Δεσποινίς έμπνευση

Ο έρωτας είναι στ' αλήθεια η μεγάλη επιβεβαίωση. Θέλεις να είσαι, θέλεις να σε υπολογίζουν, θέλεις - αν πρέπει να πεθάνεις - να πεθάνεις καταξιωμένος, πολύκλαυστος, κοντολογής θέλεις να μείνεις. Και όμως, μαζί του συνδέεται πάντα η επιθυμία να πεθάνεις, να αφανιστείς: μήπως επειδή είναι ο ίδιος τόσο έντονα ζωή επιβεβαιώνεται ακόμα περισσότερο η ζωή όταν αφανίζεσαι μέσα του;

C. Pavese, Στοχασμοί (Νο.292), [Τσεζάρε Παβέζε: Επιλογή από το Il mestiere di vivere, μτφρ, Π. Κονδύλης - εκδ. Στιγμή

 

 

Διασκορπιζομαι
(και δεν είμαι πουθενά)


 

 

Η κορύφωση του δράματος συνήθως δεν θέλει πολλά δάκρυα. Καλό σκηνοθέτη θέλει.

 

Όμορφη μέρα! Την πίνω αργά
Σαν από μια κερήθρα να απομυζώ
Την γλύκα της.
Ο αέρας διασπαθίζει τα φυλλώματα,
Ο αέρας είναι κατά συνθήκη προφήτης:
Αφήνει τον λόγο του επάνω στην στιλπνότητα των φύλλων της μουριάς
Και εισβάλει στα πάντα οιονεί νικητήριος.
Χρώματα του πρωινού,
Μπαλώνουν την ανακατωσούρα της νύχτας,.
Η μέρα τακτοποιεί τα του οίκου της,
Μεταξωτή συγγένεια μιας μοίρας που στ' ανθρώπινα ποτέ δεν θα δοθεί..

Σ.Π

 

Βασίλης Πολύζος / ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ

ένα γραμμόφωνο με λαιμό κύκνου
κι η βιεννέζικη καρέκλα για την Έρικα
στην άκρη της λίμνης

το καλοκαίρι προσπεράσαμε
τις μυρουδιές του δάσους
όσο κρατούσε ακόμη τη βροχή στο βλέμμα της

δίπλα στο ρυάκι
έλυσα τα μποτάκια της

φιλιά φιλιά
kisses kisses
στα χαμόκλαδα φτεροκοπούσαν κίσσες

αύριο θα περάσει ο ταχυδρόμος
με την τσάντα του γεμάτη πρόσωπα
πίσω από φυλλωσιές
γεμάτη χρώματα ψιθυριστά
θ’αφήσει στην πόρτα του κήπου
ένα θρόισμα φτερών

 

Κρεολή Σελήνη, Anus Dominae / The Puppet Maker

ANUS DOMINAE
γυμνές
ασκήσεις ύφους
πίσω απó το παρμπρίζ
πάνω τους αρχιπέλαγος τα σύννεφα

χαϊδεύουν
ένα φαλλικό λαγοπόδαρο
για γούρι

μπορεί να γίνουν δάσος
για μισή ώρα
μπορεί να γίνουν
ένα κοπάδι πουλιά
μπορεί να χαράξουν
σε γραμμική Α΄ διαλογής
το γράμμα V
Valkyrie
Vagina
Vulva
V
O
R
T
E
X

 

 



«Σερτζ, πρέπει να το διώξεις αυτό το κορίτσι, σου καταστρέφει το μυαλό».
«Μου ξύνει τα μολύβια».

Charles Bukowski
Οι ακρίδες είναι πιο ντελικάτες
[μτφ. Γ. Μπλάνας]





- Κάρολε Μπουκόβσκι, εσύ που ξέρεις.
Γιατί όλο ποντάρω λάθος;
Γιατί να χάνει πάντα τ’ άλογό μου;
Τι δεν παρατηρώ, τι στην οργή, τι μου διαφεύγει;
Διαβάζω με προσοχή τα δεδομένα, ράτσα, καταγωγή, ηλικία.
Βλέπω και πώς τινάζουνε τη χαίτη πριν την κούρσα.
Γιατί ρε, Κάρολε Μπουκόβσκι, γιατί μονίμως πια να πέφτω έξω;
Πες μου στα γρήγορα αν μπορείς, πριν να εξαργυρώσω και τούτο το δελτίο.

- Αυτό είν’ το πρόβλημα
Μόνη σου το βρήκες, μόνη και το λες.

- Ποιο δηλαδή. Τι εννοείς;

Δεν αποκρίθηκε ποτέ. Κι έφυγε φυσικά.
Στην αρχή νόμιζα πως ο χρησμός του σήμαινε:
Διάλεξε αν θα διαβάζεις δεδομένα
ή αν θα ποντάρεις από το τίναγμα της χαίτης ~
μην τα συγχέεις.
Χρόνια όμως μετά απ’ τη συνάντησή μας, κατέληξα και είμαι πια πεισμένη:
Ούτε ο Μπουκόβσκι ήξερε ποιος είναι ο γκανιάν.

