Δεσποινίς έμπνευση

Απο χρόνια
Παραπονιέσαι
Μες τα κάτοπτρα
Ραγίζεις
Κομμάτια
Σημαδεύεις
Τα μάτια σου
Κοκκινίζεις
Τα μάγουλα
Κι ενα βράδυ
Φορώντας
Εκείνα
Τα όμορφα
Λασπωμένα μποτάκια
Έδωσες μια
Κι έσπασες
Τον καθρέφτη
Βγήκες
Μονάχα
Ματωμένος
Κι εκείνη
Η χαρακια στο φρύδι

Απο τότε
Έρχεσαι καθε νύχτα
Ξαπλωνεις με δύναμη
Πάνω μου
Σαν χαρούμενο παιδί

Κάθε νύχτα
Κι ειναι ακόμη
Πέμπτη βράδυ

M.Λ

 

 

Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο / Νίκος Εγγονόπουλος

Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδεντρων την αρμονία;
Όχι – όχι – μιαν απέραντη ηθικολογία
δε θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο
να ελπίζεις – να ελπίζεις πάντα – πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους
– που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία” –
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλοσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία
ίσως όχι πολλές – ίσως να ‘σαι άτυχος: καμία –
τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος
εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία
άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι
σύ σκέψου – τώρα πια – με τι γλυκιά γαλήνη
προσμένεις να ‘ρθ’ η ώρα να ξαπλώσεις στο παρήγορο του
θάνατου κρεβάτι.

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
THE TASTE OF BLOOD-ONLY LOVERS LEFT ALIVE

ONLY LOVERS LEFT ALIVE/ THE TASTE OF BLOOD.

Ξυπναμε ξημερωματα

Πεινασμενοι/
για Ολα/

Το Σπιτι σπαραζει
Κλεινουμε τα παραθυρα/

Tα μεσανυχτα, φοραμε γυαλια ηλιου
+
Ξεκιναμε
Tις Αγριες Βολτες/

O Ενας πανω στον Αλλο
Μεσα
Στον
Εαυτο
Μας.
Ορκισου πως
Δεν ξερεις
Τιποτα.


Πως μονο ετσι
θα περναμε μεσα στους Αιωνες/

Αφθαρτοι, Μαζει+Λυπημενοι.

 

Για σένα και για μένα.... Ένα ποίημα, από σένα για μένα....

"Ηδονή"

Η ηδονή εχθρεύεται τον πολιτισμό
στο Χόλλιγουντ κρατάει όπλο
είναι σπαγγέτι, φιλμ νουάρ και Χίτσκοκ.

Δεν είναι ελευθερία γελοίε
είναι μάχη σώμα με σώμα
βουτιά βαθιά στις πηγές της ύπαρξης....
... εκεί που πάντα χάνεις και πάντα κερδίζεις κάτι.

Αν ερωτευτούμε,
που το εύχομαι με όλη μου την ψυχή,
θα καταντήσουμε να πλένουμε πιάτα μαζί
να τρώμε κοτόπουλο με βραστά λαχανικά.

Μας προτιμώ ονειροπόλους
και με υψηλά ηδανικά
Να Με ποθείς πέρα από Εμένα
η ηδονή είναι ιδανικό,
αγαπημένη...

By "Ροβεσπιέρος"

 

Tο νήμα της ζωής - Erina Espiritu

έχω μια θάλασσα μέσα μου
με τρώει και με πίνει
με ταΐζει και με ξεδιψά
φέρνει στις ακτές μου, όλες τις μνήμες
και ύστερα τις τραβά ξανά μακρυά μου
σε βαθιά νερά
άγρια

έχω μια θάλασσα μέσα μου
με ξεπλένει από τα τίποτα
που γεμίζουν τα κενά μου

έχω μια θάλασσα
που ξέρει να με πνίγει
να μου κόβει το νήμα της ζωής
την κατάλληλη στιγμή

 

 

Τι να σου γράψω για να αισθανθώ απόψε μόνος!

