Δεσποινίς έμπνευση

Tο να βαφτίζεις τα γατιά, έχει μια δυσκολία…
δεν είναι επιπόλαιη κι ανάλαφρη ασχολία
καθόλου δεν τρελάθηκα και δεν το λέω αστεία:
κάθε μια γάτα , ονόματα πρέπει να έχει τρία!
ένα να τη φωνάζουμε στην οικογένειά της
ας πούμε, βίκτωρ, αύγουστος, τζωρτζίνα, ιπποκράτης
ας πούμε μέρλιν, τζόναθαν, αλόνζο, μανταλένα
καθημερινά ονόματα, καλά, συνηθισμένα.
να βρείτε ωραιότερα υπάρχουν ευκαιρίες
ονόματα για τζέντλεμεν και άλλα για κυρίες
ας πούμε, πλάτων , άδμητος, ηλέκτρα, ευρυάλη
μα όλα αυτά είναι κοινά και θα τα έχουν κι άλλοι.
μια γάτα όμως, να ξέρετε, θέλει και το δικό της
το δεύτερό της τ’ όνομα να ν ‘αποκλειστικό της!
για να μπορεί αφ’ υψηλού τον κόσμο να κοιτάει
και την ουρά της πάντοτε ψηλά να την κρατάει.
πρέπει να είναι όνομα μονάχα για μια γάτα:
χουρχούρης, για παράδειγμα, γλείψος, χνουδοπατάτα
κι άλλα πολλά τέτοιας λογής μπορώ να αναφέρω:
μπομπαλουρίνα, πιρπιρής, φρουφρου, τρελοκαμπέρω.
πέρα όμως απ’ αυτά τα δυο, υπάρχει κι ένα άλλο
τ΄ όνομα το μοναδικό, το τρίτο, το μεγάλο
το όνομα το μυστικό, που άνθρωπος δεν ξέρει
και γάτα σ’ άνθρωπο μπροστά ποτέ δεν αναφέρει.
όταν σε διαλογισμό λοιπόν μια γάτα δείτε
πάντα ο λόγος είν’ αυτός και να το θυμηθείτε:
σ’ απύθμενους συλλογισμούς βρίσκεται βυθισμένη
για τ’ όνομα το άρρητο
το αρρητορητονιάρρητο
το όνομά της το κρυφό σκέφτεται μαγεμένη…

T. S. Eliot
Το Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του Γέρο-Πόσουμ
Μετ.Παυλίνα Παμπούδη, Γιάννης Ζέρβας

 

 

Στο πάζλ της αθωότητας έχεις κι εσύ να προσθέσεις ψηφίδες.
Δεν στεγνώνει το ξύλο και
δεν του λείπεται η φωνή,
κρατά ένα αίμα
ομιλητικό,
πάντα,
το κρύβει
κι από τα χρόνια και,
όταν παραστεί συγκυρία, ακούς
την ψαχνάτη φωνή του.
Από τα παιδικά μου χρόνια έρχονται οι μνήμες.
Εικόνες αβρές, ταγμένες σε μια μεταφυσική που δεν την ορίζω.
Λείπω αλλά είμαι παρών και ανασυνθέτω τα πράγματα.
Στο χρώμα υποτάσσονται όλα, στην εικόνα, στην ποίηση.
Κράτα τα με την συντόμευση που θέλει η μοίρα και αφιερώσου
στον νέο σκοπό.
Στο πάζλ της αθωότητας έχεις κι εσύ να προσθέσεις ψηφίδες.

Σ.Π

 

