Δεσποινίς έμπνευση

ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Είναι δύσκολο να 'σαι παιχνίδι κουρδιστό.
Είσαι πάντα εκεί, να σ' αρπάξουν και να παίξουν.
Η τόση προθυμία είναι δουλεία και έρπης στα μάτια.
Το ξέρεις και θλίβεσαι
Όμως τι να κανεις;
Τι να διεκδικήσεις;
Εχεις ιδιοκτήτη.
Είσαι ενα παιχνιδι κουρδιστό.
Αν έπαιρνες μπαταρίες θα ξεκουραζοσουν μέχρι να στις αλλάξουν.
Αν πάθαινες βραχυκύκλωμα θα ξεκουραζοσουν μέχρι να σε επισκευάσουν.
Μα είσαι παιχνίδι κουρδιστό.
Εσύ δε χαλάς, μόνο παίζεις.
Θα ξεκουραστείς όταν σπάσεις.

ΤΚ

 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ - Λουί Αραγκόν

Τίποτα δε χαρίστηκε στον άνθρωπο ποτέ. Μηδέ η δύναμή του,
Μηδέ αδυναμία, μηδέ καρδιά. Κι όταν νομίζει πως
Τα χέρι’ ανοίγει, ο ίσκιος του είναι σωστός σταυρός
Και μνέσκει μες στη χούφτα του της ευτυχίας του η σποδός
Είναι μια προδοσία φριχτή κι αλλόκοτ’ η ζωή του.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Η ζωή του... Μοιάζει σε στρατιώτες με στολές
Μα δίχως όπλα, για έναν άγνωστο σκοπό ταγμένους.
Τι κι αν τους έβρεις το πρωί ετοιμασμένους,
Αυτούς, οπού το βράδυ θα τους δεις αβέβαιους, νικημένους;
Πείτε μονάχα: η ζωή μου! Και βαστήχτε των δακρύων σας τις πηγές...
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Ωραία μου αγάπη, καλή μου αγάπη, οδύνη και πλάνη,
Μαζί μου σ’έχω, μέσα μου, σαν πουλί πληγωμένο·
Κι όλοι γύρω μάς βλέπουν μ’ένα βλέμμα χαμένο,
Ξαναλέγοντας, πίσω μου, κάθε λόγο που είχα πλεγμένο
Στα μεγάλα τα μάτια σου –κι έχει τώρα πεθάνει...
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Ο καιρός να μάθουμε να ζούμε έχει διαβεί...
Κλαίνε στην ένωσή τους οι καρδιές μας κάθε βράδι,
Για το σπαθί της δυστυχίας που της χαράς το υφάδι
Κόβει, για τις λύπες που πληρώνουν ένα χάδι,
Τα όσα δάκρυα για μια κιθάρας πνοή.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Δεν υπάρχει αγάπη, σαν κισσός στον πόνο να μη στρέφεται,
Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε πεθαίνει,
Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε μαραίνει,
Και της πατρίδας όχι πιότερο η αγάπη η βλογημένη
Δεν υπάρχει αγάπη που απ’ το κλάμα να μη θρέφεται.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Κι όμως, μ’ αγάπη εμείς οι δυο είμαστε δεμένοι!

Μετάφραση: Αντώνης Φωστιέρης

 

 
Σήμερα κυμαίνομαι πάλι, δίχως να παίρνω μια απόφαση
κυμαίνομαι και σήμερα
δεν μας ενδιαφέρει ανάμεσα σε τι κυμαίνομαι.

Γιώργος Β. Μακρής

 

Au loin ta vie me parvient
véritables flammes
veritable feu
Je suis au milieu
et je baigne
dans ton petit lac
Océan brûlant
fleur de fruit rouge extasiée
Au loin ton rêve me parvient
il me touche
et je le touche
Sa bouche dans mon sommeil
est une véritable bouche
qui prononce mon véritable prénom
Océan bien réel et troublant
Du fond de mes pensées
j'embrasse ta véritable présence au monde

jacques dor / Véritable | art: Jana Brike

 

 

"Και ως η μέρα είναι η περιοχή των δέντρων και των λουλουδιών, έτσι κι η νύχτα είναι η περιοχή των φαντασμάτων και των κρουνών. Τοποθετείς τη σκάλα στον τοίχο, και με πολλή πολλή προσοχή περνάς "από την άλλη μεριά".
"Ικεσία" - Νίκος Εγγονόπουλος

 

 

Το βέλος

Έλα να παίξουμε. Εσύ θα μου ξεκουμπώνεις ένα ένα τα κουμπιά κι εγώ θα σου λέω από ένα όνειρο για το καθένα. Γυμνή η πλάτη μου, θα δεις, σχηματίζει ένα τόξο. Αλύγιστο. Όταν μπορέσεις, σκάλισε μου, σε παρακαλώ, ένα βέλος.

