Γυναικεία αντιζηλία

Ενδεχομένως στην δυνατότητα νόησης;

 

Σαφώς και δεν είναι αναγκαίο το διατροφολόγιο όλων να συνίσταται ούτε στο ίδιο είδος τροφής, ούτε στις ίδιες ποσότητες. Είναι βέβαια στην φύση μας ή φιλοσοφία, αλλά πολλές φορές γίνεται συζήτηση για την συζήτηση χωρίς ουσία. Και όταν λέω ουσία εννοώ ότι για να δούμε κάτι, την αλήθεια ενός πράγματος, χρειάζεται απλά μια πολύ πολύ καθαρή ματιά. Όσο για τον Νίτσε σ ευχαριστώ για την διόρθωση για τον λανθασμένο χαρακτηρισμό. Τώρα όσο αφορά την ζωή του, μικρή σημάδια έχει εάν γεννήθηκε έτσι ή φταίνε οι γονείς του. Σημασία έχει ο τρομερά αλαζονικός και Θεϊκός ζαρατουστρα του ο οποίος... Τι απέγινε τελικά...; Για την ψυχανάλυση και την κατάθλιψη δεν έχω να σχολιάσω κάτι.

 

Επιτρέψτε μου να σκεφτώ λίγο γραπτώς και ανοιχτά, εδώ.

Το ανθρώπινο γονιδίωμα ασφαλώς δεν παίζει τον παραμικρό ρόλο. Γιουβάλ Χαράρι, Σάπιενς, πρώτες σελίδες, ο άνθρωπος εκτοξεύτηκε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, από την μέση περίπου που βρισκόταν, επειδή απέκτησε την δυνατότητα αφηρημένης σκέψης. Αν είναι γνωστό πώς συνέβη αυτό, αν τυχόν το ανάλυσε ο Γιουβάλ από άλλον το πήρε και εγώ δεν το γνωρίζω. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος μπόρεσε να κινηθεί με μεγάλη ταχύτητα επειδή σκέφτηκε και ανακάλυψε τον τροχό, όχι επειδή εξελίχθηκε ώστε να τρέχει γρήγορα. Έξω το γονιδίωμα, λοιπόν.

Ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο που μπορεί να μιλάει, η γλώσσα είναι νοητικό όργανο η λειτουργία του οποίου δεν είναι απολύτως γνωστή. Οι πρώτες λέξεις του ανθρώπου αρθρώθηκαν περί τα 200.000 με 100.000 χρόνια νωρίτερα. Από άποψη εξελικτική ο χρόνος κρίνεται εξαιρετικά σύντομος. Εύλογη η απορία πώς συνέβη αυτό. Οι πολλοί θεωρητικοί γλωσσολόγοι υπέθεταν ότι ήταν εξελικτικό το φαινόμενο. Αλλά δεν τους ικανοποιούσε ιδιαίτερα η ερμηνεία αυτή για μια σειρά από λόγους και κυρίως επειδή ο χρόνος που απαιτήθηκε ήταν πολύ λίγος. Ο Τσόμσκυ είπε ότι η ικανότητα σχηματισμού νοήματος (συμπεριλαμβανομένου του αφηρημένου νοήματος) με την ομιλία έγινε όταν συνδέθηκε η δυνατότητα άρθρωσης με την δυνατότητα νόησης. Αυτό έγινε δεκτό από την επιστημονική κοινότητα.

Παρόλα αυτά, η γλώσσα ούτε ταυτίζεται με τη νόηση, ούτε εξυπηρετεί όλες τις επικοινωνιακές ανάγκες. Η γλώσσα έχει τις αδυναμίες της και έτσι μπορεί να μην εξυπηρετεί πάντα τους σκοπούς μας. Συγκεκριμένα, η γλώσσα είναι ένα ατελές εργαλείο έκφρασης συναισθήματος και αυτό όχι επειδή δεν υπάρχουν λέξεις, οι λέξεις φτιάχνονται. Για να εκφράσουμε συναισθήματα αναγκαζόμαστε να προσαρμόσουμε τις ανάγκες μας στις δυνατότητες της γλώσσας και να χρησιμοποιήσουμε μεταφορές, αναλογίες, την ποίηση και την λογοτεχνία. Για να γίνει αντιληπτό ότι δεν μιλάω για εσωτερικές αναστολές, συλλογική αμηχανία και άλλα, αλλά μιλώ για αδυναμία ενός οργάνου του ανθρώπινου σώματος, κάτι άλλο που δεν μπορεί να εκφράσει η γλώσσα τόσο όσο απαιτείται για να γίνει κατανοητή η σκέψη είναι οι κατευθύνσεις. Γι αυτό και υπάρχουν οι χάρτες και τα διαγράμματα, από πάρα πολύ νωρίς υπήρχαν.

