Δεσποινίς έμπνευση

 

Κοιτώντας
Πίσω
Στα λαθεμένα
Χρόνια
Ξέρω πως πάλι
Σε σενα θα με χάρισα
Θα τυλιγομουν
Μαζί σου
Σε μια αιώνια νιότη

Και σου μιλώ
Τώρα
Βγάζοντας μόνο
Βραχνάδα
Σε μια αιωνιότητα
Πνικτικη.

M.Λ

 

Όση ώρα
Χάιδευες το πιάνο σου
Χίλιες ψευδαισθήσεις
Κάρφωσαν το σώμα
Χίλιες τουλίπες
Άνοιξαν

Ύστερα
Έκρυψα
Στη γραμμή
Του λαιμού σου
Μια συστολή
Κι έπαψα πια
Να υπάρχω
Στην άδεια σου
Ίριδα.

Μ.Λ

 

 

 

Χρόνης Μίσσιος

 

_people look at you, and they've got just the perfect little box for you..

 

 

Αν ήσουν πλάι μου θα σου τα 'λεγα όλα..
Μέσα στο αίμα μου ξέρεις,θα σου 'λεγα,
ταξιδεύουν αστέρια...

Ν.Βρεττακος

 

 

 

Santa, let me go, I have to do a little something leftover for someone.

 

Πυρόμενος | Σταματίνα Μπαρμπαγιάννη

{ Έρχομαι και σου πετάω στα μούτρα τη νεανικότητα μου, την αυθάδεια των ονείρων μου, τη μεγαλοπρέπεια του σκοταδιού μου.
Δεν την αντέχεις.
Αποκρούεις πάντα με κακία και τη σιγουριά ενός γέρου, ανάπηρου συναισθηματικά.
Πόσο πολύ σε λάτρεψα.
Τα δύο χέρια καρφωμένα στο κεφάλι μου να σπρώχνουν κάτω με έπνιξαν πια.
Όποτε προσπαθώ να τα βγάλω πάντα τα καις.
Με λόγια, με χάδια, με φωνές, με αναπτήρα.
Γέμισα φοίνικες στο κρεβάτι μου από τη στάχτη να μην χωράω να ξαπλώσω.
Χωράει μόνο το κουφαρένιο σώμα σου γεμάτο όνειρα που δεν έγιναν.
Γεμάτο πληγές τάχα από εμένα.
Πάντα τις τόνιζες.
Τι αηδία και αυτή με τα δίποδα να έχουν τη δυνατότητα λόγου στις πιο άσχημες στιγμές.
Τη σιωπή σαν έννοια δεν την έμαθες ποτέ. Η βία βέβαια μέσα της κρύβει τεράστια αποθέματα.
Ήσουν μεγάλη πουτάνα σ ' αυτό. Το παραδέχομαι.
Σε τυφλώνει ώρες ώρες το σκοτεινό φως.
Κλείνεις τα μάτια. Ο δικός σου ιδεοληπτικός κόσμος είναι πιο φρόνιμος, και ας μας τον φτύνεις πάνω μας.
Και ο γαμημένος είναι κολλητικός.
Δεν έμαθα να προσπερνάω τη κολλητική σαπίλα του εαυτού σου. Πάντα με τραβάει.
Με παρασέρνει σ ένα χώρο μητρικό και ερωτικό.
Κυρίως ερωτικό.
Μάλλον τέτοια ήταν η σχέση μας.
Εγώ σαγαπάω πάντως. Ε ;
Αλλά δεν είσαι εγώ. Δεν θα είσαι ποτέ
Ε
Σε παρακαλώ μην είσαι.
Ε ; }

 

- la douleur exquise -

 

 

Νοητική Ουτοπία

 

 

Ας είμαστε δύο ολοστρόγγυλα μηδέν, αδιαπέραστα το ένα απ' το άλλο, προσωρινώς σε αντιπαράθεση, και που κυλούν, καθένα προς την κατεύθυνσή του. Εδώ, που είμαστε μόνοι, μέσα στην απεριόριστη μοναξιά αυτής της ώρας και αυτού του τόπου που δεν είναι ούτε μια ώρα καθορίσιμη ούτε ένας τόπος καθορίσιμος, αφού δεν υπάρχει λόγος για να σας συναντήσω εγώ εδώ ούτε λόγος για να διασταυρωθείτε εσείς εδώ μαζί μου ούτε λόγος για την εγκαρδιότητα ούτε εύλογος αριθμός για να προηγείται απο μας και που να μας προσδίδει ένα νόημα, ας είμαστε απλά, μοναχικά και υπερήφανα μηδέν.

