Δέκτες και πομποί.

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για αυτό το νήμα. Και αν όχι για πολλούς από εσάς, για εμένα σίγουρα.

Οι άνθρωποι διακρίνονται σε δέκτες και πομπούς και αρκετοί βολοδέρνουν κάπου στο ενδιάμεσο.

Υπάρχουν αυτοί που εκπέμπουν ενέργεια και αυτοί που απορροφούν. Δεν σχετίζεται με την ικανότητα, παρά μόνο με την επιλογή.

Έχω δει αρκετούς ανθρώπους, που με άνεση μπορούν να εκπέμψουν, αλλά επιλέγουν να απορροφήσουν τελικά. Όπως και το αντίθετο, άτομα που το θέλουν όσο τίποτα, αλλά τελικά ζορίζονται και αρκετές φορές δεν τα καταφέρνουν.

Ένας σαδιστής, είναι πομπός;
Όχι απαραίτητα. Έχω δει σαδιστές που απορροφούν και, που το ιδανικό για αυτούς, θα ήταν κάποιος να τους τα σέρβιρε όλα στο πιάτο. Πολλές φορές κιόλας, έχω δει ότι την αδυναμία αυτών των σαδιστών, μπορώ να την εκμεταλλευθώ ώστε να λειτουργήσουν και ως υποτακτικοί, για κάποιο χρονικό διάστημα. Είναι πολύ πιο εκφραστικοί όταν παίρνουν αυτό που θέλουν, σε σημείο που μπορούν να ερεθίσουν έναν πομπό σαδιστή και να αναρωτιέται αυτός το γιατί με την σειρά του, ιδίως αν δεν είναι ακόμα συνειδητοποιημένος.

Είναι ένας μαζοχιστής, δέκτης;
Φυσικά και δεν είναι. Αν μη τι άλλο σε αυτό το φόρουμ που βρίσκεται ακόμα στα πρώτα του βήματα και η αξιοπρέπεια έχει συνδεθεί με λάθος αξίες, θα βρείτε ουκ ολίγα παραδείγματα. Ένας πομπός μαζοχιστής, μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα εκεί που ακριβώς θέλει. Ακόμα και με το πώς θα στήσει το σώμα του κατά την διάρκεια ενός session. Είναι πολύ εύκολο να το παρατηρήσετε, ιδίως όταν αυτός που δίνει τις εντολές δεν τον γνωρίζει.

Ένας συνειδητοποιημένος μαζοχιστής, «θέλω να είμαι» δέκτης, αλλά είμαι και άρτια καταρτισμένος πομπός, μπορεί να μπει στην διαδικασία της καθοδήγησης, αλλά για προφανής συνήθως λόγους. Μελετήστε προσεκτικά την προσωπικότητα, αφαιρέστε τους λόγους από το σκηνικό και θα δείτε την αποκάλυψη.

Είναι πομπός κυρίαρχος; Κανονικά θα έπρεπε, ο «θέλω να είμαι» πομπός να είναι κυρίαρχος. Και όχι ο «μπορώ να είμαι». Το ίδιο και αντίστοιχα στον «θέλω να είμαι δέκτης», υποτακτικός.

Που είναι το πρόβλημα;

Στην αξιοπρέπεια και στο σύστημα των αξιών που έχουμε θεσπίσει. Σ’ ένα σύστημα, που αυτός που είναι και καλός διαχειριστής βρίσκεται και μερικά «σκαλοπάτια» παραπάνω, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για να βρει κάποιος ακομπλεξάριστα την ικανοποίηση του. Απέχουμε πολύ από το να γίνουμε Ευρώπη, όσο έχουμε αυτές τις αντιλήψεις και ακόμα περισσότερο να γίνουμε Ανατολή, όταν ακόμα και αν τις αλλάξουμε τις αντιλήψεις, συνεχίζουμε να τις σχολιάζουμε.

Η ερώτηση μου είναι η εξής:
Πόσο έξω πέφτω;

 

Ηλια πιστευω οτι παιζει παρα πολυ μεγαλο ρολο η προσωπικοτητα του καθενος.Το πως λειτουργει σε καθε τι και κατα συνεπεια και στο παιχνιδι.Απο εκει και περα θεωρω οτι ειναι αναλογα τις εμπειριες που εχει καποιος οσον αφορα στο τι θα αναπτυχθει (πομπος - δεκτης),οπως και σε ολες τις αλλες τις πτυχες του εαυτου του.Σε γενικες γραμμες δεν εχεις αδικο λοιπον,για να απαντησω και στο ερωτημα σου,αν και θεωρω οτι τα παραδειγματα που εφερες για τον Σαδιστη και τον μαζοχιστη ειναι "η αλλη πλευρα",η εξαιρεση και οχι ο κανονας.

