Δεσποινίς έμπνευση

για την ημέρα της Ποίησης:

Το «Άλλοθι»
Όταν πέθανα —πάει τώρα καιρός με θάψαν
σε μια φανταστική χρονολογία. Ύστερα
κρέμασαν στον τοίχο μια μεγέθυνση φωτογραφίας
από τα παιδικά μου χρόνια
Όλο έλεγα να τους το σκάσω, να γυρίσω πίσω
να βάλω τα πράγματα σε κάποια τάξη
να σκίσω μερικά χαρτιά, κυρίως
να κρεμάσω όλα τα πεταμένα ρούχα.
—Αυτή η μανία με την τάξη είναι σωστό μαρτύριο
Τάχατε, πώς να βρήκαν το δωμάτιο, ύστερα από την εκφορά;
Κάποια φορά γύρισα στα κλεφτά
Το καρνέ μου από τότε στο τραπέζι επάνω
με δυο στήλες επείγοντα γραμμένα
από την προτεραία το βράδυ: «Να σολιάσω
τα καλοκαιρινά μου». Αλήθεια
πώς πέρασε τόσο ο καιρός! Είμαστε τώρα πια
στα μέσα του φθινοπώρου. «ν’ αγοράσω
Καρφιά». Αδύνατον να θυμηθώ
τί ήθελα τόσο να στεριώσω, τότε
«Να κάνω τηλεφώνημα του Β».
(να μη με περιμέναν στη συγκέντρωση. Φυγομαχία;
Θα ‘ταν ίσως καλύτερα να πήγαινα)
Κι όμως δεν πήγα. Ήρθαν αυτοί στην εκφορά
Είχα ένα τέλειο «άλλοθι».
Κι αν έλειψε κανείς τους
θα το ‘μαθε αργότερα απ’ τους άλλους.
«Ν’ αλλάξει ο υδραυλικός τη βρύση». Ακόμα στάει
Ποιος ξέρει με τη διαρροή πόσο ν’ ανέβηκε ο λογαριασμός
Κι όμως, τούτος ο ήχος τλοτ… τλοτ… τλοτ…
είναι ο μόνος ήχος που ‘χει μέσα μου απομείνει
Θαρρείς, ότι με συνεχίζει ακόμα
καθώς μετράει την απουσία μου, από τότε
Ωστόσο, είδηση κανείς δεν πήρε
ότι έχω φύγει —ίσως, μονάχα
οι αντικρινοί μου γείτονες— Ήρθαν
και μου έφεραν ωραιότατα γαρύφαλλα
Μιλούσαν με το βλέμμα καρφωμένο
στη φωτογραφία του τοίχου (ώστε, λοιπόν
δεν είχαν καταλάβει ακόμα τίποτε!)
Υπάρχουν άλλωστε πολλές φωτογραφίες
καθένας τους διαλέγει όποια του αρέσει
Ξεγλίστρησα μπρος απ’ τα μάτια τους
(γιατί φοβόμουν πάντα να μην τους τρομάξω)
«Εσείς, δεν είστε εκεί;»
τους άκουσα να λένε απ’ την κουζίνα
μιλώντας πάντα στη φωτογραφία και
τονίζοντας παράξενα τα λόγια τους
σαν να υπήρχε κάποιο υπονοούμενο
(ή έτσι να μου φάνηκε). Μα, όπως ξανάμπαινα
με τον καφέ στο δίσκο, απάντησα χωρίς να θέλω
—«Ναι, όπως βλέπετε, έχω φύγει από καιρό»
Και πάλι δεν με κοίταξαν (ποιος μίλησε
για τις παραδρομές τις γλώσσας, δεν θυμάμαι
Κι όσο για τ΄ ατυχήματα, θα ‘ταν περίεργο
να σπάζεις ξαφνικά τη ραχοκοκκαλιά σου
για να ξεφύγεις μιαν απόφαση). Είχαν σηκωθεί
Μπορεί να τρόμαξαν κι από τον πάταγο της πόρτας
—ένα ψυχρό ρεύμα όπως φύσηξε—
Και φεύγοντας∙
«Αλήθεια, αν πάτε φέτος εξοχή
μην παραλείψετε να μας αφήσετε μια διεύθυνση
Να μη σας χάσουμε!»

