Δεσποινίς έμπνευση

Νυχτερινό

 



Μας δίδαξες κορίτσι μου, τι εστί ορθοδοξία
τι εστί οιστρηλασία
χαλασμός!
Μας δίδαξες πως γλείφουν το κουφέτο
Τι συλλαβίζει ο καταχθόνιος σπασμός
στην πρώτη τάξη της ζωής και του θανάτου
Πως θρύψαλα ο στηθόδεσμος
Πως η διχάλα σου σκορπά τα νεοσύλλεκτα υγρά
Πως αγριεμένο υδρόβιο ο φαλλός
Μας δίδαξες εξάψεις, δαγκωνιές
Πως μπαίνει το αστικό
σαν δούρειος ίππος στο Αγγελόκαστρο
Κι ο ήλιος πως χοροπηδά πάνω στις λαμαρίνες
Μας δίδαξες στις χούφτες μας βυζί
νυχτόβιο αφαλό
Πως ξεψυχάνε τα φιλιά μέσα στις στέρνες
Μας δίδαξες κορίτσι μου μια νύχτα
πως πιάστηκε στ’ αγκάθια το βρακί σου
κι έμεινες δια παντός γυμνή
δια παντός ξεβράκωτη
δια παντός καυλιάρα
όλο σχισμές και στόματα και κόγχες

 

[Η αλήθεια γυμνή] του Αντώνη Αντωνάκου

Η αλήθεια έρχεται ξαφνικά
και μας βουλιάζει στο χώμα.
Και μας σκορπά σαν τα άχυρα.
Μπορεί να μας βρει στο διαμέρισμα
την ώρα που μαγειρεύουμε
ή στο δρόμο την ώρα που περπατάμε
περιμένοντας τη νύχτα.
Ή πάνω στο λαχάνιασμα,
σε αστραπές και βροντές.
Η αλήθεια παρασύρει κι άλλοτε
εκνευρίζει τους παπάδες
ή τους χωροφύλακες
και τους δασκάλους.
Πολεμιέται η αλήθεια
από Μοναχούς και Μοναχές.
Με λύσσα ή με άρλεκιν.
Με όπλα ή με φιλιά κι αγάπες.
Η αλήθεια δε σπουδάζεται
δι’ αλληλογραφίας. Κι οι στρατιώτες
την μαθαίνουν όταν είναι πια αργά.
Κάποιοι τη συναντούν
με τα γιωταχή τους για λίγο
στην Κυριακάτικη βόλτα
ή στη γλύκα του γαμησιού.
Κάποιοι άλλοι ποτέ ούτε για μια στιγμή.
Την αλήθεια τη μαγάρισαν στις ακαδημίες
και τη σπουδάζουν τώρα
παιδάκια κάτω από μια μοναχική λάμπα
στα σκοτεινά τους δωμάτια.
Την αλήθεια πρώτα τη σκοτώνουν
κι έπειτα τη γυαλίζουν σαν βωμό.
Την κάνουν σκύβαλο στα μουσεία.
Μούμια ή σκήνωμα αγίου
για να θεραπεύσουν
τους αμαρτωλούς και τους ηλίθιους.
Η αλήθεια είναι πολλές αλήθειες μαζί.
Το άσεμνο ανατρεπτικό υλικό της αιωνιότητας.

 

 

