Δεσποινίς έμπνευση

Πιο μακριά να κάθεσαι
Να βλέπεις από απόσταση
Κι αν ενθουσιαστείς,
μην κάνεις το λάθος να πλησιάσεις
Μείνε εκεί
Σε λίγο, θα έρθει κοντά σου το πλήθος
Μείνε εκεί
Λίγο αργότερα, το πλήθος θα σε προσπεράσει

Αν πάλι από τη θέση που στέκεσαι
απογοητευτείς,
μη φύγεις.
Μη κάνεις πίσω
Σε λίγο, θα έρθει κοντά σου το πλήθος
Στάσου εκεί
Λίγο αργότερα, το πλήθος θα σε προσπεράσει

Πιο μακριά να κάθεσαι
Μην εστιάζεις

Εδώ λοιπόν
Να σεβαστείς του μέτρου την άπειρη διάσταση
Να μυηθείς στων φράσεων την απόλυτη διχογνωμία

Εδώ λοιπόν
Και εσύ και εγώ
Μόνο ν’ αναρωτιόμαστε
Προς τί η συνάθροιση τόσων εαυτών στη πόλη;

L.N.E

 

Τα παράσιτα

Κυλιέμαι.
Κυλιέμαι στο φως
το χαοτικό.
Κρατιέμαι.
Κρατιέμαι απ' του μυαλού μου
την κλωστή.
Κοιτιέμαι.
Κοιτιέμαι στον καθρέφτη
τον θαμπό
να δω του εαυτού μου
την αληθινή μορφή.
Ψαρεύω.
Ψαρεύω μεσ' την λίμνη
συναισθημάτων.
Για να βρω
την αληθινή πηγή
του πόνου.
Γελιέμαι
απ' τα παράσιτα
του μυαλού
γελιέμαι
απ' τα παράσιτα
του κόσμου

Σωπαίνω
ν' ακούσω τους παλμούς της δικής μου καρδιάς.
Σωπαίνω
σωπαίνω
σωπαίνω.

Αγγελική Σπανδωνίδου

 

Περί θανάτου.

Είναι κάποιοι δρόμοι που μυρίζουν πεύκο
και κάποιοι άλλοι που πασχίζεις να τους αφήσεις πίσω σου.
Είναι κάποιες μελωδίες που σε παγώνουν
και κάποιες άλλες που σε προσβάλλουν με τρόπο ανεπανόρθωτο.
Είναι κάποιες λέξεις που σε ανατριχιάζουν
κι άλλες που σε θυμώνουν σαν παιδί που χάνει το γέλιο του.
Είναι κάποιες μέρες που θέλεις να πετάξεις
και κάποιες άλλες που νιώθεις το θάνατο να σε ζυγώνει.

Αναστασία Κατσαρού

 

Ποιος νοιάζεται - Erina Espiritu

Είμαστε αναλώσιμοι και χρήσιμοι
Σαν τις ασφάλειες στον πίνακα του ρεύματος
Που δεν μπορούμε χωρίς αυτές σαν καούν
Μα τις αντικαθιστούμε αμέσως
Και αλίμονο αν δεν ήταν και έτσι.

Δεν αντέχεται η θλίψη, ούτε και η στεναχώρια
Ποιος νοιάζεται για τον θάνατο;
Ποιος μάχεται για τη ζωή;
Πώς να αντέξεις ένα προσωπικό δράμα που δεν σ΄αφορά;

Έτσι η γη γυρίζει
Ο ήλιος ανατέλλει πριν να δύσει ή... μετά;
Το φεγγάρι αδειάζει και γεμίζει
Και τ΄άστρα που μου έταξες ακόμα κρέμονται στον ουρανό

 

 

Το Εκείνο, το Εγώ και το Υπερεγώ - Erina Espiritu

Οι άνθρωποι γεννιούνται και κουβαλάνε από τις πρώτες ώρες της σύλληψής τους γονιδιακές καταβολές. Σύμπλεγμα δύο άλλων ανθρώπων, που με τη σειρά τους είναι πρωτίστως δημιουργήματα και κατ' επέκταση δημιουργοί.

Διαδρομή ήδη προγραμματισμένη, έμβρυο, παιδί, λανθάνουσα περίοδος, εφηβεία, ώριμη ηλικία, γηρατειά. Και σε όλη αυτή την πορεία, εξωτερικοί παράγοντες, εμπειρίες, επιθυμίες, ένστικτα, κοινωνία, ήθη, οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον διαμορφώνουν την προσωπικότητα του ατόμου.

Γεννιέσαι και από το πρώτο λεπτό δρας βάση ενστίκτου, πεινάς, πονάς, κρυώνεις, και απαιτείς να καλύψεις τις ανάγκες σου. Μεγαλώνοντας, το ένστικτο αρχίζει να καλύπτεται από το πρέπει, το σωστό, τους κανόνες, τα θέλω, τις προσδοκίες της οικογένειας, των φίλων, την ανάγκη της αποδοχής από τους συγκατοίκους σου στον πλανήτη "γη".

