Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

όρεξη έχεις αποκριάτικα να το ξαναπάμε το έργο.   Ε συμβαίνει, και η σκλάβα λέει τι τέλεια σκλάβα είναι, κι ο αφέντης καμαρώνει, κι οι υπόλοιποι γύρω τα καταλαβαίνουμε, και προφανώς δεν πρέπει να λέμε τίποτε, γιατί χαλάμε την ωραία ατμόσφαιρα του ζεύγους («συσχετισμού»). Και στο κάτω κάτω το ψωμι μου τρώνε…
Έτος;

 

το φέρνω εδώ, γιατί δεν σχετίζεται η συζήτηση με το εκεί.

καίτοι εξελικτικά το δίλημμα «υποταγή ή αφανισμός» έχει πραγματικό περιεχόμενο, όσο ακριβώς έχει και το δίλημμα «κατίσχυση ή αφανισμός», δεν φαίνεται να συνδέεται με το αποσπασματικό συνώνυμό του.
δεν οδηγεί στην κατίσχυση και την υποταγή μόνον η άμεση απειλή αφανισμού, ούτε η άμεση απειλή αφανισμού οδηγεί σε κατίσχυση και υποταγή απαραίτητα. δεν είναι ούτε ικανή ούτε αναγκαία συνθήκη η μιά της άλλης. η σύνδεση είναι επιλεκτική.

καίτοι η διάκριση ανάγκης και επιθυμίας μπορεί να είναι σχετικά σαφής, δεν οριοθετείται μόνον από την άμεση απειλή ..επιβίωσης. δεν μετατρέπεται σε ανάγκη η απαίτηση να δώσω το πορτοφόλι μου σε όποιον με απειλεί με δίκανο, αλλά μπορώ να υπακούσω αν έχω επιθυμία να μην του πάρω το δίκανο, να μην διακινδυνεύσω τραυματισμό, και να φτάσω στο atm να πάρω τα απαραίτητα. ουδόλως ο δίκανος ενδιαφέρεται να με καθυποτάξει εξ άλλου.

ανάγκη, κάλλιστα, μπορεί να έχει κάποιος να υποταχθεί και να υποτάξει (επ απειλή αφανισμού στα θηλαστικά και ευρύτερα), όπως και επιθυμία. δυσφορία και δυσκολία απ την μη ικανοποίηση της ανάγκης ή της επιθυμίας επίσης. ασφυκτική ίσως. εμμονή επίσης. μανία επίσης. διαχείριση της ανάγκης μπορεί να επιθυμεί ή να μην επιθυμεί. μπορεί και να καταφέρνει. μέρες ολόκληρες χωρίς νερό. μπορεί να εξορκίζει την ανάγκη, μπορεί να την υποκαθιστά, μπορεί και να την ενισχύει. μπορεί να εξαρτάται απ την ινσουλίνη, ή μπορεί να διψάει «μόνον».



γιά τις διακηρυκτικές συγχύσεις, καθαρότητες και αυθεντικότητες έχω ενιαία άποψη, αλλά δεν σχετίζονται άμεσα με το εδώ.


σε ο,τι αφορά στο εκεί κι εδώ, εξ ίσου επιλεκτική και διακηρυκτική είναι η απόπειρα σύνδεσης του μη προσωποπαγούς χαρακτήρα της κ/υ με την αδήρητη και αδιαχείριστη ανάγκη φροντίδας ή καθοδήγησης, ενισχυμένης ή όχι. έτσι κι αλλιώς δεν είναι προσωποπαγές το κ/υ, όποια θέση κι αν έχει κάποιος σ αυτό. είτε ξεχνάμε να αναπνεύσουμε χωρίς αυτό, είτε θυμόμαστε. συνδέει ζωτικά, ζωτικούς ρόλους και θέσεις. αέναα. δεν χρειάζεται διακηρύξεις και εκλογικεύσεις σε καμμιά κατεύθυνση. δεν δραματοποιείται. απαντά σε ανάγκες