Μικρή ιστορία του ματιού
by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Όταν διαβείς το κατώφλι του καθρέφτη μαζεύεις όλη αυτή την εν δυνάμει κοπριά του εγωισμού και τη ζυμώνεις κάνοντάς τη ένα σβόλο κατανόησης. Μόνον αυτός ο φοβερός καθρέφτης απ’ όλους τους μεγάλους συμβούλους, μας λέει αδιάκοπα την αλήθεια. Μόνον αυτός με τη συνδρομή του φωτός λειτουργεί ως ηθικό παραπέτασμα των ελαττωμάτων και των αρετών μας. Μόνον αυτός πολλαπλασιάζει γύρω μας και αντανακλά με γεωμετρική ακρίβεια το φως και την αλήθεια. Τη μεγαλειώδη στιγμή που οι ακτίνες εισχωρούν στα μάτια μας και μας χρωματίζουν έτσι όπως είμαστε. Το χιλιοστό εκείνο του χρόνου που η φιλαυτία γλιστρά το απατηλό πρίσμα της ανάμεσα σε μας και το είδωλό μας και μας παρουσιάζει μια θεότητα. Φλογερά μάτια και τερατώδη πάθη. Μόνον εμείς μπορούμε να δούμε αυτό που δε βλέπουν οι άλλοι. Μπροστά σ’ έναν καθρέφτη εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας. Γυμνάζουμε το πρόσωπο και ρυθμίζουμε τις εκφράσεις του, για να το ρίξουμε ασφαλώς στην ανίερη κοινωνικότητα ως δόλωμα. Για να μας φέρει ψωμί και τριαντάφυλλα και έρωτα. Για να ταΐσουμε το σώμα, την ύπαρξη και το νόημά της. Γιατί με το πρόσωπο κατακτούμε το ζεστό ψωμί. Γιατί είμαστε αυτό που δείχνει το πρόσωπό μας. Είμαστε αυτό που πλάθουμε μπροστά στον καθρέφτη. Μπροστά στον καθρέφτη οξύνουμε τα χαρακτηριστικά μας και σχεδιάζουμε τις σκληρότητές μας. Εκεί επαναλαμβάνουμε τις ραδιουργίες μας, μελετάμε τις κινήσεις μας, κηρύσσουμε τον πόλεμο. Εκεί δοκιμάζουμε να κάνουμε τα γλυκά μάτια, γκριμάτσες. Επιτηδευμένα καμώματα, σαν τον ηθοποιό που ασκείτε μπροστά στο είδωλό του πριν εμφανιστεί στο κοινό. Πρωί μεσημέρι βράδυ καθρεφτιζόμαστε. Στους καθρέφτες και στα μάτια των άλλων. Εκεί όπου η πραγματικότητα των απέραντων προοπτικών της ζωής αντανακλά στα μάτια μας τα ρόδα της νιότης και τις ρυτίδες των γηρατειών. Εκεί όπου η γύμνια μας κοιτάζει τον εαυτό της χωρίς να τον συκοφαντεί ή να τον κολακεύει. Εκεί όπου γυμνά κορίτσια ποζάρουν στο είδωλό τους, δείχνοντας το μουνί τους στο σατανά.

 

 

Τόλμη ή δειλία: τόλμη για σε.
Δεν ξέρεις πού και γιατί τρέχεις.
Έμπα παντού, αποκρίσου σ’ όλα. Αν γίνεται να σκοτώσουν ένα πτώμα, τότε να φοβάσαι μήπως σε σκοτώσουν

- Arthur Rimbaud

 

 

I love sleep. My life has the tendency to fall apart when I'm awake, you know?

- Ernest Hemingway

* Photograph by Duane Michals, 'The flashlight', 1976

 

 

Pure Being and pure nothing are, therefore, the same.

- Hegel

 

 