Τι να σου γράψω για να αισθανθώ απόψε μόνος! Έχω εσένα σαν τραγούδι στην σιωπη.. Και κρατώντας το τελευταίο φιλί σεργιάνιζω με λάφυρα αλλοτινα! Θα ναι της μοίρας μια πέτρα στο σύννεφο να χτυπά το μπλε του ουρανού σκαλιζοντας έτσι μορφές ξεθωριασμενες από το παρελθόν..
Τι να σου γράψω απόψε που να μην έχει μια δυστυχία..
Σαν αγερι σπαταλω την ανάσα μου κλεισμένη σε νότες από της ζωής τα θελγητρα..
Δικαιωση κανενός άλλου είναι ο χρονος σαν ο καιρός προφθασει
Τα νήματα της μοίρας..
Τι να σου γράψω απόψε σαν άλλοτε!
Σώπα και άκου μια στιγμή αηδόνια να κελαηδουν σε κύκλο σκοτεινό..
Και ένα μικρό χωριό ξεπροβάλει από τον κύκλο!
Τι να σου γράψω απόψε που πονω!
Τα φτερά μου σημαδεύω στον αγέρα σε δύο αστέρια να σου γράψω:
Θυμάσαι μια ευχή μας εκείνη την αναπάντεχη που είπε σε αγαπώ σαν φυσήξε η θάλασσα καραβάκια στο γυαλο!
Θυμάσαι τα χέρια σου σταυρόλεξα
Κυλούσαν στα δικά μου
Σαν μία πλεξίματος έρωτα σε ένα σύμπλεγμα πάθους..
Θυμάσαι σου είχα πει πως είσαι παράξενη κοπέλα...
Τι να σου γράψω απόψε που να θυμάσαι!
Τι να σου γράψω για έρθεις εδώ κοντά μου να σε αγκαλιάσω!

 

Μου είπαν για την ποίηση

Μου είπαν για την ποίηση
Πως αρκεί ένα κορίτσι
Να την φέρει μαζί του..
Μου είπαν για την ποίηση
Πώς ένα τραγούδι είναι η μουσική που θα φέρει...
Πώς ένα λουλούδι θα είναι τα μάτια στο πράσινο που θα φέρει ένα χαμόγελο!
Με ονόμασαν ποιητή μερικοί φίλοι,
Και εγώ τους ονομάζω ποιητές
Μα εκείνοι είναι που θα φέρουν
Μια θάλασσα κύματα στον ήλιο,
Μια φορά σήματα στον κύκλο!
Μα εκείνοι είναι που θα φέρουν σκόρπια ελπίδα..
Μου ψυθιρισαν για την ποίηση
Πώς μια γάτα την έχει μέσα της..
Και εγώ αναρωτήθηκα αν μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να σώσουμε μια γάτα..
Μου ψιθύρισαν για την ποίηση
Σαν να είναι η πόρνη
Που καβάλησε τον ύμνο,
Σαν να ζευγαρώνε μίλια μακριά
Σε ένα παμπάλαιο βιβλίο..
Μου ζωγράφισαν για την ποίηση
Μια καρδιά σε ένα φύλλο!
Δύο καρδιές σε ένα βότσαλο!
Τρεις καρδιές σε ένα κυκλαμινο!
Μου ζωγράφισαν για την ποίηση
Φλέβα το αίμα από τα χέρια
Πού γράφουνε μια πινελιά!..
Μα εγώ δεν είδα ένα σχήμα, μια φιγούρα να υμνεί την ανθρωπιά..
Μου έστειλαν ένα γράμμα για την ποίηση δεν το διάβασα ποτέ..
Το έκρυψα στις στάχτες ενός βουνού..
Μου έστειλαν ένα γράμμα για την ποίηση πώς ένα χελιδόνι
Δεν θα δραπετεύσει τον Σεπτέμβρη,..
Με κατηγόρησαν πώς ένα ποίημα έχει μέσα του τον θάνατο!
Μα εγώ τους είπα να δούνε και άλλα ποιήματα για την ζωή τον έρωτα την αγάπη..

 

Ήτανε

Ήτανε τα χρώματα του βραδιού..
Τα όνειρα εκείνα που έκανα από παιδί.
Ήτανε το γιασεμί τ΄ουρανού
σε μια θάλασσα που είχε πνιγεί,
κάπου εκεί...

Ήτανε οι σκιές των αστεριών..
Οι πρώτες ψιχάλες του χινοπώρου
που λιγοθυμούσανε σα ψυχές νεκρών
πλημυρίζοντας την μνήμη των σωρών.

Ήτανε το αεράκι που ακουγότανε
από άκρη σε άκρη σαν μελωδία
και έπειτα από λίγο δεν φαινότανε
σα να μην είχε φωνή και χανότανε.

Ήτανε τα μάτια που σωπαίνουν
κοιτάζουνε, παρατηρούνε και στοχάζονται.
Η αποφασιστικότητα εκείνων που στοχεύουν
και ξανά και ξανά επιμένουν.

