Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Υπάρχει μια αρχή καλής πίστης στη διαλεκτική που λέει ότι οι αληθοφανείς ισχυρισμοί δεν χρειάζονται αυτόκλητα τεκμηρίωση, ενώ οι απίθανοι και οι παράδοξοι ισχυρισμοί απαιτούν τεκμηρίωση τη στιγμή που κατατίθενται.

Αν δεν σου άρεσε η αναφορά στη σχιζοφρένεια, ας την αφήσουμε στην άκρη. Θα πρέπει να αναγνωρίσεις όμως ότι το να λέμε ότι υπάρχει κάτι το τουλάχιστον οξύμωρο και αντιφατικό στη φράση «βασανίζω για να συμπονέσω» είναι ένας αληθοφανής ισχυρισμός, άρα λοιπόν όταν εσύ δηλώνεις ότι κατά τη δική σου γνώμη δεν υπάρχει τίποτα το οξύμωρο ή αντιφατικό σε αυτή τη φράση, αυτός είναι ένας παράδοξος ισχυρισμός που οφείλεις, καταθέτοντάς τον, να τον τεκμηριώσεις. Έστω να πεις «δεν ξέρω γιατί, έτσι μου 'ρχεται.»

Με την κακία σου περί γενικεύσεων έχεις ήδη αρχίσει να θέτεις υπό αμφισβήτηση την υπόθεση περί καλής πίστεως με την οποία ξεκινάμε. Σαφώς και υπάρχουν πολλοί τρόποι να υπεκφύγεις την ερώτησή μου, πετώντας την καλή πίστη από το παράθυρο. Θα ήταν όμως υπερβολικά εύκολο, και κρίμα.

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Νομίζω ότι μελετώντας τα άκρα, δεν μαθαίνουμε τίποτε για την μέση, στο οποίο η συντριπτική πλειοψηφία λίγο πολύ κινείται

 

Η φθείρα από κρυπτωνίτη ξανακτυπά.

Ναι, είναι αληθοφανής ως ισχυρισμός.

Στην αρχή κι εγώ το βίωνα αντιφατικό. Τώρα μου φαίνεται το πιο φυσικό και αλληλοσυμπληρούμενο πράγμα στο σύμπαν. Και δεν χρειάζονται τεκμήρια τα βιώματα.

Πάρτο αλλιώς, κουμπάρε, αν αντιλαμβάνεσαι κακίες.  

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Ενδιαφέρουσα αιτία σαδισμού...

Και ο μαζοχισμός δεν έχει τα ίδια αίτια; Κι αν είναι έτσι, πότε κάποιος γίνεται σαδιστής και πότε μαζοχιστής;

Υποθέτω, προσωρινά...

Χμ... 

 

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η συμπόνια είναι κάτι που δεν χωράει στο BDSM. Εκτός αν θέλουμε να σπάσουμε τα πόδια του σκύλου μας για να μπορούμε να τον πάρουμε αγκαλιά. Ένας Κυρίαρχος δεν θα το έκανε ποτέ αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ένας απλός σαδιστής, ίσως (μπορεί και νάβρισκε κουτσό και μαραγκιασμένο κουτάβι εξαρχής - οι ανασφαλείς βρίθουν στον χώρο...) Ο σαδιστής δεν νιώθει ποτέ οίκτο γι αυτόν που βασανίζει, και αυτό το βασίζω στην προσωπική μου προσέγγιση στο σαδισμό, καθώς και στον πολύχρονο συγχρωτισμό μου με σαδιστές. Ένας Αφέντης από την άλλη, στο M/s, για να καλύψω και αυτή την περίπτωση, έχει στην κατοχή του ένα πλάσμα χωρίς άμυνες. Αυτό δεν προκαλεί οίκτο, σαφέστατα, αλλά αίσθημα ευθύνης (θα έπρεπε, methinks).

