Δεσποινίς έμπνευση

"Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε,
μα εκεί που μ’ άφησες
Δεν πρόκειται ποτέ
να με ξαναβρείς".

— Μπέρτολτ Μπρεχτ / Το κομμένο σχοινί

 

This + rain = <3

 

Πέφτει ομίχλη
Και κατεβαίνω
Στους δρόμους
Είπα τόσα
Ευχήθηκα κι άλλα
Θολωσα το τοπίο
Για τα καλά
Είπα λέξεις
Άκουσα λέξεις
Κάτω απ το δέρμα μου
Υπάρχει μια αγάπη
Κάτω απ τη φούστα μου
Ενας πόθος
Και μες τη ψυχή μου
Αυτο το άυλο
Που δεν υπάρχει
Όμως το κράτησες
Στα χέρια σου σφιχτά.

Μ.Λ


 

 

Τραύματα - Ελίνα Τραϊφόρου

Έχω ένα καρφί στο λαιμό
και δυο στα γόνατα
κρεμιέμαι ανάποδα
σε μαύρο φόντο
γελώ τον πόνο για λίγο
με τις γραμμές των φρυδιών μου
η μία που καταλήγει σε απρόσφορο γέλιο
η άλλη πρόσφορο του γελωτοποιού
ώσπου να κολυμπήσω στο αίμα
ώσπου κολυμπάνε σμέρνες
κομματιάζοντας τη σάρκα μου
για να στηρίζομαι πάνω της με τα χέρια
όπως κάνει κατακόρυφο ένα παιδί
σε μια παραλία με πέτρες
ρωτώντας πόσο κοστίζει
η ηρεμία στον ουρανό
Κι έπειτα τρίζω τα δόντια
σαν να τρέχω σε παλιές σκάλες
Κατάβαση
Κατάβαση
για να μάθω πώς ακονίζεται η ταραχή
του τυφλοπόντικα
υπόγεια
Γι αυτό φοβάμαι τα αιχμηρά αντικέιμενα
μαχαίρι
ψαλίδι
κονσέρβα
Αλλά κυρίως τα αιχμηρά υποκείμενα
ανθρώπους που με πληγώνουν
ή εγώ που πληγώνω ανθρώπους
ή πάλι εγώ που πληγώνω τον εαυτό μου
Κι ακόμα περισσότερο φοβάμαι τις αιχμηρές έννοιες
έρωτας
θάνατος
μνήμη
Όμως θα κοπώ
απ’όλα τούτα στο σκοτάδι
για να γεμίσω τρύπες
ξεριζώνοντας το πρωί
ένα καρφί στο λαιμό
και δυο στα γόνατα
ξεκρέμαστη
πέρα δώθε
ζούδι που επιμένει να χορεύει
γύρω από την ενέργεια μιας αιμάτινης χορδής
του αγαλήνευτου ουρανού

 

moodares*

 

iv.

Τι είναι το στόμα σας για εμένα;
Κύπελλο θυμιάματος θλίψης,
Δέντρο φύλλων κοφτερών,
Εν’ ανυπόμονο ψηλό καράβι,
Φαρέτρα έξοχων βελών.

Τι είναι το στήθος σας για εμένα;
Λουλούδι νέας προσευχής,
Ποίημα σταθερού φωτός,
Λιμνούλα ατάραχων πουλιών,
Τόξο που τραβηγμένο ταλαντεύεται.

Τι είναι το σώμα σας για εμένα;
Θέατρο τέλειας σιωπής,
Άρμα κόκκινης ταχύτητας •
Και Ω, τα πόδια αχνά
Λευκών μαλλιών επιθυμίες !

e.e. cummings
Μετάφραση Σ.Φάβρος

 

 

Αιμορραγω
Αυτός ο χειμώνας
Δεν μ'ακουμπα
Βάζω το κόκκινο
Κραγιόν μου
Περιμένω
Αιώνες
Να ρουφήξεις
Τη ψυχή μου
Να γλειψεις τα κόκαλά μου

Μα έχουν μπει
Στη ζωή σου οι όροι
Κι εγώ ελεύθερη
Δυο ανάσες δρόμο
Απ το δικό σου πάθος
Μυρίζω το άρωμά σου
Που ξεθυμαινει αργά
Απ'τη ξεχασμένη σου
Ζωη.

Μ.Λ

 

 

 
~Why can't people live in the water?
It's so peaceful here...
But over there is hell
Why am I a human?
These hands and feet
Eyes, mouth, and ears
My hair
My nose that's taller than others
I don't want any of this at all
If I'm only gonna get hurt, I don't want my heart
I'm definitely...
Not fit to be a human
Damn it...
-Were you crying?
...Fujishima
-No..
-It was pretty obvious
... Kanako Fujishima
The one and only beautiful creature on Earth
- What's wrong with your face?
- What?
- Hey, look at that
- Here you go
My eyes, mouth, ears, and nose
All exist in order to feel you
My hands...:-no
Exist in order to connect with you-no
And my feet...
Kanako!
- See you!
Exist in order to chase you
The reason why I'm still willing to be human
Is probably because you're in this world
Isn't it?~

 

ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

«Άνθη του φθινοπώρου»

Μέσα στη νύχτα μου γλιστρούν σιωπές
Μαύρες βροχές με ταξιδεύουν
στις μακρινές φαιόχρωμες πεδιάδες
Οι άνεμοι με οδηγούν στις ρίζες των βουνών
Ανέγγιχτη ώρα: Οι εποχές διαχέονται με άλικες πνοές
κι ένα φθινόπωρο χρυσό κατασταλάζει
Στο κούφιο χάος των γκρεμών τα νηπενθή ανάβουν
ισχνές ανθοφορίες της ερημιάς
που ωστόσο σπινθηροβολούν στη μνήμη
Άνθη του τρυφερού φθινόπωρου
αφήστε να με συναντήσει η έσχατη χαρά
μετά την πτώση μετά την τέφρα και τη μοναξιά
να σπινθηροβολήσω μαγικά
άνθος κι εγώ πανέρημο
σε κάποια αδόκητη στροφή της μνήμης (Από τη συλλογή

«Σκοτεινός μαγνήτης», εκδ. Άλως, 1989)

 

Αιτία θανάτου ¨παρορμητισμός¨
Πέθανε από υπερβολική δόση παρορμητισμού
Η συνταγή βρέθηκε δίπλα στο άψυχο από αιώνες σώμα

Και ένα σημείωμα με παιδικές ζωγραφιές
Να προδίδει την συναισθηματική ανωριμότητα
Κατανοητό μόνο για όσους νοσούν ακόμα

Η διαδικασία υπογραφής της τελικής πράξης
Πήρε μόνο λίγα λεπτά
Ακαθόριστη και αναπόφευκτη

Τα νέα του θανάτου διαδόθηκαν ευχάριστα
Γρηγορότερα και από την αστραπή
Τέτοια αγάπη της είχαν

Ο θρήνος αναμενόμενα ανύπαρκτος
Λίγα δάκρυα χύθηκαν αναίτια
Χάρη στην σκόνη του αέρα

Τώρα όλα σώπασαν
Οι φωνές, τα γέλια και κυρίως το μυαλό
Το μυαλό που την βασάνιζε δίχως οίκτο

Σιωπή, ησυχία, και ένα φως λευκό
Πάνω σε σελίδες άχρωμες, ατσαλάκωτες
Μα παντελώς αδιάφορες.

Erina Espiritu