Δεσποινίς έμπνευση

ΥΠΝΟΒΑΣΙΑ

Οι άνθρωποι όταν κοιμούνται
Δεν είναι όρθιοι
Δεν κατουράνε
Δεν γδύνονται
Δεν περιμένουν
Μάθε
Ο εχθρός
Ποτέ δεν προσφέρει νερό
Κι εσύ, δεν έχεις στόμα
Διαταραχές ύπνου
Παρατηρούνται
Στα πουλιά

ΤΚ


ΥΠΝΟΒΑΣΙΑ 2

Οι άνθρωποι
Δεν είναι φυσιολογικό
Να αιμορραγούν ασταμάτητα
Χωρίς να πεθαίνουν
Είμαι άρρωστη
Πάλι
Στο σκοτάδι
Ανέκφραστη διπλώνω
Την ανάσα
Την ανέχεια
Την πίστη
Τα πράγματα των γυναικών
Θρήνος
Και ενός λεπτού σιγή
Για τον εθισμό

 

Συχνά, ουρλιάζω μέσα μου: «Παρακαλώ πολύ, φερθείτε μου με καλοσύνη, τείνω να γίνομαι χίλια κομμάτια». Ίσως, αν τύλιγα, στο στέρνο μου, μια πλαστική ταινία με τη γνωστή επιγραφή «ΛΙΑΝ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ».. Όμως, ποιος θα με πάρει πια στα σοβαρά -και- ποιον θα πείσω, όταν, από μικρή, πάσχισα για την περί του αντιθέτου εντύπωση και, πλέον, επιτυχώς τους έχω ξεγελάσει όλους για την αδιάτρητη πανοπλία μου -και- την παντός καιρού ανθεκτικότητά μου;

- Πολύνα Γ. Μπανά, από τη συλλογή "Η καταφανής εξωστρέφεια των φωνηέντων"

 

 

ΣΒΗΣΕ

Η αγάπη του εγκλεισμού
Που δεν έζησε.
Δολοφονημένη μέρα.
Νεκροζώντανή μου.

Έχουν βγει τα νεύρα της,
Κρέμονται οι τένοντες.
Καρδιακοί βιασμοί.
Κλωτσιές στην κοιλιά από φίλους.
Χαστούκια στα μούτρα.

Κακοποιημένη.
Έχει όλο πονοκέφαλο και αγωνία.
Δεν κοιμάται.
Είναι ελάχιστη, ένα τίποτα.
Η αγάπη.

Του μυαλού.
Ήρθε να με πάρει έναν περίπατο στο κρύο.
Το βλέμμα αγρίεψε.
Με κατηγορεί σαν κόρη.
Χτυπημένο μίσος.
Οι γωνίες των ποδιών της έχουν σκόνη.
Της το 'πα και ντράπηκε.

Ίσως με σκοτώσει.
Πιο όμορφη αγάπη απ' όλες, ισοπεδωμένη.
Τα άκρα σου κόπηκαν.
Νύχτα ειδώλων με δύο ανάσες.
Πρωινό αναστημένο.
Πίστη δανεική.
Μέρα γεμάτη σκουπίδια.

Τα σωθικά μας πέτρινα.
Σβήσε.

ΤΚ

 

Melancholy - still my desire for thy precious wine...
Where sorrow's strong and so is joy

Wherever she dwells I will bid a farewell sigh
For she dwells with beauty - beauty that must die
And deep inside me I will wait for her return
To her enchanting, awe-inspiring flame I'll yearn

O lust and rueful thought be mine,
My soul enhanced, desires...
Melancholy.
My heart is thine

 

All this shine that follows your shadow
You're as pretty as the stars from my window
Aerial figure in the soft morning breeze
A true goddess with no mask
A portrait paint in bright watercolors

Give hapiness that we both once cherished
Play with me your old naughty games
Sing to me your favorite tune
Take away my bitter taste

You knock the door but there is no answer
You pinch my face and there's no response
Welcome to the other side
No hard feelings left you hope

 

 

*.*

 

Άτιτλο

Πόσο ανακουφιστικό είναι το σκοτάδι.
Θυμάμαι τον γιατρό να προσπαθεί να καταλάβει τι φοβάμαι, τις φοβίες μου
να με ρωτάει τι σχέση έχω με το σκοτάδι;
να του απαντάω "εξαιρετική"
να νομίζει πως ειρωνεύομαι
να του εξηγώ πως μιλάω σοβαρά.

Το σκοτάδι είναι ένα μαύρο, σέξυ, υγρό πράγμα.
Κάπως σαν το αγαπημένο σου εσώρουχο.

Σκέφτομαι, που λες, σκοτάδι
ένα υγρό πάτωμα που μετά από λίγη ώρα κολλάει
κι είναι σκεπασμένο με γόπες·
γόπες κόκκινου χρώματος

Ήθελα να σου δαγκώσω τον σβέρκο σχεδόν βίαια.
Δεν ήθελα να σου γλείψω το αυτί αργά.
Ήθελα να μπήξω τα δόντια μου στον σβέρκο σου.
Το σκοτάδι με κάνει να θέλω τέτοια πράγματα·
το αλκοόλ επίσης.

υγρά πατώματα
υγρά εσώρουχα
υγρά μάτια
υγρά παρμπρίζ.

Όλα μ' αρέσουν περισσότερο όταν βρέχονται.

Στεφανία Ιναρτάκ

 

Ανεξαρτησία σημαίνει να έχεις το κεφάλι σου μέσα στο στόμα του λύκου και να του λες άντε γαμήσου.

Φιντέλ Κάστρο

 

Βρέχει, σταγόνα γίνομαι μικρή
που αγγίζει απαλά το πρόσωπό σου
λίγο προτού παγιδευτεί, σε μια ρωγμή,
στην άκρη των χειλιών σου...

L.E

 

 

“It has nothing to do with Satan, mama. It’s me. Me.”

Photo via trapevil / Tumblr