Ήτανε για ένα δάκρυ των παλιών καιρών.
Δεν θυμάμαι όπως πρώτα..
Ήτανε τα χάδια των χειλιών
μια ηδονική νότα των αμνών.
Κάπου εκεί..

 

Μοναξιά μου

Μοναξιά μου
δεν σε φόρεσα και απόψε
μόνο σε γύρεψα
για μια φτωχή συγνώμη..
Κρατούσα την βροχή,
δυο φτερούγες
γκρίζο ουρανό,
σχηματίζοντας στο τζάμι
φιγούρες
με αστέρια ξόρκια
των σε αγαπώ..
Φύτεψα δυο δέντρα,
Σύννεφα από ένα κήπο μακρινό..
Και έκλεισα τα μάτια
να ανθίσει μια τουλίπα
από ένα δάκρυ
που μελαγχόλησε
φεγγάρια..
Κάνε πιο εκεί θεέ μου να σε δω!
Κάνε πιο εκεί σε παρακαλώ..
Μοναξιά μου
μην με αποκαλείς δειλό
που πια δεν σε φοβάμαι..
Κάποτε σε σεβόμουν
σαν πριγκίπισσα βαλσαμωμένη
από του χρόνου
το παραμύθι..
Κάποτε μου ζήτησες
Μια πέτρα στον αγέρα
Να σωριάσω,
σε κομμάτια
από αναμνήσεις
Πριν η μνήμη
Τις σβήσει σε μελαγχολίες..
Και εγώ σου ζήτησα
μονάχα ένα φτερό
να στερεώσω την πέτρα στο αγέρι
για να θυμάμαι για πάντα..
Μοναξιά μου
αν θα ρθεις την αυγή
από ηλιαχτίδες πληγωμένη
μην με αντικρίσεις
σαν ξένο..
Είμαι εγώ που δεν σε φορώ
πια
μα στην καρδιά μου
Σε γυροφέρνω..
Ένα σκοτάδι μισό..
Από την πόρτα σκιές
μπαινοβγαίνουν,
σαν φώτα σβηστά σε ένα θίασο
με την μουσική στο δωμάτιο
να αργοσαλεύει..
Μοναξιά μου
θα τανε τότε που σε φιλούσα
καλοκαίρι
από το κύμα
που ξέβγαζε φαντασία..
Μια φωτογραφία
και ένα γράμμα
σαν γραμμόφωνα
σμίξανε,
Μουζικάροντας απόψε
Μια μελωδία από τα παλιά..
Μην με κοιτάζεις από εκεί
που δεν φθάνω να σε αγγίξω..
Μην με κοιτάζεις αν θα μετανιώσω
για ότι έγραψα..
Μοναξιά μου
Θα ναι η ποίηση
ενθύμιο
να μας λυτρώσει!
Και όταν εσύ έρχεσαι
και όταν εσύ φεύγεις
μην σπαρταράς
το μελάνι σου
κρατησέ το για να γράψεις
λίγες γραμμές ακόμη
από μια αφήγηση
που ξέφθισε
τον θάνατο
Και έμεινε ευχή..

 

Αμοργός

Τα χελιδόνια από την γη
πετούνε σαν αγέρια
φυσούνε και πάνε από τον ήλιο
στην χρυσαυγή
σαν προπέρσινα μελλοντικά καλοκαίρια..

Από την άνοιξη η μοίρα
κρατεί τις φυλλωσιές των δέντρων
και η φύση λόκληρη από τον κήπο ως το πράσινο ακρωτήρι
ξεβράζει την αλμύρα
σαν γαλάζια μαργαριτάρια κέδρων!

Έγραφα απομεσίς σε ένα μονοπάτι
σκιές με ρυάκια με ακολουθούσαν
και μουζίκαρα πινελιές το φεγγάρι
για ένα ποίημα ακροβάτη
από τις αναμνήσεις που με αποζητούσαν..

Φως μου τα όνειρα δεν είναι αναμνήσεις,
είναι απόσταγμα του πεπρωμένου..
Ζητούνε μια νότα από την Γραμβούσα σαν φανεί χειμώνας
να δακρύσεις..
Η προσταγή ενός τελεσίδικου αποκωδικοποιημένου!

Γύρισε από την φωτιά ένα σφολίδι
και έσβησε το Κρούκελο ουρανό.
Μέσα από την πέτρα στο ακρογιάλι
έρρινο δαχτυλίδι
που κεντάει την Αμοργό!

