Γυναικεία αντιζηλία

Ε: Τι προκαλεί η αναπαραγωγή;
Α: Απόγονους.
Ε: Τι κάνουμε για τους απογόνους;
Α: Φροντίζουμε να μεγαλώσουν ώστε να μπορέσουν να κάνουν τους δικούς τους.
Ε: Τι κόστος έχει αυτό;
Α: Τεράστιο.
Ε: Ποιοι είναι οι πιθανοί κίνδυνοι;
Α: Να πάνε οι κόποι χαμένοι.
Ε: Τι πρέπει να εξασφαλίσουμε πριν μπούμε σε όλη αυτή τη φασαρία;
Α: Αρχικά ο απόγονος να είναι δικός μας, αν είμαστε αγοράκια, να μπορεί να του παρέχει αν είμαστε κοριτσάκια, καθώς λόγω νεοτενίας το μπομπιρι χρειάζεται πολλή περισσότερη φροντίδα για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από όση τα μπομπίρια άλλων ειδών.

Είμαστε βιολογικές μηχανές, όλες οι συμπεριφορές έχουν λόγο που υπάρχουν και ο λόγος αυτός δεν είναι μεταφυσικός.

 

στα θηλαστικά αυτό επιλύεται ως εξής, στοιχειωδώς:
- ο μισός πληθυσμός το έχει επιλυμένο εξ αρχής¹.
- ό άλλος μισός δέρνεται με ποικίλους τρόπους και τμήμα² του το επιλύει.

μου διαφεύγει η ζήλια

1. με την εξαίρεση ελαχίστων ειδών
2. γεγονός στο οποίο αποδίδεται η ταχεία προσαρμοστικότητα των θηλαστικών

 

Εμένα πάλι που είναι προφανής.

Μπορεί να βλέπω κάτι που δεν υπάρχει ή μπορεί να μη βλέπεις κάτι που υπάρχει.

Such is life, δε χρειάζεται να συμφωνούμε.

 

να κατανοήσω προσπάθησα.
θα δοθεί ευκαιρία.

 

Μια και είμαστε "βιολογικές μηχανές" και καταπιαστήκατε να το αποδείξετε με ερωταπαντήσεις παρακαλώ κάντε ένα κόπο να απαντήσετε και στα παρακάτω ερωτήματα μέσα από την συγκεκριμένη σκοπιά .

Ε. Τα αδέλφια γιατί ζηλεύονται μεταξύ τους;
Ε. Αυτό με τις συννυφάδες πού εντάσσεται;
Ε. Οι γυναίκες ενώ είναι σίγουρες για την γονιδιακή σχέση τους με τους απογόνους τους, γιατί ζηλεύουν;
Ε. Ο φθόνος είναι ζήλια;

 

Οι ερωταπαντήσεις αφορούν που βλέπω εγώ τη συσχέτιση της ζήλιας με βιολογικούς μηχανισμούς και όχι για να αποδείξω ότι είμαστε βιολογικές μηχανές.

Οι πρώτη και η τρίτη ερώτηση απαντώνται από την τελευταία απάντηση.

Η δεύτερη σχετίζεται έμμεσα με το ίδιο, παροχή φροντίδας προς την ίδια και τους δικούς *της* απογόνους.

Το τελευταίο το απάντησα νωρίτερα στον @MasterJp

 

Η διεκδίκηση δεν είναι ζήλεια, πάντως. Ούτε η ζήλεια είναι κίνητρό της.

(Περισσότερα αργότερα που θα έχω χρόνο)

 

ευχαριστώ για τις προσθήκες στην κατεύθυνση να με βοηθήσετε να κατανοήσω τον ισχυρισμό σας.

τα μπομπίρια μας απογαλακτίζονται και ωριμάζουν σε χρόνους ανάλογους με των άλλων πρωτευόντων σε σχέση με την προσδοκόμενη διάρκεια ζωής κάθε είδους. υποθέτω οτι ποιητικά νεοτενία (ορισμένων συγγενών μας   εντόμων) στους ανθρώπους εννοείτε την απαίτηση του τελευταίου αιώνα στη δύση να καθυστερήσει μέχρι και τέσσερεις φορές η ηλίκία ενηλικίωσης. παρ οτι αυτό έχει ηδη καλυφθεί απ' την επισήμανση οτι η ζήλια, αν σχετίζεται, τότε είναι πρόσφατη πολιτισμική επινόηση σε συγκεκριμένες κουλτούρες, επιπλέον αφήνει απορίες γιατί εκτείνεται πολύ πέραν της εξασφάλισης αποκλειστικού φυσικού "πατέρα" (ικανού και κατάλληλου να γαλουχήσει επιπλέον - με τρόπο παρόμοιο με συγγενή μας   πτηνά) και συμπεριλαμβάνει και εξασφάλιση αποκλειστικού "συζύγου", κάπως ακατανόητα και πρωτοφανέρωτα στα πρωτεύοντα. παραμένει ισχυρό το ερώτημα γιατί η "πατρική φροντίδα" σε κάποιο είδος, επαφίεται στη "μητρική γκρίνια" και δεν είναι πηγαία ανάγκη εξασφάλισης του απογόνου του ίδιου του ενδιαφερόμενου, όπως στα άλλα είδη. οι νεωτεριστικές συγκλίνουσες μεταλλάξεις δεν αποκλείονται πάντως.

το μεταφυσικό στοιχείο στον ισχυρισμό σας δεν έχει διαλυθεί ακόμη, όπως τον αντιλαμβάνομαι. πιθανόν να μου διαφεύγει κάτι.