 

Να υποθέσω ότι ο μέχρι τώρα μικρός αριθμός απαντήσεων σχετίζεται με έλλειψη ενδιαφέροντος ή με αδυναμία κατανόησης του θέματος;

Τεσπα...Θα πάρω το ρίσκο και ότι βγει.

Όλοι είμαστε δέκτες και πομποί μυνημάτων σε όλες τις εκφράσεις της καθημερινής μας ζωής, αγαπητέ Ηλία. Ο τρόπος εκπομπής και λήψης μηνυμάτων αντμετωπίζεται από τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, τόσο ως προς τη διαδικασία, όσο και ως προς τον χρόνο καθώς και τον συνομιλητή. Μάλιστα, υπάρχει η πιθανότητα ο ίδιος άνθρωπος να εισπράξει ή να εκπέμψει το ίδιο μύνημα στον/από τον ίδιο συνομιλητή, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά.

Μέχρι εδώ η παρέμβαση μου δεν προσθέτει τίποτα το ιδιαίτερο στο συγκεκριμένο νήμα. Πάμε λοιπόν στο ζουμί:

Ως προς την ερώτηση σου, για το πόσο έξω πέφτεις, κρίνω πώς "αρκετά". Οι κατ' εμέ λόγοι, και κάθε ένσταση δεκτή:

1. Ως προς το ζήτημα της "οπισθοδρομικότητας" της Ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με την Ευρώπη, δεν θεωρώ ότι είμαστε τόσο πίσω, ούτε θεωρώ την ανοχή κάποιων κοινωνιών σε σχέση με μη κοινωνικά αποδεκτές εκφράσεις ή δραστηριότητες δείγμα κοινωνικής προόδου. Επίσης είναι σκόπιμο να μην συνδέουμε τον κοσμοπολιτισμό που χαρακτηρίζει κάποιες μεγάλες πόλεις με τις γενικότερες κοινωνικές αντιλήψεις των χωρών εντός των οποίων βρίσκονται αυτές οι πόλεις (το Λονδίνο δεν έχει καμιά σχέση με την υπόλοιπη Αγγλία, το Άμστερνταμ με την Ολλανδία κλπ κλπ). Αντίθετα, κρίνω ότι η φιλελευθεροποίηση της Ελληνικής κοινωνίας από το '74 και μετά, σε συνδυασμό με έναν εν γένει ωχαδερφισμό που μας χαρακτηρίζει ως λαό, είχε ως αποτέλεσμα το να θεωρούμε ως δεδομένα φαινόμενα που αλλού είναι ανήκουστα. Στην Ελλάδα λοιπόν, οι ομοφυλόφυλοι αφ' ενός θεωρούνται ακόμα και τώρα (υποσυνείδητα τουλάχιστον) "μιάσματα" και "πολίτες Β' κατηγορίας" (και δεν νομίζω ότι το φαινόμενο είναι μόνο Ελληνικό), αλλά από την άλλη στα ταξίδια μου στο εξωτερικό πουθενά δεν συνάντησα το φαινόμενο να πωλούνται ελεύθερα βιβλία όπως "Ο τσελεμεντές του αναρχικού" ή π.χ. στο Λονδίνο να εμφανίζονται αφίσες για επικείμενες performances του Torture Garden όπως έγινε σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Πιθανώς φαίνεται ότι φάσκω και αντιφάσκω, αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι οι μορφές κοινωνικής αποδοχής ή ανοχής ποικίλουν από χώρα σε χώρα. Σε κάποια πράγματα οι άλλοι είναι πιο μπροστά, σε κάποια άλλα εμείς.....

2. Ως προς το ζήτημα της ικανοποίησης των επιθυμιών μας (όποιες και αν είναι αυτές), το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε όλοι στον εαυτό μας είναι απλό: "Είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το τίμημα των επιλογών μας;". Το τίμημα αυτό μπορεί να ξεκνάει από τη δόση για το τζιπ των 6 μέτρων που δεν το χρειάζεσαι αλλά το θέλεις, και που για να το ξεπληρώσεις πουλάς το νεφρό σου, μέχρι το να ζήσεις σύμφωνα με μια σειρά επιθυμίες (σεξουαλικές και άλλες) που μπορεί τελικά να οδηγήσουν σε μια απέραντη μοναξιά και στην απώλεια άλλων παραμέτρων μιας σχέσης, που μπορεί να είναι η επικοινωνία, ο σεβασμός, η αγάπη. Αυτό είναι κατ' εμέ το ερώτημα. Και είναι ένα ερώτημα που όλοι πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας.

Ελπίζω να μην βγήκα τελείως off topic......