Γενικότερα, ο οίκτος είναι κατά την άποψή μου το πιο απεχθές και ποταπό συναίσθημα που μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος και ανήκει στην κατώτερη φύση του ανθρώπου, σε αντιδιαστολή με το δέος και τον οίκτο κατά Αριστοτέλη, σε σχέση με αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη κατάσταση. Αν έχετε δει το Educating Rita, θα καταλάβετε τη διαφορά. Εκεί ο Καθηγητής δίνει ένα ιλαρό παράδειγμα, με ένα τυπάκι που το χτυπάει κεραυνός και γίνεται κάρβουνο. Αυτό, λέει, δεν προκαλεί οίκτο. Δεν είναι ένα τραγικό γεγονός. Βεβαίως είναι λυπηρό, ιδίως για τους συγγενείς και φίλους, αλλά η ζωή είναι γεμάτη λυπηρά, πλην μη τραγικά, γεγονότα του είδους. (Ή εγώ είμαι πολύ ψυχρή ή ολόκληρη η πλάση έχει γεμίσει με ανόητους ψυχοπονιάρηδες, λολ.)

Ο οίκτος είναι κατά την άποψή μου πρακτικά ανώφελος και φυσικά υπονοεί την ανωτερότητα αυτού που τον αισθάνεται. Τις περισσότερες φορές είναι ένα ανέδραστο συναίσθημα, όπως και η αυτολύπηση. Αλλά μη με ακούτε και πολύ εμένα, γιατί είμαι εδώ και πολύ καιρό τσιράκι του Νίτσε...

 

OK!  

 

Απάντηση: Re: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

κατά τη φτωχή μου και αδιάφορη άποψη ,λαβμάνω πως συμπόνια είναι ακριβώς εκείνη η αιτία που περιορίζει το σαδίσμο μέσα σε μία λογική ,αλλά και εκείνη η αιτία που θρεύει το θαυμασμό του σαδιστή προς το μαζοχιστή του ...
να υπάρχουν ταυτόχρονα ,τότε φαντάζομαι έναν σχιζοφρενή ή κάποιον παρόλογο ,που λέει ότι πρέπει να το κάνω γιατί το αξίζει ,αλλά πόσο κρίμα είναι , σε αυτή τη φάση θα μπορούσα να φανταστώ ένα βανίλα άτομο που πρέπει να ικανοποιησεί το μαζοχιστή σύντροφό του γιατί απλά τον αγαπάει ... twisted ...

με προκαλείς να πάω να ξεθάψω εκείνο το βιβλίο που είχα αφήσει μισό ,να δεις τι τίτλο είχε ,"επικύνδηνη συμπονία" κάποιου Φράιτς αυστριακού ...

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Πόνος - συμπόνοια, Συμπόνοια - πόνος: Κακός - ενοχικός σαδισμός
Πόνος - ηδονή, Ηδονή - πόνος: Καλός - απενοχοποιημένος σαδισμός βλέπε BDSM

Αν και η dora_salonica με κάλυψε πολύ με το ποστ της, να αναφέρω ότι δεν ταυτίζω τη συμπόνοια με τον οίκτο. Το πρώτο χρειάζεται ενσυναίσθηση, το δεύτερο μεγαλομανία ή σύνδρομο/αίσθηση ανωτερότητας.

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Καλώστην  

Ήθελε να νιώσει συναισθήματα μήπως; Αρκούντως βαμπιρικό  

Για τα υπόλοιπα δεν θα είχε καν κάποια στοιχειώδη εγκυρότητα ο λόγος μου καθότι δεν είμαι σαδίστρια.

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

έχετε σκεφτείότι ο μεγαλύτερος σαδισμός πρός το σύντροφό σας είναι να τον λυπάστε και να του το δείχνετε ;

 

Εγώ νομίζω ότι ο μεγαλύτερος σαδισμός προς το σύντροφό μας είναι να του/της κόβουμε τα δάχτυλα με την τανάλια και να τα δίνουμε στη γάτα να τα φάει ενώπιόν του/της. Ευτυχώς δεν είναι ο μεγαλύτερος σαδισμός αυτό που επιδιώκουμε. Ούτε κατά προσέγγιση.

 

Απάντηση: Δεν θέλω την συμπόνια κανενός

Απίστευτη δήλωση! {douze points, bravo!}

Και ναι, ισχύει.

The godfather in person! :>