Δεν θέλω ή δεν θέλω να μην θέλω;

Τσου!
Το έκδοχο της απογοήτευσης του άλλου είναι δικό μας παράγωγο και ως τέτοιο δεν μπορεί παρά να αποτελεί παράμετρο της ίδιας της σχέσης στο δικό μας αντιλαμβανόμενο.
(Η ίδια η σχέση σε αυτή την οπτική παραμετροποιείται ή εκτιμάται στα: του αρέσω(?), θα με απορρίψει(?), στέκομαι(?), θα γίνουν αυτά που προσδοκώ(?)..)?
Άσε που ρε γαμώτο, για να τα σκέφτεται κάποιο άτομο αυτά, πα να πεί πως ήδη σχετίζεται/οσμώνεται με τον άλλονα, οπότε τι στα διάλα σκέφτεται αφού ο άλλος έχει κάνει ήδη την επιλογή του..?
(Βέβαια το να σκεφτόμαστε στο στιλ τι καλά και μη τον χάσω, πώς θα είμαστε σε 5-10-15 χρόνια μετά και τέτοια, ανθρώπινο μεν, ατελέσφορο εν τοις πράγμασι δε)...

Εξαρτάται λοιπόν και πάλι απέ τον άλλονα κατά το #29, πάντα επί τη βάσει πως οι επιλογές έχουν ήδη τελεστεί με το όποιο περιεχόμενο συνειδητα και από κοινού υιοθετείται...

 

Αν δεν φοβόμουν ότι θα απογοητευτεί, δεν θα είχα δυσκολία έκφρασης. Ο φόβος είναι η λέξη κλειδί.

 

Είναι σαφές, οι επιλογές έχουν γίνει...

 

Μαγδαληνή μόνο εσύ με καταλαβαίνεις : 

 

Τσου!
Ο τίτλος εξηγεί ακριβώς αυτό που γράφω.

 

Από τη σύνταξη της φράσης σου δεν μπορώ να βγάλω σίγουρο συμπέρασμα σχετικά με τί ρωτας. Κάνω υποθέσεις, αλλά θα προτιμούσα να ξεκαθαρίσεις εσύ τι εννοείς. Ενδεχομένως έχω απαντήσεις.

 

H απρόσκοπτη, χωρίς φοβίες απόρριψης από και άγχη απογοήτευσης του κ ή ενοχές καταλληλότητας του ίδιου του υ έκφραση των δεν θέλω είναι χρήσιμη έως και απαραίτητη για να ξεκαθαρίσει το τοπίο στο μέχρι που παραχωρείται ο έλεγχος . Μιλάω για το αρχικό στάδιο.

 

Αυτό κι αν ΔΕΝ το καταλαβαίνω.

 

Η χωρίς κάθε είδους αναστολών έκφραση των δεν θέλω του υ βοηθάει στο να προσδιοριστεί με σαφήνεια το τόσο/όσο μιας d/s σχέσης που κυοφορείται
- αν , τελικά προχωρήσει - , αυτό λέω.

 

Ουφ επιτέλους.
Και γιατί δεν το λες από την αρχή;        

 

γιατί μάλλον κρύβω κι εγώ ένα σαδιστάκο κάτω απο τη φανέλα