΣΗΣ 343 ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ. ΠΕΤΑΜΕ ΣΤΑ ΕΞΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ. ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΚΑΛΗ ΠΤΗΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΤΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ. LADIES AND GENTLEMEN THIS IS THE CAPTAIN SPEAKING OF THE FLIGHT 343 ATHENS TO PARIS. WE ARE FLYING AT SIX THOUSAND FEET ABOVE THE GROUND. THE CAPTAIN AND THE CREW WISH YOU TO ENJOY THE TRIP AND HAVE A NICE FLY».

Ο Γιώργος έκλεισε το μικρόφωνο και έλεγξε το ραντάρ. Είδε τον Δημήτρη που μετά βίας κρατιόταν να μην γελάσει, όταν γύρισε και είδε τον Σταύρο που εξέταζε τα ραντάρ.

- Σταύρο τι λέει, ρε συ? Δεν ακούγεσαι καθόλου, τέσσερις μήνες έχουμε να σε δούμε κι ούτε μια καλημέρα. Τι έγινε?
- Γιώργο δεν είμαι στα φόρτε μου, μη με τσιγκλάς.
- Τι έγινε τι συνέβη?
- Με άφησε η Δήμητρα.
- Τι? Έτσι ξαφνικά?
- Όχι, ρε. Την ψάρωσα και κατάλαβα πως η απαίσια με κεράτωνε.
- Είσαι σίγουρος?
- Όχι, αλλά ρε Γιώργο, αφού το αισθάνομαι. Και μάλιστα πλέον είναι ανένδοτη. Δεν ξαναγυρνάει.
- Ρε βλαμμένε, μην πτοείσαι. Μπορεί να το κάνει επίτηδες. Να ξέρεις όλες οι γυναίκες προσπαθούν να σε απαξιώσουν ακόμη και αν έχουν άδικο, για να φανούν σπουδαίες. Θα σε κάνει να φανείς μαλάκας πρόσεχε!
- Ρε συ, άμα σου πω τι παρακάλια έκανα για να ξαναγυρίσει…
- Άμα έχει γκόμενο δύσκολο ρε Σταύρο. Διέκοψε την συζήτηση ο Δημήτρης. Εντάξει προχώρα, μη μασάς, μην σκέφτεσαι όπως αυτή προσπαθεί να σε κάνει να νιώσεις. Όλες οι γυναίκες σε κάνουν να νιώσεις πως αυτές είναι μοναδικές και μόνο με αυτήν θα νιώσεις ολοκληρωμένος για να φας την φρίκη. Μην αισθάνεσαι τύψεις χωρίς λόγο. Άμα δεν σε κεράτωνε δεν θα έφευγε, ή απλά μπορεί να ήθελε να σε χωρίσει και να έψαχνε την ευκαιρία για να στο πει. Κλασσικές γυναίκες, ρε συ, ειλικρινά.
- Άκου τον Δημήτρη, Σταύρο, αν θέλεις την συμβουλή μου.

Η Μαρία και ο Στέλιος φιλιόντουσαν με πάθος, χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός πως κάποιοι συνεπιβάτες μπορεί να ενοχλούνταν. Και γιατί εξάλλου?

- Μωρό μου, θα πάμε και στο Mullen-Rouge?
- Εννοείται, βρε Στέλιο. Απλώς μήπως έπρεπε να κάνουμε κράτηση?
- Θα τα καταφέρουμε, baby donʼt worry.
- Αγάπη μου, ό,τι και να πεις για μένα είναι σοφία!
- Χρυσουλίνι μου, δως μου κι άλλα φιλάκια σαν κι αυτό, αφού ξέρεις πόσο σε αγαπάω…

