Δεσποινίς έμπνευση

heaρτ μοοδ~

 

Under The Balcony by Oscar Wilde

O beautiful star with the crimson mouth!
O moon with the brows of gold!
Rise up, rise up, from the odorous south!
And light for my love her way,
Lest her little feet should stray
On the windy hill and the wold!
O beautiful star with the crimson mouth!
O moon with the brows of gold!

O ship that shakes on the desolate sea!
O ship with the wet, white sail!
Put in, put in, to the port to me!
For my love and I would go
To the land where the daffodils blow
In the heart of a violet dale!
O ship that shakes on the desolate sea!
O ship with the wet, white sail!

O rapturous bird with the low, sweet note!
O bird that sits on the spray!
Sing on, sing on, from your soft brown throat!
And my love in her little bed
Will listen, and lift her head
From the pillow, and come my way!
O rapturous bird with the low, sweet note!
O bird that sits on the spray!

O blossom that hangs in the tremulous air!
O blossom with lips of snow!
Come down, come down, for my love to wear!
You will die on her head in a crown,
You will die in a fold of her gown,
To her little light heart you will go!
O blossom that hangs in the tremulous air!
O blossom with lips of snow!

 

 

this is where the voice in the back of hr head comes from.

 

 

Κόκκινο ποίημα

Στάζανε οι λέξεις κάτι κόκκινο
αίμα, χρώμα
κάτι κόκκινο έσταζαν οι λέξεις
και το ποίημα έδειχνε αιμόφυρτο

αλλά κι αν ήτανε κρασί
κόκκινο, κατακόκκινο
και μεθυσμένο το ποίημα
αιμόφυρτο θα έδειχνε

σαν το πρώτο παιδικό ποδήλατο
που σκουριασμένο στο υπόγειο
ανακαλεί μνήμες δεκαετιών
κι ακόμα κοκκινίζει τα γόνατα
με ματωμένες αταξίες

Η Ποίηση είναι, μην ανησυχείς
φεύγει μόνο με αποδόμηση κυττάρων
κι ίσως με τη σιωπή της γνώσης
κάνει τα όνειρα αληθινά
κι ας είναι αιμόφυρτα ή μεθυσμένα

Γιώργος Δουατζής
 

 

Ολο το πάθος θέλει αιωνιότητα - Friedrich Nietzsche:

Ω άνθρωπε! Να είσαι προσεχτικός!
Τι λένε τα βαθιά μεσάνυχτα;
«Κοιμήθηκα, κοιμήθηκα -,
Από το βαθύ όνειρο ξύπνησα: -
Ο κόσμος είναι βαθύς,
Και βαθύτερος απ΄ότι σκέφτηκε η ημέρα.
Βαθιά είναι η θλίψη του -,
Πάθος - βαθύτερο ακόμα κι από θλίψη:
ο πόνος λέει: Υπέφερε!
Αλλά όλο το πάθος θέλει αιωνιότητα -,
- Θέλει βαθιά, βαθιά αιωνιότητα!» (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

Κάνεις γκριμάτσες και μαδιέται η
καρδιά μου
μιλώ με τη μύτη
λύνονται τα μαλλιά μου
γελάς
ανοίγεις το στόμα
αλαφρωμένο κι άδειο σα μια λεχώνα
πηδώ στην αγκαλιά σου
μια κουστωδία χωρατά
προβαίνει ξάφνου
το κρεβάτι μου βουλιάζει μέσα στη νύχτα
τα φουστάνια μου πέφτουν
γελάς.

Τζόις Μανσούρ

 

 

δρeaμ.

 

Η ΛΙΣΤΑ
Δεν έχω χαρακτηριστικά, ουτε μνήμη.
Εχω μοιρολατρία.
Και ειδωλολατρία.
Μια ραπτομηχανή.
Εναν μεγεθυντικο φακό.
Και σχοινιά.
Έχω πικρία.
Έχω κομμένα συρματοπλέγματα,
ανύπαρκτα όρια.
Δεν έχω πουτανια.
Κι ας θέλω τόσο.
Δεν έχω νύχια.
Ουτε αφαλό.
Ουτε απορίες.
Έχω αναμνήσεις.
Δεν έχω τύχη,
ούτε σχέδιο.
Έχω λίγα και πολλά.
Έχω άγκυρες.
Και αδέλφια.
Και λιμάνια.
Και πουλιά.
Έχω ταχυπαλμια.
Έχω φωτοφοβία.
Δεν έχω λύσεις
ή αναλύσεις
ή στόχους.
Δεν έχω έρωτα.
Έχω παλίρροια.
Έχω εικόνες.
Δεν έχω αέρα.
Δεν έχω αέρα.
Έχω κενό.
Έχω μιά αγκαλιά σκουλίκια.
Και μια αγκαλιά λεβάντες.
Έχω κι αγάπη, το άυλο πλάσμα που λιώνει.
ΤΚ

 

@Μαντλίν συγχαρητήρια για το ανθολόγιο.

 

Now the Sirens have a still more fatal weapon
than their song, namely their silence…
Someone might possibly have escaped
from their singing; but from their silence, certainly never.
— Franz Kafka, The Silence of the Sirens