Κι όμως.
Νά τον.
Να τον που τώρα επιστρέφει.
Όλη η νύχτα χώρεσε στου δέρματος τις τρύπες του.

- Θα ξανατρέξουμε; του λέω μ’ έξαψη.
– Θα ξανατρέξουμε, μωρό μου. Θα ξανατρέξουμε.




[*Κατερίνα Χανδρινού]

 

 

Δουλειά μου είναι :
Να παρακολουθώ το παγκόσμιο κείμενο που καίγεται Το σπορ μου ακριβό :
Να μη φοβάμαι τους αντεροβγάλτες, να τους συναναστρέφομαι επάνω στο χαλί μου Η έξαρση των τελευταίων ημερών :
Σπασμός του χτυπημένου χταποδιού στο βράχο προτού να βγει η ψυχή του Η διαχείριση με κοιτάει :
Σα να μην πληρώνω τα κοινόχρηστα για να της κάνω σπάσιμο Ο φίλος που έχει απόψε τα γενέθλια, ψιθύρισέ μου στη συναυλία των Κρίνων :
«Κάπα Καρθαίος, ο ποιητής του ‘Βάλτε να πιούμε’», Κάπα Καρθαίος

 

Κάθε, μα κάθε πρωί, από μικρό παιδί :
Η Παιδική Χαρά, Κουκάκι, Ζίννη, Γαργαρέττα και Άη Γιάννης. Η Μέλπω Αξιώτη :
Διαρθρώνει την αφήγηση σα να πλέκει κάνιστρο, μ’ ανεμελιά, με δάκρυ Περπατάω, με όλο το άγχος της γόβας, και κοιτάω :
Κάτω απ’ τον αφαλό, το αθέατο σημείο που βλέπουν οι ηθοποιοί Τι κι αν είμαι 36, 53 ή 78 :
Πρώτη και τελευταία φορά που βρίσκεται κανείς στην όποια ηλικία Γι’ αυτό σου λέω, αγάπη μου, απορώ όπως απορείς :
κράτα με, κάνε με, λύσε με, πείσε με, φέρε και πήγαινέ με

[*Κατερίνα Χανδρινού]

 

Να χωθώ μέχρι την καρωτίδα στα ποιήματα /
Nα κολυμπήσω σε φλόγες που δεν καίνε/
μέχρι οι στίχοι να γίνουν αίμα μου/
τι λες θα σώσω αυτήν την αγάπη;
Και αυτές οι απολήξεις των νεύρων μου /
σακιά με πέτρες και καρφιά/
βάδισμα σαν κατάδικος/
να σέρνω την κατάρα να μην αγαπιέμαι/
Έτσι να χωθώ στις φλόγες σου/
στάχτη όλα ναι, σκόρπισέ την /

Να γεμίσουν όλα από μαύρη σελήνη
Άγγιγμα.
Να γεμίσουν ανάσες τα στήθη μας/
Άπλωσε τα λόγια σου σεντόνι/
πάνω μου και σκέπασέ με/
κάνει τόσο κρύο εδώ στο σκοτάδι/

Να γεμίσουν τα κύτταρά μου/
Να πλημμυρίσω από σένα/
Τι λες θα σώσω αυτήν την αγάπη;
Λένε, ότι την πούλησες σε ακριβά σαλόνια/
και έλεγες να γίνω για σένα Γυναίκα/Πόρνη/Κόρη/Πόλεμος
πόσους ρόλους ντύθηκα και να ντυθώ ακόμα…
Τι λες θα σώσω αυτήν την αγάπη;

Άθλιες φιγούρες να περιγελούν /
τη φτώχεια μου και τα γυμνά μου λόγια/
Άλλοι πάλι με οίκτο να με κοιτούν/
έτσι αμόλυντη να τριγυρνώ σ’ έναν κόσμο
ένοχο.
Ένοχη η αθωότητα δεν το ήξερα/
και οι απολήξεις των νεύρων μου
σακιά με πέτρες και καρφιά/
Τι λες θα σωθεί αυτή η αγάπη;

[Στ. Θ]

 

[Ιδανικό Δωμάτιο] Της Νανάς Ησαΐα

 

Κι αν κοιμηθώ;Στο ιδανικό αυτό δωμάτιο της λήθης;Με το άγαλμα του σώματός σου στο κέντρο;Τα αντικείμενα ακαθόρισταΚι ένα θραύσμα μόνο της μνήμης;Ακρωτηριασμένο το φως.Χωρίς καιρό.Στην εποχή μιας σελήνηςΥποθετικής.Σε διάσταση με τον ήλιο.Κι αν κοιμηθώ;Κενή κι εγώΑπό την υπόστασή μου;Ποιος θα υπολογίσει τότε τον ύπνο.Των πραγμάτων.Των εμπειριών.Όλων των απουσιών μου στο τέλος;