Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Με βάση το δικό τους ορισμό του "happiness" στο "pursuit of happiness" και με βάση τα δικά τους θέλω και τα δικά τους μπορώ.

Δεν χρειάζεται κανενός την έγκριση, εφόσον αυτό δεν επηρεάζει το "pursuit of happiness" των άλλων ανθρώπων, δεν πέφτει σε κανέναν λόγος.

Από εκεί και πέρα οι όροι και οι ταμπέλες είναι για να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας.

 

Διαβάζω με ενδιαφέρον το συγκεκριμένο νήμα (όντως ενδιαφέρον νήμα μετά από καιρό) και προσπαθώ να καταλάβω - στο μέτρο που μπορώ- από πού πηγάζουν οι διαφωνίες.
Θεωρώ ότι ένα ευρύτερο πρόβλημα του δημόσιου (κι όχι μόνον) διαλόγου είναι η τάση μας να τα ρίχνουμε όλα στη μαρμίτα και να προσπαθούμε να τα ανακατέψουμε ή να ξεδιαλέξουμε από εκεί.
Γνώμη μου είναι ότι πάντα η σύγκριση γίνεται μεταξύ δυο πραγμάτων κι όχι εκατό.
Επομένως, θα έλεγα ότι ναι, πάντα υπάρχει επιλογή, χωρίς να αίρει την ανάγκη που νιώθουμε/νιώθουν κάποιοι άνθρωποι να μπαίνουν σε bdsmικες σχέσεις και την απόλαυση αλλά και το νόημα που αντλούμε από αυτό.
Προφανώς υπάρχουν άθλιες vanilla σχέσεις όπως και άθλιες bdsm σχέσεις.
Προφανώς και υπάρχουν εξαιρετικές vanilla σχέσεις και εξαιρετικές bdsm σχέσεις.
Το ερώτημα που έχει μεγαλύτερη αξία να απαντηθεί είναι:
Μεταξύ δυο σχέσεων με άλλες παραμέτρους ίδιες (δηλαδή να είναι καλές σχέσεις, σχέσεις που σε κάνουν χαρούμενο και πλήρη, όχι σχέσεις στις οποίες μαραζώνεις κ.ό.κ.), θα επέλεγες την bdsmική αλληλεπίδραση ή όχι.
Αυτό διαχωρίζει το εδώ από το εκεί έξω.

 

@Arioch
Όποτε κι αν γουσταρίσεις, προτείνω να αναζητήσεις το γιατί η Αναπτυξιακή Ψυχολογία έχει πάψει προ πολλού να χρησιμοποιεί στο επιστημονικό της λεξιλόγιο την έκφραση "φυσιολογική ανάπτυξη".

 

Δε νομίζω ότι ο Αφέντης θα ήθελε να επικυριαρχεί σταθερά σε πρόσωπο που δεν θα μπορούσε να σταθεί, έχω την εντύπωση ότι προτιμά σαφώς μια σκλάβα που γονατίζει στα πόδια του επειδή επικυριαρχήθηκε και για αυτό δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Ρημαδιό ήμουν όταν με ανέλαβε εκεί που ήμουν αδέσποτη και το είδε, όμως με έστησε στα πόδια μου. Μου έμαθε να στέκομαι, απαίτησε από μένα να στέκομαι - κυριολεκτικά, διότι όταν ήμουν διαλυμένη λόγω του ότι ήμουν αδέσποτη, έπεφτα και μάλιστα πολύ άσκημα.

Μετά από μια δεύτερη ακραία πτώση σε διάστημα δύο εβδομάδων, είχα σπάσει τη μύτη μου αυτή τη φορά, είχα σκεφτεί "θες ψυχίατρο τώρα, σήμερα, η τρίτη φορά μπορεί και θανατηφόρα να είναι και είναι βέβαιο ότι θα έρθει, την προκαλείς!" Μια δεύτερη φωνή μέσα μου, με είχε σταματήσει "βρες Αφέντη, δεν θες ψυχίατρο, Αφέντη θέλεις." Η ψυχιατρική μόλις είχε χάσει ένα περιστατικό.