Eχεις εναν πίνακα ζωγραφικής στο μυαλό σου,
μου λές ότι μπορείς να απεικονίσεις έτσι τη σκηνή :
« Η κίτρινη λάμψη απο τα φώτα του δρόμου ,
δημιουργεί μια σκουρα ριγα απο τα στόρια , στο πάτωμα»
[εγω, «ειμαι αιχμάλωτος στο πορσελάνινο δέρμα σου, αιχμάλωτος της λαγνείας σου»]
«σαν σεληνόφως , σου προσφέρω γυαλάδα τις σταγόνες του ιδρώτα μου,
σε τυφλώνω»
[εγω ,«κοιτάζω μέσα στο αγγελικό σου πρόσωπο και βλέπω μόνο ασημένιες πούλιες στο γυμνό σου κορμί»]
«τα βλέφαρά μου λερωμένα απο μαύρη μάσκαρα,κοκκινο κραγιον αλειμένο στο μαγουλό μου απο τα σκληρα φιλιά σου»
[ εγω,«διατηρω μια παρατεταμένη ικανοποίηση ,με χαμόγελο μικρου παιδιού ,που προσπαθεί να κρύψει ενα μυστικό»]
«ακουγεται ενα ερωτικο τραγούδι των REM ,η ρόγα μου τριβεται ,
μισοεκτεθειμένη στο δαντελένιο μου εσώρουχο»
[εγω, «αποπνεεις υγρή γλυκιά μοσχοβολιά» ]
«τα στήθη μου αυξάνονται και μειώνονται σε κάθε αναπνοή μου»
[εγω, «οι ροζ θηλές σου στο πρώτο μου σκληρό πιπίλισμα θα δειξουν το δρόμο προς τον ουρανό» ]
«μου έλειψες , ακαταμάχητο πάθος μου ,
τα πόδια μου και οι μηροί μου παραμένουν ελαφρώς διευρυμένοι ,
το αριστερό μου χέρι γέρνει στον αριστερό μου μηρό,
δύο μου δάχτυλα αναπαύονται κοντά στην κλειτορίδα μου ,
σαν να έχουν πολύ ώρα έξω , μεθυσμένα και έχασαν το δρόμο τους»
[εγω, «τα μαύρα σου μαλλιά καταρράκτες γύρω από το πρόσωπο σου» ]
«πάρε μου την θλίψη , μου έλειψες ασίλιπτα,επώδυνες οι στιγμές μακρυά σου ,κάθε θλίψη και κραυγή μου
Χθες το βραδυ , αγάπη μου ,ζωή μου ,ξάπλωσες δίπλα μου.
σε φίλησα στο λαιμό ,σε δάγκωσα ,σου δάγκωσα τα χείλη
τα χείλια μου στα χείλια σου ,ενα μαλακό χάδι από τη γλώσσα μου για να σου δείξω πόσο σε αγαπώ,
να βάλω τη γλώσσα μου πάνω σου και να σε σαλιώσω ξεδιάντροπα,
ξύπνησα απο τον πόνο της απουσίας σου, Εισαι ενας Ερωτας»
[εγω «τα σκέλη σου να υψώσω στον αέρα σαν κέρατα του διαβόλου , οι γλώσσες μας να στροβιλίζονται και οι γευσεις μας βατόμουρο και μανταρίνι»]
«θωρακίζω την υγρασία μου , -δεν εννοώ τα δακρυά μου - αφιέρωμα σε εσενα μονο .πές μου, σου έλειψα ; »
[εγω, «για ενα υγρό μουνι , θέλω να σκάψω με τα νύχια μου τη σάρκα της,να κάνω βεντούζες τα χείλια μου,να μυρίσω το μουνάκι της σαν ανθισμένο λουλούδι» ]
«να βάλω τα δαχτυλά μου πιο βαθεια στον κόλπο μου ; δες , στα τοιχώματα του μουνιού μου ειναι κολλημένες περλέ σφαίρες. φίλησέ με, με πάθος ,και παρακάλεσέ με, με τη νηνεμία του σφικτού εναγκαλισμού σου να γίνω δικιά σου,
ζήτησέ μου το, τη φλόγα σου να αισθανθώ , τη φλόγα της θερμότητας του κορμιού σου και το κοκκίνισμα των μάγουλών σου,η αποψινή μέρα είναι βροχερή και θυελλώδης , φταίνε και τα φώτα της πόλης .
Ζωγράφισα σε ένα χαρτί το πρόσωπό σου, τόσο όμορφα όσο όμορφος είσαι κι εσύ.
Ελειψες και πόντιζα σκοτωμένα αστέρια ,την τρυφερότητά σου δεν μπόρεσα να αποτυπώσω.
κοιτα Ερωτα , αστράφτει το γλυκό μου νέκταρ , το εχεις δοκιμάσει πολλές φορές, οι ροές μου υπερχείλιση, δώρο σου»
«μεθυσμένη , εκστασιασμένη,μανιασμένη με λύσσα ,λύκαινα ειμαι,δες με»
«Είμαι ενα άτομο που ζεί και ανασαίνει στην άκρη των χειλιών σου , Θέλω να Αγγίξω το Σώμα σου με Δάκτυλα Βουτηγμένα στα Δάκρυα»
[εγω , «για εναν ερωτα , ποιητικά κτηνώδη ,καθως απο τον κόλπο της αποπνέται ενα ποτάμι μελιού , απόψε σκέφτομαι , είσαι τόσο όμορφη, θέλω να σε σκίσω»]
[...pf]

 
«Σε Αγαπώ , τα 7 πιο σημαντικά ΜΟΥ γραμματάκια , Σε Αγαπώ»

