Δεσποινίς έμπνευση

?

 

    τα παπουτσια στο #1531

 

[Κωλογραφία σε κυρτό κάτοπτρο] Του Αντώνη Αντωνάκου

Κοιταζόμαστε γυμνοί στον καθρέφτη. Κοιταζόμαστε γυμνοί στον καθρέφτη τού κόσμου. Κοιτάζουμε αυτούς που μας κοιτάζουν. Κοιτάζουμε τα μάτια και τα αιδοία μας.

Είμαστε το θαύμα που βγαίνει από το θέαμα και είμαστε το θέαμα που θαυμάζουμε και είμαστε το θέαμα που γίνεται θαύμα κατ’ αναφοράν.

Είμαστε η εικόνα της εικόνας μας και ο καθρέφτης είναι ο μοχλός της συνείδησης της γύμνιας μας.

Μες στις διάχυτες αντανακλάσεις τού καθρέφτη, μεγαλουργεί η ολότητα της γυμνότητάς μας. Εκεί όπου δεν βλέπεις καθαρτήρια και μετενσαρκώσεις, τυλιγμένος άμφια και λιβανισμένους παραδείσους, εκεί που βλέπεις μόνο αυτό που βλέπουν τα μάτια.

Η ορατή αλήθεια είναι η πιο βαθειά Ποιητική που αγκομαχεί ξέφρενα με περισσό ζήλο σε κάθε σεξουαλικό γαργαλητό.

Όταν πάψουμε να καθρεφτιζόμαστε στα χαρτιά των λογαριασμών και στα σκουπίδια μας θα επιστρέψουμε στον κοινό παρανομαστή του ερωτικού μας καθρέφτη.

Θα περάσουμε ξανά αυτό το θαύμα τού καθρεφτίσματος, όπου το σώμα μας γίνεται μια οντότητα διαφορετική από τα άλλα σχήματα που μας περιτριγυρίζουν, βλέποντας τα πόδια και τα χέρια μας, ανακαλύπτοντας τους λαιμούς και τις κοιλιές μας μες στις πτυχές τού σαρκικού χωροχρόνου.

Ανακαλύπτοντας τον Άλλον σχεδόν ταυτόχρονα με τον εαυτό μας. Και πρώτα απ’ όλα ανακαλύπτοντας ξανά την αρχέγονη μήτρα που μας γέννησε, την μανούλα αυτή που ικανοποιούσε τις ανάγκες μας με το στήθος της, την αγκαλιά της και την ανάσα της.

Το φλούδι αυτό που μας προστάτεψε όταν ήμασταν απροστάτευτοι κι αδιαμόρφωτοι και λιγότερο φοβισμένοι όσο ποτέ, άρα κι επικίνδυνα έκθετοι στους κινδύνους.

Και βεβαίως ανακαλύπτοντας τα υποκατάστατα της μανούλας, αυτά που διαισθανόμασταν στην ατμόσφαιρα ενώ εξελίσσονταν οι ερωτογενείς μας ζώνες.

Όλα τα σκιρτήματα της αρχέγονης βίας και όλες τις ανεξιχνίαστες τρέλες τού γενετήσιου οίστρου και της μνήμης.

Στοματική, πρωκτική, γεννητική, όλες αυτές τις νοστιμιές και τις μιζέριες του παιδικού ερωτισμού, ώσπου να αρχίσει τέλος η μεγάλη τραγωδία, εκεί όπου εμείς οι μικροί Οιδίποδες θα τρέξουμε να συναντήσουμε τη μοίρα μας.

 

 

Δυο εγώ | Rose

 

Έχω μέσα μου ένα σκοτάδι βίαιο και σκληρό,
Που απειλεί να με κόψει στα δυο
Και να με βυθίσει σε ένα πηγάδι δίχως πυθμένα.
Υπό τον φόβο να πνιγώ,
Επιλέγω να σιωπαίνω και
Που και που να γελώ,
Τραβώντας δειλά μερικές τζούρες ευτυχίας.
Μα το μέσα που δεν ησυχάζει ποτέ
Και επιτίθεται ανελέητα σε κάθε τι
Που με κάνει χαρούμενη και ευτυχισμένη.
Και τελικά τα καταφέρνει και
Με χωρίζει σε δυο εγώ·
Εκείνο που κυκλοφορεί προσεγμένο τις μέρες,
Αντανακλώντας ζωντάνια
Κι εκείνο το μοναχικό,
Που εμφανίζεται τις νύχτες και συμπεριφέρεται
Σαν θεριό κλειδωμένο σε κλουβί,
Υποταγμένο σε κάθε λογής πάθος.

 

Un jour, elle éprouva une extase. Devant un arbre au tronc si gros qu’elle n’aurait jamais pu l’embrasser tout entier.