Παίρνουμε τους ανθρώπους σαν δεδομένα. Όταν πρόκειται για τη γυναίκα σου, η σχέση έχει τελειώσει. Όταν πρόκειται για τον άντρα σου, η σχέση έχει τελειώσει. Δεν υπάρχει πια περιπέτεια. Ο άλλος έχει γίνει ένα πράγμα, μία ευκολία. Ο άλλος έπαψε να είναι ένα μυστήριο για έρευνα. Ο άλλος έχει παλιώσει.
Και μην ξεχνάς πως τα πάντα νεκρώνονται με τον καιρό. Στην περιφέρεια τα πράγματα παλιώνουν, αλλά το κέντρο είναι πάντα νέο. Στην περιφέρεια τίποτα δεν μένει νέο, επειδή κάθε λεπτό που περνά παλιώνει, τελματώνεται. Το κέντρο είναι πάντα νέο και φρέσκο. Η ψυχή σου δεν είναι παιδί ούτε νέος ούτε γέρος. Η ψυχή σου είναι απλώς αιώνια καινούργια. Δεν έχει ηλικία.
Μπορείς να κάνεις ένα πείραμα: Μπορεί να είσαι νέος, μπορεί να είσαι γέρος, κλείσε μόνο τα μάτια και θ’ ανακαλύψεις. Δοκίμασε να αισθανθείς τι είναι το κέντρο σου, νέο ή γέρικο; Θα αισθανθείς ότι το κέντρο δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι πάντα ανανεωμένο, δε γερνά ποτέ. Γιατί; Επειδή το κέντρο δεν ανήκει στη σφαίρα του χρόνου.
Με το χρόνο, όλα τα πράγματα γερνούν. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος γεννιέται, το σώμα έχει κιόλας αρχίσει να γερνά. Όταν λέμε πως ένα παιδί είναι μιας εβδομάδας, σημαίνει ότι έχει γεράσει κατά μία εβδομάδα. Το παιδί προχώρησε κιόλας επτά μέρες προς το θάνατο.
Αργά ή γρήγορα θα πεθάνει.

Ό,τι περνάει στη σφαίρα του χρόνου, γερνάει. Τη στιγμή που μπαίνει στο χρόνο, αρχίζει να γερνάει. Το σώμα γερνάει, η περιφέρεια γερνάει. Δεν μπορείς να είσαι ερωτευμένος μαζί τους για πάντα. Το κέντρο σου, όμως είναι πάντα νέο. Είναι αιώνια νέο. Από τη στιγμή που ήρθες σε επαφή μαζί του, ανακαλύπτεις την αγάπη κάθε στιγμή. Και τότε, ο μήνας του μέλιτος δεν σταματά ποτέ. Αν σταματήσει, τότε δεν επρόκειτο καθόλου για μήνα του μέλιτος. Ήταν απλώς μια γνωριμία.

Να θυμάσαι πως, σε μία ερωτική σχέση, πάντα κατηγορείς τον άλλον, αν κάτι δεν πάει καλά. Αν κάτι δεν συμβαίνει όπως θα έπρεπε να συμβεί, ο άλλος είναι υπεύθυνος. Αυτό καταστρέφει όλες τις πιθανότητες για μελλοντική ανάπτυξη.
Να θυμάσαι πως εσύ είσαι πάντα ο υπεύθυνος. Άλλαξε τον εαυτό σου και απαλλάξου από εκείνες τις ιδιότητες που σε βάζουν σε δυσκολία. Άφησε την αγάπη να σε μεταμορφώσει.
Οι έμποροι λένε, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Εγώ θα ήθελα να σας πω: Στον κόσμο των σχέσεων εσύ έχεις πάντα άδικο και ο άλλος έχει πάντα δίκιο.
Και έτσι αισθάνονται πάντα οι αληθινοί εραστές. Αν υπάρχει αγάπη, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα έπρεπε, ο κάθε ένας νιώθει για τον εαυτό του πως κάνει κάτι λάθος. Όταν το νιώθουν και οι δύο, τότε τα κέντρα ανοίγουν, τα σύνορα συναντιόνται. Όταν όμως νομίζεις ότι ο άλλος έχει άδικο, κλείνεις και τον εαυτό σου και τον άλλον. Ο άλλος αισθάνεται ότι κι εσύ έχεις άδικο. Και οι σκέψεις είναι μεταδοτικές. Αν νομίζεις ότι ο άλλος έχει άδικο, ακόμα κι αν δεν το λες, ακόμα κι αν χαμογελάς, και δεν δείχνεις πως νομίζεις ότι ο άλλος έχει άδικο, τότε ο άλλος το καταλαβαίνει από τα μάτια σου, από τις κινήσεις σου, από το πρόσωπό σου. Ακόμα κι αν είσαι ένας ηθοποιός, μεγάλος ηθοποιός, και μπορείς να φτιάξεις το πρόσωπο, και τις κινήσεις σου ανάλογα, ακόμα και τότε, το υποσυνείδητο στέλνει συνεχώς μηνύματα: Έχεις άδικο. Κι όταν κατηγορείς τον άλλον, ο άλλος αρχίζει να αισθάνεται ότι εσύ έχεις άδικο.