Το Φράγμα της Σιωπής/ 1965

 

όσο βαθαίνει η άνοιξη
και χώνεται μέσα σου βαθιά
η γύρη
ο ήλιος
η γονιμότητα
φουσκώνεις
μιλάς
και φέρνεις την ισότητα
λαμποκοπάς
μικρή μου καλλονή
γυμνή στην πόλη
εσωστρεφής στο κρεβάτι
προσεταιριστική στην αυλή
δηλαδή, δική μου

 

Νιάτα πολλών

Ανοίγουν οι πολλοί τα χέρια τους να σε αγκαλιάσουν ,
θέλουν να σε σφίξουν,
θέλουν να σου δείξουν την αγάπη τους,
θέλουν να σου πάρουν το οξυγόνο,
να μην μπορείς να τους σταματήσεις, ούτε να ανταποκριθείς στο κάλεσμα τους.
Σου παίρνουν τα πάντα, οι πολλοί,
αφήνουν πίσω τους κομμάτια σπασμένα.
Κομμάτια δικα σου.
Κομμάτια που σου έμειναν από τους άλλους,τους παλιούς.
Είσαι για αυτούς κάτι αναγκαίο, σαν τον πρωινό καφέ ας πούμε,
κατι σαν το πρώτο τσιγάρο της μέρας.
Αν δεν σε αγκαλιάσουν δεν θα αντέξουν.
Οι πολλοί λένε, πως οι αγκαλιές είναι πηγή εμπιστοσύνης.
Μην τους ακούς .
Τους ελάχιστους να ακούς.
Μην τους κοίτας στα μάτια.
Μην χαμογελάς στους πολλούς.
Μην κλαις μπροστά τους.
Ετσι είναι οι άνθρωποι, καρδιά μου,μην τους ζητήσεις αγκαλιές.
Η αγκαλιά που χρειάζεσαι είναι αυτή που δεν ζήτησες ποτέ.

Κοράκι

 

Το σύμβολο της πίστεως

Πιστεύω εις έναν έρωτα, μυστηριακό και λυτρωτικό, ενοποιητή ύλης και πνεύματος, ψυχών και σωμάτων.
Και εις μιαν ηδονή την κόρη του έρωτα του μονογαμικού, την εκ της έλξεως γεννηθήσα προ πάντων των αιώνων φωτιά εκ της φωτιάς, ηδονή αληθινή εξ έρωτος αληθινού, αγνού, άναρχου, ομοούσιο της ύπαρξης.
Τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν εισέλθοντα εις τας καρδιάς και σαρκωθέντα εκ θερμού αιδίου και φαλλού διεισδυτικού.
Ισχυροποιό υπέρ ημών και διδακτικό και εξερευνητή
Και οδηγό της ευτυχίας κατά τους σοφούς
Και παρεσθέντα σε τυχαίες συναντήσεις και καθεζόμενον στο στομάχι
Και φευγαλέου και μόνιμου και ανανεωτή.
Και εις την αγάπη την ανιδιοτελή, την απαστράπτουσα και στοργική, την εκ του έρωτος εκπορευόμενη, τη συν αγκαλιάς και οργασμού συνδιάζουσα και συνδοξάζουσα.
Ευλόχυσον.

Ody

 

Υπόσχεση - Erina Espiritu

«Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος»
μονολογώ και ψηλαφίζω κενά
περνούν τα δάχτυλα από πάνω τους
μετρώ τις ώρες
φωτογραφίες ασπρόμαυρες προδίδουν την τραγωδία
ραντεβού
βελόνες
άσπρα πουκάμισα
χαμόγελα σφιγμένα
σκιές
μορφές
τόσες θηλυκές μορφές
κλείνω τα μάτια μου και απολαμβάνω τα δευτερόλεπτα
δεν θα ξανάρθω στο "υπόσχομαι"

 

Με γαλλικά φορέματα
Σε φίνες δαντέλες
Σε ουρανό βαλκάνιο
Μεγάλωσα
Μες το πολυτελές σου
Πορνείο

Μα εκεί έξω
Ψηλά στην αέρινη
Σκάλα
Περίμεναν καρφωμένες
Οι παιδικές μου
Πεταλούδες.