Βότσαλα από την καρδιά των ανέμων
χτίζουνε αμμουδιές! Από τα κρίνα
μες στην μπλε θαλασσιά
καραβάκια φυτρωμένα χρυσανθέμων..
Αφηγείται γλυκό κελάδημα μια καρδερίνα!

Βαστάει η Αιγιάλη σαν πέταλο του Ορνού,
από τους γκρεμούς χίλιες χώρες αντηχούν..
Αναμεσίς των κυμάτων κραδαίνουν τα ρουμπίνια
κυκλάμινα από την τέχνη του αμοραλισμού
και ο κρότος σιωπής, κουπιά τριήρων ανθοστολούν..

Θυμούμαι το Πατατάτο και αναζητώ μια γεύση
από την σοφία του νησιού σαν κείνα τα παλιά χνάρια
που μείνανε ανέγγιχτα να στραγγίξουν τον χρόνο
σε μύρια κοχύλια του Μούρου για με νεράιδα που θα φυγαδεύσει
παραμύθια γιομάτες σελίδες από ξέπνοα αναγνωσματάρια..

 

Κάποτε θα υπάρχουν..

Κάποτε θα υπάρχουν όνειρα
σα ψάθινες χειροτεχνίες
χαμόγελα των σιωπών,
κανένας άνθρωπος
και μερικά παιχνίδια
στα αποφάγια της μέριμνας
να αποδοκιμάζονται
ευδιακρίτως σθεναρώς
ως διαφθορές
μιας ομοιοκαταληξίας.
Κάποτε θα υπάρχουν αλήθειες,
ύστερα των ηθικών
σα πρωτοβουλίες μύθων
σύροντας τον σωρό
εκεί που φανίζουν
τα ξερακιασμένα
πρωτοβρόχια των
υποθέσεων.
Κάποτε θα υπάρχουν τα χρώματα
όχι σαν εκείνα τα χλωμά
τα δίχως μουσική
από ξέπνοη ακαταστασία.
Τα χρώματα και η φύση τους
ξεζεύοντας μιαν απλασία
σοφήν
των μαζικών εμμονών,
η ανενεργεία και
η διαπλοκή των χρωμάτων
χυμεύουν
αφροδισιακά..
Κάποτε θα υπάρχουν ερωτήσεις
σαν απαντήσεις
και οι πλοκές ενσαρκώνοντας
τα πρωτεία ενός πρωταρχικού
σκοπού,
ενδέχεται ανακριβείς
των απαιτήσεων,
σαφώς του προφανές.
Κάποτε θα υπάρχουν τραγούδια
σφαλιμένα μέσα σε βιβλία
μικρόσωμα αστεία
και σκέψεις ευνόητης
σημασίας
και η συμπεριφορά των ανόητων
η υποκείμενη συμπεριφορά
σα τραγούδια
που διαλέγουν από μόνα
τους τα ειδύλλια .
Κάποτε θα υπάρχουν παραμύθια.
Οι ήρωες και τα διαμελισμένα
δάκρυα, απάνω στους κροτάφους
σεσημασμένων
πρωταγωνιστών
να κερώνουν
ενδιάμεσης αξίας
γενναιότις.
Κάποτε θα υπάρχουν άνθρωποι
καλύτεροι από μένα
σα Αδόλφοι των φανταστικών
πανηγυριών, τα ρουσφέτια
και οι πρωτόδικες
τιμές των νεκρών θνητών.
Σκέφτομαι η αμαρτία άραγε
δεν είναι η μόνη ευχαρίστηση..
Κάποτε θα υπάρχουν ποιήματα
σαν πολλές ρεκλάμες
δονούντων απόψεων,
και τα ζεφύρια τειχίζουν
την σπανιότις
ανάμεσα της γνησιότητας
του φυσιολογικού.
Θυμήσου μιαν αφορμή
δεν είναι η αιτία..
Κάποτε δεν θα υπάρχουμε εμείς
σαν στάχτες φωτιάς
και μια ελπίδα
στο βάλσαμο
της φυγής
πλάι στην αδιήγητη
εκφορά του χρόνου.
Έζησες και έζησα
μια ιστορία,
αναρωτιέμαι
αν θα υπάρχουμε
ύστερα από αυτήν
εμείς,
αναρωτιέμαι
αν θα υπάρχουμε,
ίσως και να πεθάνουμε
για πάντα
όπως όταν γεννηθήκαμε,
ίσως να μας ξεγελάσει
το σκοτάδι..

 

''Φυλάξου από αυτούς που ευεργέτησες''