Δεσποινίς έμπνευση

ΣΑΝ ΨΕΜΑ

Σέρνω μια κατάρα.
Mια παλιά ξεμαλλιασμένη κούκλα.
Αγαπώ τις γωνίες.
Τα μυτερά σίδερα.
Τις βίδες.
Τις σκουριασμένες ρωγμές.
Πιο δίκαιο θα ήταν να ποθώ ωκεανούς
κι όχι το δέρμα σου.

Δεν θέλεις να ζω;
Είναι σαν ψέμα όμορφη,
η αλήθεια γυμνή.
Εγώ ήρωας δεν είμαι, στιγμές έχω.
Και ζεστό, πηχτό αίμα.

ΤΚ

 

ακούμπησε τα χέρια σου
στο παγωμένο τζάμι
και εγώ θα σε κοιτώ
καθώς το ίδιο αδίκημα με το δικό σου
θα διαπράττω
κι όταν το αποτύπωμά σου
σβήσει
σε πόνο μεγάλο
θα βρεθούμε
μα θα ΄ναι τέτοια η ανάμνηση
που θα μας ανασταίνει
κάθε νύχτα
την ώρα που τα αστέρια ανατέλλουν
και όταν την αυγή θα ξεψυχούμε
πάλι ευτυχισμένοι θα ΄μαστε
γιατί ο σπόρος της αγάπης
θα βλασταίνει από τα δάκρυά μας
ακούμπησε τα χέρια σου
στο παγωμένο τζάμι
και εγώ θα σε κοιτώ

[Ίαση]

 

"Θα κάνει ψύχρα στο μέλλον"
σκεφτόμουν
γι’ αυτό και πάντα φρόντιζα
να κρύβω λίγα χάδια
και μερικές εξομολογήσεις
μέσα σε κουτάκια με σπίρτα.
Δεν φανταζόμουν τότε
πως η υγρασία
θα είναι πιο δυνατή απ’ τη φωτιά.

Σπύρος Αραβανής

 

ΚΟΙΤΑ ΜΕ

Τόση εξόντωση
και πάλι δεν προλάβαμε να πεθάνουμε.
Το παρόν φρουρείται.
Από απομεινάρια ηλικιών.
Θαλάσσιες παντοτινές ρουφήχτρες.
Κι αν χάσαμε την ανάσα μας,
κοίτα με στα μάτια.
Αγνόησε την φασαρία.
Ξέρω, είναι γιορτές.
Πάντα άλλωστε.
Εσύ κοίτα με στα μάτια.
Τα τελευταία χρόνια εγώ δεν γιορτάζω.
Γεμίζω τα ποτήρια νερό.
Αραιώνω τα μαλλιά μου.
Πρέπει κάποιος να μου θυμίσει.
Μα κανείς δεν θυμάται.
Έχουν αμνησία.
Μια μοναχική αρρώστια.
Μια δικαιολογία.
Μια πλάτη.
Κοίτα με στα μάτια.
Μέσα τους καραδοκεί,
ακριβώς όσο φως δικαιούμαστε.

ΤΚ

 

Ετεροζυγωτικά γεννήματα | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Διασπάστηκα πριν χρόνια, δεν θυμάμαι. ​

Είμαι ευτυχισμένη,
έχω ότι πόθησα ποτέ-
αγάπη-
όλα από πολύ!
μου περισσεύουν.

Η ζωή μου περνά ταινία μπροστά στα μάτια μουκαι τίποτα δεν μ’ αγγίζει.​

Έχω πρόγραμμα.
Θα έχω σπίτι
εσένα.
Νιώθω πλέον ασφαλής.
Αγριολούλουδα φυτρώνουν στις ραγισματιές των τοίχων που κατεδαφίσαμε.

Μου ρούφηξαν τα όνειρα
κι όλο απλώνω ρίζες. ​

Είμαι τυχερή.
Οι ουρανοί ανοίγουν και στάζουν μέλι,
απλώνεται στα στήθια μου
και ανάποδα γεννά την γύρη.

Κόλλησαν τα μάτια μου.
Τυφλώθηκα,
ενώ σκέφτομαι δεν πράττω.
Έκλεισαν οι πόρτες
κι απ’ τα παράθυρα πηδούν οι μέλισσες.​

Κάνω σεξ με το μέλλον μου,
καπνοί από τσιγάρα και ευωδίες κρασιών με εκστασιάζουν.
Η ευτυχία μου δεν κλείστηκε ακόμα σε καπότα.