 

Λάθος υπόθεση.

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Neoteny_in_humans?wprov=sfla1

Εξήγησα τη θέση μου, από εκεί και πέρα καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει.

 

δεν με βοηθάτε έτσι. με παραπέμπετε σε μια υπόθεση (κατά τους εισηγητές της) περί ενηλίκων, στη θέση μιας βεβαιότητας περί μπομπιριων που προτείνατε. ας είναι. άλλη φορά.

 

Mην χτυπάτε τα πωπά σας κάτω...
Ούτε η λύση-άρμωση της βιολογικής μηχανής per se θα σάς δώκει απάντηση (μιας και το γαμίδι το DNA δεν παίρνει φέισλιφτ κι αν παίρνει την τύφλα μας έχουμε περί του θέματου) ούτε η μελέτη της συμπεριφοράς των άλλωνε ζουδιώνανε -από κατσαρίδες μέχρι πιθήκια ζουμπουρλούδικα- ούτε αι άλλαι διαπολιτισμικαί παπαριαί καμαρωταί, όσον αφορά στην δημιουργία, μόχλευση, μηχανισμό του συναισθήματος στο ζούδι που λέγεται άνθρωπας...

Διγιότι καλέ κυρίαι και κύριοι απέ τη μια τα κάθε ζούδια βρίσκονται σε μια δυναμική θέση εξελικτικής ισορροπίας στην οποία τα δομικά στοιχεία του περιβάλλοντός τους (χώρος, τροφή, αναπαραγωγή, απειλές άρα και "κοινωνική λειτουργία") παραμένουν πρακτικώς σταθερά, οπότε δεν χρειάζεται να αναπτύξουν επιπλέον "εργαλεία" αντίληψης σε κάποιο πεδίο, απέ την άλλη -και κατά μείζονα λόγο- η αποκομμένη ανθρωποκοινωνία του εξωτικού Τραπατρούμπα που διάγει κάπου στην λίθινη εποχή, δεν αποτελεί κάποια ισχυρή διαφοροποίηση per se...

Για να προλάβω και διάφορα ερωτήματα, οι όποιες σποραδικές, συμπτωματικές έρευνες από "μετοικήσεις" απο αυτούς σε μας και τούμπαλιν, σε κάθε περίπτωση δεν έχουν εντοπίσει την άκρη κάποιου "μίτου της Αριάδνης" για το θέμα για πολλούς και διάφορους λόγους, μεγάλα παιδιά είστε να μη μακρηγορώ στα γιατί.
Το πώς διαμορφώνεται/μοχλεύεται και πώς εξωτερικεύεται και σε ποιο βαθμό το όποιο συναίσθημα (του όποιου ζουδιού) είναι κάτι που πρακτικώς αγνοούμε, όπως έγραψα και στο #293.
Το αν ακολουθεί τους διαπιστωμένους καταρχάς μηχανισμούς διάδοσης της βιωματικής γνώσης ή κάποιους άλλους, το αγνοούμε επίσης...

Προσωπικά μιλώντας, αν ξεινούσα από κάπου θα ξεκινούσα από 'κει όπου έχω κάτι απτό καταρχάς, δηλαδή τον μηχανισμό διάδοσης της βιωματικής γνώσης και καλή ταλαιπώρια.
Kαι αυτό διότι, πάλι προσωπικά μιλώντας, θεωρώ τα συναισθήματα έναν παράλληλλο γνωστικό (ταξινομικό εν προκειμένω) μηχανισμό, κάτι σαν shortcut (ελληνιστί "κοπάνα", χέστηκα για το ακαδημαϊκό ή μη της λέξης)...
Εκτιμώ πως από την δεκαετία του '70 και μετά, μάλλον έχουν γίνει κάποια βήματα μελέτης σοβαρής προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά αγνοώ προσωπικώς οτιδήποτε περαιτέρω από τα ξέφτια που έφτασαν ως τα '90s.

Σε κάθε περίπτωση ένας καλός μπούσουλας και σχετικά ασφαλής είναι, καταπώς φαίνεται, η ανταπόκριση του εγκεφάλου του "συμυκνώματος άνθρωπας" στα επιπλέον ζητούμενα, με την εξέλιξη, φερειπείν της έλικας του Μπροκά ως του κέντρου ομιλίας, να αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα τι και τα πως της Μπροκοέλικας και τις συνάψεις της και τα κολλητηλίκια της να τα ρωτήσετε σε κάποιον πιο καταρτισμένο σε τέτοια θέματα.

Για μένα εδώ κάπου είναι το "τέρμα τα δίφραγκα" που λέγαν παλιά οι εισπράκτορες όταν το λεωφορείο έφτανε στο τέρμα της διαδρομής...
Α, και σε τελολογικά και τα τοιαύτα δεν μπαίνω, δεν μ' άρεσε μικρός το "γύρω-γύρω όλοι" ούτε και τώρα μ' αρέσει...

 

Το Ds, μπορεί να το κάνει αυτό, αν εξυπηρετεί τις επιθυμίες του Κ. Υπάρχουν Κ που απολαμβάνουν σαδιστικά το να προκαλούν και να ταΐζουν και να ενισχύουν τόσο την ζήλεια όσο και την αντιζηλεία. Γιατί ευχαριστεί ή/και εξυπηρετεί. Και όσο περισσότερο υποφέρει το υ, τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση.