Δεσποινίς έμπνευση

Κουκλοθέατρο

Σ’ ένα πράσινο κουκλοθέατρο,
ο γενναίος χαρακτήρας τονίζει την αδυναμία του κοινού
πίσω από εκείνη τη χαμένη κουρτίνα φιγούρας που διαγράφει την φαντασία της εικονικής απόλαυσης.
Και άλλοι χαρακτήρες πλαγιάζουν από πάνω σου σα ένα βάρος που όσο σε πλησιάζει ελαφραίνει για να σε ταπεινώσει κάνοντας σε πρωταγωνιστή
του ίδιου σου του ρόλου προσωπικότητας.
Δεν τελείωσε ακόμη μα κάποτε θα τελειώσει η παράσταση…
Δεν θυμάσαι μα κάποτε θα θυμηθείς…
Οι χαρακτήρες μικρά ζωγραφισμένα πολυτάλαντα σημεία εκκίνησης ενός προγραμματισμένου χρόνου από την ψυχαγωγία στο τερματισμό της προσωπικής εκμάθησης.
Σ’ ένα κόκκινο κουκλοθέατρο,
οι αλλαγές δεν διαφοροποιούν το πνεύμα
μόνο το προγραμματισμένο χρόνο που ξεκινά από άλλο σημείο εκκίνησης,
η ηθοποιία κατοχυρωμένη στο περιπλανώμενο ψυχικό υλικό
που αποτελεί την μέγιστη ευθύνη επαγγελματισμού
διαδραματίζει την φαντασμαγορία της γενικής συγκατάβασης προς το άριστον, εάν αριστεύσει…
Το κοινό μια αρμάδα τυχαίων κοινωνικά ανθρώπων προς μια διάθεση πνεύματος της τέχνης που απογειώνει την ευημερία της παρακολούθησης του έργου ως το πληκτικό έξω του σιτεμένου κόσμου,
το χρώμα της αίθουσας ακανόνιστο σε κάθε γωνιά του αθώου κτιρίου προβάλλει τον χαρμόσυνο και εύθυμο παράγοντα της αδόξαστης πρώτης εκτέλεσης της μετάδοσης.
Τα γέλια μυστήρια τρένα που ζευγαρώνουν τη μελώδια χαράς!
Η χαρά μια υποκειμενική ερμηνεία της ευτυχίας…
Η ευτυχία ο κύκλος μια ουσιαστικής παραγοντοποίησης της συσκευασμένης απλούστευσης των πραγμάτων στη ζωή.
Σ’ ένα κίτρινο κουκλοθέατρο,
δεν υπάρχει κοινό
μοναχά τα απομεινάρια
των γέλιων
της χαράς
της ευτυχίας
από τα γειτονικά κουκλοθέατρα
τόσων σαλεμένων χαρακτήρων
ενός έργου ζωής…

 

Φλερτ

Επιπόλαιο συναίσθημα
σβήνει την ελπίδα συμπάθειας
χάνεται το πιθανόν αίσθημα
λόγω επαρκής αμάθειας

Μια αθώα ματιά
περίτεχνης φύσεως
ρίχνει στον πάτο την καρδιά
λόγω εσφαλμένης καταδύσεως

Άγγιγμα ίσως τυχαίο
σφραγίζει την μοίρα
το φλερτ είναι μοιραίο
μα απαιτεί πείρα

Αίνιγμα η συζήτηση
εμβαθύνει η σιωπή
πρέπει να έχει απήχηση
η ενδιαφερόμενη στιγμή

Χαμογελά πονηρά η τύχη
πιστή υπηρέτης
σε κανέναν δεν ανήκει
μα είναι η καλύτερη οφειλέτης

Χωρίζουν τότε οι πορείες τους
ερωτικό φρενοκομείο
οι ανθρώπινες αμαρτίες
ραντεβού αύριο στις δύο,αντίο…

 

Ο ΝΕΚΡΟΣ
Αν τελικά γίνει φόνος, απ' την αρχή φόνος ήταν.
Ότι κι αν έμοιαζε.
Στον ρομαντισμό βρίσκεις τον σκληρότερο ρεαλισμό.
Και τίποτα δεν συνεχίζεται.
Πλημμυρίζει η γη.
Και ο νεκρός δεν έχει κάπου να σταθεί.
Βουλιάζει και ξαναπεθαίνει.

