Γυναικεία αντιζηλία

@Arioch

μεθοδολογικά τα λέτε συγκροτημένα και πολύ πειστικά. μπορούμε να διακινδυνεύουμε υποθέσεις για τις εύστοχες συμπεριφορές που εγκαθίστανται και επιβιώνουν. έχοντες πάντα κατά νου οτι η εγκατάσταση συμπεριφορών δεν έχει προθέσεις, εκ των υστερων, στην πράξη, η αποτελεσματικότητα ή ευστοχία
μιάς συμπεριφοράς την καθιστά επιβιώσασα.

στην εφαρμογή εισάγετε ορισμένες αυθαιρεσίες. εκλογίκευση ονομάζεται η βεβιασμένη εκ των υστέρων απόπειρα δικαιολόγησης. διαφέρει απ' την ανάλυση ή την υπόθεση. για παράδειγμα η υπόθεση οτι η ζήλεια (που είναι μορφή δυσδιαχείριστης δυσφορίας) εξασφαλίζει κάποιο αντάλλαγμα, είναι κάπως αλματώδης κι όχι ιδιαίτερα στιβαρή. οτι δεν προκύπτει αν το περιβαλλον «εξασφαλίζει» (??) τους απογόνους είναι ακόμη ασταθέστερη υπόθεση. δεν ακούγεται πειστική σε μένα έστω. χρειάζεται λίγο περισσότερο δέσιμο.

επειδή φάνηκε οτι χρειάζεται η διευκρίνιση: δεν χρειάζεται, φυσικά, να συμφωνεί κανένας με κανέναν. συνεισφέρουμε κρίσεις προς εμπλουτισμό.

 

Προφανώς. Παρόλο που το ονομάζουμε "στρατηγική επιβίωσης" στην πραγματικότητα δεν είναι στρατηγική, δεν είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού. Η επιτυχία κρίνεται από την αποτελεσματικότητα, αν έμειναν απόγονοι είναι "επιτυχημένη" αν όχι "αποτυχημένη". Επίσης σημαντική παρατήρηση είναι ότι κουβαλάμε γεννετικά χαρακτηριστικά που *κάποτε* ήταν χρήσιμα αλλά σήμερα δεν είναι καθώς εφόσον αυτά τα χαρακτηριστικά δεν εμποδίζουν την αναπαραγωγή συνεχίζουν να μεταδίδονται.

Η ζήλεια είναι συναίσθημα το οποίο όπως και όλα τα συναισθήματα -αν βγάλουμε στην άκρη το μεταφυσικό στοιχείο- είναι αποτέλεσμα πολύπλοκων βιοχημικών διεργασιών. Αυτό που αναφέρεις "μορφή δυσδιαχείριστης δυσφορίας" είναι το αποτέλεσμα της εκδήλωσής του, το ίδιο ακριβώς πρόβλημα έχει και η χωρίς ανταπόκριση ερωτική επιθυμία καθώς και πολλά άλλα δυσάρεστα συναισθήματα.

Τέλος πουθενά δεν αναφέρω ότι η ζήλεια εξασφαλίζει κάτι, αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω είναι η αιτία για την οποία αυτή αρχικά εκδηλώνεται. Η ζήλεια προκαλεί διεκδίκηση, πράγμα που δεν το διεκδικείς σπάνια σου χαρίζεται.

Η νευροβιολογία -και πολύ περισσότερο η κοινωνιοβιολογία- έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους αλλά στα δικά μου μάτια απόπειρα εξήγησης της συμπεριφοράς ενός βιολογικού συστήματος χωρίς να λάβει υπόψη της τη βιολογία θα είναι λειψή υπό την έννοια ότι θα μπορεί να περιγράψει τα αποτελέσματα αλλά όχι το μηχανισμό που παράγει τις εκδηλώσεις που οδηγούν σε αυτά.

 

η ζήλια προκαλεί γκρίνια, αυταναφορικη απαίτηση. λέτε να μην συνεννοουμαστε γιατί εσείς εννοείτε την επιθυμία;
ζήλεψα ένα παγωτό καθώς ερχόμουν.
ζήλεψα τον μήτσο που έχει κατσίκα.
ζήλεψα που ο αντώνης μπορεί να μου πάρει τη στέλλα, για πλάκα.
ζηλεψα που κάθε αντώνης δεν είναι μιας χρήσεως.
είναι διαφορετικά κατηγορηματα.

 

Εννοώ την ερωτική αντιζηλία η οποία μπορεί να πηγάζει από διάφορα πράγματα (πχ διατήρηση του status quo, ανεκπλήρωτος έρωτας κλπ)

 

την αναμέτρηση για την διεκδίκηση κατοχής και χρήσης;  

 

Yup

 

πες το άνθρωπέ μου.  
αυτό το χουμε ξεκαθαρίσει απ το #314
υπάρχει αντιζηλία και αναμέτρηση για την κατοχή του μέσου.

