Δεν είναι μόνο σεξ

Αυτό...
___________________
Με την αίρεση πως το "βδσμ" μπορεί εν συνόλω να είναι/γίνεται αντιληπτό ή/και κατανοητό ως συμπεριφορικό "φετίχ", γεγονός που το κείμενο σαφώς πλην εμμέσως στοιχειοθετεί.
Θυμάμαι παρόμοια κείμενα 10-12 χρόνια πριν, να προσπαθούν να προβάλλουν παρόμοιες προσεγγίσεις λίγο-πολύ...

Προσωπικά εκτιμώ πως τέτοια κείμενα επέχουν ανάλογο ρόλο με την παρουσία του τηλεοπτικού φακού σε ένα γεγονός.
Εκεί που πέφτουν φάπες, κλωτσομπουνίδια και καρεκλιές σκάει η "τηλεόραση" και, ω του θαύματος, οι αλαφιασμένοι και ασθμαίνοντες πρωταγωνιστές συγυρίζονται, μετά παρουσιάζονται με τους τίτλους τους (κάτι σε Πρόεδρας παραγωγών βιολογικών κραμβολαχάνων Άνω Μεριάς και Αξιολογητής Βιολογικής καλλιέργειας της "Αμάλθεια") και κάτι ψελλίζουν προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσουν κάτι "επικοινωνιακά", για τους καταναλωτές ρε γαμώτο κιετς. Για τους καταναλωτές, βέβαια...

 

Εννοείται! But it's the M/s we're talking about, not the s/m  

Όχι πολλές φορές. Πάντα. Και ούτε καν απενοχοποιητικά... Αθωωτικά. Μπορεί να είναι και ο καταλυτικότερος παράγοντας ευφορίας που φέρνει αυτό το σταθερό χαμόγελο στο πρόσωπο μας  

Όταν ο εσωτερικός κριτής (call me Υπερεγώ) αντικατασταθεί από τον εξωτερικό, τότε απελευθερώνεται μια απίστευτη ποσότητα ενέργειας που σπαταλιόταν σε αμφιθυμίες, αμφιταλαντεύσεις, ενοχές κλπ... Συν ο πολλαπλασιασμός χαράς και απόλαυσης (η χαρά του Άλλου χαρά μου κοκ).  

Ωπα... Καλησπέρα.. Ομόρφυνες @Arioch ...   

 

Όταν αντικατασταθεί, ή όταν η συνύπαρξη καταλύσει την ανάγκη για άλλοθι και απενοχοποιήσει;

 

Συνύπαρξη είναι πολύ... ισότιμος όρος  

 

Ε πείτε το ντε ότι εκεί θέλατε να το καταλήξετε και έφαγα ώρες να βρω που βρήκατε όλα εκείνα που φανατιστήκατε ότι έγραψα.
Αν και για να πω την αλήθεια από το πρώτο quote σας μου δημιουργήθηκε έντονα η αίσθηση του Τιθών επί σκοπό.

Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω κάποια πραγματάκια που θεωρώ ότι οφείλω προκειμένου να διευκολύνω την :

1) το άρθρο δεν το διάβασα. Θεωρώ την αρθρογραφία περι του bdsm εν γένει προσωποποιημένη και εξαιρετικά βιωματική οπότε αποφεύγω να αφιερώσω χρόνο σε οτιδήποτε δείχνει από την αρχή ότι αποκλίνει από τα βιώματα και τις αντιλήψεις μου. Σε κάποια πράγματα λατρεύω το ότι είμαι μονοκόμματος, πάγιος και στιβαρός.
2) την συζήτηση επί του άρθρου πριν και μετά την είσοδο μου στο νήμα δεν την παρακολούθησα σε κανέναν βαθμό. Στο νήμα συμμετείχα επειδή έπεσε στην αντίληψη μου κάτι στα λεγόμενα του Master electro pain που δικαιολογούσε κάποιο αξιοπρεπές off topic από την πλευρά μου.
3) Στην συζήτηση περι του άρθρου δεν πρόκειται να συμμετέχω αν όμως μου υποσχεθείτε ότι θα δείξετε τον ίδιο ζήλο σας υπόσχομαι ότι θα κουβαλήσω στο φόρουμ ότι μαλακία άρθρο περι bdsm βρω στο διαδίκτυο.


