Δεσποινίς έμπνευση

Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κώστας Καρυωτάκης

 

 

“Albert Camus wrote that the only serious question is whether to kill yourself or not.
Tom Robbins wrote that the only serious question is whether time has a beginning and an end.
Camus clearly got up on the wrong side of bed, and Robbins must have forgotten to set the alarm.
There is only one serious question. And that is: Who knows how to make love stay?
Answer me that and I will tell you whether or not to kill yourself.”
― Tom Robbins, Still Life with Woodpecker
 

 

Σ'αγαπώ...γιατί μαζί σου αποδομώ το ανέφικτο.~

 

 

Σαρλ Μπωντλαίρ

Ποιος θα τολμούσε να αναθέσει στην Τέχνη τη στείρα ασχολία να μιμείται τη Φύση;

Το να είμαι ένας χρήσιμος άνθρωπος, μου φαινόταν πάντα εντελώς αποτρόπαιο.

Το ξέφρενο πάθος για την Τέχνη είναι μια γάγγραινα που καταβροχθίζει όλα τα άλλα.

Η ποίηση και η πρόοδος μοιάζουν με δυο ανθρώπους που μισούνται με ένα ενστικτώδες μίσος και που όταν συναντηθούν στον ίδιο δρόμο, ο ένας από τους δύο πρέπει να παραμερίσει.

Όταν ο ποιητής κυνηγάει έναν ηθικό σκοπό, περιορίζει την ποιητική του δύναμη.

Ελεύθερε άνθρωπε, πάντα θα λατρεύεις τη θάλασσα!

Η μελέτη της ομορφιάς είναι μια μονομαχία στην οποία ο καλλιτέχνης βγάζει μια κραυγή τρόμου πριν νικηθεί.

Τι κι αν έρχεσαι από τον Παράδεισο ή την Κόλαση, δεν έχει σημασία, ω Ομορφιά!

Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία.

Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του χρόνου,
μεθύστε χωρίς διακοπή.
Με κρασί, με ποίηση, με αρετή, με ό,τι θέλετε!

Στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ξέχασαν δύο δικαιώματα: της αντίρρησης και της φυγής.

Το Κακό γίνεται πάντα χωρίς προσπάθεια, φυσικά, μοιραία. Το Καλό είναι πάντα αποτέλεσμα κάποιας τεχνικής.

Η φαντασία είναι το βασίλειο της αλήθειας, ενώ το εφικτό είναι μια από τις επαρχίες της αλήθειας.

Ας είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στον κοινό άνθρωπο, στην κοινή λογική, στο συναίσθημα, στην έμπνευση και στο προφανές.

Υπάρχουν μόνο τρία πλάσματα άξια σεβασμού: ο ιερέας, ο πολεμιστής, ο ποιητής. Να γνωρίζεις, να σκοτώνεις, να δημιουργείς.

Αυτή η ζωή είναι ένα νοσοκομείο όπου κάθε άρρωστος έχει τη διακαή επιθυμία να αλλάξει κρεβάτι.

Αυτό που είναι μεθυστικό στο κακό γούστο είναι η αριστοκρατική ηδονή να γίνεσαι δυσάρεστος.

Μια όαση τρόμου μέσα σε μια έρημο ανίας.

Θα ήταν ωραίο να είναι κανείς εκ περιτροπής θύμα και δήμιος.

Δυο θεμελιώδεις λογοτεχνικές αρετές: η αναφορά σε υπερφυσικές δυνάμεις και η ειρωνεία.

Έχω περισσότερες αναμνήσεις από όσες αν ήμουν χιλίων ετών.

Λαμβανομένων όλων υπόψη, η δουλειά τελικά είναι λιγότερη βαρετή από το να διασκεδάζεις.

Τι είναι η τέχνη; Πορνεία.

Πρόοδος, αυτή η μεγάλη αίρεση των εκφυλισμένων.

Η πρόοδος είναι ένα δόγμα των αργόσχολων και των Βέλγων.

Ω, κτήνος αναντικατάστατο, βάναυσο, υποκριτή αναγνώστη μου…άνθρωπέ μου… αδελφέ μου.

 

Προστακτική | Χοντρός και Άσχημος

Γλύψε και σκίσε με
Ήσυχα
Γλυκά, όπως υπάρχεις

Πέτρα καμμένη στα νερά
Σάλιο και προσευχή
Πέρα για πέρα ανάλγητη
Άλικη, θεριεμένη
Γείρε και χτίσου πάνω μου
Γείρε και γύρω γίνε αχόρταγος και λιμασμένος άνεμος
και πάρε με στον διάολο μαζί σου

Δεν θα 'μαι εδώ για πάντα, ξέρεις
Ν' ακούω καρτερικά το γέλιο σου ν' ανθίζει και να χύνεται
απο τις γρίλιες του κλιματιστικού
Ή να θρηνείς ψιθυριστά πίσω απ' την πόρτα της κατάψυξης

Δεν θα 'μαι εδώ για πάντα

Σκάσε λοιπόν και σκίσε με

Ήσυχα

Κρυφά

Όπως υπάρχεις

 

 

Κάποτε θα φύγω

Νίκος Κατσικάνης

Όσο γαλάζιο κι αν στάξω μες τα μάτια
μια θλίψη απόκοσμη πάντοτε θα τα ορίζει
κι αν μια στιγμή συντύχω με το φως
αυτό με διαπερνά, δε με αγγίζει.