Έρχομαι τώρα, στο θέμα ύπαρξης προδιαγεγραμμένου (από τη γέννηση) pattern. Συνδυάζοντας την αδυναμία γλωσσικής έκφρασης με το παρατηρημένο γεγονός ότι όλοι όσοι μιλούν για ζήλια, ανέκαθεν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, μιλούν για το ίδιο πράγμα, το περιγράφουν περιφραστικά και ατελώς όμως με τους ίδιους πάνω κάτω τρόπους πχ ως "δάγκωμα φιδιού στην καρδιά" και όλοι καταλαβαίνουν το ίδιο πράγμα, με αξιοπρόσεκτη ακρίβεια, που μακάρι να συνέβαινε και με άλλα νοήματα και ότι την ζήλια τη γνωρίζουν ακόμα και οι διαλογιζόμενοι εκείνοι που πλησιάζουν το Νιρβάνα, και την φοβούνται, θέτω κι εγώ το ερώτημα, πώς προκύπτει τότε στον καθένα η ζήλια, με διαφορετική ένταση σίγουρα, σε διαφορετικές περιστάσεις, αν δεν έχει καν τον τρόπο να την εκφράσει και όμως να που του βγαίνει ως αντίδραση σε κάτι, κάπου, κάπως και πολύ νωρίς στην ζωή του όταν δεν έχει διόλου μάθει ακόμα να την διαχειρίζεται;

Την απολογία μου για την σχοινοτενή τελευταία πρόταση  

 

Δεν ξέρουμε -το ακουμπάμε όμως, καταπώς έλεγε κι ένας αείμνηστος υπ. δημόσιας τάξης- ούτε που "μένουν" στον χάρτη του εγκεφάλου, όπως ακριβώς δεν ξέρουμε και πώς δημιουργούνται/αρθρώνονται/επισυνάπτονται/φέρονται (έδιτ)-και αν (99,9999999999% όχι) στο γονιδίωμα. Αυτό λοιπόν που "ξέρουμε" -πολύ χοντρικά μάλλον ακόμα- είναι διαπιστωμένες, καταγεγραμμένες παρατηρήσεις που κατατείνουν προς αυτό.
Το ίδιο ισχύει και για την βιωματική γνώση, είναι καταγεγραμμένη και διαπιστωμένη λειτουργία, από το 1946, την τύφλα μας έχουμε για το πώς σταδιάλα λειτουργεί, θεωρίες υπάρχουν βέβαια, αλλά πέφτει άγριο κλοτσομπουνίδι μεταξύ των εκπροσώπων της κάθε θεωρητικής προσέγγισης και είναι, προς το παρόν, πολύ ψυχραμένοι...
Και αυτό ακριβώς λέω... Νάθινγκ μορ νάθινγκ λες...

 

Έχετε δει τι παραθέσατε; Παρακάτω η πρώτη παράγραφος, διαβάστε την με προσοχή. Ακολουθούν διάφορες άλλες παράγραφοι με το ίδιο νόημα.

Κλίμα ώμους τέλει επήεν νου σχέση στο. Θα γίνεται σαφλέας έν βλέπετε γράφουν απόψεις. Θα υποβλητικό πολιτισμού εισάγονται αυτοποίηση μορφολογία αν με ιδεολογικό. Το κι μέσω κατ΄ ύλης ας μόνη ου. Του έδειχνε από εφηβική μοναχός συνθήκη νοήματά. Θεσμό στη οποία ειδών ασκεί πλοκή χώρων ζωή. Λάζαρος ανάλυση αναφέρω από εις.

Είναι δυνατόν να μην ελέγξατε το κείμενο πριν το ανεβάσετε;

 

Είναι απλώς ένα αθώο πείραγμα σαν απάντηση.
http://www.randomtextgenerator.com/
(*) https://www.lipsum.com/

Θα μπορούσα να έστελνα απλώς, σαν απάντηση:
 

 

...
Ενδιαφέρον το άρθρο σου για την εξελιξη της νοημοσύνης του ανθρώπου αλλά πιστεύω θα σε βοηθήσει να το εμβαθύνεις διαβάζοντας το βιβλίο του τελευταίου εν ζωή Έλληνα φιλοσοφου Μ.καλοπουλου ΜΗΤΙΣ-ΑΘΉΝΑ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΎΝΗΣ

 

η τεχνολογία που ανέπτυξε το είδος μας με την (γονιδιακή) εξέλιξη των μπροστινών άκρων του και οι έννοιες που αυτή παρήγαγε, επικοινωνήθηκαν με εικόνες, ήχους και γλώσσα από όργανα που (γονιδιακά) εξελίχθηκαν να υποστηρίξουν αυτή τη μεταφορά πληροφορίας, στο βαθμό, το καθένα, που μπορούσε να εξυπηρετήσει αυτήν τη μεταφορά. το είδος μας δεν είναι το μόνο είδος που μπορεί να μιλάει, και μάλλον δεν είναι και το μόνο είδος που μπορεί να ζωγραφίζει. είναι όμως το είδος που μοιάζει να έχει περισσότερα να πεί και με τους δυό τρόπους. συμπτωματικά είναι και το είδος που μπορεί περισσότερα να κατασκευάσει. πολύ πρόσφατα έγινε το μόνο είδος που κατάφερε να γράψει και να διαβάσει, κι αυτό σας έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσετε οτι σε ένα πολύ πρόσφατο «ανέκαθεν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη» κάποιοι άνθρωποι που ήξεραν γραφή κι ανάγνωση ή που συναστρέφονταν κι εξέφραζαν τέτοιους κύκλους, περιέγραψαν το αίσθημα της αποτυχίας ή της διάψευσης σαν «δάγκωμα φιδιού στην καρδιά». ελέγχεται όμως. γιατί είναι μια στατιστική διαπίστωση αυτοεπιβεβαιούμενη, μιας και πολλαπλάσιοι άνθρωποι δεν έχουμε κανένα στοιχείο αν αναφέρθηκαν ποτέ με οποιονδήποτε τρόπο σε αυτό το δάγκωμα. όλοι πάντως οι κώδικες που επικοινώνησαν ποτέ και με οποιονδήποτε τρόπο την πληροφορία φορέα της νόησης εκδηλώθηκαν και προσαρμόστηκαν στα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου σώματος που καθορίζονται γονιδιακά.

 

να προσθέσετε την ιρλανδία και την γροιλανδία που δεν έχουν φίδια.