 

Στο συναισθηματικό,
μικρό μουσείο της φαντασίας μου βλέπω ,
ενα κοριτσι να αποκαλύπτει εναν μηρό ,
ενα κορίτσι να αποκαλύπτει ενα κωλομάγουλο...
λιβάδι η σάρκα της ,
- ενα φίδι ξεσηκώνεται απο τον ύπνο του –
περιμένω να μου αποκαλύψει αυτο το πράγμα
-κέλυφος , κόγχη ,
το άνθος με τα τέσσερα πέταλα,
που περιέχει την πιο πολυτελή ευχαρίστηση ...
να μου ανοίξει την πόρτα της ,
-την σφραγισμένη με ατσάλινους μεντεσέδες -
να μου προσφέρει όλες τις ομορφιές της ...
να πέσω με ίλιγγο
να τις φιλήσω ή να τις δαγκώσω ,
[τι αρωμα θα επικρατεί στο αόρατο σπηλαιό της ;]
-μίγμα μελιού και πυρωμένου σιδήρου -
τα αναχώματα της πύλης της Αφροδίτης της
να ρίξει για χάρη μου ...
[τη γλυκύτητα,
την αγνή παρθένα γραμμή της ]
πάνω σε βωμό τελετής
τους μηρούς της να αποσφραγίσει ,
απο την αιχμαλωσία της να την λυτρώσω...
στο συναισθηματικό,
μικρό μουσείο της φαντασίας μου ,
οι λέξεις μου εγιναν κόμπος ...
-Θα μπορούσα να σε κάνω σκλάβα μου ;-
[Θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε αυτό το ενδεχόμενο ; ]
Ω, το κορίτσι μου με σκοτώνει,
και αυτό το θηλυκό ζώο, από το γέλιο,
απορρίπτει ό, τι θα μπορούσα να έχω ,
μετατρέπει τη ζωή μου σε εκείνο το τοπίο
που όλη η ελπίδα καταναλώνεται
με σκιά και χωρίς αχτίδα ελπίδας για τη νίκη ...
[μου τηλεφωνησε πως φευγει ,τρέπεται σε φυγή ...]
δεν μπορώ να ξέρω το δέρμα της,
[που είναι κοίλη ; που ειναι κυρτή ;]
πως να μιλήσω στους πόρους της ;
πως να κλέψω το χρυσόμαλλο δέρμα της ;
[ακόμα και το αίμα της ναπρεπε να γλύψω : θα το έκανα ]
[...pf]
δεν ξέρω για ορισμένους αν η δίψα μου φαίνεται ότι είναι απηνής,
[λόγω του οτι αυτό το πράγμα το δικός της δεν μπορούσα να έχω στην κατοχή μου...]
υπάρχουν και άλλες πηγές,
άλλα διψάω τη δική της πηγή ...
αυτο το άγριο θηρίο ...

 

 

όσο διαβάζεις μουτζούρες στις αγαθές μου λέξεις,
όσο αποδέχεσαι τις ανήθικες ιστορίες της τρέλας μου ,
όσο σε κοντοπλησιάζω ,
[νομίζεις , χαμογελώντας σαν πρωτάρης ]
όσο σε φτιάχνω με τη γλωσσική μου "επάρκεια",
όσο σε παρασύρω να "τσουγκρίζεις" απαλά ,
την πορσελάνινη σου κούπα ,
[ ξεψώλι μου , Vagina dentata ,
με την μισογεμάτη καΒλώδη αναπνοή σου]
δεν σου δίδαξε κανείς ;
ότι , η ηδονη μοιαζει με μια κινουμενη αμμο....
ότι , οσο πιο πολυ κουνιεσαι,
τοσο περισσοτερο σε καταπινει ...