 

συντομα για να μην κουράσω νομίζω πως όλοι και πομποι και δέκτες μπορούμε να υπάρξουμε ανάλογα τις συγκοιρίες και τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.οχι δεν έχει να κάνει μόνο με την κοινωνία που έτυχε να ανατραφούμε αλλά και με την προσωπική μας παιδεία και διερεύνηση, χωρίς να παραγκωνίζω το εξωτερικό περιβάλλον . Για μένα αν ανοίξουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας σε μια οποιαδήποτε επαφή, μπορούμε και να πάρουμε και δώσουμε. Τι θα υπερισχύσει τελικά προφανώς και έχει να κάνει με την έτερη προσωπικότητα και με την δική μας ικανότητα..... Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξουμε κα τα δύο για να είμαστε ολοκληρωμένοι και πλήρης... Τα μονοδιάστατα πράγματα πάντα έχουν και την μονόπλευρη οπτική

 

Συμφωνω απολυτα, ετσι ειναι! 

 

Για να εκπέμψεις πρέπει να έχεις απόθεμα, πλεόνασμα. Αν εκπέμπεις μόνο, στερεύεις. Κατά συνέπεια, το να δίνεις προϋποθέτει το να έχεις πάρει αφθόνως στο παρελθόν και να συνεχίζεις να λαμβάνεις. Αν είσαι πονηρός και φιλόδοξος, ξέρεις να παίρνεις από παντού. Για να το επιτύχεις αυτό δεν χρειάζεται καν να μαλλιοτραβιέσαι να σου δώσουν -- αρκεί να είσαι ευαίσθητος στα ερεθίσματα, να ξέρεις να "ρουφάς σαν σφουγγάρι" -- δηλαδή καλός "μαθητής", καλός στη μάθηση, εύπλαστος και ευέλικτος σαν παιδί.


Τα οικονομικά και η διαχείρηση του δούναι και λαβείν αποτελούν σοφία, και η ταλάντωση ανάμεσα στη λίμναση ενέργειας και στη στέρηση είναι μοιραία.



Υποθέτω πως ο ταπεινός εγωιστής (κυριαρχικός, υποτακτικός, βανίλλα, άρρην, θήλυ, ή οτιδήποτε) απαιτεί "γραπτώς και ενδελεχώς" παροχή εκπομπής ενέργειας προς αυτόν. Ο πραγματικά μεγάλος εγωιστής ..."αρκείται" στην αχόρταγη απορρόφηση όσο και στην αχόρταγη εκπομπή χωρίς να χρειάζεται να χτυπάει πεισματικά κάτω το πόδι σαν μουλαρωμένο παιδάκι, λέγοντας "Θέλω, θέλω, δώσε μου, πάρε, τώρα, τώρα !"


Η ενέργεια απολαμβάνεται περισσότερο καθόσον κυλάει. Κι όπως είπαν και οι προλαλήσαντες, το να είσαι ή ο ένας πόλος ή ο άλλος, εμένα τουλάχιστον, μου φαίνεται τόσο βαρετό, όσο και άσχετο με στάτους. Οι μορφές και οι συμβολισμοί δε, δέον να ποικίλουν επίσης ανάμεσα στους ανθρώπους, για το γούστο του πράγματος...



​

 

female στην πρωτη προταση σου διαφωνω.Δεν χρειαζεται να εχεις ουτε αποθεμα ουτε πλεονασμα.Απλα την θεληση να εκπεμψεις κατι χρειαζεται,να το μοιραστεις δηλαδη με τον δεκτη που θελεις

 