(L’heure de l’étoile - Clarice Lispector)

 

 

Φεβρουάριος - Hans-Peter Kraus

Μπουμπούκια ...
Μπουμπούκια;
Μπουμπούκια! (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

 

Λιώνω
με βλέπω να λιώνω
λιώνουν τα μαλλιά μου και κυλούν
λιώνουν τα μάτια μου
και η φωνή μου
και το σώμα μου ρέει
και η ψυχή μου
ακόμη
και όλα αυτά γιατί έχεις τρεις ώρες να μου μιλήσεις.

Erina Espiritu

 

[Γιάννης Ρίτσος]

 

 

Συγκατοίκηση

Δεν θα 'σουν θάνατος γλυκιά
Θάνατος λατρεμένη
Αν τρέχοντας σαν έφηβο κι αγάμητο αγρίμι
Χιμούσες να φιλήσεις τον λαιμό μου
Κάπου και κάποτε κοινά
Κάποια εποχή αδιάφορη
Στον ύπνο ή στην λεκάνη

Και αν δεν ήμουν από γυαλί και μέλι
Ίσως και να με πείραζε ο τρόπος
Που πλέεις κάθε μέρα στην ανάσα μου
Ή που έσκισες τα μάτια μου
Για να 'χεις ένα μέρος για να ζεις

Δεν παραπονιέμαι όμως
Αλήθεια
Κι αν λίγο σε φοβάμαι
Είναι γιατί είσαι πάντα εκεί
Κι είμαι κι εγώ εκεί
Και μια ζωή χωράμε με το ζόρι, δηλαδή

Μα είσαι καλή
Και είσαι γλυκιά
Κι είσαι τα πάντα
Όσο κι όπως τα πάντα με γαμούν
Μειλίχιο χαμόγελο πάνω απ' την τάβλα του χασάπη
Νούμερο του ΕΟΠΥΥ 8:05 ακριβώς
Ή μπόχα έξω απ' το εργοστάσιο του Παυλίδη
Που, ρε πούστη, σοκολάτα φτιάχνουν
Θα 'πρεπε να μοσχοβολάει

Και δεν παραπονιέμαι
Αλήθεια
Μα λίγο σε βαρέθηκα
Φίλη γλυκιά και θάνατε γλυκέ μου

Βλέπεις
Σιωπήσαμε παρέα τόσο καιρό
Που δεν θυμάμαι πια πώς να μιλώ ή να κλαίω
Μόνο τα μπούτια σου, αλαβάστρινα χτικιά
Στιλπνές, παραμυθένιες τυρρανίες
Να πνίγουν στοργικά τις φασαρίες μου
Θυμάμαι
Και
Βαρέθηκα

Χάσου λοιπόν και λείψε
Λείψε σα να μην σ' έμαθα ποτέ
Και λείψε μου για πάντα
Σαν κάτι που ονειρεύτηκα μικρός
Πολύ μικρός
Χύσου μακριά μου κι έξω μου
Πάρε τη νύχτα σου αγκαλιά
Και ξεκουμπίσου

Σ' αγαπώ

Ανδρέας Παπάζογλου

 

Ηθική του ύπνου

Τα συρματοπλέγματα είναι απλωμένα τα δεσμά μου επιτελούν το έργο τους
Τα μαλλιά σου να λύνουν τον πιο βαθύ πόνο
Θα ψαλιδίσω τα ερέβη
Του δωματίου μου που στενεύει
Μα θα μπορούσα να διαλύσω το πάτωμα γύρω μου
Να ξαναβρώ τις λεπτομέρειες την κίνηση κάθε βήμα
Την κάτωχρη ή λαμπερή πηγή
Τον ποταμό την περηφάνεια
Την ανάλαφρη γέφυρα
Ένα ρεύμα τον ωκεανό
Τη υπερβολικά φωτεινή σάρκα
Την οθόνη του ουρανού που λάμπει
Τον καρπό την ανάσα την υγεία
Ενός σώματος που δε θα φθαρεί
Καθρέφτης η γαμήλια λίμνη
Καρδιά κι εμφάνιση κοινά
Τα βλέφαρά μου το μέτωπό μου πέπλα επιθυμίας
Φανερώνουν ακόμη την αθωότητά μου
Η χλωρίδα είναι πάνω στο λουλούδι
Είμαι πάνω στο νερό μπαίνω στο νερό
Τακτοποιώ τις έρημες όχθες
Θα έχω νέα σου
Αν μπω βαθιά στον ήλιο.

(1946 – Αδιάκοπη ποίηση)
Paul Eluard

 

Όμορφη ζωγραφιά θα ήταν το "Ηθική του ύπνου"...