Για βραδινό σας προτείνω νουντλς με αβοκάντο και καρύδα.

 

Συνύπαρξη, όχι σύμπνοια. Η συνύπαρξη δεν καταργεί την καθήλωση, ίσα ίσα που την ενεργοποιεί.

 

Η πικρή αλήθεια ότι μία καλή μαζοχίστρια σε κέφια άνετα μετατρέπει έναν σαδιστή σε service top   

Και μετά σου λένε ότι δεν είναι όλα σχετικά..

 

στο ίδιο καταλήγουμε: διαπιστώνουμε οτι είστε ολιγαρκής απ το γεγονός οτι ικανοποιείστε με το τίποτε ...

και το επιβεβαιώνουμε όσο χρειάζεται ...

και με επιπλέον διασταύρωση.
το γεγονός οτι καθυστερήσατε ελάχιστα την πρότασή σας, γιατί είχα ήδη δώσει οδηγίες γιά παϊδάκι με πράσο, πρωθύστερα, δεν με καθιστά με το ζόρι ολιγαρκή γιά να χωρέσω στην ολιγάρκεια και κατά ξεχείλωσιν στην λεπτότητα. δεν απολαμβάνω την ολιγάρκειά μου, το φαγητό μου απολαμβάνω, κι απ τον τρόπο που το απολαμβάνω είναι δυνατόν να ταξινομηθώ με κριτήρια. είτε «νοιώθω» ολιγαρκής είτε όχι.

 

Ειδικά στις αρχές μιας Κ/υ σχέσης αλλά και για ένα μεγάλο διάστημα μετά (αρκετών ετών όπως μου έχει δείξει η δική μου εμπειρία), όπου υπάρχει το ένα, δεν υπάρχει το άλλο και τούμπαλιν.

Οι γονείς, τα κοινωνικά πρέπει, η ανατροφή και όλα αυτά που διαμορφώνουν τον ψυχόμπατσο του Υπερεγώ, στην διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου, δεν μπορούν να γίνουν delete δια μιας. Ούτε το Υπερεγώ ανέχεται ποτέ να έχει λιγότερη εξουσία, δεν είναι εαυτός (εγώ). Επομένως μπορεί μόνον να απενεργοποιηθεί, να μπει στην άκρη και ο ψυχόμπατσος να είναι άλλος. Υπό αυτή την έννοια, όχι, είναι αδύνατη η συνύπαρξη. Κριτής και σημείο αναφοράς θα είναι ο Κ και πάντων μέτρο τα όσα λέει/ζητά/επιτρέπει. Τις φορές που το Υπερεγώ θα παίρνει τα ηνία (και φυσικά λόγω αδράνειας θα είναι πολλές) , ο Κ θα ακυρώνεται από το ίδιο το υ, ως τέτοιος. Η ταχύτητα επαναφοράς του Κ στην θέση του κριτή καθορίζει - πάλι κατά τη γνώμη μου- την επιβίωση, πορεία, ευημερία, αποτελεσματικότητα και τελικά ποιότητα της σχέσης.

Όταν με τα χρόνια επέλθει όντως η υποταγή, όπως την περιγράφει ο @Master Electro-pain ως αποδοχή θέσης, το Υπερεγώ θα έχει παραχωρήσει θέση στον Κ με το χαλινάρι της συνειδητοποίησης που έχει βάλει το ίδιο το εγώ του υ. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τρόπος, μπορεί, εγώ δεν τον ξέρω, δεν τον έμαθα ποτέ, οπότε δεν μπορώ να πω.  

 

Βρίσκω πιο βολικές της λέξεις "συσχέτιση" και "εξάρτηση".

