Δεσποινίς έμπνευση

Εξήγησέ μου, αγάπη - Ingeborg Bachmann

το καπέλο σου αερίζεται απαλά, χαιρετά, αιωρείται στον αέρα,
το ασκέπαστο κεφάλι σου, μέσα στα σύννεφα,
η καρδιά σου έχει αλλού δουλειά,
το στόμα σου κατακτά νέες γλώσσες,
το τρεμώδες γρασίδι στη χώρα έγινε ανεξέλεγκτο,
Πασχαλίτσες φυσά και ξεφυσά το καλοκαίρι,
τυφλή από νιφάδες σηκώνεις το πρόσωπό σου,
γελάς και κλαίς και θα καταστραφείς από το χέρι σου,
τί μπορεί ακόμα να σου συμβεί -

Εξήγησέ μου, αγάπη!

Το παγώνι, σε γιορτινή έκπληξη, σηκώνει την ουρά του,
το περιστέρι σηκώνει το φτερωτό του κολάρο ψηλά,
από βομβιτά υπερπλήρες, ο αέρας διαστέλλεται,
η αρσενική πάπια παπάζει, παίρνει απο άγριο μέλι
όλη η χώρα, ακόμα και σε αξιοπρεπές πάρκο
περιβάλλει κάθε παρτέρι, μια χρυσή σκόνη.

Το ψάρι κοκκινίζει, προσπερνά το κοπάδι
και πέφτει μέσα από σπηλιές στον κοραλλιογενή ύφαλο.
Σε ασημένια σκόνης μουσική, χορεύει ντροπαλά ο σκορπιός
Το σκαθάρι μυρίζει την υπεροχή από μακριά,
να είχα μόνο την αίσθησή του, για να αισθανθώ κι εγώ,
ότι φτερά κάτω από το κέλυφος λαμπυρίζουν,
και να έπαιρνα τον δρόμο για το μακρινό θάμνο της φράουλας!

Εξήγησέ μου, αγάπη!

Το νερό ξέρει πώς να μιλήσει,
το κύμα παίρνει το κύμα στο χέρι,
στο αμπέλι πρήζεται το σταφύλι, πηδά και πέφτει.
Έτσι, αθώα βγαίνει το σαλιγκάρι από το σπίτι!

Μια πέτρα ξέρει να συγκινεί μιά άλλη!

εξήγησέ μου, αγάπη, αυτό που δεν μπορώ να εξηγήσω:
Πρέπει σ΄αυτόν τον μικρό, φρικτό χρόνο
να συναναστρέφομαι μόνο με σκέψεις και μόνο
τίποτα αγαπητό να μην γνωρίσω και τίποτα αγαπητό να μην κάνω;
Πρέπει να σκέφτομαι μόνο έναν; Δεν θα λείψει;

Λες: ότι σε άλλο φάντασμα είναι δοσμένος αυτός ...
Μη μου εξηγήσεις τίποτα. Βλέπω την σαλαμάνδρα
να περνά μέσα από κάθε φωτιά.
Κανένα ρίγος δεν την κυνηγά, και τίποτα δεν την πονά. (μτφρ.: Γ.Μ.)

 

 

“Κάποτε θα ανοίξω ενα μαγαζί και θα πουλάω πικρά πράγματα λόγου χάρη βλέφαρα που δεν έκλεισαν ποτέ και βέβαια απερίσκεπτα καμινέτα και τα βράδια θα βγαίνω με ένα δίσκο ζαχαροπλαστείου στο χέρι κι όποιος καταλάβει..
γιατί βρέχει, βρέχει πολύ κι οι αληθινές ιστορίες έγιναν σπάνιες.”

Τάσος Λιβαδείτης

 

 

Ανάσες

Μερικές φορές μου αρέσει
να συγχρονίζω τις ανάσες
μας όταν ξαπλώνουμε
το βράδυ.
Με κάνει να νιώθω πιο κοντά
σου απ’ότι ήδη είμαι.

Άλλες φορές πάλι,
περιμένω ώσπου οι ανάσες μας
να γίνουν όπως οι γωνίες
στην γεωμετρία, συμπληρωματικές.
Με κάνει να αισθάνομαι όπως
όταν θέλω να πω κάτι
και με προλαβαίνεις εσύ.