Μ.Λ

   

 

Αγκαλιαζόμαστε
κι οραματίζεται το κενό
είναι μια ησυχία τυφλή
που εποπτεύει το στήθος
με φουρκέτες στα χείλη
Έτσι βίωσα το σπασμό
που ασημώνει τα πράγματα
και δεν αγαπώ πια το φεγγάρι
δεν αγαπώ πια τη θάλασσα
Θέλω κρότους γυμνούς μέσα στο αίμα
τη μοίρα μου σαν κληματαριά
να καρπίζει όπου λάχει
τον ήλιο γονυπετή
να σφαδάζει στα σύρματα
Ποτέ δεν πρόκειται να ξανανοίξω
την πόρτα
θ’ ανάψω μόνο την ακοή μου
να σας μεταφέρω λυγμούς
κι ο έρωτας
θα λιμνάζει μες στα φλιτζάνια
Αγκαλιαζόμαστε σημαίνει
αρωματίζουμε το κενό

Γιάννης Στίγκας, Η αλητεία του αίματος

 

"Το δάσος έχει ένα πουλί, με το τραγούδι του σε σταματά και σε κάνει να κοκκινίζεις"
"Εκλάμψεις"- Arthur Rimbaud

 

 

“Mother says there are locked rooms inside all women; kitchen of lust, / bedroom of grief, bathroom of apathy. / Sometimes, the men – they come with keys, / and sometimes, the men – they come with hammers.”
— Warsan Shire

 

Photo via our Insta by @nessikythian

 

τα αυτοκινητα τα hammer εννοουσε   τστσ σκιαχτηκα βραδιατικα

 

"Ερχόσουν από μακριά μέσ' από τα έγκατα της ηδονής
με σταθερό βηματισμό σε τροχιά κυκλοτέρμονη
με σφαγμένη μέση ακροβολιστής σε προμελετημένη αποστολή
με φωνές πουλιών μαλλιά που σελαγίζαν κρατώντας τη φαρέτρα σου αινιγματικό χαμόγελο
κι όταν έφτασες στην τελική ευθεία που στο τέρμα της στεκόμουν αλάλαξες σημαδεύοντας το στόχο

Και στεκόμουν εκεί ευάλωτος σε δοκιμασία δεινή μέσα στη φουσκονεριά
και δεν τ' αποφάσιζα να μετακινηθώ και φάνταζε η λάβα μέλι που αργοκυλούσε κατά πάνω μου
κι ήξερα δεν είχα αμφιβολία καμιά πως θα 'φτανες
παιάνιζα την υποταγή μου και περίμενα τον ήλιο να με κατακάψει
και ιδού άνοιξαν οι ουρανοί κι έπεφτε ψιλή βροχή σαν ερωτικό τραγούδι στην εσχατιά της γης

Είναι η αγάπη πολυδιάστατη
δεν έχει Ανταπόκριση
δεν έχει τον τρόπο της
δεν έχει το ταίρι της
δεν έχει τα λόγια της
πνίγεται στα συν και στα πλην
δεν έχει το ανάλογο Πάθος
δε βρίσκει τον κατάλληλο τρόπο και
Καταποντίζεται στην τύρβη και στην παραζάλη
Στις πιο καλές στιγμές
Βγάζει τα ρούχα της φοράει τα μέλη σου
Και τυλίγεται στη φλόγα του καλοκαιριού".

Κλείτος Κύρου- Παλίρροια- Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987)

 

Με έντυσες
Στα χρώματα του Άδη
Έβαψες τα νύχια μου
Στο παστέλ της Άνοιξης
Κι ύστερα χωρίς να με ρωτήσεις
Με κάθησες στο σκονισμένο
Πιάνο μας
Μαζί με άλλους
Χωμάτινους πιανίστες

Εγώ τίποτε άλλο
Δεν ήθελα
Παρά να σιγοτραγουδάς
Τις αναμνήσεις μας
Τωρα που πια εχω πεθάνει.

Μ.Λ