Δεσποινίς έμπνευση

(αρχ. οίηση «γνώμη» < οἴομαι /οἶμαι «νομίζω»)
= μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, έπαρση, αλαζονεία

 

"Ένα σπάσιμο και μία κραυγή" | Ανδριάνα Μακρή

 

Μια δυνατή κραυγή και ένα σπάσιμο.

Έσπασε λες και πλαντάζεις στο κλάμα. Τόσος πόνος, που νιώθεις πως δεν χωράει σε ένα σώμα.

Σπας και εσύ.

Πονάει, γιατί η συνήθεια, σου είπαν πως είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου. Είχαν δίκιο.

Τώρα έσπασε όμως.

Πόνος και ύστερα λίγη ανακούφιση.

Θυμάσαι πως ένας μια φορά, σου είχε πει πως η φυγή του παρελθόντος σε ανακουφίζει.Φέρνει λέει νέα πράγματα, νέα ξεκινήματα Τον πίστεψες. Πάντα πιστεύεις τα λόγια τους.

Χίλια κομμάτια έγινε. Χίλια και μετά χαρά.

Ναι, φυσικά και θα βρισκόταν κάποιος, κάπου, κάποτε να σου αφηγηθεί για την χαρά. Σου έλεγε με μανία και με μια λύτρωση στα μάτια πως η ευτυχία γεννιέται πάντα εκεί που πεθαίνει κάτι.

Φώναζε σαν τρελός πως η χαρά τρέφεται από τον χαμό και πως μόνο έτσι μεγαλώνει. Μέχρι να τον αφανίσει και αυτόν. Γιατί βλέπεις γίνεται τεράστια. Αποκτά υπερδυνάμεις και τεράστιες αντοχές.

Ωπ! Η χαρά μεγάλωσε πολύ. Πάρα πολύ. Δεν χωράει πια που να την βάλεις. Δεν ξέρεις τι να την κάνεις και ψάχνεις πάλι να ρωτήσεις κάποιον, κάπου. Οποιονδήποτε.

Στριμώχνεται στα χέρια σου και πέφτει κάτω.

Έσπασε ξανά.

Κι εσύ, ψάχνεις κάποιον να ρωτήσεις πάλι. Κάποιον, κάπου, κάποτε.

Μαζεύεις τα χίλια κομμάτια και ξανά από την αρχή.

Ένα σπάσιμο και μια δυνατή κραυγή.

Μια κραυγή αναπόφευκτα αινιγματική.

 

Ο Θάνατος των Εραστών

Θα ‘χουμε κλίνες, με μια απαλή ευωδία
Βαθιά ανάκλιντρα όπως στους τάφους
Και παράξενα λουλούδια πάνω στα ράφια
Ανθισμένα για μας, κάτω απ’ ουρανούς πιο ωραίους
Καθώς θα στερεύουν οι τελευταίοι μας πόθοι
Θα ‘ναι οι καρδιές μας δύο αχανείς λαμπάδες
που αντανακλούν τη διπλή τους λάμψη
πάνω στα δυο πνεύματά μας, τούτοι οι δίδυμοι καθρέπτες
Κάποιο δειλινό φτιαγμένο σε μυστήριο ρόδινο και γαλανό
Θ’ ανταλλάξουμε μοναδικό έναν κεραυνό
ανυπόφορο αντίο, τι μακρόσυρτος λυγμός
Και αργότερα ένας Άγγελος, μισανοίγοντας τις πόρτες
Θα έρθει ανασταίνοντας, πιστός και χαρούμενος
Τους θολούς καθρέπτες, και τις σβησμένες φλόγες

Paul Verlaine

 

"Απλως ειχα ακομα στ αυτια μου την μοναδικη φραση που ειχε εκστομισει. Η ηχω εκεινης της προσταγης ηταν που με τραβηξε κοντα του" Yoko Ogawa. Ξενοδοχειο Ιρις...
Στα γνωριμα ιαπωνικα λογοτεχνικα μοτιβα , η σχεση ενος ηλικιωμενου και μιας 17χρονης... το διαβαζω και με συντροφευει η "παρουσια" της αγαπημενης...για σενα..οπως τοσα και τοσα...

 

Γονατιστή._

 

Drunk with the nectar
Of submission
I feel nothing more
Than existence
A loneliness
That will not
Come off
In the narcissism
Of the harbour
We are lost
Vaster then night
My pride
My Threat
My thrust
This is beyond very far
All this is beyond

Of an obsession
In the obsession?
Swept clean of the past
And its errors
Shall we take new roads
We shall take new roads
Look. lost
Vast night
Tearing and loathing
Thrashing without you
To the church of tomorrow
Death Is The Martyr Of Beauty
Look, here is our runic wreath
Look here!

 

"Είμαστε όλοι μέσα στο βούρκο , όμως μερικοί από εμάς κοιτάζουμε τ' άστρα. " Όσκαρ Ουάιλντ

16f0796fb328f75787e952bc1f4519de by carlos posted 13 Ιουλίου 2016 at 13:57

16f0796fb328f75787e952bc1f4519de by carlos posted 13 Ιουλίου 2016 at 13:57

 

  Απάθεια.

Στραγγαλίζει η πραγματικότητα.
Προχώρα.
Πιο κάτω έχει κι άλλη ψευδαίσθηση.
Κι άλλη αλήθεια.
Μαθαίνεται με τον δύσκολο τρόπο.
Δε γαμιεται, καλημέρα.
Τίποτα δεν πειράζει.
Τα λάθη είναι αξιομνημόνευτα.
Τι κι αν...

