Δεσποινίς έμπνευση

Well.

 

 

Είναι ένας θάνατος να βγεις απ' το εγώ σου κύριε
μα όμως σε σώζει απ' το θάνατο.
Νίκος Καρούζος


 

 

Ερωτεύω
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Ερωτεύω σημαίνει αιχμαλωτίζω. Ο έρως είναι ερώτηση που την απευθύνεις στη διαφιλονικούμενη λεπτή φλούδα της ζωτικής ορμής των σπλάχνων του άλλου.

Η γενεσιουργός πρωταρχή του είναι η ανάγκη για δημιουργία. Για σπασμό και λυγμό.

Πάνω εκεί που τα χείλη θέλουν να σφραγίσουν τα τρυφερά βλαστάρια των αδένων.

Πάνω εκεί που οι γλώσσες τρυφερά ακραγγίζουν την ενότητα του κόσμου και πάνω εκεί που η εποχή μας, η χορτασμένη αψηφισιά και θάνατο, ξεχνιέται μες στον ίλιγγο της ερωτικής ακαταληψίας.

Κανείς δεν μου επιβάλει τον έρωτα. Ερωτεύω από μόνος μου. Ερωτώ, ψηλαφίζω με το μάτι τη σάρκα και περιμένω να τη γευτώ μουσκεύοντας σιωπηλά την ψύχα της.

Προσπαθώ να τη σαγηνεύσω, ωστόσο η μόνη σαγήνη την οποία μπορώ να εμπιστευτώ είναι η σαγήνη της τελεσφορούσης σιωπής.

Έστω κι αν κανείς δεν τολμά να προεικάσει την ανθοφορία του πόθου, το ρίγος του μας συνέχει. Ένα ρίγος που δεν προέρχεται απ’ την εδραίωση της φωνασκίας του αλλά από την εγκαθίδρυση της σιωπηλής του αφής.

 

 
του Ηλία Σιμόπουλου

 

C’est la vie
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

 

Χίλιες και μια στα οπίσθια δαγκωνιές
ω! ναι στα κωλιά
στα ωραία κωλιά
που κάτι μάγκες της γαλλικής επαναστάσεως
φαιδρά τα ελατρέψαν και τα κορνιζάραν
και τα προσκυνήσαν
πάντα ερωτικώς ωσάν σκορπιοί γέρνοντας
στην ιερή κουφάλα
σπλαχνογητευτές από κούνια
από καταβολής Κολόμβου Μαγγελάνου και λοιπών

 

[Τομάρι] Του Βάϊου Καλογριά

Ζητωκραυγές, αλλήθωρες
Οι άνθρωποι και τα ξόανα
Όρισαν σύνορα
Το ασήμαντο διαβαίνει
Απολίθωμα
Στην απαράβατη αξία σου
Επιτάσσομαι
Παράφορος
Κύπελλο αυτούσιο
Το χάσμα της παράκρουσης
Η κόψη
Μολυβένια και μετέωρη
Σφύζει
Αγανάκτηση του παραπετάσματος
Απαγχονίζω
Πνιγμένο το αντίο
Που ξαπόστειλες
Σαν έντομο
Που περπατά
Βαρύ κι ασήκωτο
Πάνω στο μαύρο δέρμα σου
Και σε τρομάζει
Η ερπύστρια της πορείας του
Απ’ το μαύρο δέρμα σου
Με εκσφενδόνισες
Παραμερίζοντας την αλήθεια
Που ξεστόμισα αδιάντροπος
Την μαύρη αλήθεια μου
Αγνοώ εάν τη δέχτηκες
Αν σε διασκέδασε
Ή σε κατάβρεξε
Χέρι τρεμάμενο
Δεν αποσιώπησε
Ό,τι πυροδοτεί η διασταύρωση
Η επιτήδεια
Του βλέμματος

Ακροβατώ ακανόνιστα
Στο ανήκουστο
Ο μαρασμός εκδιώκει
Την εντύπωση
Συσπώμαι
Ινδικός χρυσή θάλασσα
Τείχος ψυχροπολεμικό
Του δάσους
Το ευθαλές
Αστικό σκοτείνιασμα
Μην ξανοίγεσαι
Παράφραση
Της περίθλασης
Σμήνος νυχτόβιας όρασης
Δύο κλεισίματα
Ερμηνεύω ναι
Κι ένα όχι
Μαργαριταρένιο αργύριο
Αναζητώ
Τη μυστική σου
Συγκατάθεση
Και κρίνοντας
Από τις πιθανότητες
Βουνά
Ράχες του αδιαχώρητου
Της παρουσίας σου
Και κόκκος της κανέλας
Η καθήλωση
Στην εξορία μου
Πειραχτήκαμε
Κοιμούμενοι
Κρυμμένοι
Απ’ τη μόνιμη εξονυχιστική ανάκριση

Κεραία ήσσονος
Τα μικροσκοπικά πρωτοπαλίκαρα
Και η ασέλγεια
Στο σώμα της στιγμής
Το πάντα άγουρο
Θαρρώ
Ως ανένδοτος
Θα διαδεχτώ
Την ήττα
Μ’ αξιοπρέπεια
Αποβιβάζομαι
Σ’ αιθέρες
Που λοξοκοιτάς
Θαυμάζοντας
Στην κενότητα
Που απαρτίζει
Την διπρόσωπη μου σύγχυση
Αμόρφωτος των μηνυμάτων
Σε ασυνέχειες
Δικό σου
Υπέρτατο
Χώνω
Τις λέξεις
Μοναχά
Και μόνο από λέξεις
Στο μυαλό σου εισβάλλοντας
Όπου κι αν το ‘χεις
Με κατέβαλες
Ιώδες ξάστερο
Νήμα νοταρίου
Την ζαφορά γιάτρεψε
Του αγγίγματος
Ρέει
Από την επισκίαση του βραχίονα
Φάλαγγα
Η χαρακιά στο πανωχείλι σου
Μπερδέψου στην τροπή
Του τελειώματος
Και μετάγγισε
Θέρος
Στον ελλιπή
Χειμώνα μου

 

 

ΒΛΕΦΑΡΙΔΕΣ

Ξημέρωσα με συννεφιά στις φλέβες σήμερα.
Δεν θέλω παρότρυνση λήθης,
άλλωστε δεν μπορώ.
Βουιζει η μνήμη στο κεφάλι μου
σαρώνοντας δευτερόλεπτα.
Σε ακολουθώ πλάθοντας τη στάχτη.

Γιατί δεν είναι τίποτα χρυσο;
Γιατί όλες οι σόλες μας κόλλησαν στην άσφαλτο;
Γιατί δε μιλάς;

Είχε ομίχλη άδικη η μέρα μας.
Σε σκοτώνω.
Να σ' έχω για παντα.
Να σ' έχω αρπακτικά.

Η ουσία είναι ενα ον ανισόρροπα δίκαιο.

Δεν πιστεύω, θα λιώσω.
Δεν πονάω, μονο πονάω.
Μόνο σύρμα στα μάτια.
Έχει μπλεχτεί στις βλεφαρίδες.
Μόνο ανοιχτά.
Μόνο βλέπω.
Μη βλέπω, γίνεται;

ΤΚ