Οι σχέσεις καταστρέφονται πάνω σε αυτό τον βράχο. Κι ύστερα οι άνθρωποι κλείνονται. Όταν κατηγορείς κάποιον, τότε εκείνος προστατεύει τον εαυτό του, οχυρώνεται. Τότε συμβαίνει το κλείσιμο.
Να θυμάσαι πως στην αγάπη έχεις πάντα άδικο. Και τότε υπάρχει πιθανότητα να νιώσει και ο άλλος το ίδιο. Κι όταν οι εραστές είναι κοντά, ο ένας στον άλλον, τότε οι σκέψεις κυλούν από τον έναν στον άλλον. Ακόμα κι αν δεν μιλούν και είναι σιωπηλοί, επικοινωνούν.
Η γλώσσα δεν είναι για τους εραστές, για τους ερωτευμένους. Για τους εραστές, η σιωπή είναι αρκετή. Χωρίς να λένε τίποτα, εξακολουθούν να μιλούν.
Αν πάρεις την αγάπη ως σαντάνα (θεϊκό – διαλογισμό), ως εσωτερική πειθαρχία, τότε μην κατηγορείς τον άλλον. Προσπάθησε να βρεις τι δεν πηγαίνει καλά μ’ εσένα και πέταξε εκείνο το σφάλμα από πάνω σου. Δεν θα είναι εύκολο, επειδή θα πληγώσει την υπερηφάνεια σου. Θα είναι δύσκολο, επειδή δεν θα μπορείς να είσαι κατακτητικός και κυριαρχικός. Όταν έχεις κατακτήσει τον άλλον, είσαι πιο ισχυρός. Αλλά αυτό θα καταστρέψει τον εγωισμό σου. Γι’ αυτό θα είναι δύσκολο.

Η καταστροφή του εγώ, όμως, είναι ο σκοπός. Απ’ όπου και να προσεγγίσεις τον εσωτερικό κόσμο, από την αγάπη, το διαλογισμό, τη γιόγκα, την προσευχή, όποιο μονοπάτι κι αν διαλέξεις, ο σκοπός είναι ο ίδιος: Η καταστροφή του εγώ. Πώς να ξεφορτωθείς τον εγωισμό σου.
Μπορεί να γίνει εύκολα με την αγάπη. Και γίνεται με φυσικότητα. Η αγάπη είναι η φυσιολογική θρησκεία. Οτιδήποτε άλλο είναι λιγότερο φυσιολογικό. Κι αν δεν μπορέσεις να δουλέψεις με την αγάπη, θα είναι δύσκολο να δουλέψεις με οτιδήποτε άλλο.
Και μην πολυσκέφτεσαι τις περασμένες ζωές, μην πολυσκέφτεσαι το μέλλον. Το παρόν είναι αρκετό. Μην σκέφτεσαι ότι η σχέση προέρχεται από το παρελθόν. Έρχεται από το παρελθόν, αλλά μην το σκέφτεσαι, επειδή τότε θα μπλεχτείς ακόμα περισσότερο. Κάνε τα πράγματα εύκολα.
Τίποτα δεν είναι αποκομμένο. Είχες σχέσεις στο παρελθόν. Αγάπησες, μίσησες, έκανες φιλίες και έκανες εχθρούς. Κι αυτό συνεχίζεται είτε το ξέρεις είτε όχι. Υπάρχει πάντα. Αλλά, αν αρχίσεις να το πολυσκέφτεσαι, θα χάσεις την παρούσα στιγμή.

Να σκέφτεσαι λοιπόν σαν να μην υπάρχει παρελθόν, και να σκέφτεσαι σαν να μην υπάρχει μέλλον. Ετούτη η στιγμή είναι ό,τι έχεις. Να φέρεσαι σαν να είναι αυτή η στιγμή το παν και βρες τη λύση: Πώς να μετασχηματίζεις την ενέργειά σου σε ένα φαινόμενο αγάπης, αυτή τη στιγμή.
Εκείνο που έχει σημασία είναι το να είσαι στο εδώ και τώρα. Βρες το δρόμο σου. Αν μπορέσεις να τον βρεις με μία σχέση, πολύ ωραία. Αν δεν μπορέσεις να τον βρεις με τις σχέσεις, τότε βρες τον με την μοναχικότητά σου. Αυτοί είναι οι δύο δρόμοι. Αγάπη σημαίνει να βρεις το δρόμο σου με τις σχέσεις και διαλογισμός να τον βρεις με τη μοναχικότητά σου. Αγάπη και διαλογισμός. Αυτοί είναι οι δύο δρόμοι.
Να αισθανθείς ποιος σου ταιριάζει. Τότε βάλε όλη σου την ενέργεια, και προχώρησε σ’ εκείνο τον δρόμο.
_Osho