Μια αγέλη καμπάνες σημαίνουν
κάτω απ το πετσί της μέρας;
Δε γαμιεται, υπάρχει αγάπη.
Δε γαμιεται, βουλιάξαμε.

ΤΚ

 

 
Τίτος Πατρίκιος

 

Από τον ήρωα με το μολύβι

Από τον ήρωα με το μολύβι
σκιάχτηκαν οι μοναξιές στο χαρτί..
Διπλωμένες άδειες λευκές φιγούρες,
τα χνάρια από το αίμα!
Τσαλακώθηκε μια κραυγή λουλουδιού που άνθισε μες στο κορμό δέντρου
και ύστερα μουτζουρώθηκε απάνω της κισσός πνίγοντας της την τελευταία ανάσα..
Κοιτούσα τις γραμμές, απρόσμενες τρύπες στο κενό που μεγέθυναν την μουσική του μελανιού..
Προσπαθούσα να γεμίσω τις λακκούβες με λίγη μπογιά..
Μην μείνει ούτε ένα σημάδι πληγωμένο..
Καταλάθως έσκισα δύο λέξεις.. Πριν εκλείψει το νόημα, ζευγάρωμα τους έδωσα με οίστρο..
Επήρα κάνα δυο μέρες διάθεση για να να τις μοιράσω σε σκόρπιες σελίδες, αναδυόμενες από τις φλέβες σαν νάρκες που σκότωναν ανεπιτήδευτα..
Από τον ήρωα με το μολύβι τραβήχτηκε ευθεία στροφή,
άνω στεγάστρων σημασίας οι δονούντες απόψεις..
Προσπάθησα να σβήσω το μπλε χρώμα μιας αυταπάτης..
Ήταν η νοσταλγία της θάλασσας από τις στοές του ονείρου σαν μυροβόλι
γιασεμί.. Θωρούσε μακελειό η πνευστή χορδή μιας ανάμνησης που πνίγοταν ανελλιπώς από την ακαταστασία του πελάου..
Προσπάθησα να κρύψω τον ήλιο
με τα χέρια μου να τον κρατήσω,
να αρπάξω ηλιαχτίδα και να σκαρφάλωσω εκεί ψηλά..
Απομεινάρι από την ελπίδα ένα αλεξίπτωτο..
Βούτηξα τα χέρια μου χαιδευόντας την ψυχή μου και τα απόθεσα στο χαρτί άνευ όρων..
Σκοτάδι,
ψέλλισε το φως λίγες φθορές..
Ανάμεσα τους οι πρωτόπλαστες σωσίες μιας ανιδιοτελούς ποίησης..
Και εγώ ο σωσίας κάποιου ξένου ποιητή τιτλοφορούμαι Νάρκισσος
συγκατάβασης..

 

Ένα βήμα από την αρχή.. Η πόρτα κλειστή άνευ όρων. Παρατηρώ την σκιά της γάτας θυσιάζεται στο φως για λίγη μαγεία..
Ακούω λίγη μουσική!
Το ραδιόφωνο μουζίκαρει την θλίψη..
Μου λείπεις..
Σημάδια μικρά, ανόητα γράμματα δίχως τίτλο ξεσπαθίζουν από τις σκέψεις.. Δύο στιγμές πιο πέρα το φως παρασιτεί σαν κουκίδες από ξεφτισμένες αχτίδες.. Το φιλμ νουάρ ενός Ιούνη φινιρισμένου από το ρουμπινί της θάλασσας και το γιασεμί του ουρανού..
Ξεμακραιναίνω από το σώμα μου μακρινά συντρίμμια από ένα παλιό τραγουδάκι.. Το παράθυρο γεμίζει αντιθέσεις το μαύρο, πιασμένο από τα άστρα γκρεμάει το φεγγάρι στην θέα του.. Προχθές διάβασα για πρώτη φορά μια αυτοτελή ποιητική συλλογή κάποιου νεκρού ήρωα.. Θυμάμαι μια νότα από την ψυχή του..
"Αν θες κάτι παραπάνω από ένα φιλί
μην αγαπάς μόνο για μια στιγμή "!
Λέρωσα το σπίτι σέρνοντας το παγωτό από την κατάθλιψη στο τέλος του διαδρόμου..
Οι μελωδίες αποφεύγουν την μουσική.. Πριν λίγο σκέπασα την μοναξιά με άδεια σεντόνια..
Μου λείπεις..
Περαστικοί κρατούσαν τα χνάρια τους σαν έβλεπαν την νύχτα μεθυσμένη από νεκρές φθορές..
Ξετυλίγονται απόψε τα κουβάρια, νήματα σταυρόλεξα ενός σημείου γενικών κατευθύνσεων..
Περνάω τα χέρια μου από την θάλασσα σκόρπια στην φαντασία μου..
Πέρα από το πρίσμα του μικρού δωματίου, δραπετεύω σε σένα προσωπικά.. Και ύστερα από το χέρι δεμένο με τον κόσμο των αισθημάτων ξεζεύω πάνω σου όνειρα γλυκά..
Σβουρίζω στο κωλοκρέβατο απόψε.. Δεν θα σου κρυφτώ πίσω από την άλλη πλευρά του νησιού απόψε θα σου πω πως σε αγαπώ..
Οφείλεις να το καταλάβεις γιατί δεν είναι προσπάθεια για την Ελευθερία είναι η γύμνια που θα σου πρότεινα να μην πάρεις από πάνω σου.. Και τούτη την γύμνια εγώ την λέω αγάπη γιατί ντύνεται πάντα και όταν συναντήσει μια φορά την μοίρα ξεγυμνώνεται..