Γυναικεία αντιζηλία

@MasterJp αδυνατώ να απαντήσω και να βρω χρησιμότητα. Θα το αφήσω στην @elfen .

 

βιωματικές καταθέσεις δύσκολα γίνονται αντικείμενο διαλόγου, αλλά είμαι σίγουρος οτι

δεν οφείλει κανένας σε κανέναν. κάποιος κάνει αυτό που του ταιριάζει, παρά αυτό που, γιά απροσδιόριστους λόγους, «πρέπει».
συμπεριλαμβάνονται κι όσοι διαλέγουν να υπηρετούν διάφορα «πρέπει» που, πάντως, τους ταιριάζουν ή έτσι το αντιλαμβάνονται.

η έλλειψη και η υποκατάσταση χτυπούν στα (ποικιλώνυμα) νεύρα, μπορεί και σε όλα τα νεύρα ταυτόχρονα.
γενικά μιλώντας, η παθολογική κατάσταση δεν είναι καλό πράγμα, και, πράγματι, μπορεί να φροντιστεί.

 

@tithon
Συμφωνω για τα "" πρεπει"" και νομιζω πως η πηγη του προβληματος ειναι πως αρκετοι αντιλαμβανονται ως δικα τους τα "" πρεπει"" των αλλων

 

θα 'ναι που δεν θα 'σαι σουμπος, αν σε κάποιον ταιριάζει να οικειοποιείται και να εγκολπώνεται άλλου τις επιθυμίες μιά χαρά θα τα πάει. συσφίγγονται και οι σχέσεις έτσι, κάνουμε αγέλες.

 

Οχι.μονο οικειοποιειται αλλου ,αλλα προσαρμοζει.και τις δικες του αναλογως.
γι αγελες δε ξερω να μας πει.ο λυκος 

 

Ζούμε σε μια κοινωνία που η νόρμα της μονογαμίας έχει σχεδόν θεσμοθετήσει την ζήλια.
Μια γυναίκα που αποδέχεται την πολυγαμία του ερωτικού συντρόφου και δεν ζηλεύει επικρίνεται από το σύνολο, σε αντίθεση με μια γυναίκα που ανέχεται την πολυγαμία και ζηλεύει.

Συχνά όταν δεν υπάρχει η ζήλια στην σχέση, το βιώνουμε ως αδιαφορία ή κάποιο είδος συναισθηματικής αναπηρίας. Ενώ η ύπαρξη της ζήλιας σε μια σχέση πιθανόν να προσφέρει συναισθηματική επιβεβαίωση.

Έχουμε φάει τόση "προπαγάνδα" ζήλιας που προφανώς και η κοινωνιοβιολογική προσέγγιση μας κάθεται ικανοποιητικά.

Τα υποτακτικά άτομα έχουν συχνά εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα σε αυτό που έχουν ανάγκη και στην ζήλια τους. Μήπως υπάρχουν υποτακτικές μαϊμούδες που δεν σκοτώνονται για την μπανάνα? Πόσο κοινωνία και πόση βιολογία έχει η προσέγγιση?

Δεν λέω πως είναι αφύσικη η ζήλια, λέω πως ίσως όμως και η απουσία της ζήλιας να είναι εξίσου φυσική / έμφυτη. Υπάρχουν και υποτακτικές λιονταρίνες που δεν τσακώνονται για την λιονταρόπουτσα.

Ποια θα ήταν η προσέγγιση σε μια κοινωνία που επιτρέπει να επιλέγουμε ελεύθερα ανάμεσα στην πολυγαμία και την μονογαμία? Που ο καθένας μας θα μπορούσε να επιλέγει ελεύθερα το πόσο ζηλεύει και αν ζηλεύει?