[...pf]

 

 

-χρήση LSD-
μπροστά μου κατέχω ,
με συντριβή , νυμφομανή νύφη...
μάτια σιδηρούχα ,
[ ράβεται το μυαλό μου μέσα τους]
χείλη σμάλτο ,
[σας το υπογράφω , χείλη γκρεμός ]
ένα όραμα ξεπηδά μέσα απο τα φωτεινά στήθια της,
οι θηλές της καινε , στραγγίζω την πεινα μου ,
σε κατάσταση μέθης ή ανάσα μου ...
οι άνεμοι των μαύρων μαλλιών της με συνθλίβουν,
αφαλάκι , Βαβυλωνιακό χειρόγραφο ,
από την κοιλιά της ξεπηδούν όλα τα μυστικά της ,
μεταξύ των σκελών της ,ακόμα και απο μακρυά,
μπορώ να γραψω μια ιστορία με πολλαπλές τελίτσες
[ανα τριάδες ... ]
στους γοφούς της απεικονίζεται ολο το παρελθόν της ,
νηστεία , προσποιητικοί οργασμοί και τρέλα ...
γρατσουνιές στο δεξι κωλομάγουλο ,
[ σας επιστήνω την προσοχή σας ,γρατζουνιά «μαύρη μελανιά» ]
τις γλειφω ...
η ηβική της πύλη δεν θα μου αρνηθεί ,
ανοίγει,
κλείνει στη συνέχεια,
καταβροχθίζονται τα χείλη μου απο τα μουνόχειλα ,
η μήτρα της , με ρωτησε το όνομά μου ,
–Ζώο- της απαντώ ,
μα η μεταμόρφωσή μου σε ποιητικό τραύλισμα ,
μέσα και έξω απο το μουνί σου ,
σοδομίζοντας τον κώλο σου ,
έξαλλος τρέλα γινεσαι το εισιτήριο να κάψουμε την νύχτα ...
[είσαι να σωθούμε παρεούλα ;]
ομορφη σκύλα ,
σχετικά με το αν θα πρέπει να μου αποδοθεί η σωτηρία σου ,
και ακόμη παραπέρα,
ντυμένος με όλες τις αμαρτίες του κόσμου σου γεννήθηκα και
θα πεθάνω απο μεγάλες καταναλώσεις οργασμών,
ζαρωμένος, άθικτος, απρόσιτος...
[...pf]
κυριέ μου ,
απομονώνω τον εαυτό μου για να σωθώ ...
δείτε με ,
το μελάνι μου εγιναν προσευχές
σε εναν Χριστιανισμό μολυσμένο
με πολύ θάνατο και αίμα ...
«Το θαύμα σας έφτασε να μου δένουν τα χέρια,μάγμα περιφραγμένο αδυναμο να ανθισει ,
χέρια εμπρηστές , ελεύθερα μονο για βασανιστήρια»
«Κυριέ μου , πες μου ,όταν επιστρέψω θαχει οξυγόνο η ζωη για μένα ;
Τι θαμαι ;»
« Μνήμες στην άπνοια χωρίς σταυρό ; » ,
«θα αγοράζω ή θα πουλώ Αγάπη ;»

 

 

είναι αντιρρησίας το μυαλό σου ;
η καρδιά σου είναι ο προστάτης σου ;
αμυνεται η ψυχή σου που τίποτα δεν φοβάται ;
μέσα σε αυτό το θόλωμα του λευκού θορύβου που επικροτείς
όπου κύματα ημιτόνων μουσικής Sax for Sex
διαθλώνται παραμορφωμένα ,
μεσα σε ενα άδειο σπιτι χωρις διαχωριστικους τοίχους ...
για μια στιγμή ,
τηλεμεταφέρσου πίσω σε μια εποχή
όπου στάθηκες μπροστά στον Θεό και τον ανθρωπο
σε ένα παράξενο ,
νέο κόσμο,
μακριά από τη γενέτειρα γη μας ,
στάσου ,
στην αγορά γυμνή...
σε παραβιάζουν , σε εξετάζουν
από την κορυφή του κεφαλιού
μέχρι βαθιά μεταξύ των ρωγμών σου
είσαι δυνατή ... θα καλοπωληθεις ,
είσαι όμορφη,
πορσελάνινη κούκλα ,
λευκή δαντέλα τα στήθη σου ,
μακρύα μεταξωτά πόδια ,
μαλλιά κορακιού ,
αποπνέεις θερμότητα,
απρόκλητη η σάρκα σου γυναίκα,
[ σάρκα που καίγεται εντελώς , εντελώς... ]
αξίζεις σερβίρισμα σε χρυσή πιατέλα ,
θα καλοπωληθείς ,
θα αποδοθεις ,
στα χέρια του διαβόλου ,
[ο οποίος κατέχει τον πούτσο και τα αρχίδια μου]
στα χέρια του θα σε κρατήσει , πολύτιμη εσυ ,
σαν να ήσουν ασήμι, μαργαριτάρι , ή χρυσός ...
Ο επιστάτης σου θαναι ,
ο λαχταρών το φιλί σου,
[αυτός είμα],
νοημοσύνη και δημιουργική διάνοια ειναι ,
η χαρά του Εωσφόρου, του δωρητή αγάπης
Ο επινοητής της πίστης σου ειμαι ,
αυτός που σε πλάθει σαν ζυμαράκι ,
ο απελευθερωτής της ευχαρίστησής σου ,
ο δάσκαλος του νυχτερινού σχολείου,
ο καλό ιεροκήρυκας της ζωής σου ...

