Δεσποινίς έμπνευση

Σιωπή είναι να κτυπά η καρδιά κι ο νους να 'ναι γερός
Η ανάσα να ‘ναι τεχνητή και μόνο το δάκρυ να ‘ναι τρεχούμενο
Ανυπάκουο στις προσταγές της ακινησίας
Μεγάλος ρουφιάνος το δάκρυ.
Σιωπή είναι να με ανέχεσαι να σου μιλώ γιατί έτσι πρέπει
Πρέπει να σου μιλώ, να μην κοιμηθείς, να μην ονειρευτείς
Να μη φύγεις και μας ξεχάσεις εδώ
Και τί θα κάνουμε αν φύγεις εσύ;
Ποιόν θα κλαίμε εμείς;
Ποιόν θα περιμένουμε;
Ποιόν θα προδίδουμε;
Σιωπή είναι να βλέπω απέναντι σου το μήνυμα: «μην τα παρατάς, συνέχισε»
Σιωπή είναι να θυμώνω, σιωπή και να ανέχομαι
Σιωπή είναι να θέλω να εκραγώ, μα παραμένω θεατής και υποκρίνομαι
Σιωπή είναι να σου χαϊδεύω το χέρι και τα νύχια σου βαμμένα ζωηρά,
να καμαρώνουν πάνω στα ασάλευτά σου δάχτυλα
Σιωπή είναι να σου λέω σε αγαπάω και να με πιστεύεις
Να με πιστεύεις, με το έτσι θέλω
Σιωπή είναι να υμνώ ακόμα και τώρα, την ομορφιά σου
Εγώ, η μωρή. Εγώ, η ανόητη
Να σκαρφίζομαι παραμύθια για να σε πείσουν ότι υπάρχεις,
για να με πείσουν ότι υπάρχω
Εγώ, η μωρή. Εγώ, η ανόητη
Σιωπή είναι να σε ρωτώ αν θες να φύγω
και εσύ να σπαταλάς την μοναδική κίνηση που σου απέμεινε
για να μου γνέψεις, όχι
Να παρακολουθώ τα μάτια σου που από γαλάζια έγιναν μενεξεδιά
μα ποιος τα ράγισε κι αιμορραγούν, να μη ρωτώ
Σιωπή είναι να μην αντέχω τέταρτη νύχτα, να πάρω την μορφή σου
Σιωπή είναι οι όλες καθημερινές δραματικές σπουδές μου
κι οι σχόλες, δίχως φωνή κι αυτές
Σε δωμάτια με στάχτες είναι ταμένες
Καίγονται οι μέρες, η μια πίσω από την άλλη
Όλες μου οι επιστροφές, είναι σιωπή
Και με πονά η μέση
Κι η ράχη με πονά
Και σφυρίζει κι η ανάσα
Χιόνιζε στο πριν
Και στο μετά χιόνιζε
Εδώ που είσαι Εσύ, δεν πιάνει καιρός
Κάνε κάτι
Λένε, υπάρχουνε και θαύματα
που ανθίζουν τον Γενάρη

L.N.E

 

Τα σώματα μας είναι οι νεκροφόρες της παιδικής μας φαντασίας.

Δ.Κ

 

Aπο τα χείλια μου
παραμορφωμένο-σαν πόρτα που την έγλειψε φωτιά-
ορμάει έξω ένα μικρούλικο φιλί-το τελευταίο μου...

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

 

 

πλέκω κοτσίδες
γκρεμίζω αριθμούς
φυτεύω δόντια στις γλάστρες
φυλακίζω χρυσόμυγες σε κουτάκια με ζάχαρη
τους κατασκοπεύω

αλλά δεν αποστηθίζω τίποτα

ΒΕΡΑ Ι. ΦΡΑΝΤΖΗ
Γράμματα σε νεκρό εραστή

 