- Περικλή! Σταμάτα να κοιτάς το ζεύγος που φιλιέται είναι αγένεια.
- Δεν είναι αγένεια που αυτοί κοντεύουν να το κάνουν κιόλας μέσα στο αεροπλάνο?
- Περικλή! Θα αρχίσω να ζαλίζομαι, μην γίνεσαι χυδαίος!
- Καλά, καλά, μην φωνάζεις θα μας ακούσουν. Μα καλά, πότε θα φάμε? Θέλω μπιφτέκι με ρύζι και τζατζίκι.
- Περικλή ξέχνα το. Είπαμε δε θα τρως μπιφτέκι απʼ έξω και το τζατζίκι θα σε κάνει να βρωμάς. Θα πάρεις σπανακόρυζο με ταραμά.
- Μα δεν μου αρέσει το σπανάκι. Μπιφτέκι θέλω και τζατζίκι.
- Περικλή! Μην με κάνεις να τσιρίξω και γίνουμε ρεζίλι! Αχ συγνώμη, κ. αεροσυνοδός μπορώ να σας απασχολήσω λίγο...
- Σούλα, βρε τι σε έπιασε, σε παρακαλώ χρυσή μου, σταμάτα… Έλεγε ψιθυριστά ο κ. Περικλής στην σύζυγό του. Το πρόσωπό του είχε γίνει κόκκινο σαν παντζάρι.
- Παρακαλώ, με ζητήσατε.
- Λίγο νερό σας παρακαλώ, ζαλίζομαι.
- Βεβαίως, αμέσως.

Ο κ. Περικλής φοβήθηκε να μην δημιουργηθεί κάποια φασαρία. Σαν μια προειδοποίηση της κ. Σούλας.

- Θα πάρεις σπανακόρυζο με ταραμά και δεν θα ακουμπήσεις το ψωμί. Τέρμα, δεν σηκώνω άλλη συζήτηση.

Ο κ. Περικλής συμμορφώθηκε και καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα και το ύφος γδαρμένου σκύλου ρίχνοντας κρυφές ματιές στο ζεύγος που φιλιόταν.

H Κατερίνα προχωρούσε με το ειδικό μπουφέ προσφέροντας επιδόρπια σε όλους τους επιβάτες. Η επιλογή ήταν κρεμ καραμελέ ή ζελέ κισέλι*. Οι περισσότεροι προτίμησαν την κρεμ καραμελέ.

Ο Πέτρος μόλις έφαγε την κρεμ καραμελέ ζήτησε λίγο λευκό κρασί.

- Λυπούμαστε κύριε αλλά δεν προσφέρουμε πια αλκοόλ! Υπήρξαν κάποιες αλλαγές εδώ και λίγο χρονικό διάστημα. Είχαμε μερικά συμπτώματα στο παρελθόν και η εταιρία το απέσυρε. Μπορούμε να σας προσφέρουμε μπύρα χωρίς αλκοόλ ή βυσσινάδα αν θέλετε.
- Φέρε μου μια sprite. Είπε με σπασμένο βλέμμα.

Χαλάρωσε στο κάθισμά του το οποίο μάλιστα ξάπλωσε όσο περισσότερο γινόταν. Πήρε λίγες γουλιές από την sprite. Έκλεισε τα μάτια του για να τον πάρει ο ύπνος και χάθηκε στις σκέψεις του. Ήξερε πως δεν έπρεπε να καπνίσει, αλλά εδώ και μέρες τώρα πάλευε να κόψει το κάπνισμα. Ο ύπνος τελικά ήρθε γλυκά αν και ξυπνούσε κάθε λίγο στα ταρακουνήματα του σκάφους που οφείλονταν από τα κενά αέρος.

Η κ. Ελπινίκη καθόταν δίπλα στον σύζυγό της. Συζητούσε με τα παιδιά της, για το σχολείο και τα μαθήματα, σαν τυπική μητέρα. Τα ρωτούσε για τους βαθμούς που πήραν στο σχολείο καθώς και άλλα, σημαντικά ζητήματα που κάθε μητέρα ενδιαφέρεται και ανησυχεί σχετικά με τις συναναστροφές τους και την μελλοντική τους εξέλιξη.

- Εσύ Κωστάκη τι πήρες στα μαθηματικά?
- Δέκα με τόνο.
- Μπράβο Κωστάκη, είσαι καλό παιδί.
- Εσύ Τριανταφυλλένια, τι πήρες στα μαθηματικά?
- Κι εγώ μαμά, δέκα πήρα.
- Με τόνο?
- Όχι μαμάκα.
- Κακώς Τριανταφυλλένια. Από δω και πέρα μόνο δέκα με τόνο. Συνεννοηθήκαμε?
- Αμάν πια, όλο εμένα μαλώνεις, τον Κώστα ποτέ. Είπε σχεδόν βουρκωμένη η Τριανταφυλλένια.
- Φυσικά! Ο Κωστάκης παίρνει μόνο δέκα με τόνο.