Ήρθα απο μήτρας το βαθύλυπο σκοτάδι
σε γήινους αδυσώπητους λειμώνες
με το αμπέλι και με την ελιά -ναι- γλέντισα
μα ότι υπάρχω, το χρωστάω στους χειμώνες.

Μου ‘γινε η άνοιξη μια ανοιχτή πληγή
που δεν αντέχω να τη βλέπω να ματώνει
κάτω απ’ του ήλιου το βαθύ ζωογόνο φως.

Νάτη! Φλεγμαίνει απο χαρά και με σκοτώνει.
Θέλω να φύγω μεθυσμένος κάποιο βράδυ
με μια κραυγή κάτω απ’ του θάνατου το χάδι!

 

{ερωτικοί προσδιορισμοί}

Νίκος Κατσικάνης

Δεν είναι ελπίδα να χαθεί
πουλί για να πετάξει
Δεν είναι φύλλο που σκορπά
με μια φυσά τ’ αέρα.

Είναι στο πέταλο καρφί
κερί που σου ‘χα τάξει
και ρόδο που μοσχοβολά
όταν χαράζει η μέρα.

Δεν είν’ ανθός να μαραθεί
σε γλάστρα ξεχασμένος
ούτε σκιά που χάνεται
στο αχόρταγο σκοτάδι

όρκος είναι που έχει βρεθεί
σε δέντρο χαραγμένος
και στήθος που ερωτικά
χαϊδεύεται το βράδυ.

 

 

 

Έγραφα χίλια
Γράμματα
Κλεισμένα σε μπουκάλια
Πλάι στο ποτάμι
Ξεσκιζα τις λέξεις
Έσπαγαν τα γυαλιά
Στους βράχους
Γύριζαν όλα πίσω
Για να μπλεχτουν
Στα λυμένα μου
Κορδόνια
Να πέσω
Με δύναμη κάτω
Να μη σηκωθώ
Ποτέ δεν κατέληξες
Σε καμια
Θάλασσα
Σε ξερναγαν μέσα τους
Τα νερά
Λασπωνες τη φρεσκάδα
Μα η τιμωρία σου
Είναι
Να λιώνεις
Απο χρόνια
Πεθαμένος μες το χώμα
Κι εγώ να σκορπαω
Τη ζωή
Στους τυχοντες
Των καιρών μου

Μαρία Λειβαδά

 

 

Σκαλίζω πέτρες
Δακρύζουν φλέβες βαθιές
Να μη ματώνεις.

 

Γιατί δεν αγαπάμε πια, ρε;!
Βέρα I. Φραντζή

Δεν ξέρω πότε έγιναν τζογλάνια οι άνθρωποι ή αν αυτός είναι ο ορισμός του τζογλαναραίου, αλλά αρούρια εμαζεύτηκαν πολλά στον κήπο της καρδιάς μας. Αν ανακατέψεις λίγο τα χώματα, τα πάνω-πάνω, έτσι… με φτυράκι πλαστικό και γνώσεις γεωπόνου τόσες όσες μόνο να αναγνωρίζεις τη μελίγκρα (τίποτα περιωπής και φληναφήματα), θα βρεις φρεσκοθαμμένους, μισοφαγωμένους από κάτι μικρά -σαρκοβόρα όμως- σκουληκάκια με παχιές κοιλιές και ευαίσθητα έντερα όλους τους ερωτάκους σού.

Πότε σταμάτησαν οι άνθρωποι να αγαπούν και εγίνηκαν κοπρόσκυλα; Μυτιές παίρνουμε από τον βαθύ συναίσθημα της αγάπης και ύστερα σου λένε ότι δεν είμαστε εθισμένοι του κερατά. Αιφνίδια εθισμένοι στην αερική μορφή που υποβόσκει στο υποσυνείδητο, γι’ αυτό και το τσαλαπατάς και δεν του δίνεις σημασία. Ταμπάκος στα κάρβουνα και απο πάνω κεφαλάκια περιποιημένα με τα σκουλαρίκια τους, τις κρέμες τους, τα γυαλισμένα δόντια, τα άφτερ σέιβ με φερομόνες και φυσικά τα λαμποκόπα χείλη που λειαίνονται πιότερο από γλώσσες κορεσμένες πια στη διαφορετικότητα της σωματοδομής και του ταξιδιού του μυ.