Υπάρχει και η βιολογική προσέγγιση των τραπουλόχαρτων. Που λέει ότι τα κουβαλάμε όλα..αυτά που ξέρουμε και άλλα τόσα που δεν έχουμε ανακαλύψει. Στην παρτίδα επιλέγουμε ποια χαρτιά θα χρησιμοποιήσουμε και ποια θα κάψουμε. Και όσο περνάνε οι γενιές, τόσο βλέπω το χαρτί της μονογαμίας να καίγεται σιγά σιγά. Δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να δούμε τι επακόλουθα θα έχει αυτό στην ζήλια.


Πάντως σε μακροχρόνιες σχέσεις D/s, το έχω δει να ρυθμίζεται στα υποτακτικά άτομα είτε απελευθερωτικά, είτε ηδονιστικά, σαν ένα ακόμα βανιλοφράγμα που έσπασε . Το έχω δει να καταπνίγεται ή να κακορυθμίζεται και να γίνεται τραύμα.

Η ζήλια συγκρούεται έμφυτα ή τεχνητά με την υποτακτικότητα?

Όταν οι θετικές επιστήμες απελευθερώθηκαν από την θεοκρατούμενη κοινωνία, άρχισαν να μιλάνε για αλήθειες που δεν ικανοποιούσαν. Ας κρατήσουμε ένα ερωτηματικό να μας φαγουρίζει στην κοινωνιοβιολογική προσέγγιση σου, υποπτεύομαι ότι θα μας δικαιώσει κάποτε.

 

είναι μονόλυκος, δεν τα ξέρει αυτά.  

 

Κοπαδια. Αγελη ειναι αλλο πραγμα.

 

@whisperer
σου είπα ότι δεν ξέρει  

 

Όταν υπάρχει διαφάνεια, δεν υπάρχει χώρος για αρνητικά συναισθήματα.

 

Η κοινωνιοβιολογική προσέγγιση για τη ζήλια είναι ότι προέρχεται από δύο κυρίως καταστάσεις:

1. Ο homo sapiens δεν είναι μονογαμικός.
2. Ο απόγονος χρειάζεται περισσότερη φροντίδα ώστε να μπορεί να ζήσει μόνος του.

Με λίγα λόγια οι γυναίκες και οι άντρες ζηλεύουν για διαφορετικούς λόγους: Οι μεν πρώτες για να είναι σε αυτούς και στα παιδιά τους αφοσιωμένος ο "σύζυγος" στους δε να μη μεγαλώνουν παιδί άλλου.

Φυσικά όλα αυτά είναι κατά μέσο όρο, όπως υπάρχουν παθολογικοί ζηλιάρηδες έτσι υπάρχουν και άνθρωποι που δε ζηλεύουν.

Κι επίσης όπως είχε πει και η @lexy η ζήλια μπορεί να αντιμετωπιστεί αντιμετωπίζοντας τα συμπτώματα. Σε μια φυλή, πχ, που όλοι φροντίζουν τα παιδιά όλων η ζήλια δεν εκδηλώνεται γιατί δεν γίνεται trigger ο μηχανισμός ο οποίος υπό τις κατάλληλες συνθήκες θα πυροδοτηθεί ώστε να την εκδηλώσει.

Δεν ξέρω πόσο mainstream είναι η κοινωνιοβιολογία ωστόσο σαν προσέγγιση εμένα μου φαίνεται απολύτως λογική: είμαστε ζωντανοί οργανισμοί και μέρη της συμπεριφοράς μας μπορούν να εξηγηθούν από την εξέλιξή μας σαν είδος. Κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα αν και πως περνιούνται αυτές οι συμπεριφορές μέσω γονιδίων ωστόσο φαίνεται ότι κάποιες συμπεριφορές -και δεν αναφέρομαι στα ένστικτα- είναι "έμφυτες" και εκδηλώνονται κατά μέσο όρο με τον ίδιο τρόπο όταν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Όπως και να έχει δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κανείς με αυτή την προσέγγιση αν και στα δικά μου μάτια προσπάθεια ερμηνείας της συμπεριφοράς ενός ζωντανού οργανισμού χωρίς να λάβει υπόψη της τη βιολογία είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.