Δεν θέλω ή δεν θέλω να μην θέλω;

Έχεις πολλά ε; 

 

αμέ  

 

επαναστατική γυμναστική... Φοράμε τα πανώ, πάμε μέχρι το Σύνταγμα, τρώμε μερικά χημικά στη μάπα, σωριαζόμαστε στο πάτωμα, φωνάζουμε έλεος και ζε σέλω, πάμε σπίτια μας, πληρώνουμε τους φόρους που απαιτούνται κανονικά και μετά φτου ξανά μανά... Καμμιά φορά οι αφέντες αν έχουν τα κέφια τους λένε από το μπαλκόνι της Μεγάλης Βρετάνιας "κέρασε το παιδί μια πορτοκαλάδα", ξελαρυγγιάστηκε σήμερα και πολύ χάζι το κάμω που είναι έτσι χαμένο εξ' αρχής...     Α.

 

Για μένα ο λόγος ήταν ένας και κύριος, δεν αποδεχόμουν τις αποστροφές μου, δεν ήθελα να μη θέλω, όπως είναι και ο τίτλος του νήματος, ήθελα να περάσω μέσα από αυτές και να δω τι υπάρχει στην άλλη τους πλευρά, όταν θα ήταν ένα περασμένο γεγονός και όχι ένα επαπειλούμενο καθήκον. Πάντα έλεγα μέσα μου "δες πρώτα περί τίνος πρόκειται, έχε την δική σου άποψη γι αυτό και μετά αντιδράς αν κρίνεις" αλλά μετά είχα μπει πάντα σε μια κατάσταση όπου και να ήθελα δεν μπορούσα να αντιδράσω, το παλιό "δεν θέλω" είχε γίνει ένα κομμάτι μου, δεν είμαι σίγουρη και αν μπορούσα να κρίνω.

Είχα πάντα πολύ πολύ μεγαλύτερη δυσκολία στην έκφραση της επιθυμίας παρά στην έκφραση της μη επιθυμίας. Τώρα πια εκφράζω τις επιθυμίες μου γιατί ξέρω πόσο κακό είναι να μην και οι μη επιθυμίες μου γίνονται εμφανείς με δεκάδες τρόπους αλλά πάντα προτιμώ να καταβάλω κόπο για να κάνω αυτό που δεν θέλω και πάντα αυτός ο κόπος μου φαίνεται πολύ μικρότερος από το να πάρω το βάρος της αντίθεσης - άρνησης κλπ.

Πιθανότατα, η ενδόμυχη αναστολή ενός υ να είναι ότι αν εκφράζει ελεύθερα ό,τι δεν θέλει θα θεωρηθεί brat. Και αυτό, σε πολλές περιπτώσεις, δεν το θέλει διόλου  

 

Αυτό είναι δουλειά του αλλουνούνανου, του κ ντε, λέω εγώ...
Δηλαδή, το αν θέλει/ενθαρρύνει/παροτρύνει, δηλαδή επιτρέπει να εκφράζεται/κοινωνείται το κάθε πράμα και πώς.
Το πώς θα το εισπράξει και το τι θα κάνει με δαύτο, θέμα του.

Το αν δεν θέλει, τρία πράματα σημαίνει: ή αισθάνεται μικρός "θεός" ή εξωραϊζει ή βαριέται...

Κι επειδή το υ μέλος με κάποιο τρόπο τα "βλέπει" (oh yes), αναλόγως συντάσσεται...

Τίποτε από τα παραπάνω τέσσερα έκδοχα δεν ειν' κακό...

Το να γίνεται ένα από αυτά η μοναδική ερμηνεία του σύμπαντου, απλώς είναι από αντιαισθητικό έως βαρετό...

 

Δεν θέλω ή δεν θέλω να μην θέλω η θέλω να μη θέλω  

 

Φίλε μου, ον ποιντ.-

 

Μμμμμ. λέω εγώ...
Δεν θέλω... --> Ξεκάθαρο... (τα τι και πώς και γιατί δεν μας μέλλουν).
Δεν θέλω να μη θέλω... --> Θέλω να θέλω... Συνειδητότατο (τα τι και πώς και γιατί δεν μας μέλλουν).
Θέλω να μη θέλω... --> Κομενιλίκι πασπαλισμένο με νάζι και παραμύθιασμα, εγωιστικό απότοκο. (Τα τι και πώς και γιατί δεν μας μέλλουν ομοίως).
Αν και στα τρία προστεθεί ένα αλλά στο τέλος τους, έχουμε από τσάμικο ως καλαματιανό...

 

Για εμένα πάντως έχει ακόμη μια εκδοχή η δυσκολία έκφρασης των "δεν θέλω". Η ενδεχόμενη απογοήτευση του άλλου.

 

Μμμμ δεν απο-γοητεύονται με τόσο αναμενόμενες εκφράσεις.

 

Χμμμμ...αν αυτό ήταν συνειδητό, δεν θα μιλούσαμε για δυσκολία έκφρασης. Σωστά;  

 

Τι εννοείς "συνειδητό";