δεν πάει ο νους μου πώς αυτό παράγει γκρίνια, ή αναστροφή, αλλά δεν επιμένω.

δεν είναι η διεκδίκηση κατοχής και χρήσης το θέμα του νήματος, πάντως. εκεί μπορεί να μπερδευτηκαμε. απ την άλλη δεν είναι κι εύκολο να εντοπιστεί το θέμα του συγκεκριμένου νήματος.

μιά χαρά.

 

@folha

Η προσέγγιση δεν είναι δική μου, είναι της νευροβιολογίας και της κοινωνιοβιολογίας και στηρίζεται στο μεθοδικό νατουραλισμό των θετικών επιστημών. Αυτό που δήλωσα είναι ότι αυτή η προσέγγιση μου κάνει διότι προσπαθεί να εισάγει μέσα και τη βιολογία. Η κοινωνία, όπως τη γνωρίζουμε, είναι πρόσφατο κατασκεύασμα, η βασική οργάνωση, απ' όσο γνωρίζουμε, ήταν μικρές ομάδες τις οποίες ο homo sapiens τις προστάτευε με ζήλο, ζήλος ο οποίος δεν έχει εξαφανιστεί αλλά έχει στραφεί προς αλλού από τη στιγμή που η προστασία της ομάδας δεν άπτεται της επιβίωσης ή τουλάχιστον έτσι "ισχυρίζεται" -μεταξύ άλλων- η κοινωνιοβιολογία.

Τα κληρονομικά χαρακτηριστικά εφόσον δεν εμποδίζουν την αναπαραγωγή εξακολουθούν να αναπαράγονται ακόμα και αν αυτά είναι πλέον άχρηστα και αυτό δεν είναι υπόθεση, είναι γνώση. Σαφώς και δεν ξέρουμε πως μεταδίδονται αυτά τα μοτίβα γεννετικά, απλά το υποψιαζόμαστε και ο λόγος είναι η έντονη ομοιότητα τους στο πώς και πού εκδηλώνονται. Σαφώς και υπάρχει και εναλλακτική εξήγηση καθότι όμοιες καταστάσεις τείνουν να αντιμετωπίζονται με όμοιο τρόπο γιατί η μηχανή είναι η ίδια: Δηλαδή η ζήλια εκδηλώνεται όχι γιατί είναι γεννετικά προγραμματισμένη αλλά γιατί ο εγκέφαλος των ανθρώπων λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.

Δεν είναι παράλογο σαν σκέψη ωστόσο εμένα δε μου κάθεται καλά γιατί όπως η θεωρία της πανσπερμίας απλά μεταθέτει την ερώτηση αντί να την απαντήσει.

 

Είναι αρνητικό συναίσθημα, στα δικά μου μάτια τα αρνητικά συναισθήματα είναι όπως ο φυσικός πόνος, είναι εκεί για να σε κάνουν να αντιδράσεις. Το γεγονός ότι μπορεί να σε παραλύσουν είναι απλά αναπόφευκτο κακό, δεν ξέρω αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως "bug" από τη στιγμή που, well, δεν σχεδιάστηκε αλλά απλά έτυχε και πέτυχε.

 

@Arioch σ' ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μου απαντήσεις!
Έσβησα το μήνυμα γιατί απαντούσε στο βιολογικά πολυγαμικό ή μονογαμικό και όχι στη ζήλια (για την οποία δεν έχω κάτι να πω}

 

Βασικά η συζήτηση για το τι είμαστε δεν έχει κλείσει αλλά εγώ συντάσσομαι με την άποψη ότι είμαστε πολυγαμικοί από τη φύση μας αλλά αυτό δεν "κάθεται" από την γεωργική επανάσταση και πέρα.

Υπό μία έννοια, για εμένα τουλάχιστον, οι μεγάλες κοινωνίες είναι ενάντια στη φύση μας αλλά πλέον έχουμε γίνει πολλοί για να κάνουμε αλλιώς.

 

σε μένα δεν φαίνεται μπαγκ, τουναντιον

απ αυτό το σημείο, ως το επόμενα βήματα, για να φτάσουμε στη ζήλεια, της προεξόφλησης, του στοκαρισματος, της εχθρότητας προς μεσον και ανταγωνιστές, ακόμη, ή κυρίως, φανταστικούς, της αποδιοργάνωσης ή «παράλυσης» όπως την λέτε, υπάρχουν κενά που δεν καλύπτονται πειστικά. απαιτείται ακροβατική προσπάθεια εκλογίκευσης. αλλά δεν χάνεται ο κόσμος.