ΤΚ

 

Τα σοκάκια της πολιτείας

Τα σοκάκια της πολιτείας
άνισες γραμμές ενός λευκού τοπίου
ξεδιπλώνονται κατάμεστα σαν λόγια φιλοσοφίας
και γλιστρούνε χιονισμένα ως την ανατολή του ηλίου.

Έρημη η μοναξιά
ζωγραφισμένη στους ασυνείδητους τοίχους
προβάρεται πληκτικά
στα λόγια που δίνουν σάρκα στους στίχους

και η χειμωνιά παρέρχεται ελαφρά
ξυπνώντας το γλυκοχάραμα μια οδύσσεια
που φωλιάζει σε μια αλήθεια παραπλήσια
υψώνοντας τα χέρια αρκετά ψηλά.

Οι πολυκατοικίες ακανόνιστες φιγούρες
που εξαντλούνε την ισορροπία
σαν απρόσωπες μούρες και
απάτες που διαδέχονται την δυστυχία

και η σιγή βαθαίνει τα πλήθη
σε ένα παιχνίδι ανώνυμο, μυστικό,
παραμονεύοντας η λήθη
προσεγγίζει το μυαλό.

Τα σοκάκια της πολιτείας
συζητούνε την χαρά και την λύπη των ανθρώπων
μια όαση στα βλέμματα των προσώπων
σα ξεχασμένο παλιό βιβλίο μιας ιστορίας…

 

Ληστής

Πάλι δοκίμασε τα φρούτα
Έπεσε μέσα στην κούτα
Μα δεν ήξερε να βγει
Δεν ήξερε αν μπορεί
Και έτρωγε ασταμάτητα
Φερότανε αδιάκριτα
Κινούσαν υποψίες
Οι τόσες αμφιβολίες..
Και συνέχισε ακόμη
Δεν άλλαξε γνώμη
Τούτη τη φορά
Δοκίμασε λεφτά
Εμέθυσε γλυκά
Και σκέφτηκε πολλά
Μα ώσπου να σκεφτεί
Πιάστηκε στο κλουβί
Ήτανε η δικαιοσύνη
Έφταιγε και η βιασύνη
Κρίθηκε ένοχος κλοπής
Ένας περίεργος ληστής..

 

Όνειρα

Τα όνειρα γράφουνε σε βιβλία,
πάνω σε βελούδα παμπάλαια.
Η ιστορία τους μπαρκαρισμένα πλοία
που κάποτε αντίκρισαν την Αστυπάλαια.
Κάθε τόσο γυροβολάνε ακόμη
στα σκέλια των εσώψυχων ταγμάτων
μηρυκάζονται την επιθυμία να σε σπρώχνει
σε μια όαση κρυφών ενδόμυχων λιγοστών γραμμάτων.
Δεν ξεχνούνε ποτέ να σε βρούνε..
Σα μια αλήθεια που τελειώνει,
τον πρόλογο θα σου πούνε
στη νύχτα μάντεμα που σκαρώνει.
Συντροφεύουν πάντοτε την αυγή,
με ένα χαμόγελο που πλαταίνει..
Αναρωτιούνται όλοι τη πλοκή
σαν όραμα που σε συνεπαίρνει.
Το ρολόγι κρατά σημειώσεις.
Δεν σε αντέχει το σκοτάδι,
τικ τακ τον λογισμό θα αλώσεις.
Το κρεβάτι χύνεται στο δωμάτιο σα παρθένο λάδι.
Στέκεσαι στη σκιά του ύπνου ως τη σελήνη,
άνθος η μορφή σου στη κουρτίνα, άνθος που τραγουδεί .
Πέφτει αγνάντια στο κήπο η πρύμνη
του καραβιού που σ ε ποθεί..
Σαρκάζει η μοίρα το χρόνο,
σταυρώνει την ουσία..
Προβλέποντας ο ονειροκρίτης από τον Κρόνο,
ένα ροχαλητό από τη συνουσία.!
Τα όνειρα κυλάνε στον αιθέρα,
σε ακολουθάνε σε κάθε βήμα
σβηνόνται στο νερό σαν την εταίρα
μα φωτάνε πλημμυρίζοντας το σήμα..
Τα όνειρα δεν φοβούνται,
πως πέρασε ένα βράδυ ένα πρωί
τη ζωή το θάνατο θα αφηγούνται
σα να ήτανε εκεί..

