Γόβα στιλέτο

Αυτός ο κόσμος είναι κόλαση και όλοι σας δουλάκια του Σατανά. Κρίμα που δεν το βλέπετε έτσι, αν και τώρα νιώθετε την κάψα στα μπουτάκια σας, μαστιγωμένα από αλμύρα και αμμοβολή στις παραλίες-ξαπλώστρες και πριν τσουρουφλισμένα στον τσιμεντένιο καύσωνα.

Τους τελευταίους μήνες δούλευα τη μέρα σε ένα ιδιωτικό συνεργείο καθαρισμού και το βράδυ έκανα delivery σουβλάκια. Όλα τα λεφτά που έβγαζα τα έδινα στον Γιάννη, έναν σατράπη οικογενειάρχη, έναν από τους πολλούς, έναν κρετίνο που σέρνει πίσω του μία χοντροκώλα γυναίκα και δύο μικρά γομάρια γιους, αντίγραφα της συμφοράς.

Γιατί το έκανα, γιατί του έδινα ό,τι έβγαζα; Γιατί πεθαίνουμε – ξέρει κανείς; Τι νόημα, λοιπόν, έχει περισσότερο από το να κάνουμε ανοησίες;

Ο Γιάννης τα μάζεψε και έφυγε συν γυναιξί και τέκνοις για το Αγκίστρι, πολυήμερες διακοπές! Όταν πήγα να τους ξεπροβοδίσω στην είσοδο της πολυκατοικίας ξόδεψα τα τελευταία έξι ευρώ πάνω μου για να πάρω παγωτά στα παιδιά.

Γύρισα στο κελί μου, με άπλετη θέα στον φωταγωγό, γδύθηκα στα γρήγορα και αρνήθηκα να τον παίξω. Λουσμένος στον ιδρώτα της πόλης και της καύλας σκέφτηκα ότι όλα έχουν φτάσει σε ένα ασφυκτικό τέλος.

Βράδιαζε και ήταν μέσα Αυγούστου, τα σουβλατζίδικα κλειστά είτε για να δουλέψω είτε για να φάω. Φόρεσα τις γόβες μου και υπνοβατώντας βγήκα από το κελί μου, περπάτησα για ώρα στην πολυδαίδαλη πολυκατοικία χωρίς καμία πόρτα να βρεθεί ανοιχτή και τέλος βγήκα στο βελούδο της νύχτας, που σκέπαζε κομψά τη γύμνια μου. Μια βόλτα στο ερημωμένο τετράγωνο – τι ανόητη πράξη, τι θεσπέσια ιδέα!

Άραγε θα συναντούσα κάποιον; Με θέλει κάποιος γυμνό από αισθήματα και χρήματα; Πέρασα την πρώτη γωνία και ένιωθα να βυθίζομαι στον αναμαλλιασμένο κόλπο της τσιμεντούπολης. Η στύση μου δυνάμωσε και η όρασή μου χαμήλωνε. Αφέγγαρο βράδυ, σειρές από σκιές αυτοκινήτων-φαντασμάτων και πολλές κενές θέσεις για να κυλιστείς στο λερό οδόστρωμα.

Στην τρίτη γωνία ένα όχημα αναβόσβησε τα φώτα του. Πέρασα απέναντι πλησίασα και έσκυψα στο παράθυρο του οδηγού. Ένας μελαμψός μουστακαλής καθόταν στο τιμόνι και στη θέση του συνοδηγού μπόρεσα να διακρίνω έναν σωματώδη νεαρό. Άνοιξα την πίσω πόρτα και μπήκα.

Οι δρόμοι ήταν άδειοι και συντροφιά μάς κρατούσε ένας πυρετώδης οδικός φωτισμός. Η παλιά μερσεντές διέσχιζε νωχελικά την χλιαρή άσφαλτο σαν βαρκούλα γιαλό-γιαλό. Βγήκαμε στην Εθνική και κατευθυνθήκαμε νότια. Δεν μιλούσε κανείς.

Μετά από μισή ώρα στρίψαμε δεξιά και σταματήσαμε σε ένα ύψωμα. Στο βάθος έκαιγαν φουγάρα πλοίων και διυλιστηρίων, πίσω μας εντυπωσιακό το σκότος. Βγήκα τελευταίος και στάθηκε αντίκρυ ο ένας στον άλλον, σχηματίζοντας κάτι σαν κύκλο. Ο μουστακαλής έβγαλε μαχαίρι που έλαμψε αστραπιαία στο σκοτάδι και από δίπλα του ο παιδαράς.

Μαχαιροβγάλτες εραστές, λοιπόν. Γυμνά μπράτσα - γυμνά αισθήματα. Ίσιωσα το κορμί και πέρασα σχεδόν προκλητικά τα χέρια γύρω από τη μέση. Ο μουστακαλής, πλαδαρός και μεγαλόσωμος, με το άδειο χέρι του με σπρώχνει άγαρμπα πάνω στο καπό. Βολεύτηκα σαν σαύρα πάνω στην καυτή λαμαρίνα όπως κουλουριάζεσαι κάτω από την κουβέρτα χειμωνιάτικα, και μετά απλώθηκα αγγίζοντας το χώμα με τις άκρες των ποδιών μου. Εκείνος έσκυψε σαν χειρούργος ερευνητικά πάνω μου και ξεκίνησε να με ασημώνει από τις ρώγες μέχρι την κοιλιά μου και εκεί σταμάτησε.

Οι μυς μου συσπάστηκαν και μέλωσαν ένα αίσθημα.

 

Γράφεις υπέροχα!!!

 

Thank you Master.