 

Δε διαφωνώ μαζί σας. Θεωρήστε πως έχω μια στυλιστική σχέση με τις λέξεις, απόρροια επαγγελματικής διαστροφής αν θέλετε, μεταξύ άλλων επαγγελματικών διαστροφών. Σας απαντάω ωστόσο, διότι έχω μια ένσταση η οποία είναι άσχετη με το θέμα που συζητάμε. Για εμένα, υπάρχει ο εσωτερικός εαυτός και ο εξωτερικός. Δε θα ονομάσω τον πρώτο υπερεγώ γιατί διαφωνώ με πολλές θέσεις της ψυχολογίας, για να αποδεχτώ εξ' ολοικλήρου τον όρο. Το δικό μου γιατρικό είναι η φιλοσοφία. Όλοι έχουμε τους δυο εαυτούς μας, ωστόσο κάποιοι επικοινωνούν μαζί του και άλλοι διαρκώς τον αντιλαμβάνονται ως ακατάληπτο μουρμουρητό.

Αν με δείτε σε μια αίθουσα αναμονής δεν πρόκειται να πιάσω κουβέντα με κανέναν αν δεν έχω κάτι να πω. Θα δείτε άλλους που φαίνεται διαρκώς να πάσχουν από μια εσωτερική απουσία, που τους ωθεί διαρκώς να ''αναγκάζονται'' να πουν κάτι για να την καλύψουν , ή για να καλύψουν την αδυναμία μετάφρασης, ή την κακή ακοή.

Τον ονομάσατε ''ψυχομπάτσο''. Μπορεί να είναι και άλλα πράγματα εκτός απ' αυτό. Και όχι δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι γκουρού. Η επικοινωνία αυτή, το να μπορείς να παίρνεις τον εαυτό σου ανάμεσα στη συνάφεια με τους άλλους και να μη λειτουργεί κυριαρχικά, αλλά συμβιωτικά ως αντίλογος και μόνο έτσι, είναι συνήθως αποτέλεσμα μεγάλης κρούσης κάποια στιγμή. Όλοι έχουμε τέτοιες στιγμές στη ζωή μας. Η στροφή προς τα έσω γίνεται απαιτητή κάποτε. Είναι αναγκαστική η ανίληψη Μου για τον εαυτό μου και η αντίληψη για τον κόσμο Έξω μου.

Ένας τέτοιος εσωτερικός εαυτός είναι πολύ εχθρικός ως προς τον εξωτερικό παράγοντα, τον Άλλο άνθρωπο. Δεν παύει όμως ακριβώς επειδή έχει πάψει να είναι σιωπηλός να είναι πιο εμφανείς οι μηχανισμοί του. Ίσως μοιάζει πολύ θεωρητικό αυτό, ή ίσως εγώ να μην το γράφω επαρκώς κατανοητά. Πάντως, εγώ προτιμώ να έχω απέναντι μου αντίσταση στην αρχή. Θεωρήστε πως είναι αυτό που με φτιάχνει και δυνητικά μπορεί να ενισχύει το πλάσιμο και την εμπιστοσύνη. Το οποίο δε σημαίνει σε καμία περίπτωση μια δικαιολογία για υποταγή. Δικαιολογίες χρειάζονται στις κινκιές. Δεν απωθείται ποτέ οριστικά ο εσωτερικός εαυτός προφανώς. Εκεί βρίσκεται, αλλά βρίσκεται δαμασμένος, αν και πάντα έτοιμος να κατακρίνει. Άρα και πάντα διαθέσιμος να ''κάνει το δικό του''. Αλλιώς μιλάμε για βύθιση. Η παράδοση όμως δεν τη χρειάζεται τη βύθιση, όσο και αν φαίνονται όμορες.

Σαφώς. Είναι οι σωστές λέξεις, εν αντιθέσει με την ασάφεια των δικών μου.

 

Ξέρεις τι; Εξαρτώμενο από τις περιστάσεις αυτό μπορεί και να βολεύει. Κοντολογίς δεν τραβάω ζόρια με το lead αν είναι να πάρω αυτό που θέλω αν αυτός ο τρόπος με βολέψει.

Βέβαια κρίνοντας από το παρελθόν μου μπορώ να γίνω εξαιρετικά δυσάρεστος και μετά να κόψουν ρόδα μυρωμένα, but such is life.