 

[...]
Μαζί με αυτή την πνευματική αγάπη που αισθάνομαι για εσένα, υπάρχει και μία άγρια, ζωώδης λαχτάρα για κάθε εκατοστό του κορμιού σου. Για κάθε μυστικό και επαίσχυντο κομμάτι του. Για κάθε μυρωδιά και κίνησή του. Η αγάπη μου για εσένα μου επιτρέπει να προσευχηθώ για την αιώνια ομορφιά και τρυφερότητα που βλέπω στα μάτια σου, αλλά και να σε βάλω κάτω και να σε γαμήσω από πίσω, όπως ένας χοίρος τη γουρούνα του, ενώ απολαμβάνω την προστυχιά του σηκωμένου φορέματος και των άσπρων, κοριτσίστικων εσωρούχων σου και την ταραχή στα κόκκινα μάγουλα σου και τα ανακατεμένα μαλλιά σου.
Τζέημς Τζόυς | Γράμματα στη Νόρα
(Photo: James Joyce and Nora Barnacle | 1931)

 

 

Frida & Kafka

Υπέρδιπλο κρεβάτι, αλλά ή πάνω μου ή σε μια γωνιά του κρεβατιού πάνω στο φουστάνι μου, πρέπει. Χαλάλι σας...
"Είν’ η γαλή αντιπαθής εις τους κοινούς ανθρώπους.
Μαγνητική και μυστική, τον επιπόλαιόν των
κουράζει νουν· και τους χαρίεντάς της τρόπους
δεν εκτιμούν.
Aλλ’ είναι της γαλής ψυχή η υπερηφάνειά της.
Το αίμα και τα νεύρα της είν’ η ελευθερία.
Ποτέ δεν είναι ταπεινά τα βλέμματά της.
Εν των παθών της δε τω πάντοτε κρυπτώ,
εν τη καθαριότητι, εν τη ηρεμία
και καλλονή των στάσεων, τη εγκρατεία
ενδείξεων, πόση λεπτή αισθήσεων αγνότης
ευρίσκεται. Ότ’ αι γαλαί ρεμβάζουν ή κοιμώνται
τας περιβάλλει οραματισμού ψυχρότης.
Ίσως τριγύρω των τότε περιπλανώνται
φάσματα παλαιών καιρών. Ίσως η οπτασία
εις Βούβαστιν τας οδηγεί· όπου τα ιερά των
ήνθουν, και Pαμεσών τας έστεφε λατρεία,
κ’ ην οιωνός εις ιερείς παν κίνημά των.
(Η Γαλή - Κ.Π.Καβάφης - Κρυμμένα Ποιήματα 1877-1923)

 

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ή Εκ των υστέρων όψη των πραγμάτων
OLGA APOSTOLIDOU