“Σου αξίζει ένας εραστής που του αρέσεις ατημέλητη, με όλα όσα σε ξυπνούν βιαστικά, με τους δαίμονες που σε κρατάνε ξάγρυπνη.
Σου αξίζει ένας εραστής που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, που είναι έτοιμος να θυσιάσει το δικό του κόσμο αν είναι να περπατάει χέρι χέρι μαζί σου. Κάποιος που ποτέ δεν κουράζεται να σε κοιτάζει, να μελετά τις δικές σου εκφράσεις.
Σου αξίζει ένας εραστής που σε ακούει όταν τραγουδάς, που σε στηρίζει όταν νιώθεις ντροπή, που σέβεται την ελευθερία σου. Που πετάει ψηλά μαζί σου και δεν τρέμει την πτώση.
Σου αξίζει ένας εραστής που απομακρύνει τα ψέματα και σου χαρίζει ελπίδα, καφέ και ποίηση”.
― Frida Kahlo

1. photo by Nickolas Muray, 1946
2. photo by Imogen Cunningham (colorized)

 

 

 

Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.
Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.
Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.
Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.

Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,
την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό
μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενε
τίποτα πια θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήταν
μια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,
μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.

Βγήκε λοιπόν αμήχανος στο δρόμο, κι όπως είδε το χιονάνθρωπο
που φτιάχναν τα παιδιά, πλησίασε και του ‘βαλε
δυο σβηστά κάρβουνα για μάτια, χαμογέλασε αόριστα
κ’ έπαιξε χιονοπόλεμο μαζί τους ως τ’ απόγευμα.

[Γ. Ρίτσος, «Το χιόνι» (Ποιήματα, εκδ. Κέδρος) || Hayami Gyoshū, «Snow»]

 

 

Την τραβούσαν απ το πόδι
Την Αλήθεια
Την κακοποίησαν σκληρά
Την έβρισαν
Την χτύπησαν
Την ξεφτίλισαν
Για να κάμψουν το ηθικό της
Να σπάσει
Σε μικρότερα κομμάτια
Και ύστερα να επανασυνδεθεί
Σε κάτι άλλο
Παραμορφωμένη
Και δίχως μνήμη λόγω της κακόβουλης πράξης στην οποία υπεβλήθει
Βιασμένη
Επιμελώς μασκαρεμένη
Κάποιαν άλλη
..........
Έπειτα την έσυραν μέχρι την έξοδο
Καλογυαλισμένη και πλαστά περίχαρη
Να σουλατσάρει το ψέμα της στους φακούς
Την Αλήθεια
Την προώθησαν ξεδιάντροπα στις πλατείες και στους καφενέδες
Για να την μάθουν όλοι
Και να καταδικάσουν με τη σειρά τους το ψέμα
Φουσκωμένοι από την πλαστή επίγνωση
Κλείνοντας το μάτι πονηρά
Σε μια γλυκιά μελλοντική σκευωρία
Βγάζοντας κάποιους κερδισμένους
Έξυπνους και σημαντικούς
Που κάποιοι μέτριοι τους έδωσαν αξία
Όντως ξεδιάντροπα
Και κάποιοι ασήμαντοι τους χειροκροτούν
Περιμένοντας το χάπι τους
Και τη μπουκιά του σκύλου
Ή έστω ένα κόκαλο να γλείψουν
Σκυμμένοι πίσω από το χαρτόνι που γράφει
"Ελπίδα - ελπίδα - ελπίδα
Καβάτζα - καβάτζα - καβάτζα"
Κάνε μου και τη λάντζα
Και άφησέ μου σε παρακαλώ τα κλειδιά πάνω στην πόρτα καθώς βγαίνεις...
..........
Είμαι λίγο σκληρή είναι η Αλήθεια
Αλλά η Αλήθεια δεν είμαι αφού
Ίσως μια καρικατούρα της
Ή κάποιος ήχος φάλτσος από εκείνη
Καθώς πριονίζει τα όνειρα
Και τα κονταίνει για να χωρέσουν σε κάθε μικρή πραγματικότητα
Ώστε να μπορεί να χωράει σε κάθε μικρό νου
Και να προσαρμόζει τις αιτίες του
Καταλλήλως
Για έναν ασφαλή και ουδέτερο βίο
Δίχως ρίσκα και εντάσεις
Με υψηλότατο αξιακό σημείο
Έναν εύκολο
Αναίμακτο
Άνετο και αβίαστο
Δίχως πόνο
Θάνατο
..........
Με τόσους νεκρούς εν ζωή
Τι να τον κάνουμε τον θάνατο;
Η Αλήθεια είναι...
...
Δρ Βλαδίμηρος (Vladimir Dritsas)