Δανάη Σιώζιου

 

Άτιτλο

«Είναι πολύ ενοχλητικός αυτός ο μικρός» είπε.
Τα σκυλιά είναι αμφισεξουαλικά, σκέφτηκα και τα έκανα χάζι όταν αλληλοέγλυφαν τα αυτιά τους.
«Πολύ πρόστυχο σκυλί, πολύ πρόστυχο» είπε και ωρυόταν να γυρίσει ο μικρός στο κρεβάτι του με αυτή τη γεροντίστικη φωνή που βρωμάει κατινιά και τσιγαρίλα.
Οι τοίχοι κίτρινοι, χαλασμένοι σωλήνες, υγρασία, καπνός.
Σάπιοι άνθρωποι σάπια σπίτια.
«Πολύ ενοχλητικός, Μίκυ γρήγορα σπίτι σου" ούρλιαξε.
Βρωμάνε οι σαρδέλες και τα καμένα καφεδάκια και αυτή η γεωργιανή που έχουν μέσα με το πρόστυχο βάψιμο μου φέρνει αναγούλα, ξέρει λέει να παίζει τη σονάτα του σεληνοφώτος.
Μη τυχόν και κάτσει κάνεις διπλά μου. Να χτυπούν τα χείλη τους σαν καμηλοπαρδάλεις και να βουτούν τα κίτρινα νύχια τους μέσα στη λαδωμένη σαλάτα, σκέφτηκα.
"Μίκυ θα σου σπάσω το κεφάλι" ούρλιαξε και αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα της.

Κατερίνα Καδάλο

 

Εγώ

Ένα ανέστιο,
κατακερματισμένο σώμα
παρατηρεί στον καθρέφτη
ανθρώπους που μιλούν
που τρώνε
που μυρίζουν
που σκέφτονται
που γδύνονται
που τρίζουν
που χάνονται
που κλέβουν
που χορεύουν
που αγκαλιάζονται
που εισπνέουν
που χαϊδεύονται
που γελάνε
μονάχοι
Τη δέκατη ένατη νύχτα
τυλίγεται με χιλιάδες αντικατοπτρισμούς
υψώνεται σ΄ ένα ζευγάρι ροζ κοθόρνους
και φυγαδεύει ένα-ένα τα μέλη του
μέσα στο λυτό σκοτάδι
Περπατάει δίπλα σε γυμνούς νέους
προσπαθώντας να βγει απ΄την απελπισία της φαντασίας του
Μα οι σπίθες που βγαίνουν απ΄τα μάτια τους
δεν αρκούν για να το φωτίσουν
και χωρίς το φως δεν έχει μορφή
χωρίς το φως
δε μπορεί να εντοπίσει το εγώ του

Andie Andie

 

 

Collage by Katie Mc Cann

"Η Καρδιά αποζητά την Ηδονή- αρχικά-
Και έπειτα - εξαίρεση απ' τον Πόνο-
Και έπειτα-εκείνα τα μικρά Αναλγητικά
Που νεκρώνουν το βάσανο-"
(από ένα ποίημα της Emily Dickinson)

 

Όνειρα βουτηγμένα σε φορμόλη - Erina Espiritu

η αλαζονεία δεν έχει τέλος
δεν έχει και φίλους
ζει στα σκοτεινά καλύβια
μιας παρατημένης επαρχιακής
σύζευξης νεόπλουτων
αναπτύσσεται στα σαλόνια
καλών κοινωνιών υπό τους ήχους ακριβών κρυστάλλων
και τρέφεται με τον ιδρώτα της αγωνίας για αναγνώριση

ονειρεύεται να κατακτήσει μια Νέα Γη
απάτητα όρη, να καρφώσει στα σπλάχνα τους σημαίες
και να φωτογραφηθεί δίπλα σε ήρωες πολέμου
αναζητά το ύψος
και βλέπει την μορφή της σε κάθε επιτυχία
ένας απίστευτος πλούτος
ένας αμύθητος θησαυρός
προστατευόμενα είδη
μεταλλαγμένες ανθρώπινες ανάγκες
και όνειρα βουτηγμένα σε φορμόλη

η αλαζονεία δεν αφήνει το τίποτα
να γίνει κάτι