Η ολοκληρωτική μου λήθη και το απόλυτο “δεν σε γνωρίζω” του σήμερα είναι η απόλυτη παρουσία σου και η ολοκληρωτική απορρόφησή μου από σένα του χθες. Όσο ήσουν - τόσο δεν είσαι. Η αντιστροφή της απόλυτης παρουσίας. Μόνο το απόλυτο μπορεί να είναι το απόλυτο. Μόνο μια τέτοια παρουσία μπορεί να γίνει τέτοια απουσία.
Όλα - χθες, τίποτα - σήμερα.
Η ολοκληρωτική λήθη μου και το δικό μου απόλυτο “δεν σε γνωρίζω” είναι ο αντίκτυπος (ενισχυμένος!) της δικής σας λήθης και της δικής σας μη αναγνώρισης - είτε με αναγνωρίζετε στο δρόμο, είτε όχι, είτε ζητάτε να μάθετε νέα μου, είτε όχι.
Αν δεν μ’ έχετε ξεχάσει όπως σας ξέχασα, είναι γιατί ποτέ δεν υποφέρατε από μένα, όπως υπέφερα εγώ από σας. Αν δεν μ’ έχετε ξεχάσει απόλυτα, είναι γιατί τίποτα δεν είναι απόλυτο σε σας, ούτε καν η αδιαφορία. Έφτασα στο σημείο να μη σας αναγνωρίζω - εσείς ούτε καν αρχίσατε να με γνωρίζετε. Εγώ σας ξέχασα, εσείς ό,τι είχατε από μένα μέσα σας δεν έφτανε καν για να με ξεχάσετε. Τί σημαίνει ξεχνάω κάποιον; Σημαίνει ξεχνάω πόσο υπέφερα απ’ αυτόν.
Δεν γνωρίζω πια ότι υπάρχετε, δεν γνωρίσατε ποτέ ότι υπάρχω.
Για να μπορώ εγώ, που χθες δεν γνώριζα τίποτε άλλο εκτός από σας, σήμερα να μη σας αναγνωρίζω, έπρεπε ακριβώς να μη γνωρίζω χθες τίποτε άλλο εκτός από σας. Η λήθη μου είναι για σας ένας ακόμα τίτλος ευγενείας. Ένα πιστοποιητικό της περασμένης σας αξίας.

Εκδίκηση εκ των υστέρων; Όχι. Εν πάση περιπτώσει, όχι δική μου. Κάτι (κάτι σπουδαίο!) εκδικείται για μένα και μέσα από μένα. Θέλετε να σας πω το όνομά του που δεν το ξέρω ακόμα; Ο έρωτας; Όχι. Η φιλία; Ούτε, αλλά κάτι πολύ κοντινό σ’ αυτήν: η ψυχή. Η πληγωμένη ψυχή μέσα μου και μέσα σε όλες τις άλλες. - Πληγωμένη από σας και από όλους τους άλλους, αιώνια πληγωμένη, αιώνια αναγεννημένη και άτρωτη, τελικά.
Το ανίατα άτρωτο.
Εκείνη εκδικείται αποσυρόμενη από σας που ήσασταν το σπίτι της, εκείνη που σας σκέπαζε ολόκληρο, πιο πολύ κι απ’ ό,τι η θάλασσα την ακτή - τώρα είστε γυμνός σαν την ακτή με τα απομεινάρια της παλίρροιάς μου: τσόκαρα, σανίδες, φελλούς, σπασμένα γυαλιά, βράχια -τους στίχους μου που τους έχετε για να παίζετε σαν παιδί που είστε- εκείνη εκδικείται τυφλώνοντάς με έως ότου να ξεχάσω τα χαρακτηριστικά σας, φωτίζοντας τα αληθινά που δεν θα είχα ποτέ αγαπήσει.

Μαρίνα Τσβετάγεβα, Γράμματα στον "Ελικώνα"

 

Εγώ δεν ξέρω, κοίτα, είναι τρομερό το πως βρέχει.
Βρέχει όλη την ώρα, έξω πυκνά και γκρίζα, εδώ κόντρα στο μπαλκόνι με σταλαγματιές πηχτές και σκληρές, που κάνουν πλαφ και συνθλίβονται σαν γροθιές μιά μετά την άλλη, τί αηδία. Τώρα εμφανίζεται μια σταγονίτσα στο πάνω μέρος στο περβάζι του παραθύρου, μένει τρεμάμενη απέναντι στον ουρανό που την κομματιάζει σε χίλιες σβησμένες λάμψεις, μεγαλώνει και ταλαντεύεται, τώρα θα πέσει και δεν πέφτει, ακόμα δεν πέφτει. Είναι κολλημένη με όλα της τα νύχια, δεν θέλει να πέσει και φαίνεται πως γατζώνεται με τα δόντια, ενώ της μεγαλώνει η κοιλιά, πια είναι μια σταγονάρα που κρέμεται μεγαλοπρεπής, και ξαφνικά, ωπ, να την, πλαφ, διαλύεται, τίποτα, ένας λεκές στο μάρμαρο.
Μα υπάρχουν κι αυτές που αυτοκτονούν, που παραδίνονται αμέσως, εμφανίζονται στο περβάζι και την ίδια στιγμή πέφτουν, μου φαίνεται ότι βλέπω το τρέμισμα του άλματος, τα ποδαράκια τους ν' απλώνονται και την κραυγή που τις μεθάει σ' αυτό το τίποτα της πτώσης και της εξαφάνισης. Θλιβερές σταγόνες, στρογγυλές αθώες σταγόνες.
Αντίο σταγόνες. Αντίο.

