Δεν θέλω ή δεν θέλω να μην θέλω;

Θεωρητικά, ένα υ χρειάζεται να λέει στο κ του οτιδήποτε αισθάνεται. Ότι θεωρεί πως θέλει και ότι θεωρεί πως δεν θέλει.

Τι γίνεται όμως, όταν η έκφραση του τι δεν θέλει, είναι δύσκολη;

Προσωπικά, δυσκολευομαι πολύ να εκφράσω αυτό που δεν θέλω, ακόμη και σε βανιλα σχέσεις που ειχα. Όταν το κάνω, νιώθω απίστευτα άσχημα.

Υπάρχουν λόγοι που ένα υ, δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερα τα "δεν θέλω" του;

 

Ειναι σαν να βαζει μια απολυτη γραμμη ενα φρενο μπλοκαρισμενο με το χειροφρενο μαγκωμενο μη τυχον και κατεβει.... οσες φορες ηρθα αντιμετωπη με τα δεν μου πονεσε πιο πολυ... και η πρωτη μου λεξη σαν παιδι ηταν το οχι

 

Μεσα στο μυαλό μου είσαι αγαπημένη  

Παρόλο που είναι λίγο μπερδευτικός ο τίτλος, το θέμα είναι νομίζω πολύ ξεκάθαρο.

Νομίζω μόνοι μας κολλάμε και μόνοι μας σκαλώνουμε. Ισως δεν είναι απαραίτητα θέμα *υ*. Είδες, είπες ακόμα και σε βανίλλα σχέσεις ζορίζεσαι να το εκφράσεις. Και ακόμα και αν ειναι έστω ένα χαρακτηριστικό που πιο εύκολα συναντάμε σε υ παρά σε Κ, πραγματικά πιστεύω οτι δεν έχει να κάνει τόσο με στάτους όσο με το κεφάλι μας.
Ισως φοβόμαστε τι θα γίνει εαν πούμε οτι δεν θέλουμε, ίσως δεν μας αρέσει να δυσαρεστούμε, ίσως υπάρχει και μια υποβόσκουσα τελειομανία (?), μια ανάγκη να ικανοποιήσουμε...

Πάντως, τα καλά νέα είναι ότι μπορείς να μάθεις (όχι εσύ εσύ, γενικά) πως να το κάνεις. Τις πρώτες 100 φορές δεν θα βγαίνουν καν οι λέξεις, τις άλλες 100 θα ιδρώνεις μέχρι και στις κάλτσες και κάποια στιγμή θα μπορείς να πεις, λυπάμαι αυτό είναι πέρα από τις δυνατότητές μου. Και όσο βλέπεις ότι δεν γίνεται και τίποτα και όσο παρατηρείς ότι όλοι οι άνθρωποι πάνω κάτω το κάνουν, γίνεται καλύτερο.

Ακόμα και εντός πλαισίων, ειδικά εφόσον και αν υπάρχει η άδεια να λέγονται αυτά, πραγματικά δεν τρέχει τίποτα αι θινκ. Σίγουρα ίσως ο φόβος του να απογοητεύσουμε το Κ ή να το θυμώσουμε ή να μην μπορούμε να ανταπεξέλθουμε ειναι μεγαλύτερος αλλά εκεί είναι που πρέπει να γίνει και η μεγαλύτερη προσπάθεια γιατί είναι αρκετά κρίσιμο να βγαίνουν στην επιγάνεια τα δεν θέλω προς αποφυγή διαφόρων δυσάρεστων καταστάσεων.

(Εντιτ - επιγάνεια χαχαχαχαχα ελεος - θα το αφησω εκει έχει πλάκα)

 

Δεν ξέρω γιατί να είναι δύσκολη. Υποθέτω είναι θέμα χαρακτήρα.

Προσωπικα, αν ρωτηθώ, εκφράζω το "δεν θέλω μου" λέγοντας "δεν θα ήθελα.....ό,τι....μα Εσείς θα αποφασίσετε".
Αν η απόφαση δεν με "συμφέρει" το γνωστοποιώ και αυτό, αν μου ζητηθεί, ωστόσο εκτελώ.

Ομολογώ -μη μου θυμώσετε πολυ, είμαι κουρασμένη   - ότι βασικό κίνητρο είναι το να μην είμαι ανακόλουθη σε εμενα κι όχι η ικανοποίησή του, στις "δεν θελω "περιπτώσεις. Κι αυτό το επικοινωνώ, αν υπάρχει η δυνατότητα.

 

Θεωρείς χρήσιμο να μην υπάρχει άδεια;

 

Sneaky...

Κοίτα, η απάντηση βρίσκεται στο "ναι μεν αλλά".