[...pf]

[Σε] κυνηγώ ,
[για τον εαυτό μου]
το μυαλό σου
και το μουνί σου...
[Σε] κυνηγώ ,
να εισέλθω στο σφιχτό μουνί σου,
βαθύτερα από οτι κάθε άντρας έχει ποτέ πριν πάει,
με όλες τις δυνάμεις μου ,
με τα σκληρά χτυπήματά μου,
της γνώση του αναζητώ ...
Βαθιά μέσα σου ,
στη σκοτεινή σκιά του να παγιδευτώ
στην επιφάνεια του την ζεστασιά
ζωογόνου ανάστασης να επικαλεστώ ...

 

 

★
.
..κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει..
.
════════════
.
Μανόλης Αναγνωστάκης
.
→
.
— στην τοποθεσία:
.
< Μ…ι…λ…ώ >
.
▬▬ • ▬▬
.
❃
.
Ανάμεσα στα βρώμικα πανιά και στα νερά
τα μουχλιασμένα
πλήθος ενέδρες της ζωής παραμονεύουν
την πτώση σου.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
❃
.
Έφυγαν όλοι μακριά.Κι όμως δεν πάει καιρός
πολύς
ή ίσως έμειναν τυραννικά στην ακοή μας
τα τελευταία
σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών,
τα τελευταία
κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
❃
.
Ένα χώρο να σταθούμε ζητήσαμε,δίχως
υποτιθέμενα προνόμια ή ξέχωρη αξία.
Άνθρωποι χωρίς καμιά ιδιαίτερη ιδεολογία,όχι
αισθαντικότητα,όχι απογοητευμένοι,
άνθρωποι απλώς.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
❃
.
Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει
με τους άλλους.
όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε
σα δάκρυα
όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
❃
.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί,λέει,δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι,φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
❃
.
Ποιος περιμένει την επιστροφή σου;Εδώ
οι επίγονοι
λιθοβολούν τους ξένους,θύουν σ’ ομοιώματα,
είσαι ένας άγνωστος μες στο άγνωστο εκκλησίασμα.
.
Εσύ στους σκοτεινούς διαδρόμους χώσου.
Γιατί αν σ’ αφορίσουν
οι σκέψεις σου θ’ αλλοιωθούν,θα σου αποδώσουν
ψιθυριστά προθέσεις,θα σε υμνήσουν.
Με τέτοιες προσιτές επιτυχίες θα ηττηθείς.
Τεντώσου απορρίπτοντας των λόγων σου
την πανοπλία.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
❃
.
Όμως ο πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα,
γιατί κανένας πόλεμος
δεν τέλειωσε ποτέ.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●
.
❃
.
Μια λέξη μόνο.Εμπρός λοιπόν:
Είστε υπέρ ή κατά;
Σκεφθείτε το καλά.Θα περιμένω.
.
●▬▬▬▬▬▬▬●●▬▬▬▬▬▬▬●
.
Συρραφή από:
.
Μανόλης Αναγνωστάκης,συγκεντρωτικός τόμος Τα Ποιήματα 1941 — 1971,εκδ. Νεφέλη,Αθήνα 2000
.
✍
.
ΥστερόΓραφο:
.
.
Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά.
.
✭✭
.
.
2015 __☆__Θεσσαλονίκη __☆__ Έτος Μανόλη Αναγνωστάκη
.
.
Artwork:Odd Nerdrum,( 1944 — ),Norwegian Figurative Painter,❝Dawn❞