Julio Cortázar, Η Σύνθλιψη των Σταγόνων

 

 

Η νύχτα πάντα είναι επωδός…
Νύχτωσε· φέραν έναν καθρέφτη και τον κρέμασαν στην μεγάλη αίθουσα: ίσως για να μπουκώσουν το κενό με ψευδαισθήσεις.
Η εξώπορτα έμεινε ανοιχτή. Περνούσαν ζευγαράκια στον δρόμο.
Και κάτι σκυλιά που έμοιαζαν απόλυτα βαριεστημένα.
Εκείνος πήγε κοντά της και την φίλησε.
Φαινόταν πολύ όμορφη μέσα σ΄ αυτό το μελαγχολικό φως του βραδιού.
Τα μελαχρινά της την έκαναν πιο ιερή..
Το σπίτι βούλιαζε ολοένα.
Κι από φιλί σε φιλί μπάταρε σε μια διάσταση που δεν την ξέρει κανένας.
Στον καθρέφτη πέρασαν οι σκιές ενός θιάσου που σκηνοθετούσε πάνω στα χορικά της Άνοιξης.
Βακχικά ή Ανθεστήρια.
Την τύλιξε με το σακάκι του και αποκοιμήθηκαν μες την χλιδή ενός χρόνου αγώγιμου από όνειρα.
Λήξανε όλα.
Η νύχτα πάντα είναι επωδός…

Σ.Π

 

Έλα λοιπόν, πλησίασε, μικρέ μου Ερρίκο
μείνε μαζί μου απόψε
Δεν θα βρεις σ' αυτόν τον άθλιο κόσμο καμιά
που να μου παραβγαίνει σε ομορφιά
Κι ο αέρας φυσάει κι ο αέρας σφυράει
Λα λα λα λα λα λι
Λα λα λα λα λα λι
Ένα πουλάκι σκιάζει τον Ερρίκο
Δεν θα έρθω κι ούτε θα πλησιάσω
δεν θα μείνω μαζί σου απόψε
Γιατί είναι στη Χαρωπή Εύφορη Χώρα μια κοπέλα
που αγαπώ καλύτερα
Κι ο αέρας φυσάει κι ο αέρας σφυράει
Λα λα λα λα λα λι
Λα λα λα λα λα λι
Ένα πουλάκι σκιάζει τον Ερρίκο
Έγειρε κι ακούμπησε στο φράχτη
ίσα για ένα δύο φιλιά
Και με το σουγιαδάκι μες στο χέρι της
τον έκοψε κομμάτια
Κι ο αέρας βρυχάται κι ο αέρας θρηνεί
Λα λα λα λα λα λι
Λα λα λα λα λα λι
Ένα πουλάκι σκιάζει τον Ερρίκο
Έλα και πιάσε τον από τα κρινοδάχτυλα
Έλα και τράβα τον από τα ποδάρια
Και πέτα τον βαθιά και πέτα τον καλά
Στη στέρνα που βαθαίνει τριάντα μέτρα
Κι ο αέρας φυσάει κι ο αέρας σφυράει
Λα λα λα λα λα λι
Λα λα λα λα λα λι
Ένα πουλάκι σκιάζει τον Ερρίκο
Νick Cave / Henry Lee / Μπαλάντες για φόνους
Μετάφραση: Σοφία Νικολαϊδου
{ Στη φωτογραφία ο Henry Lee Lucas. Στην ιστορία των κατά συρροή δολοφόνων στις ΗΠΑ απαντά το όνομα ενός ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενου προσώπου, του Henry Lee Lucas {1936-1998}. O Ηenry Lee είχε ανατριχιαστικά παιδικά χρόνια: η αλκοολική και πόρνη μητέρα του τον βασάνιζε από γεννησιμιού του {σκότωνε τα ζωάκια του, τον έντυνε κορίτσι και τον έστελνε σχολείο, τον έδερνε και τον εξευτέλιζε. Μια φορά που το παιδί χτύπησε σοβαρά τον παράτησε τρεις μέρες αιμόφυρτο, με αποτέλεσμα ο Henry Lee να χάσει το ένα του μάτι}. Ο Henry Lee διέπραξε τον πρώτο του φόνο στα δεκαπέντε. Του αποδίδονται πάνω από 400 δολοφονίες. Σκότωνε και βίαζε. Καταδικάστηκε σε θανατική ποινή και πέθανε το 1998 στο Τέξας. Στο συγκεκριμένο τραγούδι υπάρχει το ενδεχόμενο ο Κέιβ να αντιστρέφει τις συνθήκες του πρώτου φόνου. Ο Henry Lee ήθελε σεξ. Ήταν η πρώτη του φορά. Παρέσυρε την κοπέλα, τη βίασε, τη σκότωσε, την έθαψε. Ομολόγησε το φόνο μετά από τριάντα χρόνια. Οι αστυνομικοί βρήκαν, με τις υποδείξεις του, τα υπολείμματα του βανδαλισμένου σώματος. Όταν διέπραξε το φόνο, ο Lee ήταν δεκαπέντε ετών.

