Δεσποινίς έμπνευση

Ήμουν πουλί με κοιλιά λευκή και ευαίσθητη,
και κάποιος μού έκοψε το λαιμό
να γελάσουμε –
A. Merini

 

 

ΜΑΘΗΜΑ

Ω κύριε κύριε
σεις δεν είστε που μας δείχνατε τους δρόμους της θέλησης;
Εκεί να έχουμε βάδισμα ωραίο
και χρησμούς να λύνουμε.
Έτσι μας λέγατε κύριε
Ω κύριε κύριε
μας ξεγέλασαν οι δρόμοι
Είναι γεμάτοι κουτιά
κι όλα γραμμένα
φανερά
ανεπίδεκτα μαθήσεως
Τελειωμένα
Κι εμείς που θέλαμε να στοχαστούμε
έξω από κουτιά
στοιχισμένοι τώρα στη σειρά
Ω κύριε κύριε
Γίναμε επιδέξιοι ζογκλέρ
φανταχτεροί
Το μόνο που μας έμεινε
είναι ένα άλμα

Μ.Π

 

 

εσύ να μη μιλάς
κι εγώ να σ'ακούω

 

ΑΝΟΙΞΗ

Η Φωνή δεν έλεγε να ησυχάσει
ζουζούνιζε γύρω απ' τους καφέδες
τρύπωνε μέσα απ'τις χαραμάδες
σκέπαζε κάθε μουσική
δεν ήταν και πολύ βολική αυτή η μέλισσα
όλα γίνονταν δεύτερα μπροστά της
επέβαλε διαρκώς καινούριους όρους
απαιτούσε συμφωνίες
και με τα γυάλινα φτερά της
έγραφε
τι θέλεις
τι θα δώσεις
τι θα πάρεις

Μ.Π

 

 

ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Στο δρόμο βάδιζε στρωτά
τα διλήμματα τ'άφηνε στην επόμενη στάση
και στην πιο μικρή κατολίσθηση
άλλαζε σελίδα
Δεν τα'βαλε ποτέ με βράχους
και χαλικάκι να τύχαινε
θα άλλαζε σελίδα
Στο εργόχειρο του κόσμου
είχε το αντίδοτο
να αλλάζει τη σελίδα
Με χάρη χάραζε πορείες
και πάσχιζε για να μην ξεχαστεί
αλλάζοντας σελίδα
Κάποιες μικρές απώλειες υπήρξαν
αδιάβαστες πήγαν ολόκληρες παράγραφοι
κεφάλαια αμεταχείριστα
αφόρετες ματιές
πουκάμισα γυμνά από καρδιά
απερπάτητες νύχτες
έτσι που βιαστικά άλλαζε σελίδες
φυλλομετρούσε με σταθερότητα
φυλλορροούσε με βεβαιότητα
πως θα σωθεί
σε κάθε αλλαγή σελίδας
κι ένας σωσμός
κι όλο και πιο σφιχτά κράταγε το βιβλίο
ξεχνώντας πως το κράταγε
ανάποδα.

Μ.Π


 

 

Edna St. Vincent Millay

ΑΝΟΙΞΗ

Με ποιο σκοπό, Απρίλη, ξανά επιστρέφεις;
Η ομορφιά δεν φτάνει.
Δεν μπορείς πια να με ησυχάζεις με την ερυθρότητα
Φύλλων μικρών που ανοίγουν γλοιωδώς.
Γνωρίζω ό,τι γνωρίζω.
Nιώθω καυτό τον ήλιο στο λαιμό μου ενώ παρατηρώ
Τα καρφιά του κρόκου.
Η μυρωδιά της γης είναι ωραία.
Είναι πρόδηλο πως δεν υπάρχει θάνατος.
Μα τι σημαίνει αυτό;
Δεν είναι μόνο κάτω από τη γη που τα σκουλήκια τρώνε
Τα μυαλά των ανθρώπων.
Η ζωή από μόνη της
Δεν είναι τίποτε,
Ένα φλιτζάνι άδειο, σκαλιά δίχως χαλί.
Δεν είναι αρκετό πως μια φορά το χρόνο, από εκείνο εκεί το λόφο,
Ο Απρίλης
Έρχεται σαν ένας βλάκας, φλυαρώντας και σκορπίζοντας λουλούδια.

 

 

 

Γάλα απ’ το στήθος



[...]
Πού και πού, όταν το παραμύθι ενεργοποιεί το μητρικό της ένστικτο, η Σοφία νιώθει την ανάγκη να προσφέρει. Τότε φέρνει το χέρι πάνω στην καραμελένια της θηλή και πιέζει με τα δύο δάχτυλα τη ρώγα της, έτσι όπως έχει δει σε περιοδικά της μητέρας και του πατέρα της να κάνουν οι γυναίκες που έχουν μόλις γεννήσει ή και για άλλους λόγους.
Γαλάζιο νερό, κάπως γαλακτώδες και πολύ αρωματικό ξεπηδά τότε από το μαλακό δέρμα της, σαν λεπτός πίδακας ζεστής ευτυχίας. Το σαν-γάλα ζουμάκι του στήθους της διαγράφει την ημικυκλική του τροχιά και προσγειώνεται στο ανοιχτό στόμα του μικρού ζώου που πεινάει περισσότερο απ’ όλα.


[...]

 

https://thethreewishes.wordpress.com/2017/04/10/γάλα-απ-το-στήθος/

 

Άτιτλο
Σβήνω τα φώτα και δεν φοβάμαι .
Μάνα.
Δεν βγαίνω λουσμένη τον χειμώνα.
Μάνα.
Δεν είμαι όλη μέρα νηστική.
Μάνα.
Ο θερμοσίφωνας είναι κλειστός.
Μάνα.
Στον αι Βασίλη δεν πιστεύω.
Μάνα.
Δεν είμαι σίγουρη για τα τέρατα στη ντουλάπα.
Μάνα.
Οι άνθρωποι είναι μοχθηροί.
Μάνα.
Οι άνθρωποι μπορούν και ν’ αγαπούν.
Μάνα.
Μην σταματάς να ονειρεύεσαι.
Μάνα.
Παραμένεις η πιο όμορφη.
Μανούλα.

Ρ

 

Τη ρώτησα γιατί πετά ανθρώπους
στα σκουπίδια της σιωπής της.

Είπε να μου απαντήσει,
αλλά μετάνιωσε.

Δεν είχε πολύ φως
στο «άλλωστε»
η νύχτα μας.

Ένα μικρό λαμπτήρα μόνον
κίτρινου παγωτού
κι η γλώσσα
μια πεταλούδα
που καιγόταν,
ίσως και δυο.
.
.
A.H. 120417

 

 

ΝΑ ΞΕΜΕΛΟΓΧΟΛΗΣΕΙΣ​

  ​