Ανώνυμο

 

Ελύτης: Ανοιχτά χαρτιά «Είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε»

«Είναι η απουσία της φαντασίας που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε ανάπηρο της πραγματικότητας.» «Η αίγλη της νεότητας είναι ως ένα σημείο, αίγλη του σφάλματος. Ζηλιάρηδες γέροι που όλα σας τα ’χετε προβλέψει. Δε θα ’ρθει ποτέ το αηδόνι να λαλήσει πάνω στη σωφροσύνη σας. Μωρέ δε θα ’ρθει, δε θα ’ρθει.»

«Ο ασυγχρονισμός της φύσης και του ανθρώπου έφερε τον ασυγχρονισμό της ψυχής και του σώματος. Όπου δεν ακούγεται αηδόνι, ακούγεται κοκτέιλ Μολότωφ. Τα πουλιά εκδικούνται, δε φοίτησαν αυτά ποτέ τους στο Κατηχητικό.»

«Η λέξη αυτή -αγάπη! αγάπη!- φωτοβολώντας με μυριάδες πρίσματα μια στιγμή ευτυχίας που η τύχη θα παίρνει κάθε φορά για να τη χαρίζει σε δυο πάντοτε καινούριους ανθρώπους, ρίχνεται με ριπές ουράνιας τραμουντάνας απάνω από στέγες και σύννεφα.»

«Στα παραμύθια, στα τραγούδια, στις λαϊκές παραδόσεις, το συναντάμε συχνά. Οπουδήποτε ξεσπάει ο άνθρωπος, κι αφήνει τα ένστικτά του να μιλήσουν, πετάει. Θέλω να πω, πάει αντίθετα προς τους φυσικούς νόμους που τον καθηλώνουν. Διαμαρτύρεται για μιαν ακόμη παρ’ ολίγον περιπέτεια που δεν του δόθηκε να χαρεί. Θέλει να κατακτήσει, να βιάσει, να εκσπερματώσει, να προεκτείνει τις σωματικές του δυνάμεις σε όλο το μάκρος των νοητικών του λειτουργιών. Αυτά τα κράνη και τα σπαθιά που τα παλεύει από μικρός, οι ξεκοιλιασμένες κούκλες και τα ξεχαρβαλωμένα ρολόγια τι άλλο νόημα μπορεί να έχουν;»

«Είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.»

«Φτάνουμε σιγά σιγά να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας προς χάριν εκείνων που δεν πιστεύουν -που δεν θέλουν να πιστεύουν- στο δικό τους εαυτό.»

«Πότε, μα πότε θα μπορέσουμε να νιώσουμε όλοι μας πόσο βαθύ, σοβαρό, γοητευτικό πράγμα είναι η ζωή; Σ’ όποια στιγμή κι αν παραμερίσουμε τις αραχνιασμένες ιδέες που μας εμποδίζουν να σταθούμε ανεπηρέαστοι αντικρύ της, θα διαγνώσουμε μέσα στα βάθη του είναι της όλα όσα και μέσα στο βάθος του δικού μας είναι αξεδιάλυτα ζουν συμπλεγμένα, όλα όσα μάταια προσπαθούμε να βάλουμε από τη μια μεριά κι από την άλλη μεριά, τονίζοντας από αδυναμία -ίσως και από συνήθεια- τις αντιθέσεις τους.»

«Ζητώ συγγνώμη για τον εύκολο συμβολισμό, αλλά η εποχή μας σ’ αυτήν ακριβώς την αλήθεια συμποσούται: μια καταπληκτική τεχνική πρόοδος αγωνίζεται να θεραπεύσει τα δεινά που προκαλεί στον άνθρωπο μια καταπληκτική τεχνική πρόοδος. Βρισκόμαστε μακριά από την εποχή που ο άνθρωπος ονειρευόταν ένα πουλί. Από τη στιγμή που πέταξε το πρώτο αεροπλάνο, εκείνος έχασε τα φτερά του. Τα φτερά που, είναι αλήθεια, πολύ συχνά τον απομάκρυναν από ένα τέλος σε ειρηνικό κρεβάτι. και ύστερα; Στο αναμεταξύ εκείνος εκσπερμάτωνε. Θέλω να πω, του δινότανε η ευχέρεια να ξοδέψει όχι μόνο ένα ποσοστό από το λευκό εκείνο σπέρμα που αναλογεί στον κάθε άνθρωπο και που έτσι ή αλλιώς ακόμη και χωρίς συνεταίρο, βρίσκεται τρόπος να βγει, μα κι ένα μεγάλο ποσοστό από το άλλο, το μαύρο σπέρμα, που -δεν είναι η θέση εδώ να αναρωτηθεί κανείς «γιατί»- συμβαίνει να περικλείνει στα βάθη της η ψυχή του. Και που επίσης, αν δεν ξοδευτεί με τη μέθοδο του απροσδόκητου (θα έπρεπε να πω: του θαύματος) ή της οποιασδήποτε περιπέτειας, κινδυνεύει να τον οδηγήσει στην παράκρουση. Όλες αυτές οι περιπλανήσεις των λαών που διαβάζουμε στα παλαιά χρονικά, η μόνιμη σχεδόν διαβίωσή τους χωρίς αστυνόμευση, το παρθένο έδαφος που πρωτοπατούσανε, οι ληστείες, οι απαγωγές, οι αρπαγές… αντιστοιχούσανε σε ποταμούς σωστούς μαύρου σπέρματος που αποτρέπανε κάθε ιδέα κόρου ή ανίας, και χαλαρώνανε τα ελατήρια ενός νευρικού συστήματος που αντέχει στα πάντα εκτός από την αχρησία.»

O Οδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911-18 Μαρτίου 1996) ήταν ποιητής από το Ηράκλειο της Κρήτης. Το πραγματικό του επίθετο ήταν Αλεπουδέλης. Έγινε γνωστός για τα ποιητικά του έργα Άξιον Εστί, Ήλιος ο Ηλιάτορας, Το Μονόγραμμα, Ο Μικρός Ναυτίλος, Τα Ρω του Έρωτα, Προσανατολισμοί. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1960 και το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979.

 

Για μια στιγμή στον αέρα
υπερισχύουν τα πορτοκαλόφλουδα
κι ελπίζεις.
Λες, τώρα θα κάνουμ' έρωτα
σε κήπο εσπεριδοειδών.
Μετά, η άπνοια πάλι.
Ωσπου διέρχεται θεία παιδίσκη
κι είναι γκοφρέ κι είναι σοκολατόχρους
κι όλο το βράδυ εσύ παιδεύεσαι
να σκίσεις το περιτύλιγμα.

π.οem Γιάννης Βαρβέρης_~

 

 

Το νήμα της ζωής - Erina Espiritu

έχω μια θάλασσα μέσα μου
με τρώει και με πίνει
με ταΐζει και με ξεδιψά
φέρνει στις ακτές μου, όλες τις μνήμες
και ύστερα τις τραβά ξανά μακρυά μου
σε βαθιά νερά
άγρια

έχω μια θάλασσα μέσα μου
με ξεπλένει από τα τίποτα
που γεμίζουν τα κενά μου

έχω μια θάλασσα
που ξέρει να με πνίγει
να μου κόβει το νήμα της ζωής
την κατάλληλη στιγμή

 

όσο κι αν μας τρομάζει τούτο το ταξίδι πίσω από τον τοίχο έχει μια θάλασσα,
ένα λιβάδι και παγωτά
έχει ένα ροζ ποδήλατο, ένα για την καθεμιά μας
έχει όνειρα "ξανά" από την αρχή
ένα πικάπ που παίζει τα τραγούδια που αγαπήσαμε
και λαστιχάκια για να ξαναφορέσω στα μαλλιά σου
όσο κι αν μας τρομάζει τούτο το ταξίδι είμαστε μαζί

[σαν ευχή, για μια γυναίκα - Erina Espiritu 4/2/2017]

 

 

Να κάνεις μια παύση. Να σταματάς για λίγο.
Να παίρνεις τον χρόνο σου, να ξεκινάς ξανά.
Πρέπει, χρειάζεται, είναι καλό κάποιες φορές.
Αυτή δεν είναι μία από αυτές τις φορές:

 

 

Χ
Αδέρφια μου,
ακούστε καλά,
μια μέρα θα φτιάξουμε
τον γυάλινο κήπο που ονειρευόμαστε,
μια μέρα από το γυάλινο πηγάδι του
θα αντλήσουμε
ζεστή σοκολάτα
και λουλούδια εντελβάις,
πολύτιμο δώρο
γι' αυτούς που παλεύουνε
για να γίνουν παραμυθένιοι,
ίσως για μια γυναίκα,
ίσως, απλά, για την καύλα τού
παραμυθιού,
ίσως, αλλόκοτα,
γιατί αλλιώς δεν θα
μπορούσαν.
Εκδίκηση,
στ' όνομα καθετί εύθραυστου!

ποem _..Γιώργος Φιλιππίδης