 

 

[Happy Hour] του Αντώνη Αντωνάκου

Ακούω συχνά από διάφορα παπαγαλάκια και από μετανοημένους αριστερούς χριστιανούς πως αν ο καθένας μας ήταν σωστός και συνεπής και υπεύθυνος δεν θα φτάναμε ως εδώ. Αυτή η μεγαλοφυής μπούρδα η οποία απλώνεται χρόνια τώρα στις κουβέντες και στις όρθιες αναλύσεις, παρουσιάζει το πρόβλημα της κοινωνίας ως πρόβλημα των ατόμων που την αποτελούν. Αν τα άτομα ήταν σωστά λοιπόν, όλα θα πήγαιναν καλά και θα δούλευαν ρολόι. Οι συνθήκες, τα περιβάλλοντα, οι ιστορικές αναφορές, οι παραδόσεις λείπουν μεγαλοπρεπώς από τον ιδεοληπτικό αφορισμό του μαλάκα. Ο μαλάκας δεν βλέπει ταξικά συμφέροντα και ανθρώπινο πόνο. Δεν βλέπει την ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων αλλά το άτομο. Και φυσικά απαιτεί, το άτομο, να πειθαρχεί και να κάθεται στ’ αυγά του. Ο ίδιος μαλάκας επιδιώκει τη μέγιστη ιδιωτική ευτυχία. Χωρίς να μπορεί να καταλάβει πως η ατομική του ευθύνη είναι να βελτιώσει την ποιότητα των κοινωνικών σχέσεων και να γκρεμίσει απ’ το βάθρο του το φασιστικό παραλήρημα της εξουσίας που μας θέλει όλους διεφθαρμένους λουφαδόρους και διαπλεκόμενους. Το άτομο που έχει γίνει εαυτόφωτο κοινωνικό σκατό δεν μπορεί να πάρει χαμπάρι τα εγκλήματα που συντελούνται δίπλα του. Η αβιταμίνωση και η αναιμία των άλλων δεν είναι δικό του πρόβλημα. Τα παιδάκια του, το σπιτάκι του και το μουνί της αδερφής του περιφραγμένο με συρματοπλέγματα μη το γαμήσουν οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι, οι Αλβανοί, οι Αφγανοί, οι Πακιστανοί και δε συμμαζεύεται. Κι είναι αυτός ο Έλλην λεβεντομαλάκας που δεν διεκδικεί ζωτικό χώρο για τα παιδιά του. Που έχει συμβιβαστεί με τη μακάβρια συνθήκη, το να ζει με τα τέκνα του στο ίδιο σπίτι λόγω ανεργίας, λόγω φτώχιας, λόγω κρίσης, λόγω κακομοιριάς μέχρι αυτά να σαπίσουν και να γεράσουν και να μαραθούν πετώντας τη νεότητά τους στον καιάδα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και λοιπά άλλα νόστιμα και πενιχρά. Είναι αυτός που επιβάλει στα τέκνα του την κακογαμία, κρατώντας τα φοβισμένα μέσα στο πατρικό σιλό. Το μπουντρούμι της μιας και μοναδικής άποψης.