Νομίζω ότι καλό είναι το υ να έχει ένα outlet όπου να μπορεί να εκφράζει τα δεν θέλω του. Ανοιχτά και ειλικρινά και κυρίως ώριμα. Όμως, υπάρχουν περιπτώσεις (ανθρώπινες πολύ ανθρώπινες) που βάζουμε τα δεν θέλω μας πάνω σε ένα τεράστιο βάθρο και τα κοιτάμε χρόνια και τα προσκυνάμε και τα αφήνουμε να μας ορίζουν. Και εκεί τίθεται το εξής ερώτημα: ποιον υπηρετείς? Τον Κ ή τα δεν θέλω? (Το ίδιο ερώτημα μπορεί να τεθεί σε μία σειρά άλλα πράγματα όπως πχ το άγχος κλπκλπ).
Επίσης υπάρχει ποσοτική και ποιοτική διαφορά. Πόσα δεν θέλω? Γιατί? Είναι valid?

Το φάσμα των δεν θέλω είναι μεγάλο. Υπάρχει το δεν θέλω καρυδοπιτα γιατί ειμαι αλλεργικός, δεν θέλω να ανέβω στον 5ο γτ έχω υψοφοβία και υπάρχει στην άλλη όχθη το δε θέλω να κάνουμε σεξ γιατί έχω πονοκέφαλο.

Οπότε άδεια μεν, με μέτρο δε.

(Ας βάλω και ένα **τα παραπάνω αποτελούν προσωπική άποψη** να βρίσκεται)

 

Θέλει .. αρχικά. Τελικά όμως θέλει ότι θέλει ο Κ.

Και εκεί είναι η ουσία όλη:
Από το αρχικά στο τελικά.

 

Το "δεν θέλω" έχω την εντύπωση πως παίζει τον ρόλο του σκληρού νομίσματος για το οποίο αναζητάται η αιτία που υπάρχει και ο τρόπος να υπερκεραστεί (δεν εννοώ πραγματικά, απτά θέματα πχ αλλεργία, δυσανεξία κλπ)...
Κι αν η λύση του δεν βρίσκεται στην ετυμολογία της λέξης (νομή, νομίζω), πού στο καλό να βρίσκεται..?
Πουτάνα γλώσσα τα ρομέικα...

 

Άρα θεωρείτε ότι ο υ πρέπει να έχει σαν στόχο να καταρρίψει αυτά τα <<δεν θέλω>> με την βοήθεια του Κ;
Edit Ακόμα και αν αυτά αποτελούν κόκκινες γραμμές για τον υ; Γιατί κατά την γνώμη μου υπάρχουν ποιο <<χαλαρά και επιπόλαια>> και ποιο σκληρά <<δεν θέλω>>.
Και σε περίπτωση που δεν μπορέσει να τα καταρρίψει ο υ ποια πρέπει να είναι η πορεία της σχέσης;
Y.Γ Πολλά έθεσα ελπίζω να μην κουράζω. 

 

Θεωρώ ότι, ό,τι δεν λύνεται κόβεται και ό,τι δεν κόβεται λύνεται. Στο βαθμό που έχει νόημα να γίνει κάτι τέτοιο.

 

Ένα εξαιρετικό εργαλείο του D/s, είναι η καθημερινή αναφορά.
Μέσα από αυτήν μπορεί ο Κ ν' ανιχνεύσει τις επιθυμίες, τις προσδοκίες, και τις επιφυλάξεις της υποτακτικής του και φυσικά να τις λάβει σοβαρά υπόψιν, αν θέλει.

 

Όσες φορές δυσκολεύομαι να εκφράσω το "δεν θέλω" μου, ντρέπομαι επειδή συνειδητοποιώ πόσο με απωθεί η αίσθηση της ενδεχόμενης απόρριψης.
Νιώθω πως η άρνησή μου θα με κάνει λιγότερο επιθυμητή, και το γεγονός αυτό με κάνει να ντρέπομαι για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι η αίσθηση πως ανησυχώ κάπως υπερβολικά για την εικόνα μου, ενώ θα έπρεπε να αφήνομαι περισσότερο στην δική του οπτική που εμπιστεύομαι, κι ο δεύτερος είναι πως κάθε φορά νιώθω πως τον απογοητεύω επειδή παραμένω ανασφαλής και επιφυλακτική.
Από μικρή θυμάμαι, ένιωθα ικανοποίηση όταν έφερνα σε πέρας εκείνο που έπρεπε να κάνω, ένιωθα πιο δυνατή, αγαπητή, ασφαλής. Μεγαλώνοντας όμως με τις μαραθώνιες συζητήσεις μας και τις συμβουλές του, καταφέρνω να σωπαίνω όλο και περισσότερο εκείνη την ανασφαλή τάση μέσα μου και να δυναμώνω, ξεκαθαρίζοντας όρια κι αποχρώσεις ανάμεσα στο ωφέλιμο και το επιζήμιο.
Όρια που μου υπενθυμίζουν κάθε φορά, την ομορφιά του μέτρου.