Δακρυα και bdsm

Όταν για την όποια συμπαίκτρια/σχέση/ξεπέτα/ότι να ήταν, μ' ενδιέφερε από ελάχιστα ως καθόλου, τα δάκρυα της πρώτα με ξενέρωναν.
Και κατά δεύτερο λόγο, τα εκλάμβανα ως σημάδι για να σταματήσω ( που να το ήθελε ή όχι. Αφού στο μυαλό της δεν ήθελα, ούτε μπορούσα να μπω.
Φύλαγα τα ρούχα μου, για να έμενα με τα μισά ). Σίγουρα δεν μου ερχόταν, να της δείξω τρυφερότητα.

Όταν για την όποια συμπαίκτρια/σχέση/ξεπέτα/ότι να ήταν, μ' ενδιέφερε από πολύ έως πάρα πολύ, τα δάκρυα της ανάλογα με την περίσταση ή μου ξυπνούσαν την τρυφερότητα ή με "άναβαν" ακόμη περισσότερο. Με συνέπεια να ήθελα να την πονέσω ακόμη περισσότερο ( όχι ξεπερνώντας τα όρια της ).
Βέβαια, το να καταφέρω να μην ξεπεράσω τα όποια όρια της αντοχής της ή να καταλάβαινα, πότε θα έπρεπε να σταματήσω, ήταν το κλασικό περί κάβουρα και κάρβουνων. Αφού ούτε όλες οι στιγμές είναι οι ίδιες, ούτε η όποια αντοχή στον πόνο θα ήταν απαράλλακτη στον χρόνο.
Όσο μεγαλύτερο/βαθύτερο ήταν το δέσιμο μας, τόσο μεγαλύτερη/βαθύτερη ήταν η γνώση της άλλης, τόσο μεγαλύτερη ήταν η όρεξη μου να την πονέσω ( αλλά και να της φερθώ τρυφερά ). Όπως και θα μεγάλωνε ο βαθμός της προσοχής που θα επεδείκνυα ( είπαμε, είμαστε σαδιστές, δεν είμαστε οι μανιακοί δολοφόνοι με το πριόνι. Εγώ και ο εαυτός μου σίγουρα, εύχομαι όχι μόνο εμείς ).

Συναισθήματα? Εδώ και αρκετά χρόνια μονάχα ικανοποίησης.

Τεσπα, εγώ κατέθεσα τον οβολό μου, εν μέρει σαν κ, εν μέρει ως σαδιστής, αλλά κυρίως σαν Ανακρέων ( τ' όνομα μου, έτσι λέμε για το χούμορ ).

Επαναφορά λοιπόν.  

 

Αν ο αφέντης χρειάζεται την ψευτοπερηφανεια της σκλάβας του, τότε ας την δώσει στον μπακάλη τής γειτονιάς καλύτερα

 

Oταν εκλαψα για πρωτη φορα πανω σε παιχνιδι,ηταν απο ντροπη.Μου ειχε φερει εναν καθρεφτη και με αναγκαζε να με κοιταω οσο με εκανε να χυνω   Hμουν ηδη αρκετα εξαντλημενη,ενιωθα αβοηθητη και ντρεπομουν για το γεγονος οτι δεν μπορουσα να ελεγξω το σωμα μου...μολις ειδα την εκφραση μου στον καθρεφτη δεν αντεξα και ξεσπασα σε λυγμους.Ηταν εντονο,απελευθερωτικο και με εκανε να καυλωσω και να ντραπω ακομη πιο πολυ   Βεβαια,το πιο ερωτικο στοιχειο σε εκεινη την σκηνη ηταν η εκφραση του και το βλεμμα του τα οποια μπορουν να περιγραφουν ως ''σαδιστικη χαρα''.Εκτοτε εχω κλαψει αρκετες φορες οσο παιζουμε,αλλες για ανακουφιστω,αλλες επειδη βλεπω οτι δεν υπαρχει διαφυγη απο το να ειμαι το παιχνιδι του και αλλες φορες επειδη μου αρεσει να κυλαω σε ολο πιο σκοτεινα σημεια του εαυτου μου και φοβαμαι για το ποσο θα επεκταθουν οι επιθυμιες μου. (Μα ποσα καινουργια φετιχ να αντεξει καποιος 
Υ.Γ. : Τωρα που το σκεφτομαι,παντα κλαιω λογω του συναισθηματικου σαδισμου.

 

Ευαισθητουλικο!

 

Τα δάκρια και το κλάμα για μένα είναι ακόμη ένα άλυτο μυστήριο...οσο εύκολα εκφράζομαι σε όλα τα υπόλοιπα, τόσο δύσκολο είναι να ρυθμιστεί σωστα το προσωπικό μου ρελε δακρύων.
Θεωρώ την ικανότητα του να μπορείς να κλάψεις πολύ πολύ σημαντική, από πολλές απόψεις.
Ο μόνος άνθρωπος μπροστά στον οποίον μπορώ και κλαίω εγω είναι ο Κ μου, αλλά και πάλι χρειάζομαι μπόλικο σωματικό πόνο και αρκετή προσπάθεια για να το αφήσω...βγαινει έντονα, απότομα και φέρνει απίστευτη ανακούφιση και γαλήνη.     Τι να πω, κάποια στιγμή θα φτάσουμε να λύσουμε και αυτόν τον κόμπο...

 

Η έναρξη του κλάματος, σηματοδοτεί την προσέγγιση (και τη διεύρυνση) κάποιου ορίου.
Πιστεύω επίσης, πως στις περισσότερες των περιπτώσεων το όριο αυτό είναι ψυχολογικό, και όχι σωματικό.

Ps: Δεν αγαπώ απλά, λατρεύω το κλάμα.

 

Αν και το νήμα μιλάει για master slave κατάσταση την οποία προφανώς δεν γνωρίζω θα απαντήσω ως bottomaki! Προσωπικά κλαίω πολύ εύκολα . Και στην πρώτη απλή χαλαρή σφαλιάρα θα δακρύσω .το δάκρυ θα είναι έτοιμο να κυλήσει ανά πάσα στιγμή από εκεί και έπειτα . Δεν έχει να κάνει με πόνο φυσικά .Είναι αποτέλεσμα του ψυχολογικου σπασίματος . Το ίδιο αντιδρω και στον λεκτικό εξευτελισμό .
Κλάμα λυτρωτικό Δεν έχω βιωσει δυστυχώς ακόμα άν και θα το ήθελα πολύ .. νομίζω ότι αν συμβεί θα είμαι σχεδόν υπό κατάρρευση διότι έχω πολύ συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια μέσα μου που βράζει σαν χύτρα .

 

μονάχα ο βαθύς ψυχικός πόνος μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, ψάχνοντας διέξοδο
τεντώνεται μέσα μου και ξεσπά σαν βουβή κραυγή που αποδέχεται με οργή, τα δεδομένα
λειτουργεί σαν μια δικλείδα ασφαλείας της συσσωρευμένης έντασης το κλάμα
μονάχα σ' εκείνον έχω αφεθεί εκτεθειμένη στην αδυναμία μου, και πάλι, σπάνια
μου κάνει εντύπωση πως ο σωματικός πόνος, ποτέ δε μ' έχει κάνει να κλάψω
είναι λυτρωτικό το κλάμα, εκτονώνει χωρίς λόγια

 

Τις περισσότερες φορές το κλάμα λειτουργεί ως παροχέτευση της αρνητικής ενέργειας κάθε είδους.