Οι επιθυμίες δεν σταματάνε κι η ανάγκη της ευχαρίστησης οδηγεί τον άνθρωπο να θέλει και να απαιτεί. Όταν όμως το θέλω μας βρίσκεται απέναντι στα θέλω των άλλων; Όταν η ευχαρίστησή μας προκαλεί δυστυχία ακόμα και στα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα; Πώς ενεργεί τότε το μυαλό; Ποιες παραμέτρους και όρια παρακάμπτει, μέχρι να ικανοποιήσει τη λίμπιντό του; Το "εγώ" του κάθε ανθρώπου έχει και τη δική του δυναμική. Για κάποιους αποτελεί θετικό εξισορροπιστή και για άλλους μοναδικό κριτήριο και έναυσμα για κάθε επιλογή και απόφαση.

Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση, θα προτιμήσουν να παρακάμψουν τα θέλω τους, προς ικανοποίηση των άλλων, έτσι νιώθουν ασφάλεια και αποδοχή. Επίσης ο φόβος δρα καταλυτικά στην αδυναμία έκφρασης των δικών τους επιθυμιών και αναγκών. Ζουν ως χαμαιλέοντες και εναρμονίζονται απόλυτα με τον περίγυρό τους, ακόμα και στην εξωτερική τους εμφάνιση, τρόπο ομιλίας, κίνησης, ντυσίματος. Έτσι εναρμονισμένοι μέσα σε ομάδες, προσπαθούν να ικανοποιηθούν από τα περισσεύματα χαράς. Υπάρχουν όμως και αυτοί που προτιμούν να χαθούν παντελώς μες την ανωνυμία τους, τη σιωπή και την άβουλη ύπαρξή τους.

Τα άτομα με ισχυρή προσωπικότητα από την άλλη, αδιαφορούν για τα κοινωνικά "πρέπει", ακολουθούν τις επιθυμίες και τις ορμές τους και βασικός στόχος είναι η ευχαρίστηση και η διατήρηση της ζωής σε ένα επίπεδο ικανοποίησης των ενορμήσεών τους. Ασυνείδητα πάθη γίνονται οδηγός στον δρόμο καλλιέργειας ισχυρής αυτοπεποίθησης.

Άνθρωποι με ιδιαίτερα ψυχικά και πνευματικά χαρακτηριστικά μας περιβάλλουν (και εμείς εκείνους) και καλούμαστε να "ζήσουμε". Να θέλουμε! Αυτό το θέλω που ξεπετιέται από παντού, δεν δαμάζεται και δεν ικανοποιείται εύκολα. Σε πιέζει, σε οδηγεί, σε διαμορφώνει. Πόσο ουτοπικό θα ήταν να μπορείς να φτάσεις σε σημεία κορεσμού της ψυχής και του πνεύματος χωρίς παράπλευρες απώλειες(  Πόσο ιδανικό σενάριο παιδικού παραμυθιού με το επιθυμητό και προσδοκώμενο τέλος( 

Και πόσο δύσκολη συνάμα φαντάζει αυτή η μικρή λέξη για κάποιους ανθρώπους. Να διεκδικήσουν, να απαιτήσουν, να ευχαριστηθούν, να καλυφθούν, να εξυψώσουν την ψυχική τους ευεξία, να περιορίσουν το στρες και να ενισχύσουν την ποιότητα ζωής τους. Με μια μικρή μόνο λέξη: "θέλω", μικρή μα τόσο ηχηρή, τόσο δυνατή και καταλυτική!

 

 

E. E. Cummings

i carry your heart with me(i carry it in
my heart)i am never without it(anywhere
i go you go,my dear;and whatever is done
by only me is your doing,my darling)
i fear
no fate(for you are my fate,my sweet)i want
no world(for beautiful you are my world,my true)
and it’s you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life;which grows
higher than soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

i carry your heart(i carry it in my heart)

 

Η ζωή μοιάζει με παιδικό ρούχο – είναι μικρή και χεσμένη.~

 

 

"Τώρα ναι" | Νίο
Θέλω να φύγουμε μου είπε.
-Να πάμε απ' την αρχή.
Χωρίς καβάτζα ξέγνοιαστοι.
Χωρίς Θεό ''λεύτεροι'' .
Κι ας φτιάξουμε μαζί το δικό μας Θεό
και όλα τα άλλα που οι στοχαστές σιχαίνονται.

Εγώ κι εκείνη μείναμε σ’ ένα σπίτι δίπλα στο ποτάμι. Καθημερινά φωτογράφιζε το πορτρέτο μου. Ποθούσε να αποκαλύψει κάτι που απουσίαζε απ΄ το πρόσωπο μου όμως υπήρχε στο βλέμμα μου. Κάτι που μπορεί κάποιος να συλλάβει μονάχα με τις αισθήσεις.

Με φωτογράφιζε κάθε μέρα στο ίδιο παράθυρο. Όποτε πήγαινα να της ποζάρω με σταματούσε. Η Χ έψαχνε μόνο την αλήθεια.
Συνήθισα με τον καιρό τόσο την ακινησία που κι όταν έλειπε παρέμενα στην ίδια θέση.
Τελευταία είχε πάει στην πόλη. Χρειαζόταν χημικά για τον σκοτεινό θάλαμο.