- Για πες μου Κωστάκη, με ποιους κάνεις παρέα στην τάξη?
- Με τον Θοδωρή και τον Μάκη?
- Είναι καλά παιδιά?
- Ναι.
- Πως το ξέρεις? Τι πήραν στα μαθηματικά?
- Ο Θοδωρής εννιά και ο Μάκης δέκα με τόνο, σαν εμένα.
- Ο Θοδωρής δεν μου φαίνεται και πολύ καλό παιδί. Μήπως είναι καλύτερα να μην τον κάνετε παρέα εσύ κι ο Μάκης?
- Μα μαμά ο Θοδωρής είναι φίλος μου.
- Κωστάκη! Η μαμά σε αγαπάει και νοιάζεται μόνο για το καλό σου. Λοιπόν, δεν θα κάνετε παρέα άλλο τον Θοδωρή. Θα πάρω και τη μαμά του Μάκη, μόλις γυρίσουμε από το Παρίσι για να της πω να πει κι αυτή τον γιο της να μην κάνετε παρέα τον Θοδωρή.

Ο κ. Σπυρίδων απολάμβανε το βιβλίο που διάβαζε, «Λογική Η Δομή Του Επιχειρήματος», μια συλλογική εργασία της Νεφέλης. Χάιδευε τα λευκά του γένια και ανά είκοσι λεπτά αγκάλιαζε την αγαπημένη του Μιράντα με κλειστά μάτια και άφηνε να βγει από μέσα του ένας ήχος σαν χασμουρητό αγάπης «μμμμμμμμμμμμ» και μόλις αυτή του έλεγε «άντε βρε χαδιάρη» αυτός ξαναέπαιρνε το βιβλίο της λογικής και την μελετούσε εις βάθος.

- Συγνώμη, είπε γλυκύτατα στην αεροσυνοδό, θα μπορούσα να έχω λίγο τσάι?
- Βεβαίως, τι γεύση προτιμάτε?
- Τι γεύσεις μπορείτε να μου προσφέρετε?
- Έχουμε την κλασσική, έχουμε λεμόνι και ροδάκινο.
- Ααα, υπέροχα. Θα διαλέξω ροδάκινο! Εσύ αγάπη μου θέλεις λίγο τσάι?
- Όχι, θα μου έρθει η ανάγκη μου. Ήπια πολλά υγρά, εξάλλου.

Η αεροσυνοδός πρόσφερε το τσάι με γεύση ροδάκινο στον κ. Σπυρίδων. Αυτός έπιασε το πλαστικό ποτήρι και πήρε λίγες γουλιές. Πλατάγιασε την γλώσσα του λίγες φορές και εξέπνευσε με δύναμη αναφωνώντας ψιθυριστά στην Μιράντα «θαυμάσιο» και ξαναγύρισε στην μελέτη του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου που διάβαζε.

- Παιδιά θα κατεβούμε στις τέσσερις χιλιάδες πόδια.
- Χαμηλά πας, Γιώργο.
- Χαμηλή πτήση, μόλις φτάσουμε Ιταλία θα ανέβουμε πάλι.
- Την «μπότα» της Ευρώπης...

Η αεροσυνοδός Μαρίνα κατευθύνθηκε προς το ζεύγος κύριο Renι Descartes και την σύζυγό του κυρία Marie Curie-Descartes επειδή την φώναξε για λίγο ο κύριος Descartes.

- Salut, je voudrais un Perrier?
- Bien sur, vous fixez.
- Je vous remercie, vous etes tres bon.
- S'il vous plait, ne fait pas rien.
- De plus, puis-je demander a combien d'heure atteindrons-nous Paris ?
- Je demande le commandant de bord et vous informer.
- Je vous remercie. J'apprecie beaucoup.

Ήπιε με δίψα το ποτήρι του και πρότεινε λίγο και στην κυρία Marie. Την ώρα που έπινε το Perrier από το δικό της ποτήρι, ο κ. Descartes γύρισε και την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια της, λέγοντας «Je t'aime beaucoup» και ξαναγύρισε πάλι το βλέμμα του προς το παράθυρο.

