Δεσποινίς έμπνευση

Life is a joke

(If death is a joke)

Or choce.

 

Ούτε ευτυχισμένος,
ούτε δυστυχισμένος.
απλώς,
μια επιφάνεια,
που πάνω της
κάνει τσουλήθρα ο χρόνος...

Χριστος Λασκαρης

 

 

 

Σκοταδιασμένα
Τα στενά
Απόμερα τα παγκάκια
Κι εσύ μονάχος
Σε έναν κόσμο
Που οι περαστικοί
Τραβούν με μανία
Τα ροδοπέταλα σου

Κι εγώ πίνω
Το αίμα
Που είχες κάποτε
Για μένα στάξει.

Μ.Λ

 

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Μ. Αναγνωστάκης

 

Η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει το όνειρο. Γιατί να μην μπορεί και το όνειρο να καταστρέψει την πραγματικότητα;
Τζωρτζ Μουρ ( 1852-1933 , Ιρλανδός συγγραφέας)

 

 

"1.
Ένα πλατύ δροσερό χαμόγελο έτρεχε πανω στο γυμνό κορμί σου,
σαν ενα κλωνάρι πασχαλιάς πρωι, την άνοιξη, έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικες κραυγές μας τινάζονταν μεσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια απο όπου θα περνούσαν οι αιώνες - ά, για να γεννηθείς εσύ, κι εγώ για να σε συναντήσω γιαυτό εγινε ο κόσμος. Και η αγάπη μας ηταν η απέραντη σκάλα που ανέβαινα πανω από το χρονο και το θεό και την αιωνιότητα ως τα ασύγκριτα, θνητά σου χείλη.
2.
"Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ" έλεγα. Εσύ έβαζες βιαστικά το φόρεμα σου : "εχει ψυχρά απόψε". Τα ματια σου καρφώνονταν πανω στην πορτα με εκείνο το ακαθόριστο βλέμμα που εχουν οι αιχμάλωτοι και τα κλειδωμένα παιδιά.
Κι έκλαιγα και σε φιλούσα παράφορα και σ' αγκάλιαζα με απεγνωσμένα χέρια, μα ηταν σαν να έξυνα με τα νύχια μου το αδιάφορο χώμα ενός τάφου
που είχαν θάψει κιολας ολόκληρη τη ζωή μου.
3.
Τωρα βαδίζω άσκοπα στους δρόμους, κοιτάζω τις βιτρίνες, προσπαθώ να συλλαβίσω ανάλογα τις επιγραφές των μαγαζιών, αγοράζω κάστανα και βρίζομαι με τους αστυφύλακες της τροχαίας που μου παρατηρούν αδιάκοπα πως σταματάω την κυκλοφορία.
Και καθε τόσο : έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορω και ζω!
Οπως μεγαλώνουν για λιγο ακόμη τα γένεια και τα νύχια των νεκρών.
4.
Πέρασαν μήνες . Και ειναι στιγμές που ξεχνάω ακόμη και το προσωπο της,
πασχίζω να θυμηθώ - τιποτα. Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδια, που ειναι κάτι περισσοτερο κι από την ίδια την ανάμνηση της. Που ειναι αυτή, ολόκληρη μεσα μου.

Αν βρουν εναν άνθρωπο νεκρό έξω από την πορτα σου,
εσύ θα ξέρεις
πως πέθανε σφαγμένος από τα μαχαίρια των φιλιών που ονειρευόταν για σενα."

[.. Ο κόσμος, μόνο οταν τον μοιράζεσαι, υπαρχει]

Τάσος Λειβαδιτης, "Μια γυναίκα", "Ερωτήματα".
(Photo : Amour / Emmanuelle Riva 24/2/1927- 27/1/2017)

 

 

η πουτάνα η μίστρες κι ο πούστης ο σκλάβος...