Δεκέμβρης 4:20μμ.

Ημίφως και καλή ώρα για να ανάψει κανείς μπάφο.
Στεκόμουν μπροστά στο παράθυρο και τα πορτρέτα με πρόσεχαν ακίνητα.
Πήρα τη φωτογραφική της μηχανή κι άρχισα να τα σημαδεύω. Ένα-ένα έπεφταν στο ξύλινο πάτωμα. Ήμουν το μόνο πορτρέτο που είχε μείνει όρθιο, όμως δεν με πρόλαβα γιατί η Χ άνοιξε την πόρτα κι έμεινα πάλι ακούνητος.

"Τώρα ναι" είπε, πριν με φωτογραφίσει.


 

 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΙΛΒΙΑ
για την Σίλβια Πλαθ

Ω Σίλβια, Σίλβια,
μ’ ένα νεκρό κουτί γεμάτο πέτρες και κουτάλια,
με δυο παιδιά, δυο διάττοντες
που τριγυρνούν αδέσποτοι σ’ ένα μικρό δωμάτιο παιχνιδιών,
με το στόμα σου στο σεντόνι
στο δοκάρι της στέγης, στη βουβή προσευχή,
(Σίλβια, Σίλβια
πού πήγες
αφού μου έγραψες
από το Ντεβονσάιρ
για την καλλιέργεια της πατάτας
και τη μελισσοκομία 
σε τι παραστεκόσουν,
πώς πλάγιασες μέσα του έτσι απλά;
Κλέφτρα! -
πώς σύρθηκες μέσα του
πώς σύρθηκες μονάχη
μέσα στο θάνατο που επιζητούσα τόσο έντονα,
για τόσο καιρό
μέσα στο θάνατο που και οι δυο μας λέγαμε πως ξεπεράσαμε
αυτόν που φορούσαμε στα λιπόσαρκα στήθη μας
αυτόν για τον οποίο μιλούσαμε τόσο συχνά, κάθε φορά
που κατεβάζαμε τρία έξτρα ντράι μαρτίνι στη Βοστόνη
τον θάνατο που μίλαγε για αναλυτές και θεραπείες
τον θάνατο που μίλαγε σαν πολύφερνη νύφη
τον θάνατο που του κάναμε προπόσεις
- τα κίνητρα και μετά η αθόρυβη πράξη;
(Στη Βοστόνη
οι πεθαμένοι
μπαίνουν σε ταξί
ναι, ο θάνατος πάλι,
αυτή η επιστροφή στο σπίτι
με το το αγόρι μας).
Ω, Σίλβια, θυμάμαι τον νυσταγμένο τυμπανιστή
που κρατούσε τον ρυθμό στα μάτια μας με μια παλιά ιστορία
πώς ήθελε να τον αφήσουμε σαν σαδιστής
να πλησιάσει ή σαν νεράιδα Νεοϋορκέζα
να κάνει την δουλειά του,
μια αναγκαιότητα, ένα παράθυρο στον τοίχο ή ένα λίκνο·
κι αυτό περίμενε από τότε
κάτω από την καρδιά μας, στο ντουλάπι μας,
και βλέπω τώρα ότι τον αποθησαυρίζουμε
χρόνο με τον χρόνο, παλιές αυτοκτονίες
και δοκιμάζω με το νέο του θανάτου σου
μια γεύση του απαίσια, που μοιάζει με αλάτι.
(Κι εγώ,
κι εγώ επίσης.
Και τώρα, Σίλβια,
εσύ ξανά
με τον θάνατο ξανά
αυτή η επιστροφή στο σπίτι
με το το αγόρι μας).
Και λέω μόνο,
με τα μπράτσα απλωμένα σ’ αυτόν τον πέτρινο τόπο,
τι άλλο είναι ο θάνατός σου
από ένα παλιό προσωπικό αντικείμενο,
ένα σημάδι που έπεσε
από ένα σου ποίημα;
(Ω, φίλη μου,
όσο έχει κακό φεγγάρι
και ο βασιλιάς έχει εξαφανιστεί
και η βασίλισσα είναι σε πλήρες αδιέξοδο,
ο θαμώνας των μπαρ πρέπει να τραγουδά!)
Ω, μικροσκοπική μητέρα
κι εσύ επίσης!
Ω, αστεία δούκισσα!
Ω, ξανθό κορίτσι!

Ανν Σέξτον

 

"Μέσω των διεργασιών του συνειρμού, της συγχώνευσης, της παραμόρφωσης, της τροποποίησης και του κατακερματισμού, η εμπειρία επανεγγράφεται αρκετές φορές. Παίρνει νέα μορφή, λόγου χάρη τη μορφή μιας φαντασίωσης. [...] Έτσι, η σύνδεση με το ίδιο το συμβάν δεν είναι πλέον δυνατή - δεν μπορούμε πια να επιστρέψουμε από τη φαντασίωση στο πραγματικό συμβάν."

"Τα ίχνη της εμπειρίας" - Francois Ansermet & Pierre Magistretti

 

Artwork by Maurizio Anzeri (Embroidery on photo)