Αν και όλα αυτά είναι πια μια παλιά, τελειωμένη ιστορία με έμαθε μερικά πράγματα. Όπως το να μην προσέρχομαι σε μια σχέση M/s με ατζέντα, αλλά να προσέρχομαι χωρίς όρους, χωρίς ζητούμενα, χωρίς διαπραγμάτευση, χωρίς απαιτήσεις και για τον λόγο ότι δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά και αυτό το γνωρίζω εξαρχής. Δεν γνωρίζω, ασφαλώς, αν θα με δεχτεί ο Αφέντης για ιδιοκτησία του, πότε, πώς και με ποιον τρόπο. Είμαι εκεί και προσπαθώ να είμαι όπως θέλει, να σκέπτομαι όπως επιθυμεί, να λειτουργώ με τον τρόπο που κρίνει, να ρωτώ για αυτά που δεν γνωρίζω. Και αν ω μη γένοιτο βρεθώ μόνη, πάλι να μπορώ να στέκομαι, όπως μου έμαθε ο Αφέντης να κάνω, με αβάσταχτη θλίψη σίγουρα, με πόθο ανυπαρξίας ίσως, αλλά να στέκομαι.

Νομίζω ότι το "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" παίρνει και αυτό το νόημα. Όσο για τους λόγους που δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, πέραν του ότι έπεφτα και τσακιζόμουν:

Σε αυτό το φόρουμ, η φράση αυτή πρώτη φορά τέθηκε σε νήμα που είχε ανοίξει ο MasterJp, τον Οκτώβριο του 2005 για το τι είναι αυτό που διαχωρίζει το D/s από το vanilla. Συγκεκριμένα, είχε ειπωθεί

Την φέρνω εδώ γιατί νομίζω ότι αξίζει να δει ο καθένας τις απόψεις του vis a vis την αυθεντική τοποθέτηση και μάλιστα έχω την εντύπωση ότι μόλις το έπιασε πολύ σωστά - και από πρακτική άποψη εφαρμόσιμα - η @margarita_nikolayevna το ερώτημα.

 

@gaby_m αν μου επιτρέπεις και επειδή χανόμαστε στις λέξεις, το :

με το :

έχουν τεράστια διαφορά μεταξύ τους ως προς την σημασία τους.

 

ξεκάθαρη ερώτηση που της αρμόζει ξεκάθαρη απάντηση: θα διάλεγα D/s αλληλεπίδραση δαγκωτό  

 

Το M/s είναι μόνο για όσους δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

 

Ως άνθρωπος ο οποίος ουδόλως απορρίπτω την βία ως μέσον προόδου, απλώς την θέτω υπό τις προσωπικές μου παραμέτρους, είναι στιγμές κατά τις οποίες αναρωτιέμαι εάν η υποκατάσταση ενός πραγματικού πεδίου βολών από το εικονικό, το οποίο προσφέρεται μέσω των διαδικτυακών συζητήσεων, δεν είναι τίποτα περαιτέρω από μια συστημική βαλβίδα εκτονώσεως.
Κυράδες μου και Κύριοι,
λατρεμένα σουμπιά,
εάν το επιθυμείτε, κάντε μισό βήμα εμπρός, ανεβείτε σε έναν βράχο, κάντε στροφή 180 μοιρών και ξαναδιαβάστε τις σελίδες του παρόντος νήματος με την αποστασιοποίηση την οποία προσφέρει η νέα σας θέση.
Η εικόνα που προσλαμβάνω εγώ, θίγει, με αρκούντως βάναυσο τρόπο, δύο από τις θεμελιώδεις αρχές μου. Τον μπούσουλα της λογικής και την ιερότητα των γαστρονομικών απολαύσεων.
Βρίσκω εντόνως εκνευριστικό να πέφτουν εντός της μαρμίτας, η οποία αναφέρθηκε απο το κυκνί, υλικά τα οποία μεμονωμένα είναι έξοχου ποιότητας, πλην όμως ως σύνολο έχουν ελάχιστα περισσότερη σύνδεση από αυτή του Φάντη με το ρετσινόλαδο και να παράγουν ένα σουποειδές τελικό σύνολο, με συνδετικό υλικό το πείσμα. Καθώς λοιπόν κατατάσσω στα θανάσιμα αμαρτήματα το φρικασέ, ως σπατάλη και κακοποίηση του κρέατος και επειδή θα μου κοστίσει λιγότερο το να βαράω τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο από το να ρίξω μπουνιά στο Mac:

1. Ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που έχει δοθεί από υπέροχο σκλαβί, είναι η φράση "Τα λόγια που λέμε, γίνονται το σπίτι που κατοικούμε". Πολλών δε μάλλον, όταν δεν τα λέμε τα λόγια, αλλά τα γράφουμε και τα αφήνουμε ελεύθερα προς ανάγνωση, κατανόηση και κρίση από ανθρώπους που δεν μας έχουν γνωρίσει δια ζώσης και δεν είμαστε ενώπιος ενωπίω προς παροχή άμεσων διευκρινίσεων. Εδώ, η φράση "είμαι υπεύθυνος για αυτά που λέω και όχι για αυτά που εσύ καταλαβαίνεις", τίθεται υπό περιορισμούς.
'Έτσι, η απολυτότητα της φράσεως "Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" δεν συνταιριάζει με την κρυστάλλινη καθαρότητα η οποία χαρακτηρίζει τον λόγο, αλλά κυρίως τον Λόγο ενός Κ., καθώς όντως καταλείπει οσμή επιβολής επί της Θελήσεως Του, άρα, απολύτως αναγκαία, αυτουποσκάπτει την Ισχύ Του.
Ήταν σφάλμα όταν/όπως ειπώθηκε ?
Όχι. Ήταν όμως ένα τσιτάτο, το οποίο ξέφυγε του σκοπού του.
Μία μόνο κατηγορία ανθρώπων βιώνει τον χώρο μας επειδή "δεν μπορεί να κάνει αλλοιώς". Οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι δεν δύνανται να είναι λειτουργικοί στην περπατησιά τους στη γη, εάν δεν δεν υπακούν σε εντολές άλλου και δεν κινούνται εντός κατευθύνσεων που θέτει άλλος.
Και θα πάρει ο γερό διάολος όποιον μεταφράσει την παραπάνω γραμμή στη γενίκευση περί αδύναμων, άβουλων, ανίκανων υ/σ. Κάποια από τα υ/σ δεν είναι λειτουργικά εκτός της θέσεως αυτής. Περιγραφή. Όχι αξιολόγηση. Όχι ιεράρχηση.
Αυστηρά προσωπικώς: Στον στόχο Ελευθερία, Αποτελεσματικότητα με την ελάχιστη δαπάνη χρόνου και ενέργειας και εν τέλη Γαλήνη, άπαντες οι Κυρίαρχοι μια χαρά μπορούν να κάνουν αλλοιώς, αλλά επιλέγουν και επιβάλλουν την επιλογή Τους να πράξουν ως Κυρίαρχοι, ενώ μέρος των υ/σ, επιλέγει την αντιμετώπιση της θέσεώς του (και πάλι θα επιφυλάξω το ίδιο μεταφορικό μέσο για όποιον προεκτείνει αυθαιρέτων το "επιλέγω να είμαι υ/σ. στο επιλέγω ενώπιον Ποίου θα γονατίσω) και έτερο μέρος, δεν μπορεί να κάνει αλλοιώς.

2. Υπάρχει άλλο νόημα στο κρίσιμο τσιτάτο, είτε αυτό ήταν στη σκέψη Του ή όχι?
Ναι.
Η θεμελιακά αναγκαία κλιμακούμενη απολυτότητα στις θέσεις/σχέσεις του βδσμ.
Από την ελάχιστη, σε Τ/b, στην ενδιάμεση του D/s, στην ολοκληρωτική του M/s. (ματαξανά, ως περιγραφή και όχι αξιολογικά)
Υπό αυτό το πρίσμα, το τσιτάτο μετατρέπεται σε "Το M/s είναι μόνον για όσους μπορούν".
Δυστυχέστατα, και αυτό έχει μετατραπεί στην καραμέλα επί δικαίων και αδίκων χειλέων "Γιατί θέλω και μπορώ", αλλά ..... δε γαμιέεεεεεεεεεεεεται .

 

Πούρα κυριαρχική θεώρηση των πραγμάτων!!! 

 

Αν θέλουμε να είμαστε εντελώς ρεαλιστές πάντως, κατά την γνώμη μου, ακόμα και τα σ που είναι δυσλειτουργικά όταν δεν επικυριαρχουνται μπορούν και αλλιώς.

Βρίσκεις κάποιο τρόπο να επιβιώσεις, δεν γίνεται αλλιώς.

 

Απορία: πώς μεταφράζεται αυτό στην πράξη;

 

Επιτέλους, το έγραψε κάποιος.

:- )