- Bernard-Marie Koltès, "Dans la Solitude des Champs de Coton"

 

 

Το στόμα μου ανθίζει σαν πληγή.
Πέρασα όλη τη χρονιά αδικημένη, κουραστικά
αργόσυρτες
οι νύχτες, άδειες, σκληροί αγκώνες μόνο
και στοίβες χαρτομάντιλα που φώναζαν
«κλαψιάρα,
κλαψιάρα, τί χαζή που είσαι!».

Άχρηστο το κορμί μου μέχρι χθες.
Σήμερα σκίζονται οι ορθές του γωνίες.
Σήμερα σκίζει τα ρούχα τα σεμνότυφα
κόμπο τον κόμπο
και κοίτα – με τρυπούν ολόκληρη καρφιά
ηλεκτρισμένα.
Σβιιινιν! Ανάσταση!

Κάποτε το κορμί μου ήτανε βάρκα, σκέτο ξύλο
σε αχρηστία, με δίχως θάλασσα από κάτω,
με την μπογιά της ξεφτισμένη. Ένας σωρός σανίδες,
τίποτ’ άλλο. Όμως εσύ με σήκωσες, μ’ αρμάτωσες.
Έγινα η εκλεκτή σου.

Τα νεύρα μου έχουν τεντωθεί. Τ’ ακούω σαν
μουσικά όργανα. Στη θέση της παλιάς σιωπής
ασταμάτητα χτυπούν τα τύμπανα, οι χορδές. Δικό σου
έργο είναι.
Ιδιοφυΐα στην πράξη. Αγάπη μου, ο συνθέτης έπεσε
στη φωτιά.

Anne Sexton

 

 

Ο μαστός της
είναι ένα άσπρο φεγγάρι
ανάμεσα στα καλοκαιρινά δέντρα
Τα μάτια της είναι μια πύρινη, κοφτερή θάλασσα,
αντί με αφρό,
τα κύματα σβήνουνε με υγρές φλόγες
Τα πόδια της είναι αψίδες στέρεες της ομορφιάς
και τα μαλλιά της είναι ξέπλεκα όστρακα,
ανοιγμένα στον ήλιο
Η αγκαλιά της είναι ενωμένοι οι λαιμοί
δύο κύκνων ετοιμοθάνατων
που τρέμουν σε κάθε θρόισμα του αγέρα
Η φωνή της είναι έγερση εσωτερική, είναι κάλεσμα
μητρικό, είναι περασμένες ζωές και μνήμες,
είναι η φωνή ενός ανέμελου κοριτσιού και ενός δαίμονα
βασανισμένου
Τα χείλη της είναι ο ζωώδης λωτός της ορμής
Το ροδαλό αιδοίο της είναι η κοιλάδα των ιβίσκων
που το κτήνος
οσμίζεται, ευφραίνει
Το πρόσωπό της, οικείο και απρόσιτο,
έχει το μοναδικό, μοναχικό σχήμα
που μπορώ να λατρέψω,
κανένα άλλο πρόσωπο δεν μπορώ να λατρέψω
Και η ψυχή της – ω η ψυχή της! – είναι ένας κήπος
ανθόσπαρτος
όπου περπατώ ευτυχισμένος
αγνοώντας τα δηλητηριώδη φίδια
που ελίσσονται
στο γερασμένο κορμό της καρδιάς μου

Η ψυχή της
είναι ένας κακοτράχαλος δρόμος
προς εμένα

(Από τα ποιήματα που εμπεριέχονται στο μυθιστόρημα “Το Πάθος” του Αλκιβιάδη Μαλλίδη
Εκδόσεις Χρήστος Ε. Δαρδανός – 2007)


 

photo by Ana Cav