 

Το χέρι

Ψιλή κραυγή και συνεχώς αποψιλούται
Σαν μίσχος μιας νεάνιδος στον άνεμο
Φεύγουν τα πέταλά της ένα - ένα
Μέσ' στην ανταύγεια του φουστανιού της.
Η ρώμη τέτοιου πάθους πια δεν χάνεται
Μένει δεμένη στις ψυχές των φορεμάτων
Μέσ' στα γαλάζια βλέφαρα και την λευκή την μπλούζα
Που φάνταξε σαν κυανή πριν γίνει στεναγμός.

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

So I got edges that scratch
And sometimes I don't got a filter
But I'm so tired of eating all of my misspoken words
I know my disposition gets confusing
My disproportionate reactions fuse with my eager state
That's why you wanna come out and play with me

 

Δεν θέλω φως στις σκοτεινές μου ώρες - Erina Espiritu

είμαι μια ύαινα άσχημη, φρικτή
και σε κάθε ευκαιρία
δείχνω τα δόντια μου, εκείνα που δεν έχω

επιμένω να σε μισώ
για να ξεχνάω την οργή που μου προκαλεί
η ύπαρξή μου

ξεσκίζω τις σάρκες σου
κι ύστερα τις φορώ σαν λάφυρο
να καλύπτουν τη γύμνια μου

δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία
η ζωή δεν σου χαμογελά
και εσύ κοιτάς με μάτια μεθυσμένου

βλέπεις μια όαση
σαν αγκαλιά
και δύο χείλη που σου τραγουδάνε

βλέπεις τα δάση στη θέση τους
τις λίμνες και τις θάλασσες ζωντανές
και τη λέξη ΄"πόλεμος" μονάχα σαν ιδέα

ξυπνώ απ' το όνειρο
που με αφέλεια είχα βυθιστεί
και βάζω τέλος σ' όλες τις στιγμές

κατεβάζω τ' άστρα
σβήνω τον ήλιο
και κρύβω με μαύρο πανί, τους φάρους της ζωής μου

δεν θέλω φως στις σκοτεινές μου ώρες
δεν θέλω εικόνες, λάμψεις,
μήτε σκιές και ίχνη

είμαι μια ύαινα άσχημη και φρικτή
που τρώγομαι πριν φαγωθώ
και αφανίζω το εγώ πριν το εμείς

τις ώρες που θα νιώθω μόνη
θα βγαίνω για κυνήγι
και θα κλειδώνω την καρδιά στα έγκατα της γης

 

 

"Η κάμαρα όλη θα λιποθυμούσε όπως θα'λυνες ξαφνικά εκείνα τ'ασύγκριτα τυραννικά μαλλιά σου..." (Τάσος Λειβαδίτης)

"...εἶχε ἕνα μαῦρο πλαίσιο γιὰ μαλλιά.
Στὰ μάτια της πλανιόταν μία ἀντηλιὰ
καθὼς κοιτάζαν, κάπως φευγαλέα.
Θέ μου ἦταν τόσο ὡραία..." (Μαρία Πολυδούρη)

"Δεν ξέρω αν τα μαλλιά σου βουρκώνουν ακόμα
όπως στις νύχτες των περασμένων ανοίξεων
αν η ψυχή σου αρωματίζει πασχαλιές
στα παλιά καλντερίμια..." (Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου)

 

"Γιατί οι επαναστάτες είναι ποιητές που ανατρέπουν καθεστώτα, άρα επικίνδυνοι." αφιερωμενο σε ολους τους ποιητες που δεν χρειαζονται χαρτια οπως ειχε πει και ενας περσης ποιητης...αμην