Οι ηδονές μου ξεχαρβαλωμένες
θολές κι ανήμπορες
μαντεύουν τι τις περιμένει.​

Έχω την ουσία
την στοργή
την θαλπωρή
γερά θεμέλια…

…με λίγες μόνο τρύπες.
Να φυσά η απουσία αύριο μεθαύριο
και να με φτύνω στην μούρη-τρέμοντας
από το κρύο
-κι όχι από καλά γαμήσια.
Τελικά γαμήθηκε η ζωή μας η ίδια
και δεν την αφήσαμε καν εμείς έγκυο.
Να πούμε τουλάχιστον ότι τα μπάσταρδα
άρρυθμα χτυποκάρδια
τα άγχη
οι καταχρήσεις
οι αϋπνίες
οι αυτοκτονίες
είναι δικά μας παιδιά.​

Είμαι πλήρης κι ευγνώμων για την θέση μου σ’ αυτόν τον κόσμο.
Έχω όλα τα πολύτιμα αγαθά,
ο ήλιος μοιράζει φως στη σελήνη
και στην αρμονική ψυχή μου.
Αναπνέω.

Μέχρι να χρεώσουν και τον αέρα με το κιλό,
τότε θα πάθω ασφυξία
καθώς θα έρχομαι σε οργασμό.​

Θα πάω ευτυχισμένη.

Ή μήπως όχι;

Είμαι τρελή;
Είμαι γυναίκα.
Είμαι παιδί.
Είμαι εργαζόμενη.​

Είμαι άνθρωπος.
Είμαι ζωντανή.

Κι αν είμαι νεκρή;
Είμαι μια ωρολογιακή βόμβα,
έτοιμη να εκραγεί.​

 

 

♡

 

Νυστάζω πάλι. Κλείνει η μέρα βαριά. Το κρύο ουρλιάζει μέσα μου θύελλα. Το χειρότερο ειναι οτι οι ουλές πονάνε ακόμα και ας μην αιμορραγούν. Έγραψα κάτι γράμματα. Τα έστειλα στο διάολο και εκείνος τα έκαψε χωρις καν να δει τα μυστικά μου. Τα ξέρει όλα μαλλον. Βαρέθηκε και ο διάολος τα γράμματα. Άναψα τη φωτιά στο τζάκι. Έκοψα κάτι σελίδες απο παλιές φθαρμένες εφημερίδες. Περίεργο. Οι ειδήσεις οι ίδιες. Οι ημερομηνίες αλλάζουν. Και εγώ αλλάζω αλλα οι ουλές οι ίδιες επάνω μου. Ζαρωσαν οι αναμνήσεις μου όμως. Και το άρωμα του που να πάρει ακόμα το μυρίζω επάνω μου. Κάποια στιγμή πρέπει να φορέσω πατσουλί. Και μετα θα μετανιώσω θα χωθω κάτω απο τη βρύση και θα αρχίσω να γδερνομαι με το σαπούνι μπας και τον ξαναμυρισω.

Καταραμένη η λύτρωση. Ποιος τη θέλει ; Άλλωστε ποτε δεν ξέρεις σε ποιο παράδεισο θα βρεθείς. Σκέφτομαι οτι εκει, δεν θα ξερω κανέναν μαλλον. Οι γνωστοί μου στην Κόλαση έχουν στέκι. Αλλα εκείνος δεν διαβάζει πια τα γράμματα μου. Εχει πολλα στο κεφάλι του. Και οι πελάτες του αυξάνονται γιατι μαλλον, σίγουρα δηλαδή εχει το καλύτερο στέκι.
Αυτο το κρύο δεν θα κοπάσει καθόλου. Βοηθάει να μεθάω με τις φλόγες στο αναμμένο τζάκι. Θεέ μου οταν θελεις δίνεις ευτυχία απο τα πιο ασήμαντα πράγματα. Θαλπωρή απο το τζάκι.

Θα σταματήσω να γράφω στο διάολο γράμματα. Άλλωστε έπαψα να ειμαι καλικάντζαρος.
Κοίταξα την τελευταία σελίδα της εφημερίδας. Τα νέα ίδια. Η ιστορια ....

Ίδια, αλλα εγώ δεν ειμαι πια καλικάντζαρος.

T.T