Παίρνουμε κάτι επιφανειακές τζούρες, έγραψα. Και πάμε στις φιλενάδες μας με περίσσια αλαζονεία και λέμε «αυτός μας αγάπησε, αλλά τι να γίνει, χωρίσαμε τα πλευρά μας». Και έτσι έγινε… με την απλοϊκή λύση ενός τηλεφωνήματος, ενός μέιλ, ενός μηνύματος στο ίνμποξ. Βρήκα άλλο θύμα για τη σεζόν. Τα βυζιά της ήταν υπεροχότατα σε σχέση με τα δικά σου. Εκείνος έχει καλύτερη δουλειά. Ξέρει όλα τα μαγαζιά στην Αθήνα, ξέρει και του Πειραιά, ξέρει και της Σαλονίκης.

Και είναι και αυτό το ταμπούρι που έχουμε οχυρώσει τις επιλογές μας και το λέμε ανανέωση. Θωρακιζόμαστε πίσω από τη νέοτητα,το καινούριο… τι μαλάκες κυνηγοί του αγνώστου! Μιάς περιπέτειας που δεν μαθαίνουμε ποτέ τα πιο μαύρα και σκοτεινά δάση της, που κρύβουν γαλαζοαίματς πηγές ιαματικών νερών και τη μαρέγκα της καλοσύνης μας. Τις ψυχές δεν τις έχουμε αγγίξει ούτε στην πρώτη τους απολέπιση. Μόλις δούμε ένα κουσούρι, λίγο να μας ξινίσει η μαγιονέζα, αμέσως βουρ-βουρ για τον επόμενο. Κάτσε, ντε! Υπάρχει και ψυγείο! Υπάρχει και η κατάψυξη! Για τη μαγιονέζα. Για τους ανθρώπους, υπάρχει η ζεστασιά.

Ανανέωσις, έγραψα.
Ανανεώνουμε τα μαλλιά μας, το ντύσιμό μας, τα μέρη που συχνάζουμε, τα λαμπατέρ στο σπίτι μας, τις διατροφικές μας συνήθειες. (Άνθρωπο που φοβάται τις εκπλήξεις, εγώ τον εμπιστεύομαι. Άνθρωπο που μου είναι σήμερα με κυανές τούφες στη φράντζα και μεθαύριο ακούει μέινστριμ χιτάκια αποχαυνωμένος, τον αποφεύγω.) Είναι αυτή η ανανέωσις η εκπορευόμενη ναρκισσιστική τάση εκ των αχαμνών μας. Και χαίρομαι που ήρθαμε πολύ κοντά στο πράμα μας και αυτοερωτευόμαστε, αλλά να δείξουμε λίγη νοημοσύνη και υγεία πάνω από τον εαυτούλη μας και να μοιράσουμε και λίγη από την έξοχή μας τελειότητα. Ταληράκια κανόντάς τας και ξεψαρίζοντάς τα, να αγαπιόμαστε me, myself and I, αλλά δώστε και λίγη αστερόσκονη και στον συνάνθρωπο ελεήμονα. Μαύρη ζάχαρη με ψείρες από τα τσουβάλια τόσα χρόνια, θες και λίγη λευκή του θανάτου. Και ας μην είναι για μία ζωή.

Ταυροκαθάψια, μάχες, μοναξιά! Πάλι από την αρχή. Καλά, μάχες.. μην φανταστείτε! Οι ψιλοί των στρατευμάτων, τα δουλικά του εαυτού μας. Μέχρι να ικανοποιήσουμε τον εγωκεντρισμό μας αγαπάμε. Μετά το επόμενο οχυρό. Σεξ, μανιβέλα… ερωτεύσου με… ψιτ-ψιτ, τελειώσαμε. Αφανάτιστοι της αγάπης, εν ολίγοις τραμπούκοι.

Το ταξίμετρο δείχνει 53 ευρώ την κούρσα και έχω δρόμο μπροστά μου και άδειες τσέπες. Να πρόσεχες, θα έλεγε κάποιος φίλος μου με άσπρα μαλλιά.

 

{Σύνθλιψη}

Έξω με βρίζει το τέλος του καλοκαιριού
Δεν έχω ούτε μια έτοιμη σκέψη
Βλέποντας στο εξώφυλλο τον Καρούζο συνθλίβομαι
Αυτή η μηδαμινότητα με εξοστρακίζει στη ζήλεια
που δεν κοίταξα τι κρύβεται κάτω απο το κρεβάτι μου
Κοίταζα μόνο το ποτήρι
Και τα οξύτονα περιττώματα

Νίκος Κατσικάνης

 

Σύνθεση, αποσύνθεση, φως, σκοτάδι, σύλληψη, αμφισβήτηση, παραστατικότητα, αφαίρεση, φόρμα, δομή, έμπνευση, κούραση, διάλυση, τέλος.

Nicolas de Staël, Le Concert, 1955