Ποιός πομπός διαθέτει ένα ασφαλές κριτήριο με βάση το οποίο θα αποτιμήσει αν όσα υποθέτει ότι εξέπεμψε αντιστοιχούν σε όσα εικάζει ότι ο δέκτης προσέλαβε;
Στο πολύ σύντομο ερώτημα περιέχονται δεκάδες άλλα: α) Μια ανάγκη θεμελίωσης της υφής μιας 'αυθεντικής επικοινωνίας', σε αντιδιαστολή προς την πραγματολογικά διαπιστώσιμη ύπαρξη μιας επικοινωνιακής διάδρασης, ολότελα απατηλής, ίσως, ως προς το περιεχόμενο. Πώς γνωρίζω ότι μετέδωσα όσα ακριβώς ήθελα να μεταδώσω και κυρίως τί με κάνει να πιστεύω ότι ο παραλήπτης τα κατενόησε κατά τον ορθό τρόπο; Και ποιός με βεβαιώνει ότι υφίσταται αντικειμενικώς ορθός τρόπος;
β)Μια θεωρία περί του τί σημαίνει 'εκπέμπω' ένα μήνυμα και τουλάχιστον άλλη μια περί της ελεγξιμότητας των αιτιακών επιπτώσεων αυτής της εκπομπής, στη περίπτωση που αποσκοπεί, λόγου χάρη, στην μετάδοση μιας βιωματικής αλήθειας ή, αντιθέτως, σε εκείνη μιας συνειδητής (ή ενδεχομένως ασυνείδητης) εξαπάτησης.
γ)Ομόλογες θεωρίες για την κατανόηση και την αποδοχή των συνεπειών μιας επικοινωνιακής δράσης, από τη μεριά του λήπτη. Ποιός είναι ο ερμηνευτικός ορίζοντας, μέσα στον ενθυλακώνεται μια δήλωση του πομπού; Πώς ενεργοποιείται ο έλεγχος ειλικρινείας της εν λόγω δήλωσης; Ποιές είναι οι συνθήκες απόρριψης της;
Φυσικά θα ήταν ανόητο να ισχυριστεί κανείς ότι όλες οι παραπάνω όψεις και της απλούστερης ακόμη επικοινωνιακής συνάφειας θεματοποιούνται από τους πρωταγωνιστές της, και δη με επιστημολογικούς όρους. Ωστόσο υπάρχουν, προκαλούν επιπτώσεις και παράγουν αποτελέσματα. Είναι αυτά τα επιθυμητά και προσδοκώμενα; Και ποιός από τους εμπλεκόμενους ορίζει τί είναι επιθυμητό; Με ποιά κριτήρια; Και φτου από την αρχή.
Πάρτε ως παράδειγμα μια κοινότοπη εξαγγελία που είναι, συνάμα, απόπειρα καθορισμού της συμπεριφοράς του συνομιλητή/δέκτη: 'σε αγαπώ'. Ο ειδικός της επικοινωνίας και ο αμόρφωτος χοιροβοσκός έχουν την ίδια ακριβώς δυσκολία να ερμηνεύσουν τί μπορεί να σημαίνει ή που μπορεί να οδηγεί η εκπομπή αυτού του μηνύματος. Σημαίνει 'έλα να παντρευτούμε', 'σε αγαπώ αλλά δεν μπορώ να μιλήσω για έρωτα', 'κάτσε να σε γαμήσω, αφού είμαι φερέγγυος', 'θέλω να προσθέσεις το όνομα μου στον τραπεζικό λογαριασμό σου αλλά περισσότερο από εσένα με καβλώνει το σκουπόξυλο', 'θα σου πάρω μιαν ανθοδέσμη', 'θα σου φορέσω χειροπέδες και θα σε κατουρήσω';
Ίσως λόγω και του αναπόδραστα ψευδαισθητικού χαρακτήρα όλων των ηθικοκανονιστικών μας προσχωρήσεων, το σύνολο των συμπεριφορών μας να μην είναι παρά μια συνεχής και αλυσιτελής παρανάγνωση όσων μηνυμάτων νομίζουμε ότι στέλνουμε και όσων νομίζουμε ότι λαμβάνουμε.
Αλλά για να μιλήσουμε για 'παρανάγνωση' έχουμε προϋποθέσει πως υπάρχει μια ακριβής, 'αληθής' ανάγνωση. Υπάρχει;

 

Η μόνη πρακτική λύση θα ήταν η δημιουργία από ένα ερωτικό ζευγάρι μίας γλώσσας αποτελούμενης από σύμβολα που αντιστοιχούν σε καθορισμένες έννοιες, έννοιες που σημαίνουν κάτι μόνο για το συγκεκριμένο ζευγάρι. Ένα είδος idioglossia, ένα φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί και καταγραφεί, σε έρευνες με δίδυμα αδελφάκια.

Και μία φοβερή ιστορία επιστημονικής φαντασίας ασχολήθηκε με το θέμα των αυθαίρετων επικοινωνιακών συμβόλων: "Mimsy were the borogoves".

(Λέγοντας το αυτό, γνωρίζω ότι Ένας με κατάλαβε).

 

Διάβασα το post με προσοχή και συμφωνώ με όσους ισχυρίστηκαν ότι όλοι είμαστε δέκτες και πομποί σε σχέση με άλλους ανθρώπους. Κατάσταση μη επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων που βρίσκονται στον ίδιο χώρο κι έχουν αντιληφθεί ένας την παρουσία του άλλου δεν υφίσταται. Ακόμη κι αν έχουν επιλέξει να αγνοούν ένας τον άλλο, νοήματα και μηνύματα, στάση σωμάτων τους φέρνουν σε επικοινωνία.
Τώρα σε σχέση με την πιστότητα των μηνυμάτων που λαμβάνει ο δέκτης, αυτά θα εξαρτηθούν από τη σωστή ή λάθος αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων, που γίνεται, με βάση την υποκειμενική πραγματικότητα του δέκτη, τη στιγμιαία διάθεση, εμπειρίες του παρελθόντος, την κουλτούρα του, προσωπικές αξίες ...κ.α.

 

Εκεί που υπάρχει η "αληθής" ανάγνωση, πεθαίνουν οι ποιητές.
Και μετά από λίγο και οι άνθρωποι.

 

Αυτό εννοώ, Ηλία.