Δεσποινίς έμπνευση

Ως προς εμένα,είμαι μια νερομπογιά. Ξεπλένομαι.

Αvv Σέξτον

 

 

Πάντα ψάχνω τη λέξη.
Να μπορεί να ψηλώνει.
Καμιά φορά τη βρίσκω.
Καμιά φορά όχι.
Όμως όταν χάνομαι στη σκέψη σου,
όλα ναρκώνονται και οι λέξεις ζωντανεύουν.
Τότε με ψάχνουν εκείνες.
Μελαγχολικά δίδυμα.
Δύνη Οδύνη.
Οι πορσελάνες σκούριασαν.
Σκονίστηκε ο αέρας.
Πάνω στο κρεβάτι το κουζινομάχαιρο.
Στο δικό μας το σπίτι δεν έχουμε κουζίνα.
Στο κρεβάτι το φυλάμε.
Να το πάρετε, εσείς που με αγαπάτε
και να με κόψετε χιλιάδες μικρά κομμάτια.
Μετά να με ταΐσετε στα πουλιά.
Χρειάζεται να δω ξανά τον ουρανό.
Με κάποιο τρόπο.
Να αλλάξει ο τονισμός στο φως, να τονίζεται στο φι.
Όλα γίνονται.
Κι αν με συναντήσετε στον δρόμο,
Να κάνετε πως δεν βλέπετε την τρύπα.
Από ευγένεια.

T.K

 

6 Word Memoirs:

1. We die before we come alive.
2. Why did you leave so fast?
3. Your lips, my lips, fuck it.
4. I am too sad to function.
5. Paradise is a state of mind.
6. Stop tearing me away from myself.
7. Love yourself first and be indestructible.
8. I stare at walls of art.
9. Love took some time to understand.
10. I cannot stop looking at you.
11. When did your beauty overtake you?
12. Sadness comes from pain, not ugliness.
13. Feelings fucked me up every day.
14. I can still feel you lingering.
15. I haven’t deleted those old messages.
16. Goodbyes kill me too much anyways.
17. I’m desperately seeking warmth and bliss.
18. I felt ugly everyday for months.
19. Flowers bloom if you water them.
20. Let me be free tonight, please.

 

 

Sylvia Plath
(27 Οκτωβρίου 1932 ― 11 Φεβρουαρίου 1963)

«So many people are shut up tight inside themselves like boxes, yet they would open up, unfolding quite wonderfully, if only you were interested in them.»

Sylvia Plath,
"Johnny Panic and the Bible of Dreams:
Short Stories, Prose and Diary Excerpts"

____________________
photo: Philip Schamacher

 

 

Απλές επιθυμίες (Sencillos deseos) - ΤΖΙΟΚΟΝΤΑ ΜΠΕΛΙ

Σήμερα θα ’θελα τα δάχτυλά σου ιστορίες να γράφουν στα μαλλιά μου
θα ’θελα στον ώμο φιλιά
χουχούλιασμα
τις αλήθειες τις πιο μεγάλες να ξεστομίζεις
ή τα πιο μεγάλα ψέματα—
να μου ’λεγες ας πούμε
πως είμαι η γυναίκα η πιο ωραία του κόσμου
πως πολύ μ’ αγαπάς
και άλλα τέτοια,
τόσο απλά,
έτσι χιλιοειπωμένα,
τις γραμμές του προσώπου μου να διαγράφεις
και στα μάτια άχρονα να με κοιτάζεις,
λες κι η ζωή σου ακέρια απ’ το χαμόγελό τους να εξαρτιόταν
όλους τους γλάρους αναστατώνοντας στον αφρό.
Πράγματα τέτοια θα ’θελα, όπως το κορμί μου να περιδιαβαίνεις,
δρόμο δεντροστοιχισμένο και μυρωδικό,
το πρωτοβρόχι να ’σουν του χειμώνα,
αφήνοντάς σε να πέσεις πρώτα αργά
κι ύστερα κατακλυσμιαία.
Πράγματα τέτοια θα ’θελα, όπως ένα κύμα τρυφεράδας τρανό
που τα μέλη μου θα ’λυνε,
έναν κοχυλιού αχό
ένα κοπάδι ψαριών στο στόμα
κάτι τέτοιο
εύθραυστο και γυμνό
σαν ένα άνθος έτοιμο στο πρώτο φως του πρωινού να ενδώσει
ή ένα σπόρο απλώς ή δέντρο
λίγα χορταράκια
ένα χάδι που θα μ’ έκανε να λησμονήσω
και πέρασμα του χρόνου
και πόλεμο
αλλά κι αυτούς ακόμη τους κινδύνους του θανάτου.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

 

 

To love oneself is the beginning of a lifelong romance.”