 

Ω, τώρα το θυμήθηκα αυτό, σας είχα ξεχάσει @Brt  

Και στη Σαρακοστή επίσης, μια χαρά είναι η όρεξή μου  

Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να νιώσει κανείς ότι "δεν μπορεί να κάνει αλλιώς". Από διλημματικοί, συναρπαστικά αποκαλυπτικοί, κοφτεροί της ανάγκης μέχρι το απαλό χάδι υποταγής όταν ένα υ υπακούει σε μια εντολή αυτόματα, την ώρα του task που δεν κατάλαβε καν για πότε έφτασε, αισθανόμενο και χωρίς να σκέπτεται τίποτα.

Η προσωπική μου θέση είναι ότι όποιος έχει επιλέξει συνειδητά και με γνώση ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να σχετίζεται προσωπικά, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς με την έννοια ότι επέλεξε την πράξη και την εμπειρία από την φαντασίωση, πιθανότατα διότι η φαντασίωση δεν ήταν αρκετή.

Παρόλα αυτά, για να νιώσει να το κόβουν τα δόντια της ανάγκης ένα υ χρειάζεται να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται. Και αν έχει συμβεί αυτό το εξατομικευμένο, αυτοσχέδιο, φαντασιακό μεν αναπόδραστο δε "big bang", τότε Κάποιος έχει ανάψει το φιτίλι, ίσως σε πρόσφορο έδαφος.

Ως προς την κεντρική σας πρόταση, ανθρώποι είμαστε, τι να κάνουμε!   Σε κάθε περίπτωση η γενική εμπειρία όταν κάποιος προβάλλει πως "δεν μπορεί" αυτός ειδικά "να κάνει αλλιώς" είναι ότι του επιστρέφεται ένα "τότε το κάνεις για τον εαυτό σου και όχι για τον Κ". Αυτή άλλωστε είναι η βασική ένσταση των μη λειτουργικά αναλφάβητων vanilla και των εκτός M/s BDSMers, την έχουμε συζητήσει και εδώ στο φόρουμ πολλές φορές.

Ως προς τούτο,

με πριβέ ευχαρίστως   Είναι προσωπικό δεδομένο, άλλωστε  

 

"δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" :
είναι η φύση μου, ο τρόπος που λειτουργώ χωρίς να πιέζομαι να χωρέσω/γίνω. απλά είμαι

 

Κάποτε είχα μια υ η οποία, όποτε τα πράγματα δυσκόλευαν με οποιοδήποτε τρόπο, σκεφτότανε φωναχτά: "Γιατί να μην είμαι φυσιολογική;". Μάλλον την διάθεση της την αντιμετώπιζε σαν αναπηρία.

Το τραγελαφικό είναι πως τόσοι πολλοί άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να το κάνουν όπως ο γείτονας. Όχι επειδή ο γείτονας είναι ο Νικολά Τέσλα ή ο Αβραάμ Λίνκολν, μα απλά επειδή αυτός με τη σειρά του μοιάζει με τον παραδίπλα. Το πιο βαρετό, κοινότυπο κι απλό, είναι το πάγιο ζητούμενο.

Το "Δε μπορώ", Μου το έχω απαγορεύσει, ακόμα και λεκτικά, εδώ και πολλά χρόνια. Δε γίνεται να θες να ζεις σε καταστάσεις έξω από την πεπατημένη και να περιμένεις να γίνεις κατανοητός/η από την Κούλα στο μανάβικο. Σύνθετος βίος, σύνθετα ζητούμενα, σύνθετες λύσεις. Το σημαντικό είναι όλα να συμβαίνουν από επιλογή.

Αν "δεν μπορείς αλλιώς", τα χλιαρά νερά είναι σίγουρα πιο ευπρόσιτα και πιο ανώδυνα.