- Γιώργο, να ανεβαίνουμε, είπε ο Σταύρος. Μπαίνουμε Ιταλία και θα έχουμε οροπέδια τα οποία, καλό θα ήταν να μην μας δυσκολέψουν.
- Οκ, θα ανέβουμε στις οκτώ χιλιάδες πόδια.
- Ρε παιδιά, διέκοψε για λίγο ο Δημήτρης. Ξέρετε τι σκέφτηκα? Πως δεν έχουμε δει ποτέ γυναίκα καπετάνιο ή πιλότο.
- Μην ανησυχείς, είπε με ευχάριστο βλέμμα ο Σταύρος. Όταν θα είμαστε υποχρεωμένοι να λύσουμε τα προβλήματα υπερπληθυσμού, θα το δεις!

- Δημήτρη, σε βρίσκω ανανεωμένο.
- Σε ευχαριστώ, Γιώργο! Ακόμη Ιταλία είμαστε.
- Θα δούμε και τις Άλπεις, σε λίγο...


ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ, ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΕΤΑΜΕ ΣΤΑ ΟΚΤΩ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΛΑΝΟ. ΣΕ ΛΙΓΟ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΑΛΠΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ. LADIES AND GENTLEMEN, WE ARE NOW FLYING AT EIGHT THOUSAND FEET RIGHT ABOVE MILAN. WE ARE JUST ABOUT TO REACH THE MOUNT ALPES AND ENTER SWITCHERLAND.



Ο Τάκης Ζαχαρόπουλος ταξίδευε για επαγγελματικό ταξίδι στο Παρίσι. Ήταν παραγωγός εσώρουχων και είχε γωνιακά μαγαζιά σε κεντρικά σημεία της Αθήνας κι ένα υποκατάστημα στην Κόρινθο. Έστελνε μηνυματούλια στην σύζυγό του, για την οποία σε ηλικία σαράντα χρονών αποφάσισε να μάθει κιθάρα για να της τραγουδάει καντάδες τα βράδια. Στην σκέψη του υπερείχε η κόρη του με την οποία ζωγράφιζαν καρικατούρες και γελοιογραφίες. Αυτός τις ζωγράφιζε κι η κόρη του τις χρωμάτιζε.

Έπρεπε να δειγματίσει αντρικά και γυναικεία εσώρουχα στην διεθνή έκθεση Παρισιού που το αντικείμενο ήταν εσώρουχα και ρούχα οικιακής χρήσης (παντόφλες – μπουρνούζια – φανέλες - πιτζάμες). Ήταν η τέταρτη χρονιά στην οποία παρευρίσκονταν στην συγκεκριμένη έκθεση. Γνώριζε αρκετά καλά πως τέτοιου είδους εκθέσεις ήταν απαραίτητες για δημόσιες σχέσεις αλλά και την αναβάθμιση του πρεστίζ του λογότυπου της εταιρίας του καθώς και των προϊόντων του. Έβγαλε την γραβάτα που φορούσε και ξεκούμπωσε το πάνω κουμπί από το πουκάμισό του που τον έσφιγγε από το πρωί, στο λαιμό.

Ο Γιώτης Γερόλυκας καθόταν με τα πόδια σταυροπόδι φορώντας το αγαπημένο του μπουφάν flying, από μέσα την φανέλα του ΠΑΟΚ** και φυσικά άσπρη αθλητική κάλτσα. Φώναξε την αεροσυνοδό για να ζητήσει αυτά που ήθελε:

- Που ʽσαι, κοπελιά…
- Παρακαλώ, κύριε!
- Πιάσε ρε ένα φραπόγαλο, να πούμε. Φέρε και κανά πιτόγυρο, να πούμε με ρετσίνα και πες τον πιλότο να ρίξει καμιά χεβυμεταλιά, να γουστάρουμε λιγάκι.
- Φραπέ μπορούμε να σας προσφέρουμε ευχαρίστως, τα υπόλοιπα δυστυχώς δεν είναι εφικτά.
- Ρε θα με τρελάνεις ρε! Να πίναμε και καννά μπερεκέτι παρέα, ρε συ! Δε με φέρνεις καννά αλεξίπτωτο καλύτερα, μπας και φουντάρω, να πούμε…


*Κισέλι: Ένα είδος φρούτου εφάμιλλο με το βύσσινο. Γίνεται και λικέρ
**(Το δόγμα αυτό είναι μακράν το καλύτερο και το πιο γνήσιο, είμαι ειλικρινής)

 

Ιστορίες... πολλές και διάφορες, συνδεδεμένες και ασύνδετες, και όλες μαζί μεγαλύτερες του συνόλου των μερών τους.

Συγχαρητήρια  

 

Thnx