Oscar Wilde.

 

 

— I see my little world — as something that I am in — something that I play in — it is inevitable to me — But I never get over being surprised that it means anything to anyone else —

Georgia O’Keeffe: Art and Letters | art: Robin Isely

 

 

Συντελέστηκε ο εκούσιος προσηλυτισμός μου
να σε λατρεύω....

Α.Μπακονίκα

 

 

Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει. ⭐️

 

 

ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Είναι δύσκολο να 'σαι παιχνίδι κουρδιστό.
Είσαι πάντα εκεί,
να σ' αρπάξουν και να παίξουν.
Η τόση προθυμία είναι δουλεία
και έρπης στα μάτια.
Το ξέρεις και θλίβεσαι
Όμως τι να κάνεις;
Τι να διεκδικήσεις;
Έχεις ιδιοκτήτη.
Είσαι ένα παιχνίδι κουρδιστό.
Αν έπαιρνες μπαταρίες
θα ξεκουραζόσουν μέχρι να στις αλλάξουν.
Αν πάθαινες βραχυκύκλωμα
θα ξεκουραζόσουν μέχρι να σε επισκευάσουν.
Μα είσαι παιχνίδι κουρδιστό.
Εσύ δε χαλάς, μόνο παίζεις.
Θα ξεκουραστείς όταν σπάσεις.

ΤΚ

 

Ε Ρ Ω Τ Ι Κ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α

της Σύλβια Πλαθ



Δεν είναι εύκολο να εκφράσω την αλλαγή που επέφερες.

Αν είμαι τώρα ζωντανή, ήμουν νεκρή τότε,

αν και, όπως μια πέτρα, αυτό δεν μ` ενοχλούσε,

να μένω στη θέση μου ακολουθώντας τη συνήθεια

δεν είναι ότι μ` έσπρωξες απλά μια ίντσα, όχι—

ούτε ότι μ` άφησες να στηλώσω το μικρό γυμνό μάτι μου

στον ουρανό ξανά, χωρίς ελπίδα, φυσικά,

κατανόησης της κυανότητας, ή των αστεριών



Δεν ήταν αυτό. Ας πούμε πως κοιμήθηκα : ένα φίδι

κρυμμένο ανάμεσα σε μαύρους βράχους σαν μαύρος βράχος

στον λευκό υετό του χειμώνα—

όπως οι γείτονές μου, δε μπορώ να χαρώ

με τα εκατομμύρια τέλεια σμιλευμένα

μάγουλα που ανάβουν κάθε στιγμή για να λιώσουν

το μάγουλό μου από βασάλτη. Τους πήραν τα κλάματα,

άγγελοι θρηνούντες πάνω από φύσεις βουβές,

αλλά δε με έπεισαν. Εκείνα τα δάκρυα πάγωσαν.

Κάθε νεκρό κεφάλι είχε ένα προσωπείο πάγου.



Και συνέχισα να κοιμάμαι σαν λυγισμένο δάχτυλο.

Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν καθαρός αέρας

και οι εγκλωβισμένες σταγόνες που ανέβαιναν ως πάχνη

διαφανείς σαν πνεύματα. Πολλές πέτρες κείτονταν

πυκνές και ανέκφραστες ένα γύρω.

Δεν ήξερα τι να υποθέσω.

Έλαμπα, με γυάλινα – λέπια, και ξεδιπλώθηκα

Να εκρεύσω απ` τον εαυτό μου, σαν υγρό

Ανάμεσα από πόδια πτηνών και φυτών μίσχους.

Δεν ξεγελάστηκα. Σε γνώρισα αμέσως.



Δέντρο και πέτρα έλαμπαν, δίχως σκιές.

Το ανάστημά μου έγινε διαυγές σαν γυαλί.

Άρχισα να μπουμπουκιάζω σαν Μαρτιάτικο κλαδί:

Ένα μπράτσο κι ένα πόδι, ένα μπράτσο, ένα πόδι.

Από πέτρα σε σύννεφο, έτσι ανυψώθηκα.

Τώρα μοιάζω με ένα είδος θεότητας

πλέοντας στον αέρα μες την καμιζόλα της ψυχής μου

καθαρή σαν ένα θραύσμα πάγου. Είναι ένα δώρο.



Από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Σύλβια Πλαθ, εκδόσεις Κέδρος, μετάφραση Κατερίνα Ηλιοπούλου, Ελένη Ηλιοπουλου